maandag 29 februari 2016

Game over!

Zondagmorgen. De computer staat aan, de dienst begint.
Rob wil niet meer naar de kerk. Ons gebouw is gesloten en een nieuw gebouw lukt hem momenteel gewoon niet. Tegelijk grijpt hij dit aan als een puberverhaal: ik ben puber, dus geen christen. Waar hij die onzin vandaan heeft? Geen flauw idee. Maar ik krijg deze denkwijze niet gecanceld.
Jammer, want nu zitten we weer om de beurt thuis mee te luisteren.

Gelukkig gaan we zo wel naar de aangepaste dienst. Dat wil hij niet, zegt Rob, maar hij gaat zonder mopperen mee. Dat scheelt weer.
Verder laten we het even zo. Hoe meer we het er over hebben met hem, dus bozer hij hierover wordt. Helemaal afhaken lijkt voor hem geen punt, maar voor ons wel.

Dus... de computer staat aan, de dominee is begonnen. Rob neemt zijn plek in achter de pc en start een spelletje op. Ik ben er achter gekomen dat hij dan even goed alles hoort wat dominee zegt. Misschien zelfs wel beter dan in de kerk.

- Gij zult niet echtbreken, dat is: overspel plegen', zo klinkt het door de woonkamer.
Rob reageert direct, want deze uitleg er bij horen, is nog vrij nieuw voor hem.
- Overspel? Dan is het spel over. Game over!!!

Ik hoor verder even niet veel meer. Letterlijke vertaling van het woord overspel is best een pittige. Dan is inderdaad het 'spel' over. Uit. Met alle ellende van dien. Door Robs vrije vertaling komt het opeens stevig binnen. En zacht bid ik voor allen die lijden onder deze vorm van het spel. Van verliezen. Van 'Game over'. Voor mannen en vrouwen, voor de kinderen vooral. Die dit geen spel vinden. Maar voor wie dit realiteit is. Voor hen die voelen: de levels zijn op. Geen uitzicht op herstel. Game over. Het is voorbij. Wat blijft is de pijn. O God, ontferm U!

maandag 22 februari 2016

Zomaar samen wandelen

-Hallo-oh!!
Enthousiast zwaait de dame aan de overkant naar me. Een oudere vrouw, die ik tijdens het sporten wel eens groet.
Ik had haar al zien lopen, want ik liep schuin achter haar. En 'k liep te dubben: zal ik ... of zal ik niet...

Het is zondagmiddag. Tijd voor een stevige wandeling. Gelijk even een kaartje door de bus gooien bij mijn oom en tante, een eind verderop. Als ik doorloop in mijn eigen tempo, ben ik met ongeveer drie kwartier weer thuis. Heerlijk is dat. Zo snel doorlopen dat eenmaal thuis, je benen er van tintelen.

Dus vandaar mijn twijfel. Want met iemand meelopen, dat is: tempo aanpassen, route misschien wel. Praten. En luisteren. Wil ik dat nu?

Maar haar blije geroep trekt me over de streep. Een klein stukje samen op, dat is natuurlijk niet zo'n probleem.

Ik loop met haar mee en hoor veel over haar. Een inwoner uit het oude Joegoslavië. Getrouwd, kinderen, gescheiden, oma, 76 jaar.
Nee, mijn tempo houd ze niet bij, dus pas ik me aan. Rondje stadspark samen. Daarna ga ik alleen verder. Denk ik.
Maar deze dame, ik weet nóg haar naam niet, besluit met me mee te lopen. Ik vind het inmiddels allang best. Het is een gezellige prater.
Langzaam stuur ik het gesprek aan op het geloof. En als ze me vraagt wat ik dan geloof vertel ik haar over Jezus. Over Zijn liefde en Zijn vergeving voor mij. Stralend glimlacht ze me toe.
-Dan geloof je hetzelfde als ik.
En we krijgen het over verschillende geloven maar vooral over verschillende belevingen. Ze ergert zich aan onze mooie kleren, grote hoeden - breed meet ze ze uit :) - en ons geklets terwijl we naar de kerk lopen.
-Dat kan toch niet als je gaat bidden tot de heilige God?

Ik begrijp haar frustratie wel een beetje. Tegelijk is het een cultuurverschil. Waar ik overigens veel van leer.
Als we weer terug zijn bij het stadspark gaan we ieder onze eigen weg. Een uur hebben we samen gelopen. Ik besluit nog even een snelle pas te gaan, in plaats van rechtstreeks naar huis te wandelen. Twintig minuten later kom ik thuis. Met tintelende benen, een leeg hoofd en heel voldaan.
Soms brengt God zomaar mensen op je pad, waar je heel veel van leert. En samen maak je het verschil!

woensdag 17 februari 2016

Eindelijk een verjaardagsfeestje

Na een paar pittige weken, vind ik nu weer even de rust jullie iets meer te vertellen over hoe het met ons gaat. Willeke is inmiddels geopereerd. Het was zwaar, het was veel, het was heftig en heel erg pijnlijk. Het viel zó tegen!
Tien dagen is ze hier geweest. Veel bezoek, veel pijn, veel ijsjes en zoeken naar wat handig was om te eten. Nachten wakker omdat medicatie al was uitgewerkt, maar de nieuwe dosis nog niet mocht.
Inmiddels is ze weer naar haar eigen huisje terug. En, als alles volgens plan is verlopen, is ze vandaag skiën met school. Want ja, zo'n kans laat je liever niet schieten, toch?

Tussen al de bedrijven door was Geert ook jarig, 1 februari. Zo mocht het niet zijn, zo was het wel. Zo van: o ja! Geert is bijna jarig. O ja, traktatie. O ja, kinderfeestje. Jammer voor hem, hij had er wel wat last van geloof ik.
-Gaan jullie nog wel voor me zingen mam, vroeg hij. O ja... Echt erg...

Daarom gisteren een leuk feest gegeven voor de jongens van zijn klas. Niet te gek hoor, zes wilde hij er vragen en zes mocht hij er vragen. Dat kwam goed uit.
-En wat wil je dan gaan doen?
-Barbecueën, was zijn antwoord.

Dus maakte ik gisteren de tuintafel schoon en zette de barbecue buiten. Hopelijk ontdooien de hamburgers wel, dacht ik bezorgd :) Maar gelukkig was dat geen probleem. Ondanks de kou van de avond, bakten ze mooi bruin. Jongens buiten, wij binnen en wát hadden ze een lol. Net meiden...

Daarna keken ze met elkaar de film 'De brief van de koning'. Erg leuk, Geert kent hem feilloos uit zijn hoofd, maar blijft hem kijken. Geen van zijn klasgenoten kenden hem, dus dat kwam goed uit.

Al met al een heel geslaagd feest, vond ik zelf.
- En jij Geert?
- O, het ging wel...
Ik kijk verbaasd.
- Wat vond je niet leuk dan?
- Niets eigenlijk en hij gaapt.
- Da's duidelijk dus, lekker naar bed jij. Welterusten enne... geniet nog even na.
Hij hoort het al niet meer! :)





Pagina's