Ingegroeide teennagel

Rob heeft ook echt wel pech hoor.
Voor de vierde keer werd hij gisteren geholpen aan zijn ingegroeide teennagel. Vierde keer, vierde plek. En jawel, de andere teen begint nu toch ook weer.
De huisarts knipt een stukje nagel van de zieke teen weg, inclusief wortel.

Vervelend is het dat Rob al exact weet wat er gaat gebeuren en vooral: hoeveel pijn het doet.
Maar deze keer is het nog erger.
De teen is zo ontzettend ziek (uitstel leek een andere huisarts en Rob beter dan overgaan tot actie...) dat de verdoving niet meer op de zieke plek kan komen.
Arm kind. Ondanks zijn megahoge pijngrens schreeuwt hij de hele praktijk bij elkaar. En de dokter maar doorgaan, stug volhouden. Het moet gewoon gebeuren.
Huilend ligt Rob op de tafel. Zijn armen omklemmen de mijne. Hij maakt gretig gebruik van het feit dat hij me mag knijpen. Ik omhels hem, ga voor hem staan zodat hij niets ziet en troost hem, leidt hem af.
Dan, eindelijk is het gebeurd. Rob zucht.
-Jezus had aan het kruis nog veel meer pijn, hè moedertje..."
Hij haalt eens diep adem en ontspant helemaal.
Wat is dat mooi! Ik zie zo dat God ook hier aanwezig is.

En al schrijvend realiseer ik me nu weer: Hij gaat mee, dwars door pijn heen.
Nu van die grote, zieke teen, straks als Rob bij Karakter is. We weten allebei zeker dat de Heere hem troost en bij hem is. Dan hoef ik mijn kind niet los te laten, maar mag ik hem overgeven in de handen van onze Vader!