Met een gespannen blik loopt mijn zus de kamer binnen. Terwijl ik de jongelui help die voor ons de folders willen doen, kijk ik op mijn horloge. Oei, kwart over vier al. Het zou zo langzamerhand tijd worden.
Dan gaat de telefoon. Alles laat ik los en grijp dat ding, duw het tegen mijn oor en zeg mijn naam.
Even later laat ik de hoorn vallen, omhels mijn zus en juich:
-De operatie is geslaagd!
Dat was vandaag een jaar geleden. Een week van terugkijken ligt achter ons.
Woensdagavond, want toen was de dag, zijn we samen uit eten geweest bij ons favoriete restaurant Attica, hier in Veenendaal.
Donderdagavond, want toen was de datum, kwamen de oma's en opa, de kinderen en aanhang allemaal om lekker te genieten van elkaar met koffie en gebak.
Vandaag niets. Maar ondertussen gaan mijn gedachten steeds terug. Zoveel dingen die op mijn netvlies geschreven zijn.
- De storm en megalange file die donderdag, waar mijn schoonmoeder me door het verkeer heen praatte en we bijna twee uur langer onderweg waren om thuis te komen.
- Elke avond het eten wat werd gebracht door gemeenteleden of familie
- En die zaterdag na de operatie dan! We liepen met een grote Pietenzak rond te sjouwen, op weg naar papa in het ziekenhuis, gewoon omdat het 6 december was en we volgens Rob dan toch echt Sinterklaasfeest zouden hebben. Ik voelde me lopen, maar tegelijk wist ik: het is goed zo.
- Zondags manlief ophalen, zijn verwondering over de doodse natuur, de drukte, het lawaai, maar ook de vogeltjes, de bloempjes, zon, regen en sneeuwvlokjes.
En zo zijn er nog tig dingen te noemen, die bij me langskomen, die opkomen in mijn herinnering als was het gisteren gebeurd. Vooral de dag zelf: het krijgen van het hartinfarct, het stilstaan van de ambulance in verband met het hartstilstand, de opname, het wachten in het ziekenhuis, het naar huis gaan, de avond bij Rob bij Karakter en de goede opvang daar voor ons, de lange nacht die volgde...
Nu heerst allen maar dankbaarheid. Zo goed als manlief is opgeknapt. Zo veel hij alweer doen kan. Zelfs weer voor 100% goedgekeurd en dus is hij weer aan het solliciteren geslagen. En dan alle andere zegeningen die dit jaar kwamen: Willeke en haar eigen huisje, de allermooiste job die ik me maar wensen kon, gezondheid en gezelligheid in huis. En bovenal, de aanwezigheid van onze God. Dat staat als een Banier in ons hart, in ons gezin, in de wereld. Dwars door alle moeilijkheden heen leidt Hij ons op Zijn weg, om zo te komen tot Zijn doel met ons. Dat geloof ik vast. Daarom mogen we, terugziend en vooruitkijkend, vast weten dat Hij die in ons een goed werk begonnen is, dat zal volmaken tot de dag van Zijn wederkomst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!