Stille zaterdag

Het is stil. Heel stil. De heuvel Golgotha ligt er verlaten bij. De kruizen zijn leeg, de mensen weg.

Hoofdschuddend ging de hoofdman naar zijn huis: deze Mens was Gods Zoon. Verdrietig gingen de discipelen terug. Radeloos in het gemis van hun Meester. Jozef en Nicodemus hebben samen met wat vrouwen, de zorg voor het lichaam van hun Meester op zich genomen. Het lichaam in het graf gelegd. Hun Heere de laatste eer bewezen. En zijn bedroefd weggegaan. De kerkleiders waren opgelucht. Zij zijn blij de heuvel afgelopen: eindelijk is Hij dood! Opgeruimd staat netjes.

En dan wordt het stil. Heel stil op de heuvel Golgotha. Drie lege kruizen getuigen van het leed wat is geschied.

Het is stil. Heel stil. De soldaten die op wacht staan bij het graf, wachten ongeduldig de aflossing af.

Waken bij het graf? Ja! Je weet immers nooit?

In de zaal waar de discipelen bij elkaar zijn gekomen, is het ook stil. Beklemmend stil. Verdriet voert de boventoon. Ze begrijpen het niet. Ze snappen er niets van. Hun Meester, hun Rabbi, dood? Hun Heere, die ze Koning wilden maken? Hij die de vijanden zou verjagen? Hij is er niet meer. Hij vocht niet, Hij zei niets, Hij liet ze gewoon hun gang gaan. En ja, daar hing Hij dan, aan het kruis.  En nu is Hij die vreselijke kruisdood gestorven. Wat moeten ze nu? Waar moeten ze heen?

In Jeruzalem is het niet stil. De kerkleiders zijn onrustig. Want ja, de discipelen van Jezus, die zijn nu eenmaal niet te vertrouwen. En trouwens, heeft Hij zelf ook niet iets gezegd over opstaan na drie dagen? Heeft Hijzelf niet laten merken dat Hij Koning is?

Daarom staan die wachters bij het graf van die Oproerling, in de tuin van Jozef van Arimathea.

Het is niet stil in Jeruzalem. De mensen gaan door met hun eigen plannen. Ze vieren sabbath, als of er niets bijzonders is gebeurd. Ze denken niet meer aan gisteren. Er staan belangrijkere dingen op de agenda.

Maar in de hemel? Ik denk dat het daar heel stil is. God wacht tot het Zijn tijd is. Tijd om Zijn Zoon wakker te roepen. De engelen wachten ademloos op de fantastische dingen die komen gaan. Ze zijn stil. Alles willen ze meemaken, niets willen ze missen. Daarom wachten ze zwijgend, maar geduldig op hun God die Zijn Zoon wakker roept. Verwachtend kijken ze hier naar uit!  Morgen zal God twee van hen naar beneden sturen om hun meest waardevolle taak op aarde te mogen gaan doen.

Stil, verlangend en vol blijdschap kijken ze uit naar hét moment.

Nu is het nog stil. De aarde wacht, de hemel wacht. Nog één nachtje slapen…

Mattheus 27: 57-66

Uit: Hoop voor onderweg, uitgave van de Hoeksteengemeente Veenendaal geschreven door ondertekende