Grenzen aangeven

'Niet doen David. Weet je hoe vies dat is: je voet tegen mijn broek!'
Vol afgrijzen haalt Rob zijn been iets aan de kant.

We zijn op bezoek bij twee lieve, wat oudere mensen. Vrienden, waar we een goede band mee hebben. Vooral Rob en David hebben een klik.

Maar na een ingewikkeld gesprek vanochtend en dit koffiemoment erachteraan, is Rob een beetje klaar met David. Die is dol op aandacht en wil dat graag geven én krijgen, ondanks zijn bijna 70 jaren.

Dus nu is David bij Robs grens aangekomen...

'Vraag het maar even netjes, Rob', stuur ik.
'David, wil je alsjeblieft met je voet van mijn been afgaan?'
Ik ben enigszins verbaasd als David nu na deze mooie vraag, nog eens even 'lekker' met zijn voet over Robs been aait. Nou ja zeg!

'Zeg nu maar: stop houd op, ik vind het niet meer leuk', moedig ik Rob aan. Rob zegt me na, de zin die hij al lang geleden op de basisschool leerde.
Maar helaas, David is er niet vatbaar voor. Kent eigen grens niet, luistert niet naar die van Rob.
Zo komt er een eind aan een gezellig moment van samenzijn.
Op mijn aanwijzing gaat Rob toch maar ergens anders zitten. En na de opmerking van mijn man:'Rob zou nu thuis even naar zijn kamer gaan', zegt David boos:'Oké joh, ik ga al.'

Stomverbaasd kijken we hem na.
'Duh-uh, dit is nu autisme! Overprikkeld!' roep ik David nog na.

Rob doet zijn best het goed te maken, voelt zich niet zo fijn. Wij trouwens ook niet. Wat moeten we hier nu mee? Zoveel onbegrip, zoveel verwarring opeens. Maar David is niet voor rede vatbaar. Ook niet als hij zich toch weer bij ons voegt. Gedag zeggen, het gaat hem nog net af, maar uitzwaaien zoals hij anders altijd doet, is er nu niet bij. Als een mokkig klein kind zit hij op de bank, met de rug naar het raam toe. Koppig, eigenwijs en slachtoffer. Afgewezen voelt hij zich. En volkomen in de slachtofferrol zittend, laat hij ons gaan. Alsof we niet belangrijk voor hem zijn...

Ik heb de naam gefingeerd. Eerst dacht ik aan Nabal, maar zo dwaas wilde ik niet zijn. David, man naar Gods hart, ging ook regelmatig de fout in. De man uit dit verhaal, ook een man naar Gods hart, doet dat ook. Net als wij allemaal trouwens.  Het doet pijn, zoveel gedoe om zoiets kleins. Maar ik kijk uit naar een bezoekje van deze David, om het zo weer in orde te krijgen. David, je bent welkom!