Het is nauwelijks kwart over acht deze maandagochtend als school belt.
Of ik Geert wil komen halen, hij is gevallen met de fiets, na duizelig te zijn geworden.
Best bezorgd kleed ik me aan, loop naar de auto en race naar school. Geert ziet wit en heeft veel last van arm en hand, na een val over de fiets heen.
- Ik stapte af, zette de fiets neer, werd duizelig en viel.
In de loop van de dag knapt Geert weer op en wil zelfs zijn fiets van school gaan halen.
's Avonds fiets hij vol energie naar muziekles en catechisatie, maar kiest er daarna wel voor op tijd naar bed te gaan.
Dinsdag gaat het weer mis. Tijdens muziekles, als ze een poosje staan te zingen wordt Gert helemaal duizelig, het wordt zwart voor zijn ogen en nu valt hij echt flauw.
De leerkracht verzoekt hem te gaan staan en mee naar de gang te lopen. Daar mag hij met een andere leerling naar de conciërge, die gehaast een map pakt om te kijken wat te doen. Gelukkig komt er juist een medeconciërge aanlopen en weet hij wat eventueel kan helpen...
Weer haal ik Geert op en bel direct voor een afspraak bij de huisarts. Gelukkig zijn de basis dingen als hartslag en temperatuur goed en moeten we door naar het lab voor bloedonderzoek.
Ondanks alles is Geert goed bij de pinken als hij vraagt of we dan zijn IDkaart en zo nodig hebben. Jazeker. En, zie ik, het is 16:43 uur. We hebben nog een kwartier! Zo snel als het gaat tijdens de spits, rijden we naar huis, pakken wat we nodig hebben en springen weer in de auto. Vijf voor vijf komen we aan bij de poli. De 'ponskaart' maken duurt langer dan we dachten, waardoor we precies één voor vijf bij het lab binnen rennen.
De laborante kijkt me verbaasd en vragend aan.
-Kunnen we nog bloed prikken? vraag ik beleefd.
Ze mompelt wat over 'op de valreep' en 'niet handig', maar concludeert dan:
-Eén voor vijf, tja... u bent op tijd.
Gelukkig doet ze tegen Geert allerliefst, maar ze kijkt mij nog eens aan en zegt:
-Dit is niet charmant, mevrouw.
Ik hou me wat van de domme en vraag:
-Wat niet? Bloedprikken of heel laat binnen komen?
-Laat binnen komen, antwoord ze.
En ik weet het. Ik zou het anders nooit doen, maar ter versnelling van de uitslag en ter voorkoming van nog meer spanning bij Geert sta ik in mijn recht. Ik doe dit niet voor mezelf, want ik heb een enorme hekel aan haasten en opschieten. Ik doe dit voor mijn zoon.
En zij... Zij prikt. Voor het zelfde doel.
Dank u wel, mevrouw de Laborante!!
De uitslag volgt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!