Enthousiast zingen mijn man en ik, op 'het grote bed' Rob uit zijn kamer. Gelaten wachten Jorike en Geert tot het gejammer klaar is, tot hun broer komt.
Rob is jarig. Veertien jaar wordt hij. Na ons gejubel komt hij de kamer binnen gehinkeld, want lopen gaat nog even niet.
Het was maandag niet zo'n heel leuke dag. Er wachtte Rob weer een behandeling aan zijn teen, in verband met ontsteking. Ik heb er al eens eerder over geblogd. En we zijn er helemaal klaar mee.
Net als de huisarts en de pedicure. Dus nu op naar het ziekenhuis om de hele nagel er af te halen. Eng!!!! En spannend!!! Nieuwe locatie, vreemde omgeving. Nieuwe artsen en ik denk: als het maar geen bullebak is. Zo'n
Dus spannend ja, voor hem en voor mij. Maar gelukkig, ik zie het als gebedsverhoring, we hadden schatten van doktoren, die perfect omgingen met Rob en zijn angst. Die ons gerust stelden, alles in het werk stelden om zoveel mogelijk nagel te behouden en uiteindelijk van een heel tevreden en
De dag er na, dinsdag was het feest. Jarig! Daar was al heel lang naar uitgekeken. Al sinds de zomervakantie. De spanning is al een eind weg, want die teen kostte uiteindelijk meer stress, dan de verjaardag.
Vierentwintig uur moest Rob met zijn voet omhoog en zo duurde de verjaardag lekker lang. Maar toen het 14.30 uur was geweest, ja precies toen op die ene seconde nauwkeurig, ging Rob aan de wandel om nooit meer te hoeven hinkelen. Dat is wat we hopen tenminste.
Zijn verjaardag werd een dolle pret en met enthousiasme ontving hij de visite, gaf ze koffie. Wil je taart? En pakte cadeautjes uit. Later, toen het aanrecht vol met zooi stond, was hij moe. Ging hij lekker naar bed. Voor de afwas niet geschikt. Dat was voor mama. En papa. Voor oma ook. Die deden het met plezier.
Hèhè, eindelijk rust in de tent. Nu even geen stress, geen spanning, geen teen, nu even geen verjaardag meer. Pfff, welterusten Rob!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!