vrijdag 29 juli 2016

Een brief aan de huisarts

Rob heeft al vijf jaren doorlopend een ontstoken teen. Grote teen. Dan de één, dan de andere voet. Na 11 behandelingen (lees traumatische ervaringen) bij huisarts en ziekenhuis, weet de arts het ook niet meer en stuurt ons door. Daarvoor wil ik hem hartelijk bedanken! 


Dag Dokter,
Misschien bent u wel wat nieuwsgierig naar hoe het gaat met Rob en zijn teen.
Zoals afgesproken zijn we naar de dermatoloog geweest.
Voor we daar terecht konden (29 juni), waren al de tenen van de rechtervoet ontstoken.
De dermatoloog  gaf ons allerlei tips, de tips die u ons ook elke keer gaf. Uw tips waren dus prima  J

Uiteindelijk kon ze nog maar één ding bedenken. Als het geen schimmel was (zijn tenen vond ze schimmelvrij) en geen bacterie, want Fucidin helpt niet, dan moet het micro-organismen zijn.
We kregen zeep mee en betadine.
Ik heb diep gezucht. Zo iets simpels kan toch niet helpen?

Maar ik moest denken aan het verhaal van Naäman uit de Bijbel. Hij kreeg een simpele opdracht en werd gezond.
Dat ook uitgelegd aan Rob. Hij vond het nl ook maar niets. Want, zo zei de arts er bij, ga hier gerust 3 maanden tot een jaar mee door…
Ik wees Rob er op dat we lang geleden samen heel bewust voor die teen zijn gaan bidden.
En voor wijsheid als we voor de zoveelste keer naar u of uw collega’s toe gingen.
U kreeg de wijsheid om door te sturen naar de dermatoloog en de avond voordat we naar haar gingen hebben we voor haar gebeden. En voor Rob.
Dat hij niet te veel spanning zou hebben, dat ze hem geen zeer zou doen, dat ze een oplossing had.

Op weg naar school in de auto, na ons bezoekje aan de dermatoloog, heb ik hem daarop gewezen: hij was redelijk rustig, zij was vriendelijk, heeft hem geen pijn gedaan (zelfs de teen niet aangeraakt!) en nu gaf ze alleen maar zeep mee.
Elke avond er op doen, afspoelen, drogen, eventueel met föhn en dan betadine er op. ’s Nachts geen pleister, overdag wel.
Zo simpel is het. En zoiets simpels kan God zegenen, dat geloof ik vast! Rob kreeg hierdoor weer wat meer vertrouwen in dat het goed zou komen.
Hij was eerder behoorlijk wanhopig. Het feit dat hij hierom zat te huilen bij u zegt genoeg, want dat doet hij zelden.

En nu kunnen we al zeggen dat het zo goed als over is. Er is nog één kant van de grote teen ontstoken, al het andere is over. We blijven bidden en hopen op volkomen gezonde tenen. Maar we willen u ook bedanken voor het doorsturen naar de dermatoloog. Dat was een goede actie en heeft ons tot nu toe erg geholpen.
Hartelijke groet, Aline

zaterdag 23 juli 2016

Verliefd, verloofd...

-Ma?
-Hmhm...
-Heb je nu al eens geblogd over hoe Matthias en ik verkering kregen? Nee hè. Wilt u dat nog een keer doen?

Bij deze, Jorike!

Ik moet even terug in de tijd. Het is kort voor het examen van Jorike van HAVO 5. Ze is helemaal in de gloria. Verliefd. En dagelijks krijg ik de stand van zaken te horen.
Matthias, nog maar net terug in Nederland na een lange periode elders, is echter nog helemaal aan het integreren. Maar Jorike heeft daar geen last van. Hij ís het!

Ik besluit er voor te bidden. Leg nu niet alleen mijn kind in Gods handen, maar ook de genoemde jongeman. Als ze voor elkaar bestemd zijn, komt het echt wel goed. In Zijn handen zijn ze allebei veilig.

Het gaat anders. Jorike's verliefdheid lijkt weg te ebben  en ze stapt grotendeels uit haar vriendengroep, gaat bij andere schoollui staan. Desondanks bid ik door. Maar op een andere manier. Niet zozeer meer voor hen samen, maar wel voor én Jorike én Matthias. Want dat is reuze belangrijk!

Het is nog niet een week later als ik opeens overvallen wordt door een grote schok. Terwijl ik met een arm vol boodschappen de kamer binnen loop, laat iemand me verschrikkelijk schrikken. Bijna kreeg hij de prei tegen z'n hoofd....
Niet heel veel later hebben ze toch verkering. Misschien was wat Jorike deed wel onbewust precies het goede. Wie zal het zeggen?

En nu, vandaag, ruim tweeën half jaar later vieren ze niet alleen Jorike's 19e verjaardag, maar ook hun verloving. Hoe bijzonder is dat!

Lief stel, vanaf deze plek wil ik jullie feliciteren en wens ik jullie alle goeds toe: veel geluk, een mooie voorbereiding op je huwelijk maar vooral Gods liefde, nabijheid en wijsheid! Dat je deze weg maar mag blijven gaan in verbondenheid met Hem!


woensdag 20 juli 2016

Jona! Ga naar Zierikzee!

'Jona! Jona! Ga naar Zierikzee
Ik wil niet
Jona! Jona! Ga naar Zierikzee.
Maar Jona die zei neeeeeee......'

Al jubelend loopt Jorike door het vakantiehuisje. Niet de eerste keer vandaag, zo'n liedje blijft hangen.

We waren die dinsdag naar Zierikzee geweest op zeehondensafari. En na die prachtige vaart op de Oosterschelde, liepen we als vanzelfsprekend richting het centrum. Pas net bedacht ik hoe bijzonder dat is geweest, dat we met Rob door het centrum van de stad liepen. Dat doen we zelfs in ons eigen dorp niet!

Rob moest naar het toilet. We wisten waar het was en samen met hem liep ik er heen. Vanaf het centrum weer helemaal terug naar de aanlegplaats van de boot, naar de parkeerplaatsen en ja hoor, daar vonden we wat we zochten.
Intussen bleef manlief geduldig (?) wachten, maar besloten Jorike, Matthias en Geert door te lopen.

En ja hoor, je raadt het al: weg is weg. Met papa liepen Rob en ik heel het centrum heen en weer, zagen alle straatjes, heel veel mensen en vreselijke drukte, maar wie we zochten vonden we niet.
Vermoeid zakten we neer op een bankje. En ja hoor, daar zie ik Geert aan komen. Zijn blonde haar weerkaatst door de zon! Om zijn hals hangt een ketting, met een groot metalen kruis.
-Gekocht ma, bij de christelijke boekhandel. En weet je hoe die heet? Jona!

Het lied wordt ons vakantielied.
Want.. Jona wil niet naar die stad
De mensen daar die kunnen hem wat
zei Jona en hij ging op pad
tot hij een schip gevonden had
wat voer naar Katwijk overzee en niet naar Zierikzee.

Gelukkig is het anders gegaan. Jona luisterde toch en zo bekeerde Ninevé zich tot God. Door hem. Eeuwen later waren er ook mensen die luisterden naar God en zo kwam het Evangelie in Nederland, ja zelfs tot in Zierikzee. Op zo'n bijzondere manier zelfs dat velen gingen geloven. Waardoor er vraag kwam naar uitleggers, naar Bijbels en boeken en zo ontstonden de christelijke boekhandels, raad ik zomaar.
Hoe bijzonder is het dat ze er nog altijd zijn.
Daar en hier in Veenendaal, dat is de leukste natuurlijk :)
En ik wil deze keer aan jullie de oproep doen om vooral daar je boeken te kopen. Bij deze boekhandels. Want de meeste draaien op vrijwilligers en zijn niet winstgevend. Zijn er met een missie: om zo het Woord te laten doorgaan. En daarin hebben we allemaal een taak.

Nou vooruit, om het makkelijker te maken: velen hebben ook een site met webshop.
Kijk bijvoorbeeld op: www.derankveenendaal.nl 

Zeg het net als Jona:
Ik wil wel, ik ga al, ik ga met jou in zee!





zaterdag 16 juli 2016

Vakantie in Bruinisse

Het is bijzonder dat we zo'n fijne week achter de rug hebben. Eerlijk gezegd zag ik er best tegenop: een week met elkaar weg. Want vorig jaar gingen we niet. Het jaar daarvoor gingen we terwijl Rob voor een periode bij Karakter woonde, dus nu weer met hem op vakantie. Hoe zal dat gaan? Dat vroeg ik me regelmatig af.
Gebedsverhoring. Dat is de enige manier waarop ik het kan verklaren.
Rob genoot En wij met hem.

De reis ging naar Bruinisse, Park Aquadelta. Niet echt ons idee, vanwege de prijs, maar met heel fikse last-minute-korting boekten we een week voor we zouden gaan, dit huis.
We zaten vlak bij het centrum van het park en ons huis lag pal aan het water. Dat was handig én genieten!
Iets verderop konden we onze handdoek kwijt op het strandje van het Grevelingenmeer, bij de haven van Bruinisse. En wat te denken van de zeehondensafari op de Oosterschelde, tijdens een twee uur durende rondvaart op zo'n megagroot rondvaartschip? Van een dagje zee? Volop zonneschijn ontbrak ook niet. Dat hebben trouwens maar een paar van ons meegemaakt, want Rob kan niet zo goed tegen warmte en zon. Dus bleef ik bij hem thuis. Maar op een koelere dag een ander stuk zee bezocht, tot grote tevredenheid van ons allemaal. Lekker in de zon, uit de wind en dus achter een duinpan, terwijl we later hoorden dat het hier in Veenendaal flink had geregend...

Het is bijzonder dat we dit allemaal mee konden maken met elkaar. Moet je nagaan dat Rob nooit weg wilde vanaf het vakantiehuisje, want: "ik ben toch al weg".
En dan al die lege tijd: op het strandje, bij de zee, op de boot. Rob bedacht overal een oplossing voor. Hielp krabben vangen, zocht schelpen, terwijl hij op het bovendek van de boot genoot van alles wat hij zag.

Ik was stomverbaasd en Rob heeft dan ook echt een applaus verdient. Trouwens, hij niet alleen, wij allemaal, want samen hebben we er een topweek van kunnen maken.
Maar zoals ik al zei: gebedsverhoring. De grootste dank komt onze Heere toe, die Rob en ons heeft geholpen, die Rob laat groeien in zijn kunnen en ons de rust gaf om te genieten.

En als je nou aan manlief vraagt hoe het was in Bruinisse, krijg je steevast te horen: Bruin is se.
Wie die 'se' is, daar moet ik nog even navraag naar doen. Want als hij mij bedoelt?  Bruiner is hij:)

woensdag 6 juli 2016

Vakantieperikelen

De vakantieperikelen zijn in volle gang. En nadat Willeke afgelopen maandag haar school verliet, het diploma stevig onder haar arm geklemd, maakte Geert zich op voor zijn afscheid van de basisschool.
Hij was er klaar voor. Prima, laat maar gaan. Vakantie, hij juicht het toe. Hoe langer hoe beter. Zelf had ik er wat meer moeite mee. Lastig, de jongste van de basisschool? O nee, dat in geen geval. Ook ik vind dat prima. Maar afscheid van bepaalde leerkrachten, dat kostte me wel wat moeite. Vooral de IB-er, die zowel Jorike als Geert intensief heeft begeleid ga ik missen. Want ze begeleidde mij net zo goed. Het waren altijd gezellige 60-minutengesprekjes met haar, die twee keer in het jaar. We spraken bewust om 8.30 uur af, zodat we alle tijd hadden, wetend dat we het eerste half uur nog even niet aan de kinderen toe kwamen. Dan ging het over van alles en nog wat, maar niet over hen. Natuurlijk overdrijf ik  nu wat, maar het zegt hoe ik het waardeerde. Want ze nam er absoluut wel de tijd voor. En dat gaf mij het gevoel dat ze er voor me wilde zijn. En dat was ze dan ook. Maar vooruit, dit niet verder vertellen maar, anders komt ze nooit meer aan de kinderen die haar nodig hebben toe natuurlijk :)

Het afscheid verliep gisterenavond behoorlijk stormachtig en Geert was dan ook blij dat hij vrij was vandaag. Maar wat nu te doen.... Een beetje uit zijn normale ritme was hij wel. En vol verlangen wachtte hij op de bestelling die hij had geplaatst bij een goochelwinkel. Geert goochelt namelijk als de beste en neemt iedere uitdaging aan.

Rob wordt nogal eens uitgenodigd een goocheltruc te komen kijken. Dat is ingewikkeld! Want Rob moet er even over na denken. Geert wil het nú weten. En zo staan de jongens weer tegenover elkaar. Gelukkig weet ik dat Rob heel veel duidelijkheid wil. Dat wordt steeds meer lijkt het wel. Goed teken: hij kan meer uitleg aan. Dus als ik Rob uitleg dat Geert nog 20 minuten thuis is en dan even weg moet, kan Rob opeens wel snel beslissen en laat Geert vol vuur zijn nieuwe truc zien.

Grappig hoe dat werkt. Ook vermoeiend. Nu het vakantie wordt, is het vast de hele dag van alles uitleggen. Maar dat doe ik graag. Want dan is het snel duidelijk en dat geeft rust. En heeft mama toch ook een relaxte vakantie.

Pagina's