Waar is onze passie voor Jezus??

Na woensdagavond een indrukwekkende avond in de gemeente over de geestelijke strijd, vanmorgen een gesprek met een broeder van de gemeente. En al pratend kwamen we op de jongelui. Hun keuzes, hun zoektocht binnen de gemeente.
Wat is dat toch, zo vroegen we ons af, dat geïnteresseerde jongelui wél graag naar conferenties als Heartcry gaan, naar avonden van 'Jij daar' en zo, maar dat ze bij de kerk zo snel afhaken?

Om maar niet te spreken van al die andere jongelui in de kerk dan, ik bedoel die in de kerk waren. Bij ons zijn ze zo goed als weg. Er zitten nog een aantal tieners, maar de club wordt steeds kleiner.
Hoe hou je ze erbij? En waarom wel een heel weekend naar een conferentie, waar ze urenlang meeschrijven met de spreker? Is dat dan echt alleen de muziek en sfeer??

Al pratend komen we op twee dingen: duidelijkheid en verdieping. Verdieping lijkt me duidelijk, vooral de praktische kant er van. Ja ik geloof, maar hoe morgen op het werk, op school waar ik de enige ben?
Duidelijkheid is een wat lastiger begrip in dit geval. En terwijl ik vanmiddag tijdens het sporten daarover nadacht, kwam er een ander woord in me op. Een dieper woord: passie.
Dat ontbreekt. En dan blijf ik maar heel dicht bij mezelf. Ik kan ergens helemaal voor gaan, voor meer dan 100% . Maar al snel slaat de vermoeidheid toe. Of ik word tegengewerkt door anderen en denk dan: ach, laat ook maar. En, heb ik gemerkt, hoe meer ik voor de gemeente doe, hoe meer ik tegen zulk soort dingen aan loopt. En dan ruilt de passie zich in voor moedeloosheid en denk ik: waar doe ik het eigenlijk voor?? En zo zakt het beeld weg voor Wie ik het deed...

Juist dat is denk ik wat jongeren trekt: een zichtbaar doel voor ogen, een passie waar ze voor kunnen gaan.
Zo leven ze toch ook? Passie voor zichzelf, voor vrienden, voor sociale netwerken, voor uitgaan, voor gezelligheid en lol hebben. Vaak zien ze dat nog als enige passie, al zijn er uitzonderingen.
Ach, net volwassenen...

Wij, ouder(s)en, zijn niet meer enthousiast over God, Jezus en de Heilige Geest. We geloven wel, zeker, maar wie ziet het nog? Wie merkt het op? We zijn zo verwend met alles wat we hebben dat afhankelijkheid niet nodig lijkt. We zijn zo gewoon naar de kerk te kunnen, dat we aan die vrijheid niet denken. En als we uit de kerk komen, gaan we snel tot de orde van de dag over en ziet niemand aan ons dat we blij zijn gered te zijn. Er is geen verwondering meer over dat Jezus voor ons stierf, want ach, dat horen we elke zondag.

En zo kom ik weer uit bij de geestelijke strijd, waar het woensdagavond over ging. Satan doet zijn werk goed! Hij gebruikt vermoeidheid, moedeloosheid en lacht als we zachtjes in slaap zakken. Aan ons geen kwade, wij geen probleem. Tegenwerking? Ach kom nou, niet nodig bij dit soort christenen.. De jongelui prikken er dwars door heen. Wat nep, wat onzinnig zijn die oudjes bezig. En zo worden zij speelbal van satan.

Schuld! Dat drukt. Waar is mijn passie? Waar is mijn strijdwapen tegen Gods tegenstander?
We mogen leven vanuit het 'meer dan overwinnaar', maar... weten we dat eigenlijk (nog) wel??
                                                   
Wordt vervolgd...