donderdag 4 augustus 2016

Een drama...

- Wat is dat toch steeds, wie smijt er zo met die deuren?
Al poetsend en opruimend stel ik Geert deze vraag.
Hij haalt z'n schouders op.
Nou ja, ik dan ook maar. Er is per slot van rekening veel wind vandaag.

- Rob komt er aan. Geerts stem klinkt verbaasd.
- Haha, grappig, antwoord ik. Heeft manlief Rob net niet persoonlijk bij de zorgboerderij afgezet?

- Lea is op slot mam! hoor ik Rob's stem.
Stomverbaasd staar ik hem aan.
- Wat is er gebeurd dan, dat ze je naar huis hebben gebracht?
- Weet ik niet, maar Lea is op slot. Ik heb geklopt en geroepen en geschreeuwd en gebonsd, maar niemand deed open.

Om een lang verhaal korter te maken: hij was na een poosje wachten maar naar huis gelopen. Ook omdat zijn mobiel het niet deed.
- Uw beltegoed bedraagt minder dan..., zei Vodafone, ma...
- Dit was de ergste nachtmerrie ooit, ma.
Ach, kind toch.

En nu, na een wandeling van bijna anderhalf uur, is hij veilig thuisgekomen.
Vol liefde sluit ik hem in mijn armen. Praten lukt even niet. Want wat had er allemaal wel niet mis kunnen gaan?

Nee, hij was niet over de autoweg gaan lopen, maar langs het weggetje er naast, want er was geen stoep. En toen die weg ophield door het tunneltje, zo onder de rotonde door.
Of hij gebeden heeft?
- Nee, ik heb alleen aan God gevraagd of hij me veilig thuis wilde brengen.
En dan verbaast:
- Oh, is dat ook bidden?
God verhoorde Rob. Alleen Hem alle eer!!

Wat later, als ik er achter kom dat het míjn fout is, omdat ik de datum verkeerd in de agenda heb gezet, en het schaamrood me naar de kaken stijgt, is Rob niet boos, maar krijg ik een dikke knuffel. Vergeven?
- Dat heb ik toch door die knuffel al gedaan?


1 opmerking:

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's