donderdag 26 februari 2015

Loslaten

Het was nog maar zo kort geleden, die intake bij het begeleid wonen op weg naar zelfstandigheid. Maar dan opeens dat telefoontje: er is plaats. En na een korte bedenktijd zei ze: ja, ik ga...

Dat het deze week vakantie is, daar hebben we tot nog toe dus nog niet veel van gemerkt.
Kreeg Willeke maandag de sleutel, het was direct knallen met alles wat nodig was.
Maar... ze zit er. Het is gelukt. En daar is ze heel trots op en blij mee. En wij met haar.

Die grote linnenkast, die in delen nog niet eens helemaal in de auto paste, is in elkaar geklust door Willeke zelf. En oké vooruit, papa hielp haar vooral...
En ál dat andere wat je nodig hebt om op kamers te gaan, alles moest nog gekocht worden, al had ze ook al wel wat dingen gekregen. Mens nog an toe, zei mijn oma vroeger. Nou inderdaad: mens nog an toe. Wat een spullen, wat een gedoe, wat een denkwerk, wat ontzettend gezellig!!

En dan haar kamer leeg. De stofwolken vlogen ons om de oren. En Willeke weet het: dit moet ik leren. Niet dat ik niets heb geprobeerd hoor, maar ja...

Nu ze echt helemaal geïnstalleerd is, gaan mijn gedachten wel even die kant op.
Loslaten begint bij elke leeftijd, maar dit is wel behoorlijk definitief.
Heb ik het goed gedaan? Gaat ze het redden? Er is zoveel níet gelukt... Zou ze me dat kwalijk nemen? Al die dingen die fout gingen, die anders gingen dan ik had gehoopt? Zoveel woorden teveel gezegd. Te weinig gezegd. Verkeerd gezegd. Zoveel blikken die niet zeiden wat ik wilde, zoveel...

Ik moet haar loslaten. Nee. Fout. Ik mag haar overgeven. Want waar ik fouten maakte, daar maakt Jezus het goed. Waar ik dingen niet zei, zegt Hij het haar wel. Heeft ze het moeilijk, voelt ze zich alleen? We mogen weten dat Hij bij haar is. Hij draagt haar, Hij beschermt haar. Veel beter dan ik kon, kan en ooit zal kunnen.
Wat is het heerlijk om te weten dat ze vast ligt in de handen van onze Redder. Alleen bij Hem is ze veilig.

Willeke, ik wens je Zijn liefde, Zijn aanwezigheid en Zijn bescherming.
En toch, je weet me altijd te vinden hè. Maar meer is: Jezus zal er, nog meer dan ik, altijd voor je zijn.



woensdag 18 februari 2015

Welkom thuis van Karakter!!!

Opeens vliegt het me aan. In de auto: zal het inderdaad wel goed blijven gaan? Kunnen we het redden, hebben we genoeg handvatten, lukt het Rob zo lief te blijven als hij nu is???
Kom op Aline, vertrouwen alsjeblieft! Weg die gedachten, nu is het zover en nu dus genieten!

Zomaar opeens kwam die onzekere gedachte in me op. Toch heb ik er juist wel veel vertrouwen in. We hebben veel geleerd, we kunnen het gewoon en Rob lijft zich echt wel gedragen
En anders niet, dan pakken we dat gewoon weer op, zoals we altijd al wilden doen.

Weet je, ik ben gewoon een beetje zenuwachtig, zo in de auto op weg naar het afscheid. Want ik haat afscheid nemen. En natuurlijk is dit leuk, want het is zoals we hoopten dat het zou gaan, maar toch...
Je bouwt wat op, ook met de mensen daar. Je geeft ze je vertrouwen, sterker nog, je geeft ze jouw kind. Je deelt de meest ellendige dingen: ik kan het niet, ik red het niet, ik wil niet meer en je lacht met ze om de leuke dingen. Die zijn er ook!

En dan nu dit moment. Naar toe geleefd. Afspraken over gemaakt. Dingen doorgesproken, Cadeautjes gekocht voor de groep, de kinderen en de therapeuten. Ingepakt en bij ieder een persoonlijk woordje. Een dankmail gestuurd voor alle socio's, gewoon omdat ze er vandaag nu eenmaal niet allemaal bij kunnen zijn. Een mail die recht uit mijn hart kwam en me blijdschap gaf omdat ik heb kunnen zeggen wat ik wilde zeggen. Heerlijk!

Na een uurtje rijden we weer terug. Tassen vol in de auto. Cadeautjes en gebak uitgedeeld of neergezet. Afscheid genomen. Met een hand, zonder tranen. Gelukkig maar. Opgelucht rijden we de straat in. Rob ziet het al: de vlag hangt uit, de vlaggetjes wapperen in de tuin. En in de koelkast staat een grote echt koffietaart. Zijn favoriet, mijn specialiteit. Rob: WELKOM THUIS!


zaterdag 14 februari 2015

Loverboy

- Nou, dan ga ik echt nooit met haar winkelen hoor.
Rob is behoorlijk in de war. Want hoe zit het nou eigenlijk?
Als je een meisje hebt en je wilt haar wat geven?  Je wilt uit eten of je koopt wat leuks voor haar?
Dat is absoluut not done, volgens Rob.
-Want dan ben je een loverboy...


De nieuwe school waar Rob nu sinds twee weken heen gaat, heeft een mooie les over loverboys gehouden.
Heel goed vind ik dat. Deze kinderen zijn al extra kwetsbaar (geloven alles, zeggen moeilijk 'nee' of kunnen niet op tegen degene die tegenover hen staat), dus het is goed dat ze op gevaren als deze gewezen worden.
Maar het is ook erg ingewikkeld.
Want Rob wil op een keer een vriendinnetje, verkering.
Maar hóe weet nu dat meisje dat hij het oprecht meent en geen loverboy is?
Niet uit eten gaan dus en helemaal niets voor haar kopen, is zijn zwart/witconclusie.
Ja, het leven is bar ingewikkeld...


Dan tegen Matthias, de vriend van onze Jorike:
-Wát? Ga jij met haar uit eten? En heb jij die rozen voor haar gekocht? Geef je haar cadeautjes?
Zo zeg, jij bent echt een grote loverboy...

donderdag 12 februari 2015

Omzetformulier PGB

Nu onze Rob volgende week weer naar huis komt (Ja!!! Je leest het goed, weer helemaal naar huis!!!!) moeten er dus weer allerlei dingen geregeld worden, teruggezet worden. Daarover had ik al geblogd.
De PGB is een lastige. Niet alleen voor ons, ook voor iedereen die er mee betrokken was, is en zal zijn. Dat weet men namelijk zelf niet...


De SVB verwijst me door naar het Zorgkantoor. Het zorgkantoor verwijst me door naar de gemeente en... nee, gelukkig verwijst de gemeente me niet door naar de SVB, al was ik daar bang voor.
Volgens het zorgkantoor moet ik een omzetformulier invullen: van uitwonend naar inwonend. Stom woord, wat meneer drie keer moest herhalen door de telefoon, voor ik hem verstond. Nog nooit van gehoord. Klopt, zegt hij vrolijk, is nieuw... Maar goed, de gemeente heeft zoiets, vertelt hij me.


De gemeente, waar ik maar naar toe ga ivm dat nieuwe woord, belt en belt en belt... WMO-collega's sturen hem door en vragen maar één ding: omzetformulier???
Dan komt er één met een goed plan: ga naar de CJG. Centrum voor Jeugd en Gezin.
En daar weten ze het antwoord: het omzetformulier bestaat nog niet....
Gelukkig weten ze ook de oplossing en zo lijkt alles toch nog op tijd goed te komen.
Want, ze belooft, ik word zo snel mogelijk gebeld.
En daar wachten we nu al 8 dagen op...

donderdag 5 februari 2015

Veertien of veertig?

Vanmiddag maar eens naar ons stadsmuseum geweest, Klein Veenlo, in de bieb gevestigd, naast de muziekschool van ons dorp. Ik was er nog nooit geweest, omdat het me niet zo boeit. Maar een goede presentatie van een vriend en dorpsgenoot, eerder deze week, maakte me nieuwsgierig en ik wilde graag meer weten over 'Het Kruis Op De Berg'.


Eerst maar eens een kaartje kopen. In de stadswinkel... ??? O wacht, daar zie ik iets. Een kleine balie, twee oudere dames, of wat jonger, ik durf het niet zo te zeggen. Het ziet er een beetje suf uit, maar wie weet komt dat omdat ik niet echt een toerist ben...
-Dag, ik wil graag een toegangskaartje voor het museum. Ondertussen bekijk ik de prijzen: MK gratis. Euhh.. o wacht, da's natuurlijk een museumjaarkaart... tot 12 jaar gratis, van 12-17 twee euro, volwassenen vier. Nou ja, vooruit maar.


De dames lijken een beetje gespannen en ietwat giebelend kijken ze naar hun computer.
Zij: Wat is je leeftijd?
Ik: Nou, in elk geval boven de zeventien, dus reken maar een volwassene. Ik lach er een beetje om... domme vraag!
Zij: Toch moet ik even je leeftijd weten.
- Ik, zeg ik een beetje vooroverbuigend, ben veertig jaar.
De dames lachen, alsof ik de beste grap van de dag maak. Dan kijken ze elkaar vragend aan en de één zegt tegen de ander: zei ze nu 14 of 40?
Ik word het een beetje zat. Zo is Geert klaar met z'n muziekles en ben ik nog nergens geweest...
Ik: Wilt u mijn IDkaart zien?
Samen staren ze naar de kleine cijfertjes die aangeven dat ik 40 ben: 1974.
Tjonge, zegt er één, mijn dochter ziet er veel ouder uit en is nog geen 40...


Van schrik toetst ze 'contant ' in, terwijl ik met mijn pinpas in de aanslag sta.
Maar uiteindelijk is het gelukt: wandel ik het museum en bekijk nog eens goed, wat ik dinsdag snel voorbij zag gaan. Twintig minuutjes later is mijn tijd om. Met lichte tred huppel ik de bieb uit. Veertien, zei ze. VEERTIEN!!! Maarre... ik sta even stil.
 Wil ik dat eigenlijk wel??

Pagina's