zaterdag 27 december 2014

Ochtendkrant in de kou...

-Ah, daar is ze eindelijk.
Moeizaam richt ik me wat op en zie het: 8.15 uur. Zo zeg, ze is een vol uur later...

Plotseling richt ik me verder op. Wat hoor ik toch? Willeke, Jorike, lachen ze nou, of is het huilen?
In mijn verbeelding zie ik Willeke als heuse sneeuwpop binnen komen, echt lachwekkend ja.
Maar wacht eens...
Opeens ben ik helemaal wakker. Ze huilt, ze krijst!!
Snel trek ik m'n sokken en sloffen aan en spurt naar beneden.
Daar is ze. Haar armen stijf vooruit, haar handen zijn felrood en niet meer te bewegen.

Snel help ik haar uit de kleren: de snowboots, de regenbroek, broek, thermolegging, alles is drijfnat.
Trui uit, die ook helemaal nat is, de jas heeft Jorike al netjes te drogen gehangen. Al snel is er een vijvertje van vuil sneeuwwater ontstaan onder dat natte ding.

Ik loop met Willeke naar de badkamer, zet de kraan aan en laat haar voorzichtig onder de douche staan. Niet te warm: 20 graden lijkt me wel zat. Maar ook dan schreeuwt ze dat het te heet is... Zó koud!
Ik durf haar niet alleen te laten. Ze staat te schudden van de kou en is misselijk. Maar met een minuut of tien zakt dat af. Loop ik even naar haar kamer om de CV wat hoger te zetten, een warm kussentje in haar bed. Ik maak warme chocomelk, die ze onder de douche opdrinkt.
En dan, na ruim een half uur, droog ik haar lekker af. Haar handen zijn rood en erg dik, vooral de vingers. Komen er nu blaren?

Uiteindelijk valt alles erg mee. Een uur ben ik bezig geweest met onze stoere meid, maar ze is weer warm en vrolijk, al bibbert ze af en toe nog wat. Ze is nu zelfs alweer nieuwjaar zeggen bij al haar krantadresjes. Maar of dat verstandig is?
Weet je wat, ik zet het warmhoudkussentje vast aan. Heeft ze zo een lekker warm bed...

maandag 22 december 2014

Hoe het nu gaat

Inmiddels is het vandaag drie weken geleden dat mijn man werd geopereerd nav een hartinfarct. Hij is nu twee weken thuis en het gaat best wel heel goed met hem. Door de borstwond mag hij niets intensiefs doen, als tillen en bukken en zo. Hij wandelt veel en probeert zo in beweging te blijven en conditie op te bouwen.

We hebben inmiddels allemaal een inkakmoment gehad en zijn erg moe. Gelukkig is het nu vakantie, lekker uitgeslapen net...
Het valt mij zwaar dat alles op me neer komt, van openhaardhout sjouwen en kliko aan de weg zetten tot het begeleiden van de kinderen in emotioneel opzicht en alles lopend houden. Dat kost heel veel energie, terwijl ik ook nog aan het verwerken ben. Vandaar dat jullie nog niets hadden gehoord.

We zien de afgelopen tijd als een schokkende maar ook heel gezegende en dankbare tijd. Een tijd met de Heere: Hij liet ons geen van allen los en ook in de toekomst van morgen en volgend jaar is Hij bij ons. Dat weten is ons enige houvast, waardoor we ook met vertrouwen het nieuwe jaar in gaan.

Vanaf hier wens ik jullie heel goede dagen en, in welke situatie je ook bent: ga 2015 in met God. Hij is trouw!!


woensdag 3 december 2014

Bypassoperatie gelukt!

Nadat de operatie diverse keren was uitgesteld, ging het uiteindelijk maandagmorgen toch door. Weliswaar niet om 8 uur, maar om 11.30 uur. Maar toch...
Die dag was ik bewust alleen. Er waren mensen die wilden komen, om samen af te wachten. Er waren mensen die met me naar het ziekenhuis wilden om daar te wachten, maar ik koos er voor alleen te blijven. Dat past wel bij me. Ik kan heerlijk genieten van rust en stilte. Eigenlijk heb ik nooit een radio of cd aan, tenzij ik heel saai werk moet doen (lees badkamer soppen of zo iets...). En dan nog is het een uitzondering.
Het bleef stil. Telefoontjes waren er opeens niet meer en mailtjes kwamen er ook niet binnen.
Des te beter. Ik bad en las uit de Bijbel. Ik kreeg heel veel rust: een zeker weten dat God alles goed ging maken, hoe dan ook. (Goed maken kan voor een christen ook sterven zijn...) Dus ik had geen zekerheid dat Gert-Jan de operatie zou overleven, maar wel dat God er bij was. En dat was me alles waard.
En terwijl ik me op de keuken wierp en die eens stevig schrobde, stroomde mijn mond over van Gods trouw en goedheid. Psalm 118, psalm 27 en andere liederen waar ik God mee prijzen kon, kwamen er zomaar uit. Heerlijk! En...Goddank!

Geert bleef die middag thuis uit school: de chirurg kon tussen half vier en half vijf bellen en hij nam het risico niet dat hij er niet zou zijn.
Rond die tijd werd het ook wel een beetjes spannend. Zo belt de chirurg en.. wat dan? Welk nieuws heeft hij? Opeens ging de deurbel: een vriendje voor Geert. En nog eens: mijn zus met boodschappen. En weer: jongelui die voor ons de folders kwamen rondbrengen. En ik was opeens heel druk met van alles en nog wat tegelijk: krantentassen aangeven, folders losmaken, fietskarretje naar buiten rijden en toen opeens:
-Ma-a! Telefoon!
Ik ren naar binnen, neem op en luister aandachtig.
Ondertussen steek ik mijn duim op naar mij  zus, die stil zit te wachten op haar boodschappengeld :)
De chirurg is erg tevreden over de operatie. Hij kon alles doen wat nodig was, hoefde niet alles te doen wat hij had verwacht en wenste me nog veel sterkte.
Een knuffel, een rondedans en een heel blije mail. En dank naar God, voor een geslaagde operatie, voor rust én voor afleiding.


Pagina's