zaterdag 26 december 2015

Nooit meer... over kerst en autisme

- Mwa, ik weet niet hoor. Het voelt niet fijn.
Met een zucht kijk ik manlief aan. Hij staat klaar om naar de kerk te gaan. Tweede kerstdag, gewone dienst. Taak: diaken.

Rob wilde niet naar de kerk met Kerst. En gaat in discussie.
-Hallo! Het is toch geen zondag. Je weet toch wel dat ik maar één keer per week naar de kerk ga!
Hij reageert behoorlijk opgefokt, zoals een echt mens met autisme doet met kerst. Keurig volgens het boekje. Gelukkig kon ik hem een heel klein beetje om praten. Met als resultaat dat ik vrijdag thuis zat met hem, maar vandaag gaat hij mee naar de kerstzangdienst in de Oude Kerk op de Markt. Het resultaat daarvan was jammer genoeg wel dat hij vanmorgen veel te vroeg wakker was. Gestrest?

Ik ben ook gespannen. Achteraf gezien een goed voorgevoel. Maar ja...

Eenmaal aangekomen bij de kerk komt de muziek ons al tegemoet. Iemand staat te zingen, piano, gitaar, orgel en panfluit overstemmen het geroezemoes en maakt dat we de vingers in de oren willen stoppen. Langzaam lopen we de kerk binnen. Ik schrik van het volume. Zo hé, die zijn echt niet wijs... Dát kan nog wat worden!

-Zie je wel. Waarom neem je me mee naar de kerk. Moet je horen hoe hard! Ik ga naar huis hoor! Dat is Rob.
-Ma, ik word hier helemaal gek van! Dat is Geert
-Pfff... een beetje paniekerig kijkt Jorike me aan. Echt joh, dit is niet leuk!

Daar zit ik dan. Ik kan heel goed tegen harde muziek, maar ik vind het ook een beetje tè. Moet dat nu zo? Ik sein naar mijn broer, die voorin de kerk met de andere kosters staat te praten. Maar hij merkt me niet op tussen al die mensen. Tijd voor actie.

-Oké Geert, Jorike. Hebben jullie je oordopjes bij je? Ja!!! In doen dan. Desnoods zet je ook je capuchon op. Als het echt niet gaat, ga je er gewoon uit.
-Rob, zet je capuchon op. En zodra die dame gaat zingen tijdens de dienst, ga ik je rug aaien.
Dat is iets wat hij heel lekker vind en ik hoop dat het een prikkel is, die de andere prikkel overstijgt.
De mensen achter me moeten dat maar even voor lief nemen.

En ja hoor! We zitten de hele dienst uit! Applausje voor m'n kinderen!
Eenmaal thuis stort ik echter helemaal in. Ik ben de hele dienst zó alert geweest op alle drie dat ik me echt dood-en doodmoe voel. En dan is het pas 11 uur. Hoe ga ik deze zo heel prikkelrijke Kerstdag nog volbrengen met iedereen?

Ik vlucht naar de slaapkamer en zak op bed. Dan laat ik me gaan. Zakdoekjes, bril af (stom ding) en janken maar. Niemand die het ziet, even alleen.
Maar al naar een minuut...
Een zacht klopje op de deur. Dan de deur op een kier. Jorike zakt naast me neer. Een arm om me heen. Zachte ogen, een troostende stem.
-Stil maar mam. U bent gewoon wat overprikkeld door onze overprikkeling.
Een lach door de tranen heen. Maar ze heeft wel gelijk. Nog even droogwrijven en zo, dan kan ik er weer tegen.
-Dank je wel meis. Glimlachend kijk ik haar aan.
-Kom op, we gaan er een gezellige dag van maken.
En zo'n kerstzangdienst? Daar gaan we noooooit meer heen! Geen discussie mogelijk!

1 opmerking:

  1. O wat herkenbaar! Het is allemaal zo anders. Wij hebben bewust 2 uitnodigingen afgeslagen en zijn rustig thuis deze dagen. Eigen omgeving. Een zeer goede keus merken we vandaag. Vanmorgen samen met echtgenoot naar de kerk geweest. En kunnen genieten van de zangdienst. De kinderen mogen morgen weer.

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's