Afwachtend en intens kijkt Rob me aan.
Tuurlijk weet ik dat:
-Van Sproety, je konijn.
-Nee!
-Eh... van mij?
-Nee!
-Van de Heere? We komen net uit de kerk, dus misschien zit er iets moois hoog...
-Nee!
O, opeens weet ik het:
-Van ... en zachtjes fluister ik haar naam in zijn oor.
-Je hebt het goed! En niet doorvertellen hoor!
-Hé, Rob, luister eens. Als je aan haar denkt, heb je dan ook kriebels in je buik?
Kriebels? Huh? Rob kijkt me niet begrijpend aan.
En ik weet genoeg.Weet je die kriebels noemen ze: vlinders in de buik.
Een schaterlach galmt door zijn kamer.
-Vlinders in je buik? grijnst hij breeduit, die zijn dan dus hartstikke dood hoor. Weet je hoe vies dat is?
Oké, geen kriebels, geen schoondochter en al helemaal geen vlinders....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!