maandag 29 september 2014

Mijn borst, mijn vijand?

Poeh hé! Zuchtend stap ik van de stoel. Zo, even het plafond van de badkamer gedaan. Maar o, wat een pijn.
Mijn hele rechterborst voelt gekneusd. De pijn trekt door naar mijn arm, onder mijn oksel door. Het voelt heel beroerd en een beetje eng.
Alweer! Het is nu de zoveelste keer dat die borst pijn doet.
Met dat de dag vordert, wordt het beroerder en ik stel het niet langer uit. Ik bel de huisarts en maak een afspraak.
Vrijdagochtend ben ik aan de beurt, gewoon omdat ik het dagje uit donderdag niet wil laten schieten.
Donderdag is de pijn weer helemaal weg, maar dat is de laatste maanden steeds zo.
De arts, een vrouw! voelt, voelt nog eens en concludeert dan, mij tegensprekend:
-ik voel wel wat. Ik stuur je door.

Het wordt een vreselijk zenuwslopend weekend. Want hoewel ik lees op internet dat tumoren geen pijn doen, gaan de gedachten wel die kant op. Dat de arts op de verwijsbrief heeft staan dat ik een 'niet-urgent-geval' ben, vergeet ik helemaal als de emoties de overhand nemen.
De spanning vreet aan me, maar ik wil het niet laten merken. Wat heeft het voor nut om mensen onrustig te maken, terwijl je zelf nog niets weet?

Wel ben ik continue in contact met God, mijn Vader, mijn Schepper. Hij heeft me immers gemaakt. Ik ben van Hem. En regelmatig geef ik deze dagen mijn leven, mijn lichaam en ook heel bewust mijn borsten terug aan Hem, Die het Leven is.
-Wat is Uw plan met mijn leven, Vader? vraag ik Hem.
- Mijn plan met jou staat vast, Mijn kind, Ik zal je een hoopvolle toekomst geven.
En 's nachts opeens de woorden van Hem: Ik ben je Heelmeester, vrees niet.

Voor mezelf maakt het me eigenlijk niet eens zo veel uit. Als dit is wat ik nodig heb, dan zal het wel goed zijn, kan ik denken. Maar voor man en kinderen, met name voor Geert...
Tjonge, die jongen krijgt momenteel begeleiding van Eleos omdat hij niet zonder mij kan. Ik moet er niet aan denken hem te moeten vertellen dat ik kanker zou hebben. Dat is mijn grootste angst, waar ik af en toe helemaal door in de stress en emoties schiet...

Dan is het maandagmorgen. Exact half negen mogen we de kamer in van de radiologie. Direct er achter aan naar een andere kamer voor de echo. Dan doorlopen naar de afdeling oncologie. Wat vreemd om daar te zitten! Voor één keer? Of wordt dit onze thuisbasis?
Tien minuten later weten we het: niets wat afwijkt gevonden. Wat een vreugdevolle diagnose!!
De klachten komen van de hormonen. Overgang?? Ze noemt het voorzichtig en ik lach: ja hoor, zou best kunnen!
En als we blij naar huis rijden en ik in stilte Vader dank, gaan mijn gedachten uit naar hen, die een andere diagnose horen en wél het traject in moeten van ziekte en pijn. Ik wens jullie allemaal Gods troost en sterkte toe en heel veel liefde van de mensen om je heen!



vrijdag 12 september 2014

Waar is onze passie voor Jezus??

Na woensdagavond een indrukwekkende avond in de gemeente over de geestelijke strijd, vanmorgen een gesprek met een broeder van de gemeente. En al pratend kwamen we op de jongelui. Hun keuzes, hun zoektocht binnen de gemeente.
Wat is dat toch, zo vroegen we ons af, dat geïnteresseerde jongelui wél graag naar conferenties als Heartcry gaan, naar avonden van 'Jij daar' en zo, maar dat ze bij de kerk zo snel afhaken?

Om maar niet te spreken van al die andere jongelui in de kerk dan, ik bedoel die in de kerk waren. Bij ons zijn ze zo goed als weg. Er zitten nog een aantal tieners, maar de club wordt steeds kleiner.
Hoe hou je ze erbij? En waarom wel een heel weekend naar een conferentie, waar ze urenlang meeschrijven met de spreker? Is dat dan echt alleen de muziek en sfeer??

Al pratend komen we op twee dingen: duidelijkheid en verdieping. Verdieping lijkt me duidelijk, vooral de praktische kant er van. Ja ik geloof, maar hoe morgen op het werk, op school waar ik de enige ben?
Duidelijkheid is een wat lastiger begrip in dit geval. En terwijl ik vanmiddag tijdens het sporten daarover nadacht, kwam er een ander woord in me op. Een dieper woord: passie.
Dat ontbreekt. En dan blijf ik maar heel dicht bij mezelf. Ik kan ergens helemaal voor gaan, voor meer dan 100% . Maar al snel slaat de vermoeidheid toe. Of ik word tegengewerkt door anderen en denk dan: ach, laat ook maar. En, heb ik gemerkt, hoe meer ik voor de gemeente doe, hoe meer ik tegen zulk soort dingen aan loopt. En dan ruilt de passie zich in voor moedeloosheid en denk ik: waar doe ik het eigenlijk voor?? En zo zakt het beeld weg voor Wie ik het deed...

Juist dat is denk ik wat jongeren trekt: een zichtbaar doel voor ogen, een passie waar ze voor kunnen gaan.
Zo leven ze toch ook? Passie voor zichzelf, voor vrienden, voor sociale netwerken, voor uitgaan, voor gezelligheid en lol hebben. Vaak zien ze dat nog als enige passie, al zijn er uitzonderingen.
Ach, net volwassenen...

Wij, ouder(s)en, zijn niet meer enthousiast over God, Jezus en de Heilige Geest. We geloven wel, zeker, maar wie ziet het nog? Wie merkt het op? We zijn zo verwend met alles wat we hebben dat afhankelijkheid niet nodig lijkt. We zijn zo gewoon naar de kerk te kunnen, dat we aan die vrijheid niet denken. En als we uit de kerk komen, gaan we snel tot de orde van de dag over en ziet niemand aan ons dat we blij zijn gered te zijn. Er is geen verwondering meer over dat Jezus voor ons stierf, want ach, dat horen we elke zondag.

En zo kom ik weer uit bij de geestelijke strijd, waar het woensdagavond over ging. Satan doet zijn werk goed! Hij gebruikt vermoeidheid, moedeloosheid en lacht als we zachtjes in slaap zakken. Aan ons geen kwade, wij geen probleem. Tegenwerking? Ach kom nou, niet nodig bij dit soort christenen.. De jongelui prikken er dwars door heen. Wat nep, wat onzinnig zijn die oudjes bezig. En zo worden zij speelbal van satan.

Schuld! Dat drukt. Waar is mijn passie? Waar is mijn strijdwapen tegen Gods tegenstander?
We mogen leven vanuit het 'meer dan overwinnaar', maar... weten we dat eigenlijk (nog) wel??
                                                   
Wordt vervolgd...




maandag 8 september 2014

Familiewapen, de betekenis



Leuk, de reacties op ons familiewapen. Niet alleen hier, ook op facebook kwamen er verschillende aspecten terug die inderdaad wel kloppen ten opzichte van wat wij kwijt wilden op papier.
  • De leeuw bovenaan wijst naar kracht en sterkte. De Kracht en Sterkte die we van Jezus, de Leeuw van Juda krijgen. Met Hem staan we samen sterk!
  • Geloof, hoop en liefde, dat spreekt voor zich geloof ik (of hoop ik) 
  • Het kruis staat voor geloof: zeker weten dat Jezus ons vergeving van zonden heeft gegeven en voor ons in staat bij God deVader.
  • Konijnen, vissen, liefde voor dieren is genoeg aanwezig
  • Wij zessen horen bij elkaar, zes poppetjes in een cirkel. Betekent ook een beetje: blijf van ons af! ... en: zit je aan één, dan aan allemaal...
  • De letters ASS, dat is een groot ding binnen ons gezin (Autisme Spectrum Stoornis)
  • Achter de wolken schijnt de Z (z)on of: na regen komt zonneschijn. Met die gedachte proberen we steeds weer door te gaan
  • De zwaarden staan ook voor sterk, doorgaan en vechten, vooral niet opgeven
  • Muziek staat hoog in het vaandel: zowel Willeke, Jorike als Geert spelen een muziekinstrument, terwijl ik graag naar ze luister :)
  • Een poppetje rechtsonder de leeuw doet aan sport: Willeke, Jorike en ik maken regelmatig de sportschool onveilig
  • En dan dat gezichtje, onder die zwaarden, ik weet het niet meer zeker, maar ik geloof dat daarmee onze humor wordt aangeduid. Dat is zo belangrijk: vaak gek doen, veel lachen . geloof en humor, die twee houden mij/ons op de been!

Ons gezin, I love it 

Pagina's