vrijdag 21 april 2017

Afscheid nemen

Afscheid nemen. ik heb daar zo'n hekel aan!

Gisteren hadden we afscheid van de Vrij Zijn Bijbelschool. Ze maakten er een feestje van. Na 20 intensieve avonden waarin we elkaar leerden kennen en waarin we vooral God leerde kennen zoals Hij wíl dat wij Hem kennen, is het eerste jaar nu om. Het gebak stond klaar. Maar ik zag dat wat te laat en had er niet eens zo'n trek in. Gebak?? Lief bedoeld, maar ik had liever een avondje extra :)
De mensen bij wie ik regelmatig in de buurt zat, kregen een dikke knuffel. De certificaten werden uitgereikt, getuigenissen, heel indrukwekkende getuigenissen, werden gegeven. Het avondmaal gevierd. Dat was heel bijzonder. Zijn Liefde voor mij. Zijn Leven voor mij. Door Zijn dood mag ik Leven! Maar gelukkig, zoals iemand zei: Mijn Jezus is niet gedood! Hij ging Zelf de dood in. Bereidwillig en met heel Zijn hart. Voor mij. En kwam als grote Overwinnaar Levend uit het graf. Mijn Jezus Leeft! Wat rijk en heerlijk  om daarvan te getuigen en dit samen te vieren!

Maar nu is het toch wel lastig. Zal ik ze echt nooit meer zien? Gelukkig weet ik dat God blijft. En eens zullen we elkaar weerzien, als we juichend voor Hem staan!

Rob is vandaag zogenaamd vrij. Gisteren schoolreis. Nu weer naar school. Dat trok hij even niet. Juf gaf toestemming om thuis te blijven.
-Maar ach, mama, zo kwam hij net, ik wil nog wel even naar school hoor. Om afscheid te nemen van de juf en de klasgenoten. En ze een goede vakantie te wensen.
'k Dacht het even niet, zoon! Genoeg afscheid geweest. Na de vakantie zie je ze als het goed is weer. Dat kan ik dan weer niet zeggen. Misschien toch ook jaar twee van Vrij Zijn gaan doen?

donderdag 13 april 2017

In mijn Midlife crisis... :(

Daar zit ik dan. Moe, depressief en uitzichtloos. Was dit het dan? Moet het leven nu zo eindigen? Niemand heeft me meer nodig. De kinderen groeten nog wel, maar verder hebben ze genoeg aan zichzelf. Redden ze zichzelf. En ik? Wat moet ik? Al het mooie is voorbij. Wat nog gaat komen? Geen idee!?
Rusteloos prik ik in mijn veren. Maar hè bah, zelfs mijn snavel wil niet meer. Stomp, en zacht is het geworden. Mijn veren zijn oud, mijn nagels gebroken. En ik zit hier, in de schaduw van de rots, langzaam dood te gaan.
Veertig jaar ben ik. Gemiddeld gaan we zo'n zeventig jaar mee, zeggen ze. Wil ik dat? Ik schuur mijn snavel eens langs de rostwand. Mmm, lekker. Nog eens doe ik het. En weer. Maar o help, opeens breekt er een heel stuk vanaf en is mijn snavel ook niet meer wat het was. Kan ik nog meer verdragen?? Moe en mat zak ik verder in elkaar van dorre ellende. Dagen zit ik daar. Alleen en eenzaam.

Maar wacht eens! Wat voel ik? Mijn snavel! Het groeit! Hard, nieuw, sterk! Kom op joh, moedig ik mezelf aan. Het is er op of er onder. Kiezen of delen. Dood of leven. En weet je? Leven! Dat wil ik. Er is meer dan veertig jaar. Er wachten er nog dertig.
Nog wat rusteloos begin ik met mijn nieuwe, scherpe snavel mijn oude, gebroken nagels uit te trekken. En ook mijn vleugels krijgen een beurt. Al het oude eruit. Langzaam begin ik meer op een kip te lijken, een kaal geplukte kip. Maar dat geeft niet. Het kost tijd, maar dan word ik echt weer de mooiste adelaar van de hele wereld!!

Geduldig wacht ik in de schaduw van de rots op mijn nieuwe nagels. Mijn nieuwe veren. Sterk, glanzend en stralend. Maar op een dag voel ik het, weet ik het. Het wordt weer tijd om uit te vliegen. De afgelopen honderdvijftig dagen heb ik in rust geleefd. Nieuwe energie gekregen. Nieuw geworden, weer jong en sterk. Nu is het de tijd. Ik maak de sprong, sla ik mijn vleugels uit en ga. Richting de hemel, door het wolkendek vlieg ik mijn vrijheid tegemoet. Ik groet mijn kinderen, ik zweef op de wind, boven stormen uit. Ik heb gekozen voor het leven! En geef mijn Schepper alle eer!!

Herkenbaar? Soms zit je in de wachtkamer van het leven. Weet je het even niet meer. Is al het oude voorbij, weet je nog niet wat het nieuwe gaat brengen. Wees dan niet passief. Maar wacht vol passie op wat God je geven gaat. Dan is het geen wachtkamer, maar een verwachtkamer. En richt je je ogen alleen op Hem. Hij heeft een plan met je leven. Ook ná je veertigste :) Maar op Zijn tijd!





maandag 3 april 2017

Ben je kip? Of adelaar? Weet wie je bent!

In rustige pas loopt hij daar. De boer. Op zijn land. Fluitend. Petje op. Klompen aan. Zie je hem gaan? Maar hé, hij staat stil. Hij kijkt. Hij bukt. En raapt wat op. Zo zeg!Is dat een ei? Zo'n grote? Verbaasd draait de boer zich om. Wat moet hij dáár nu mee? Langzaam loopt hij terug naar zijn oude, statige boerderij. Langs de koeien, langs de varkens, langs de kippen. Kippen? Ja! Dat is het. Snel opent hij het deurtje van het ren en legt het grote ei bij de anderen. Je weet nooit!

De boer let goed op z'n beesten. Kijk, de kippen broeden ook op het gróte ei! En niet lange tijd later barst ook dat ei open. Het kuiken wat er uit tevoorschijn hipt, is wat groot. Zijn kromme snaveltje vindt het lastig te pikken van het voer. Maar al gauw went het. Boer is helemaal in zijn element. Prachtig toch, zo'n kip! 

De bioloog, die de boerderij een bezoekje brengt ziet de kip ook. Tjoh boer, dat is geen kip! Het is een adelaar. Wel nee, zegt de boer. Je ziet toch dat hij een kip is. Hij eet mee, hij kakelt mee en hij is heel tevree. Maar de bioloog is niet zomaar uit het veld geslagen. Mag ik het bewijzen? vraagt hij gretig. Boer vindt het best. De bioloog neemt de kip mee naar het dak. Daar scharrelt de kip rustig verder rond. Zelfs op het puntje van het dak. En dan weer terug . Scharrelen is zijn leven, toch? Waarom zou hij anders doen?
De boer geeft de bioloog nog een kans. Die neemt de kip op zijn hand, gooit hem de lucht in en zegt: Vlieg! Je bent geen kip, je bent een adelaar. Je bent geboren om te vliegen.
Het beestje voelt de wind, spreidt zijn vleugels en voelt: Ik ben geen kip! Ik ben een adelaar en ik vlieg op de vleugels van de wind!

Weet jij wie je bent? Je bent geboren om te leven voor God. Als je gelooft in Zijn Zoon, in Zijn Verlossing, weet je dat er een Hemelse Toekomst voor je is. Binnen het Koninkrijk van Jezus, wat nu al zichtbaar wordt op aarde door Hem, die door jou heen werkt! Je bent geen wereldburger, maar een hemelburger. En zo mag je leven. Met je oog gericht op Hem, gedragen door Zijn Geest. Zwevend op de wind!
Afbeeldingsresultaat voor adelaar

Pagina's