Even lekker lachen!

Het was echt een heel goede en vooral troostrijke preek over psalm negen. En ik voelde me een gezegend mens toen de dienst was afgelopen. Niet in de laatste plaats omdat ik tussen beide dochters in in de kerk zat. Hoe vaak komt dat nu nog voor! Direct na de dienst Jorike gedag gezegd en Willeke even voorgesteld aan een verschrikkelijk mooi mens, waarvan ik zo blij ben dat ze in onze nieuwe gemeente zit! En al lopend naar de uitgang - trap af, stukje lopen, weer trap af- praten we zomaar over van alles en nog wat. Zo kan het gaan...

Eenmaal buiten ril ik. Brr, wat is het koud. En donker. Het overgrote deel van de gemeente is al huiswaarts. Slechts twee mannen staan vlakbij de uitgang te praten. Ik ken ze wel. De één woonde vroeger vlak naast me. De ander komt af en toe hier. Kerkte vroeger daar waar wij ook gingen. Een jonge man. Single. Terwijl ik links wil gaan, daar staat de fiets, begint Willeke naast me opeens wild te zwaaien en ze schreeuwt:
-Da-ag lieverd!!!!!
De mannen kijken op. De één lacht, de ander kijkt verbaasd. En ik? Ik schrik. O help! Een Willeke-actie! En ik grinnik tegelijk. Ik kijk naar Willeke. Naar die ene, naar die andere man. Dan weer naar Willeke. En vraag stomverbaasd:
-Tegen wie zeg jij dat nou??
De interesse is inmiddels gewekt, als Willeke doodleuk zegt:
-Kijk, daar gaat Jorike, ze fietst naar huis. En ik zwaai haar gedag.

En inderdaad, daar in de verte zie ik Jorike, ze kijkt nog eens om en ik zwaai snel heel hard terug. Helemaal niet gezien! Ik dacht dat ze allang weg was.
Maar ondertussen kriebelt er iets diep in mij omhoog en ik kan niet anders dan in lachen uitbarsten.
Vooral het gezicht van die mannen, zo stomverbaasd! Omdat zij Jorike ook niet hadden gezien. Omdat ze dachten dat Willeke hen aansprak! Net als ik even dacht trouwens... ! We zeggen ze snel gedag. Maar o help, ik kan bijna niet lopen van de lach. Tot grote verbazing van toch nog elders pratende gemeenteleden, die alles even hadden gemist, struikel ik zo'n beetje naar mijn fiets.
Gierend van de lach fietsen we naar huis. Hè, wat doet me dat goed. Dat was te lang geleden eigenlijk. In die zin mis ik mijn meiden thuis best. Maar deze avond maakt veel goed. Een goede preek en even heerlijk gelachen.
Dus als we elkaar nu zien, weet je wel wat we zeggen hè. Da-ag lieverd! Hahahaha

Als het niet meer gaat...

-Ik kan echt niet meer hier wonen! Ik wilde tot 25, maar ik moet echt met 18 uit huis!
Snikkend als een klein kind ligt Rob op mijn bed. Helemaal overstuur en total loss.
Dan opeens staat hij op en loopt weg.
-Wáár ga je heen? vraag ik achterdochtig.
-Naar mijn kamer.
Oké dat mag. Maar toch...

Een gesprek waarin Rob zijn frustraties uitte tegenover Geert, liep behoorlijk uit de hand. Zittend tussen beide jongens in, de één naast me, de ander in de meest verre hoek van het huis, ging het even hard tegen hard. En oké, dat mag. En door veel te vragen, ieder zijn beurt te geven en te luisteren kwamen we een heel eind. Waar het uiteindelijk voor Geert klaar was en waar ik dacht dat het oké was, bleef het bij Rob nog na sudderen.
En omdat Rob vaak de enige oplossing ziet door weg te lopen, hield ik hem nauwlettend in de gaten. Maar gelukkig, hij gaat nu dus naar zijn kamer. Op zich een hele geruststelling als je weet dat hij zojuist als enige optie 'springen in de surfvijver' of 'springen van een flat' zag. En je begrijpt dat ik na al deze woorden aangehoord te hebben, gesust en gepraat als Brugman, nu helemaal doodop ben.

Direct nadat Rob de deur van zijn slaapkamer dichttrekt schiet ik stijf van angst. O help! Er liggen daar stanleymesjes en scharen, want hij knutselt graag. Maar is dat handig in de donkere bui van nu?
Ik voel de onrust, de spanning, de stress en de angst. Wat moet ik?? Ik voel paniek! O God, mijn kind! Maar dan een zachte fluistering: Míjn kind! En opeens weet ik wat ik doen moet.
Daar in de hal voor zijn slaapkamerdeur hef ik mijn handen zegenend naar Rob toe en bid voor hem, wetend dat God Zijn Vader is en dat Hij als Enige nog bij machte is om voor hem te zorgen. Ik leg Rob in Zijn handen en stamel, fluister en prevel sniffend tot God om redding van deze donkere macht in hem. Ik zegen Rob in de Naam van de Drie-enige God Die hem ziet, hem kent en bij hem is, ook nu op dit moment.

De spanning ebt weg, de onrust blijft. Ik besluit te gaan doen wat ik elke avond doe. Ik pak mijn gitaar,ga op mijn bed zitten en zoek een lied. Moet ik stoppen met God lofprijzen nu deze sfeer in huis hangt? Nee! Moet ik Hem juist nu niet eren om Wie Hij is? Ik ga zingen, het ene lied na het andere. Ik zing tot ik eindelijk boven me zelf uitgetild word en me getroost voel. Daarna lees ik een stukje uit de Bijbel en uit het boekje waar ik in bezig ben. Ik wordt getroost door de woorden van God, door Zijn aanwezigheid. Dan haal ik eens diep adem, sta op van het bed en loop naar de slaapkamer van Rob. Ik klop op de deur en doe hem open. Dat kan! Terwijl ik dacht dat hij zichzelf had binnen gesloten!! Rob ligt op bed. Met zijn mobiel. Hij kijkt op en blikt in mijn ogen. Dat is op zich al heel bijzonder!
-Wat ben je toch een legendarische moeder! zo zegt hij zijn 'ik-ben-in-een-goeie-bui' standaard zin. In stilte en diepe verwondering dank ik God voor zoveel genade! Wie ben ik dat Hij zo naar ons omkijkt?? De boze bui is voorbij, de time/out is goed gegaan en heeft goed gedaan! Samen lopen we naar beneden. Even lekker wat drinken!

We laten het hier niet bij tuurlijk. De jongens bieden elkaar hun excuses aan. En ik stel de volgende dag een contract op en laat die ondertekenen. Door ons, links en rechts, door de jongens, in het midden. En ik leg uit dat ze zo kunnen zien en onthouden dat wij er voor hen zijn en hun zullen helpen om goed met elkaar om te gaan!

Genieten als een kind

Dromerig staar ik voor me uit. Al luisterend naar de muziek, de cadans en het ritme, de voetstappen die er doorheen schuifelen. De stemmen, die nergens erg in lijken te hebben. Ik sta stil en luister. Leun tegen de pui van een winkel en doe mijn ogen dicht. De melodie klinkt me bekend in de oren, is het Mozart? Teleman? Misschien zelfs de vier jaargetijden van euh... kom op! Hoe heet-ie nou? Vivaldi tuurlijk ja. Maar ach, dat ik het verschil niet hoor, maakt me niet. Ik sta stil en luister.

Opeens is ze daar. Dat kleine meisje.
-Stop papa! Stop! Ik wil dit zien!!!
Ze gaat voor me staan en staart gebiologeerd naar die man in zwarte kleren. De strijkstok in zijn hand, liefkozend zijn viool onder zijn kin.
Maar papa is niet zo geduldig. Papa heeft haast. Door moeten we!
-We moeten op tijd op school staan voor je broer! En verontschuldigend kijkt hij mij even aan. Dan pakt hij zijn dochter bij de hand en trekt haar mee. Nu even niet. En volgende week weer niet. En daarna is er ook wel weer wat. Wanneer mag dit kleine meisje wel even genieten wat zij mooi vindt?
Maar! Opeens is er ze weer. Ik kijk om me heen, zie haar vader nergens. Het maakt het meisje niet uit. Ze ziet de muzikant en hoort de muziek en... geniet!

Stilletjes houd ik haar in de gaten. Zo intens zíj luistert! Zo puur zij geniet! Het maakt me jaloers. Ze luistert en kijkt en alles om haar heen vergeet ze. Terwijl ik al luisterend nadenk over wat ik allemaal nog doen moet. Boodschappen, eten koken - o ja, wát eten we eigenlijk vandaag? - , de was en op tijd thuis zijn voor Rob. En vanavond die vergadering. Morgen nog dit en dat en... o help!

De muziek stopt. De man houdt stil. Zijn ogen gesloten.
Dan weer een stem.
-Sanne!!! Waarop het meisje vol overtuiging antwoord:
-Hoi papa. Ik wist echt wel dat u me kwam halen! Waarop papa zegt:
-Tuurlijk, dat had ik toch beloofd!
Ik glimlach, deze vader heeft het begrepen en liet zijn dochter genieten!

Genieten van wat God je geeft. Genieten van de kleine dingen in het leven. Genieten zonder alle ballast die je mee sjouwt. Kan dat?
Ja! Jezus zegt ons dat we moeten worden als een kind. Dat is ook: Volop genieten van wat Hij ons geeft en afhankelijk leven met Hem. Aan Zijn hand. En dat in het volle vertrouwen dat Hij voor ons zorgt. Als je elke dag weer opnieuw je leven in Zijn handen legt en de regie overgeeft aan Hem, dan kun je genieten van het mooie wat Hij je elke dag laat zien. Dat vogeltje, die mooie kleuren blad aan de bomen, dat kind, die muzikant met zijn viool. En dan weet je: Vader zorgt voor mij! In Zijn handen ben ik veilig. Bij Hem en door Hem kan ik genieten als een kind. Aan Vaders hand.

Vader zegt: "Ik zal je nooit in de steek laten. Ik zal je nooit verlaten." Hebreeen 5:13

De Hoofdfysio

-Als je je kiezen op elkaar zet bij pijn, tja, dan gaat het niet goed hè. Volgens mij heb je vier kinderen, dus je weet dat je puffen moet.
Ik probeer niet te lachen, want dat doet vreselijk zeer, maar daar hééft de hoofdfysio wel een punt.
Hij praat dan ook lekker door.
-Ik geef je zo wat oefeningen mee. Neuriën met ontspannen wangen, ploppen en een ademhalingsoefening.
Ik probeer te doen wat hij voor doet. Ploppen, wangen opblazen en leeg 'ploppen', valt niet mee!
-Aha, zegt hij vrolijk, ik zie het al, jij laat moeilijk los. Veel last van stress?
Kort vertel ik iets -10 procent?- over ons gezin en hij vindt het al stressvol genoeg. Na zolang vooral in stress geleefd, is het dus nu tijd voor jezelf, zo concludeert hij.
Zelf heb ik ook tientallen vragen. Ik weet gewoon niet meer wat ontspannen is. Hoe dat voelt, hoe ligt dan mijn tong in mijn mond? Hoe voelen ontspannen wangen aan?? Sorry hoor, maar daar kan ik echt niets meer mee!

Het is na lange tijd van doorverwijzing door de tandarts dat ik eindelijk het initiatief heb genomen om een afspraak te maken bij de kaakfysio. Op dat moment wilde ik natuurlijk direct, maar helaas kon ik pas over twee weken terecht.
Een week voor de afgesproken datum had ik zo'n pijn in mijn kaken en mijn ogen. Mijn oren suisden en mijn hele hoofd voelde zo ontzettend naar aan. Pijnstillers hielpen niet en ik wist werkelijk niet hoe ik deze dagen door moest komen. Alle concentratie ging op aan de hoofdpijn. Normaal nadenken deed al zo zeer dat ik dat het liefst ook niet meer deed. En ik bad of God me helpen wilde en een oplossing wilde geven voor deze intense pijn.

Een uurtje later gaat de telefoon. Het is de hoofdfysio. Of ik een weekje eerder kan komen, lees: vanmiddag, want er is iemand uitgevallen.
Hoe bizar en wonderlijk dat hij dan iemand van een week later uitzoekt om te bellen! Een Wonder. Een Godsgeschenk!!

De pijn die hij me doet neem ik voor lief. Dat ik de rest van de avond knock-out ben ook. Maar als ik de volgende ochtend opsta, voel ik me fantastisch. Geen pijn meer en wat heb ik een energie! Ging dan echt alles op aan die pijn? Natuurlijk was het maar een paar dagen. Dus gelukkig had ik de eerdere afspraak lekker laten staan.
En nu, als ik hoofdpijn voel opkomen, of vermoeide ogen, dan masseer ik op de plekken die de hoofdfysio me adviseerde en tada... de pijn gaat weg. Wat is dit heerlijk! Ik ben zelden zo dankbaar geweest om een telefoontje als die ene woensdagmiddag!