- Moet jij niet gaan koken?
- Hm, geen zin...
- Heb je eigenlijk wel die rode kool gehaald?
Met een vies gezicht benoemt mijn man wat vandaag op de planning staat: rode kool. En hij eet dat niet...
-Wat?
Verschrikt spring ik overeind. Ik ben het helemaal vergeten.Ontsteld staar ik naar de klok: kwart over vijf en geen groente in huis.
Wacht, misschien is er nog spinazie in de diepvries.
Ze zitten allemaal in het complot: Jorike, Rob en Geert.
En ze houden keurig hun mond!
Als blijkt dat de spinazie ook op is, oppert Rob heel verrassend pizza. Laten die nu genoeg in de diepvries liggen!!
-Goed plan, Rob!
Maar papa is minder blij:
- Ik lust geen pizza. En trouwens, jij toch ook niet?
Nee inderdaad, die diepvriesdingen boeien me niets.
-Ach, ik neem wel brood anders. Mijn idee. Brood met rauwkost! Mmm.
Behoorlijk geïrriteerd is mijn man als hij op de fiets stapt om voor zichzelf lasagne te halen bij de slager.
Hé hé, even ruimte om te lachen...
Als de pizza's voor Rob en Geert warm zijn en de pizza van Jorike in de over staat, ligt manlief op de bank met een Duck.
Maar het geduld raakt wat op als ook Jorike haar pizza heeft.
-Mijn lasagne is toch ook al wel bijna klaar?
-Hoelang moet-ie? roep ik vanuit de keuken
-Weet ik veel...
-Ik zie het al, nog niet gaar.
We besluiten met elkaar de maaltijd voor de kinderen af te sluiten met Bijbellezen en danken. Een beetje geërgerd en vooral hongerig zit papa er bij.
Direct als we van tafel af gaan loopt hij naar de oven om zn lasagne er uit te pakken. Trekt de deur open en ... leeg...
Zijn stomverbaasde en boze gezicht staat me nog helder voor ogen.
-Kom schat, kleed je lekker even om, doe wat leuks aan. Vanavond neem ik je mee naar een goed restaurant, omdat je morgen jarig ben...
Zo'n bijzonder verjaardag moet gevierd worden op een unieke wijze, toch?
Niet zo zeer de leeftijd: 46, als vooral het feit dát we het nog vieren kunnen na alles wat er gebeurd is de afgelopen tijd, is absoluut een verrassend etentje waard.
En.. dat is helemaal gelukt!
Gefeliciteerd, schat!
zaterdag 25 april 2015
woensdag 22 april 2015
Op eigen benen
-Nou-ou hij is laat.
-Hoezo, twee uur toch?
-Ja maar meestal is hij vijf minuten te vroeg...
Manlief loopt al richting raam.
-O kijk, daar is-t-ie al.
Precies op tijd!
Rob rent naar de deur. Hij doet open, want dit bezoekje betekent maar één ding: gebak!
Even later zitten we met koffie en gebak geïnstalleerd. Bespreken we de afgelopen tijd. Bijna een half jaar thuisbegeleiding, terwijl het alweer negen maanden geleden is dat Rob bij Karakter startte. En dan nu de finish. Laatste bezoekje, laatste keer.
Mooi hoe Rob precies kan zeggen wat hij bij Karakter geleerd heeft:
Aardig zijn voor elkaar
Dingen vragen
Beleefd zijn
En dan wat wij allemaal geleerd hebben!! Echt te veel om op te noemen :) Jammer hè...
Zoveel dingen geleerd die goed waren voor onszelf en voor elkaar.
En dan wil mentor zelf ook nog wat leren natuurlijk.
Maar echt, wij weten niets te noemen wat hij anders had moeten doen. Wij zijn dik tevreden.
Met een klein cadeautje waarin we de warmte en lichtpuntjes van Karakter en zijn aanwezigheid nog eens benadrukken en een bedankkaartje, loopt Martien weg. Lachend zwaaien Rob en ik hem uit.
Ja! Wij gaan het weer zelf redden. We staan weer op eigen benen en we gaan er voor!
Dag Martien, je bent een geweldige fantastische sociale therapeut!!!
-Hoezo, twee uur toch?
-Ja maar meestal is hij vijf minuten te vroeg...
Manlief loopt al richting raam.
-O kijk, daar is-t-ie al.
Precies op tijd!
Rob rent naar de deur. Hij doet open, want dit bezoekje betekent maar één ding: gebak!
Even later zitten we met koffie en gebak geïnstalleerd. Bespreken we de afgelopen tijd. Bijna een half jaar thuisbegeleiding, terwijl het alweer negen maanden geleden is dat Rob bij Karakter startte. En dan nu de finish. Laatste bezoekje, laatste keer.
Mooi hoe Rob precies kan zeggen wat hij bij Karakter geleerd heeft:
Aardig zijn voor elkaar
Dingen vragen
Beleefd zijn
En dan wat wij allemaal geleerd hebben!! Echt te veel om op te noemen :) Jammer hè...
Zoveel dingen geleerd die goed waren voor onszelf en voor elkaar.
En dan wil mentor zelf ook nog wat leren natuurlijk.
Maar echt, wij weten niets te noemen wat hij anders had moeten doen. Wij zijn dik tevreden.
Met een klein cadeautje waarin we de warmte en lichtpuntjes van Karakter en zijn aanwezigheid nog eens benadrukken en een bedankkaartje, loopt Martien weg. Lachend zwaaien Rob en ik hem uit.
Ja! Wij gaan het weer zelf redden. We staan weer op eigen benen en we gaan er voor!
Dag Martien, je bent een geweldige fantastische sociale therapeut!!!
donderdag 9 april 2015
Nieuw modem
Die dag, woensdag 1 april, lukt het me mijn man heel snel uit bed te krijgen... Nee, het grapje vertel ik niet, maar hij trapte er goed in.
Maar toen kwam de harde werkelijkheid: toen moest ik er zelf uit.
Ai... dat voelt niet zo best vandaag. M'n benen en armen voelen nog zo moe...
Puffend hijs ik me in m'n sportkleren, want ja, het is woensdag... De jongens op weg naar school helpen, Rob stapt in de bus, met Geert fiets ik een eindje op. Hij wil heel vroeg op school zijn in verband met het voorbereiden van een 1 aprilgrap voor de meester. Zo moeder, zo zoon... :)
Het sporten helpt niet veel en behoorlijk saggerijnig kom ik thuis. Mmm, dat kan beter. Na het douchen en leren pak ik de volgende taak op: modem verwisselen.
KPN had het aangeboden: een nieuw modem voor een sneller internet. Nu maakt dat snellere internet mij geen klap uit, maar ons modem is al behoorlijk bejaard. Nu een nieuwe geeft wat meer zekerheid tegen een onverwachte uitval van die ander. En omdat manlief twee linker handen heeft als het om computers gaat, is dat mijn ding.
En.. het is zo gepiept. Kijk, daar word ik blij van. Stekketje er uit, stekkertje er in. En nog eens en weer. Zo simpel! Ik trek de overgebleven oude snoertjes weg en zie daar, dat ruimt direct wat meer op.
Computer aan en ja hoor, al snel heb ik weer verbinding.
Tot we er een uur of wat later achter komen dat de telefoon het niet doet. We hebben bellen -en internetpakket, dus er moet toch iets fout gegaan zijn. Ik kijk nog eens, zitten echt al de stekkertjes goed? Manlief buigt zich er ook eens over en concludeert hetzelfde: alles ok. Inmiddels ben ik niet meer zo blij. Ik besluit KPN te bellen, met mobiel. En na twintig minuten, maar niets wijzer, is mijn beltegoed wel drastisch gedaald... De man is schappelijk: ik bel zo wel even terug. Maar ook dat volgende half uur bereiken we alles, maar geen telefoonverbinding.
Volgende stap: mailtje sturen naar een hele slimme ICT-er. Maar die reageert niet. Woensdag niet en donderdag ook niet.
Tja, zegt mijn man, de telefoon geeft aan dat er geen netwerkverbinding is.
Duhduh... snuif ik. Wat denk je zelf?
Toch duik ik nog eens bij al die snoertjes neer. En o help! Dan zie ik het. De adapter van het basisstation van de telefoon zit niet helemaal in de stekkerdoos. Hij rust op een andere stekker.
Niet heel veel later hebben we... tringggg... jawel. Telefoon!!
Maar toen kwam de harde werkelijkheid: toen moest ik er zelf uit.
Ai... dat voelt niet zo best vandaag. M'n benen en armen voelen nog zo moe...
Puffend hijs ik me in m'n sportkleren, want ja, het is woensdag... De jongens op weg naar school helpen, Rob stapt in de bus, met Geert fiets ik een eindje op. Hij wil heel vroeg op school zijn in verband met het voorbereiden van een 1 aprilgrap voor de meester. Zo moeder, zo zoon... :)
Het sporten helpt niet veel en behoorlijk saggerijnig kom ik thuis. Mmm, dat kan beter. Na het douchen en leren pak ik de volgende taak op: modem verwisselen.
KPN had het aangeboden: een nieuw modem voor een sneller internet. Nu maakt dat snellere internet mij geen klap uit, maar ons modem is al behoorlijk bejaard. Nu een nieuwe geeft wat meer zekerheid tegen een onverwachte uitval van die ander. En omdat manlief twee linker handen heeft als het om computers gaat, is dat mijn ding.
En.. het is zo gepiept. Kijk, daar word ik blij van. Stekketje er uit, stekkertje er in. En nog eens en weer. Zo simpel! Ik trek de overgebleven oude snoertjes weg en zie daar, dat ruimt direct wat meer op.
Computer aan en ja hoor, al snel heb ik weer verbinding.
Tot we er een uur of wat later achter komen dat de telefoon het niet doet. We hebben bellen -en internetpakket, dus er moet toch iets fout gegaan zijn. Ik kijk nog eens, zitten echt al de stekkertjes goed? Manlief buigt zich er ook eens over en concludeert hetzelfde: alles ok. Inmiddels ben ik niet meer zo blij. Ik besluit KPN te bellen, met mobiel. En na twintig minuten, maar niets wijzer, is mijn beltegoed wel drastisch gedaald... De man is schappelijk: ik bel zo wel even terug. Maar ook dat volgende half uur bereiken we alles, maar geen telefoonverbinding.
Volgende stap: mailtje sturen naar een hele slimme ICT-er. Maar die reageert niet. Woensdag niet en donderdag ook niet.
Tja, zegt mijn man, de telefoon geeft aan dat er geen netwerkverbinding is.
Duhduh... snuif ik. Wat denk je zelf?
Toch duik ik nog eens bij al die snoertjes neer. En o help! Dan zie ik het. De adapter van het basisstation van de telefoon zit niet helemaal in de stekkerdoos. Hij rust op een andere stekker.
Niet heel veel later hebben we... tringggg... jawel. Telefoon!!
zondag 5 april 2015
Paaszondag: de stilte voorbij
De hemel wacht op Gods tijd. Die tijd nadert snel. Op de
vroege Paasmorgen gaat de hemel open. Kijk twee engelen, in blinkende kleren
komen naar de aarde toe. Ze weten waar ze heen moeten: God wijst hen de weg. De
tuin van Jozef van Arimathea is het doel. De grafsteen weghalen, daar komen ze
voor. Hun Schepper zien, dat is waar ze naar verlangen.
De soldaten vluchten weg van het blinkende licht. De
steen wordt weggerold. Vader spreekt en wekt Zijn Zoon. De Zoon gehoorzaamt.
Hij laat de doodskleden achter in het graf en verlaat de dood als Overwinnaar
van satan.
HIJ IS OPGESTAAN!!!
Gejuich in de hemel. Ik denk dat de hemelbewoners niets
anders konden dan zingen: Heilig, heilig, heilig is de Heere God, de
Almachtige, Die was, Die is en Die komt! (openb. 4: 8b)
In de tuin is het nog stil. Maar dat zal snel veranderen.
De Heere maakt aan hen, die het moeten weten, bekend dat Hij is opgestaan.
Verbazing bij Maria. Ontzag bij Johannes. Enthousiasme
bij Petrus. Ongeloof bij Thomas. Een heerlijk besef bij de Emmausgangers. Verbijstering
bij de kerkleiders van Jeruzalem.
Wat een verschillende reacties bij één en dezelfde gebeurtenis.
De vraag komt naar ons toe: wat doet de opstanding van de
Heere met ons? Ben je verbaasd of verbijsterd? Verheugd of enthousiast? Kniel
je dankend voor Hem neer en geef je Hem alle eer die Hij waard is? Of sta je
nog wat afwachtend toe te kijken, omdat je niet weet of het waar is?
Schaam je je net als Petrus voor je verloochening? Kruip
je weg vanwege je ongeloof, net als Thomas?
De Heere weet er van. Hij roept je dichterbij. Kom hier
met uw vinger en bekijk Mijn handen, en kom hier met uw hand en steek die in
Mijn zij; en wees niet ongelovig, maar gelovig.
De Heere weet er van als Hij je vraagt: Heb je mij lief?
Wat is hierop jouw antwoord voor Hem?
Heere, U weet alle dingen. U weet dat ik U liefheb. Zeg
het Petrus maar na en geloof: Hij is opgestaan. Jezus leeft!
zaterdag 4 april 2015
Stille zaterdag
Het is stil. Heel stil. De heuvel Golgotha ligt er
verlaten bij. De kruizen zijn leeg, de mensen weg.
Hoofdschuddend ging de hoofdman naar zijn huis: deze Mens
was Gods Zoon. Verdrietig gingen de discipelen terug. Radeloos in het gemis van
hun Meester. Jozef en Nicodemus hebben samen met wat vrouwen, de zorg voor het
lichaam van hun Meester op zich genomen. Het lichaam in het graf gelegd. Hun
Heere de laatste eer bewezen. En zijn bedroefd weggegaan. De kerkleiders waren
opgelucht. Zij zijn blij de heuvel afgelopen: eindelijk is Hij dood! Opgeruimd
staat netjes.
En dan wordt het stil. Heel stil op de heuvel Golgotha.
Drie lege kruizen getuigen van het leed wat is geschied.
Het is stil. Heel stil. De soldaten die op wacht staan
bij het graf, wachten ongeduldig de aflossing af.
Waken bij het graf? Ja! Je weet immers nooit?
In de zaal waar de discipelen bij elkaar zijn gekomen, is
het ook stil. Beklemmend stil. Verdriet voert de boventoon. Ze begrijpen het
niet. Ze snappen er niets van. Hun Meester, hun Rabbi, dood? Hun Heere, die ze
Koning wilden maken? Hij die de vijanden zou verjagen? Hij is er niet meer. Hij
vocht niet, Hij zei niets, Hij liet ze gewoon hun gang gaan. En ja, daar hing
Hij dan, aan het kruis. En nu is Hij die
vreselijke kruisdood gestorven. Wat moeten ze nu? Waar moeten ze heen?
In Jeruzalem is het niet stil. De kerkleiders zijn
onrustig. Want ja, de discipelen van Jezus, die zijn nu eenmaal niet te vertrouwen.
En trouwens, heeft Hij zelf ook niet iets gezegd over opstaan na drie dagen?
Heeft Hijzelf niet laten merken dat Hij Koning is?
Daarom staan die wachters bij het graf van die Oproerling,
in de tuin van Jozef van Arimathea.
Het is niet stil in Jeruzalem. De mensen gaan door met
hun eigen plannen. Ze vieren sabbath, als of er niets bijzonders is gebeurd. Ze
denken niet meer aan gisteren. Er staan belangrijkere dingen op de agenda.
Maar in de hemel? Ik denk dat het daar heel stil is. God
wacht tot het Zijn tijd is. Tijd om Zijn Zoon wakker te roepen. De engelen
wachten ademloos op de fantastische dingen die komen gaan. Ze zijn stil. Alles
willen ze meemaken, niets willen ze missen. Daarom wachten ze zwijgend, maar geduldig
op hun God die Zijn Zoon wakker roept. Verwachtend kijken ze hier naar uit! Morgen zal God twee van hen naar beneden
sturen om hun meest waardevolle taak op aarde te mogen gaan doen.
Stil, verlangend en vol blijdschap kijken ze uit naar hét
moment.
Nu is het nog stil. De aarde wacht, de hemel wacht. Nog
één nachtje slapen…
Mattheus 27: 57-66
Uit: Hoop voor onderweg, uitgave van de Hoeksteengemeente Veenendaal geschreven door ondertekende
vrijdag 3 april 2015
Goede Vrijdag
Pilatus
zit in een moeilijk parket. Wat moet hij nu doen? Jezus loslaten of het volk
hun zin geven en Hem aan hen overgeven? Voor of tegen Jezus kiezen? Voor Jezus
kiezen betekent het volk tegen je. Dat wil je niet, dat kan gevaarlijk zijn.
Dan staat je eigen leven op het spel. Maar voor het volk kiezen, dat betekent
een onschuldige ter dood veroordelen. Lastig voor Pilatus. Lastig voor ons?
Staan wij ook wel eens voor zo’n keuze? Wereld of God, vrienden of Jezus?
Pilatus
laat zich uiteindelijk leiden door zijn angst. En hoewel hij niets verkeerds
van Jezus kon zeggen, geeft hij Hem toch over aan het volk. Wat aarzelend vraagt
hij het nog: moet ik uw Koning kruisigen?
Het
volk is eenstemmig: wij hebben geen koning dan de keizer.
Hebben
wij ook niet vaak onze eigen ik op de troon geplaatst? Kiezen voor jezelf lijkt
vaak zoveel makkelijker dan kiezen voor Jezus. We willen zelf onze koning zijn,
we regelen onze eigen zaakjes wel, wat hebben we nog met God te doen?
Pilatus
laat Jezus gaan. Geeft Hem over in de handen van het volk, van de kerkleiders
van die dagen.
Toen leverde
hij Hem dan aan hen over om gekruisigd te worden. En zij namen Jezus mee en
leidden Hem weg.
Voor hem was het makkelijker te gaan voor onrecht en
bedrog, z’n eigen ik stond op het spel. Voor Jezus was het zo de bedoeling.
Gods leiding. Zijn plan. Zijn Eigen Ik stond op het spel. De belofte aan Vader
moest worden volbracht. De straf moest worden betaald. Ik ga Vader, om Uw wil
te doen.
En Hij ging. Gewillig, als een offerlam ging Hij de zware weg van Jeruzalem naar Golgotha. In gedachten de liefde van zijn Vader, de liefde voor Zijn kinderen. En Hij ging door. Toen de spijkers door Zijn handen werden geslagen, Zijn lichaam verschrikkelijke pijn leed en het donker werd. Daar werd Hij tot zonde gemaakt en door God verlaten. Daar aan het kruis. Gewillig ging Hij door. Hij maakte de keuze van Zijn leven. De keuze van Het Leven. De keuze voor ons Leven. Beantwoorden wij Hem hierin? Kiezen voor deze Zaligmaker is de beste keuze die je maken kunt.
Johannes 19: 8-16
Uit: Hoop voor onderweg, uitgave van de Hoeksteengemeente Veenendaal geschreven door ondertekende
Abonneren op:
Posts (Atom)