Een toevallige (?) ontmoeting

- Oh, doet u maar rustig hoor, ik pas er wel bij!
Glimlachend kijk ik de man aan, die onbehouwen z'n fiets wat rechter probeert te zetten.
- Kijk, het is al groen, we kunnen gaan.
Maar in plaats van dat hij wat doortrapt, komt de man naast me fietsen.En begint een gezellig praatje. Prima, daar ben ik altijd wel voor in. Kom maar op.

Z'n dialect verraad natuurlijk wat ik ook al zag: buitenlander. Vluchteling? Geweest ja.
Azerbeidzjan. Daar komt hij vandaan.
- Weet u wel waar dat ligt?
Jazeker, ik weet het en zeg het in één keer goed. Naast Rusland ergens?
- Ja, en bij Irak.
Ai... mijn hersens kraken. Irak en Rusland? Ligt dat echt zo vlakbij elkaar? Thuis toch eens opzoeken.
Ondertussen kletst de man lekker verder. Over de Nederlandse les die hij volgt. Dat hij oefenen moet.
Aha... ik ben zeker zijn projectje en ik grinnik. Deed ik ook toen ik voor PPT moest oefenen. Maar dat mag je natuurlijk tegen niemand zeggen.  Hij woont in de flat, ja, inderdaad. Alleen. Helemaal alleen. Alleen.
Jaja, ik hoor het wel. Ik lach in stilte om zijn blik, terwijl hij het woord wel drie keer uitspreekt.
Oké dus. laat ik even duidelijk worden.
-Waar gaat u nu heen? Naar het centrum? Ik ook, dus fietsen we nog even samen door.
- Ik woon vlakbij de flat, vertel ik hem. Met mijn man en kinderen.
Zie ik hem nu echt teleurgesteld kijken?
- Ah, zegt hij, dat is heel fijn voor u.
En zo is het.
Hij is er, daar waar hij zijn moet.
-Tot ziens, roep ik. Al denk ik dat die kans maar heel klein is.
Maar ook hij groet:
-Tot ziens!

Zomaar een ontmoeting? Toevallig? Daar geloof ik niet zo in. En in stilte bid ik voor deze man. Wie weet heeft nog niemand dat ooit gedaan. Zo was deze ontmoeting toch waardevol.