Martha, Maria en Jezus

Dat moment dat hij de laatste adem uitblies
Ze de begrafenis voorbereiden
Hun broer naar het graf brachten
En alleen thuis kwamen
Dat moment...

Dat moment dat ze hun Vriend er bij riepen
Hun hoop op Hem stelden
Ze teleurgesteld raakten
Hij te laat kwam
Dat moment...

Het heeft Martha en Maria altijd veel gedaan om bij Jezus in de buurt te zijn. De één uitte haar liefde door stil naar Hem te luisteren, de ander vond haar liefdestaal in het zorgen voor Hem.
Soms zelfs tot over haar eigen grens heen ging ze door in het zorgen voor.
Er wordt altijd wat negatief gedaan over Martha die Jezus aanspreekt op het gedrag van haar zusje Maria. 'Zij zit stil aan Zijn voeten, terwijl ik me de benen uit het lijf loop'. En ik zie haar staan. Boos, gestrest en misschien wel heel jaloers. Zij mag toch ook wel luisteren naar Hem? Maar zo lukt dat nooit! 'Laat alstublieft Maria even helpen!' (Lucas 10:38-42) Mijn beeld van deze zussen was: Maria de goeie, Martha de zondige. Even heel zwart wit.

Tot ik deze week Johannes 11 las. Het stuk waarin broer Lazarus overleed. Ze hebben Jezus erbij geroepen, maar Hij komt te laat en Lazarus is al vier dagen geleden begraven voor Jezus er eindelijk is. Mijn oog valt op vers 27, waar Martha zegt: 'Ja Heere, ik geloof dat U de Christus bent, de Zoon van God, Die in de wereld komen zou.' (HSV)

Wat een geweldige belijdenis uit het hart van deze diepbedroefde vrouw. Ze zegt dit niet in een vrolijke bui, terwijl alles nog beter gaat dan ze had gehoopt. Ze zegt dit in haar intense verdriet en weet: wat er ook gebeurt en waarom het zo ook heeft moeten gaan, toch geloof ik dat U de Christus bent! De Gezalfde!

Vlak bij hen in de buurt ligt haar broer in het graf. Waarschijnlijk gezalfd en in doeken gewikkeld. Maar Martha weet dat vóór haar Gods Gezalfde staat. Eén Die zoveel machtiger is dan wie ook. Haar hoop op genezing is voorbij. Haar teleurstelling zal er op zekere momenten echt nog wel zijn, maar ze klemt zich vast aan God Zelf die beloofd heeft dat de Christus komen zou!
Heel anders dan Maria, die niet verder komt dan het verwijt: 'Heere, als U hier geweest was, zou mijn broer niet gestorven zijn.'

In mijn leven loopt het door elkaar heen. Nee, ik kan niet zeggen dat ik een Martha ben, sterker nog, ik heb weinig met zorgen in praktische zin. Maar ik zit ook niet altijd aan Jezus voeten, helaas. Was het maar zo'n feest ☺ Het leven is een mix van Martha en Maria. Luisteren en doen, geloven, belijden en vragen: 'O Heere waar was U?' En mopperen: En zij dan??
Maar de zekerheid blijft dat Jezus Christus is, mijn Verlosser en Zaligmaker, de Redder van de wereld, gezonden door God. Ik sluit me aan bij Martha. En bij Maria. Luisterend aan Zijn voeten Hem belijden en doen wat Hij me vraagt. Dat is Leven. Dwars door zonde, teleurstelling, verdriet en dood heen.

Dat moment dat Hij naar het graf wil
De steen weg gerold wordt op Zijn verzoek
'Vader, Ik dank U dat U Mij verhoort hebt!'
En dat Hij riep: 'Lazarus, kom naar buiten!'
Dat moment...
was Zijn tijd

Prijs Hem!

Van kinderarts naar fysio

- Wat gaan we daar eigenlijk doen? zo vraagt Geert zich af.

- Eigenlijk weet ik het niet zo goed. Maar ik denk dat de kinderfysio gaat kijken of je goed adem haalt. Misschien doe je dat te hoog, waardoor je minder zuurstof krijgt. 

Vanmorgen was het zover. Na bezoek aan de huisarts omdat Geert steeds flauwvalt zijn we doorgestuurd naar de kinderarts. Zij heeft kunnen aantonen dat er lichamelijk niets mis is met Gerco. Ook zijn hart is oké. Al liet de uitslag van het hartfilmpje wel wat lang op zich wachten... 

De kinderarts adviseert kinderfysio en eventueel  psycholoog, als de fysio niets kan doen.

Dus nu op naar de fysio. Helaas moet dat in het ziekenhuis in Ede. Al is het dichtbij, het scheelt Geert toch weer wat lesuren. 

De fysio oogt vrolijk en jong. Ze legt alles goed uit en stelt slimme vragen.

Ze prijst school omdat Geert, als hij duizelig wordt, in een stilteruimte mag gaan bijkomen, waarna hij weer terug de klas in mag. Dat scheelt hem heel wat uurtjes verzuim! Maar lastig is dat het wel elke dag eens of meerdere keren nodig is!

Het kan komen door overprikkeling. Dat denken we zelf ook. Omdat je in de stresshouding schiet: schouders omhoog en naar voren en hoofd omlaag, gaat er veel minder zuurstof naar de hersenen toe waardoor je duizelig wordt of zelfs flauwvalt. 

Geert krijgt direct wat handzame oefeningen mee. Hij kan ze overal toepassen, maar voor nu is het vooral belangrijk dat hij ze elke dag een paar keer doet. Zodat hij zich bewust wordt van de ademhaling en het te zijner tijd, wanneer nodig, kan toepassen. 

Lekker liggend op een grote fitnessbal in een totaal ontspanning houding vraagt Geert me of we zo'n bal thuis nog hebben. Maar nee, die heeft Jorike meegenomen. Of ik hem dan kopen wil... Tuurlijk! Als dat nodig is! 

Op de opmerking van de fysio dat hij ook op die bal kan zitten, bijvoorbeeld achter zijn bureau, vraagt hij ondeugend: kunt u ook een bureau voor me kopen? Maar nee, de keuze voor geen bureau is ooit al eens door deze jongeman gemaakt. En daar blijft het bij. Ach, je kunt niet alles hè! 

Adem in. Adem uit. 

Lekker uit eten

Het was vakantie en dan wil je toch even met elkaar wat leuks doen. Voor mijn mannen is dat meestal gelijk aan: eten. Herkenbaar?
Dus al ruim van te voren hadden we besloten naar de pizzeria te gaan. Die nieuwe die bij Reyna Be in zit. Voor restaubeten onder ons: dat is het beste restaurant van Veenendaal, Reyna Be.

Die dag reserveer ik vier plekken bij de Pizzeria. En als ik de jongens dat nog eens goed vertel: 'denk er  aan, om 18:00 uur worden we daar en daar verwacht', komt er toch tegengeluid. Geert heeft vandaag geen zin in een pizza. Rob vindt het maar zo zo. Manlief, moe en net thuis van zijn werk, weet ook nog niet wat hij neemt. Oei... want er is al gereserveerd.

Vanwege de kou stappen we in de auto. Eenmaal binnen ploffen we daar op de stoelen en bestellen ons drinken. De kaart wordt gebracht en die wordt aandachtig bestudeerd.
En dan komt het protest... Van één - van twee - van drie mannen.

Daar zit ik dan!

Op het moment dat de één de ander naar huis begint te sturen, dat moment dat ze beginnen te bekvechten en steeds minder vriendelijk gaan kijken, net op dat moment zwaait de eigenaar van de zaak ons enthousiast toe. En ik bedenk me niet langer. Ik zwaai terug en zeg: 'Zullen we dan maar vragen of we naar de andere kant mogen?' Ik wacht niet op antwoord. Zie triomfantelijke blikken. Dus ik schuif de stoel achteruit en loop op de man af, Alfred heet-ie. Hé, moet je horen. Wij euh... Tuurlijk moet hij lachen, maar hij doet het niet. Ook mijn grijns probeert zich in te houden. Wat een bizarre situatie weer. Echt wat voor ons, grinnik ik inwendig.
Binnendoor lopen we naar Reyna Be. Alfred neemt ons drinken mee. Zo is het net of we rechtstreeks naar de goede plaats lopen :)

En ondanks de prijs, Reina Be is een stuk duurder als je van plan was pizza te eten, loop ik een paar uur later met een stel tevreden mannen de tent uit. En dat is heel wat waard, toch? Trouwens, zelf ben ik ook dik tevreden. Beter dan die salade op de Pizzeriakaart. Want tja, ik mag eigenlijk geen pizza.