Wanneer is de eindtijd?

Tijd voor een nieuw blogje. Maar waar zal ik het over hebben? Het is niet de vraag of ik wat te schrijven heb, maar meer wat ik schrijven zal. Je hebt van die dagen dat er zoveel gebeurd!

Toch pik ik even Rob's verjaardag er uit. En dan niet al die bijzondere momenten waarin we zagen dat hij zo gegroeid is de afgelopen tijd. Cadeautjes in inpakpapier was mogelijk, in plaats van folie waar hij het cadeau doorheen kon zien. Hij ervoer geen tot weinig spanning, hielp enthousiast mee met het versieren van de kamer door middel van zijn zelfgemaakte slingers (zie foto's). En hij was een super gezellige jongen de hele dag! Heel bijzonder, maar nee, daarover nu even niet.

Eén momentje van die verjaardag pik ik er uit. Een klein en waardevol gesprekje tussen Rob, Broer en mij.
Met z'n drieën zitten we in de tuin. Het is rond kwart over negen en dus al donker. Glaasjes drinken en bakjes nootjes voor ons, een tafel vol zooi van de visite die al weg is.
Broer informeert me enthousiast over studie-avonden, over de eindtijd. De data wordt genoemd en verrast veert Rob op:
-Zo-o, dus dan is de eindtijd?
Het begin van een goed gesprek.
Ik leg Rob uit dat niemand weet wanneer Jezus terug komt.
Heel frustrerend voor hem, want hij weet graag alles een beetje van te voren. En dit weet hij niet, ik niet en zelfs Jezus niet. Hoe kan hij daar wat mee dan? Waarom zegt God dat niet gewoon even?
Ik leg uit dat dát lekker makkelijk zou zijn. Dat we ons allemaal zouden bekeren op de dag voordat Hij terug komt en we nu maar raak zouden kunnen leven. Dat het zo niet werkt, want God wil geen gehoorzaamheid uit angst maar uit liefde.
-Aha, vat Rob samen, daarom moet je dus elke dag weer bekeerd worden. Enne, daarom heb ik nu nog steeds last van ontstoken tenen, doordat Eva een vrucht plukte van de boom. Als ze dat niet had gedaan!
Verontwaardiging ten top!

Kort vertel ik Broer dat we naar Wonderlijke zondag zijn geweest. Dat er gebeden is voor Rob's tenen, maar vooral voor geloof en bekering en vertrouwen. En dat Rob de zondag er na zomaar opeens zelf mee wilde naar de kerk! Wat een zegen! De tenen zijn nog niet genezen, maar in Rob's hart merk ik een stukje van God op, een stukje liefde voor Hem en een beetje meer liefde, zachtheid en vriendelijkheid. Iets wat heel ver weg was, wat nu opeens weer komt. God werkt in hem.
-Jaaa, zegt Rob op langgerekte toon, ik wil best wel bij Jezus horen hoor. Is nu ongeveer 30%.
Blij knik ik Jan toe.
-Dat is alweer 10% meer dan vorige week!