maandag 27 juni 2016

Een lieve moeder uitgezocht

Het is al weer zo lang geleden dat ik op deze manier aan het schrijven sloeg. En dat terwijl er hier zoveel gebeurt! Ik kan elke dag wel wat schrijven, maar juist doordat er veel gebeurt, lukt dat dan weer niet.
Allereerst even een geruststelling: de vissen leven nog. Allebei ja. Ze hebben een gevecht geleverd van leven op dood, maar kozen ieder voor zich de minste te zijn en elkaar in lieve vrede te accepteren. Kijk, daar kunnen we nog wat van leren, lijkt me.
Weet je even niet waar ik het over heb, een blogje geleden vind je het indrukwekkende verhaal van deze domme mama, die er een vis bij kocht...

En verder... waar zál ik beginnen?
Manlief loopt weer wat. Dat is zeker het vermelden waard. En erg fijn voor ons allemaal.
De jongens gaven hem zo'n groot compliment, de rillingen liepen over mijn rug.
'Pa, zo zei Rob, ik vind dat je een heel lieve moeder voor ons hebt uitgezocht.' En stralend kijkt hij van mij naar z'n papa en terug.
Geert gaat er gretig op in:'Dat ben ik nou eens helemaal met je eens.'
Hiermee te kennen gevend dat dat meestal niet het geval is.
Zulke momenten hè, daar genieten we zo van. Die oprechte en directe uitspraken van iemand met autisme. Zo puur en eerlijk.
En dan denk ik: ach, wat missen mensen zonder autisme toch ontzettend veel. Net als hun ouders trouwens.

Verder ondergaan we de perikelen van het einde van het schooljaar gedwee. Wat moet je anders hè?
Voor Geert nog één weekje: volgende week dinsdagavond neemt hij afscheid z'n school. En wij met hem. Einde van 16 jaar basisonderwijs. Wat dat zegt? Dat we oud worden, ja ik weet het. En, denk ik dan, nou én? Zo is het nu eenmaal en ach, ik vind het wel prima.
Geert zelf vindt het wat lastiger, dat afscheid. Spannend vooral. Samen met het moe zijn wat zo bij deze tijd hoort, is het hier soms net een rustoord :) Een heel gespannen rustoord met vooral veel stress. Je begrijpt: we kijken uit naar de zomervakantie. Even lekker niets. Even lekker weg. Waarheen? Nog geen idee. Iets met rust. En zonder stress. Maar of dat gaat lukken?

Het lijkt me het beste als we kijken naar die vissen en leren de minste te zijn. Dan wordt rust vrede en accepteren we elkaar zoals we zijn. Dat voelt vast als een vis in het water. Zo goed.

Pagina's