vrijdag 21 maart 2014

Stop! Politie!!

Bang en vaak ook boos loopt Rob langs het politiebureau.
'Ze mogen me niet zien. Als ze me zien dan pakken ze me. Ze mogen me niet zien'.


De angst voor de politie zit er goed in, ondanks een totaal leeg strafblad :) Maar stel je voor...
'Stel je voor dat ik een foutje maak en ze zien het, dan krijg ik een haltstraf hoor!'


We ondernemen actie. Een mailtje, niet van mezelf maar elders afgekeken, zorgt ervoor dat Rob gisteren op visite mocht komen op het politiebureau.
Een enthousiaste agente, die er speciaal voor terug kwam op haar vrije dag, liet Rob heel duidelijk merken dat ze vrienden zijn. Dat de politie er is om je te helpen!
De pet op, handboeien binnen bereik, cel geïnspecteerd, daar ging Rob. Handboeien zelfs nog gebruikt ook: de agente liet zich graag vangen...
Alleen een ritje met de politiewagen, dat was een stap te ver voor hem.
'Nu, dan kom je maar eens terug, zodat we dat ook nog een keer kunnen doen!'
Supergaaf stel agenten hier in Veenendaal.
Rob en zij zijn u de beste maatjes...


Zie voor foto's mijn facebook, blogger wil niet wat ik wil...





vrijdag 14 maart 2014

40 jaar: Terugkijk op de dertiger jaren

Alweer 40, mijmer ik, liggend in bed en wachtend op de slaap. Voelde het toen ik dertig werd ook zo bijzonder? In gedachten ga ik terug naar toen. Maar die gevoelens krijg ik niet meer op een rijtje...


Dertig jaar. Dat betekende toen: vier kindjes onder de tien. Van autisme was officieel nog geen sprake, ik wist amper wat het was. Laat staan dat ik zou bedenken een gezin boordevol autisme te krijgen.

Eigenlijk schrik ik ervan. Tien jaar geleden was het nog zo simpel allemaal. Was er nog geen gesprek, geen pedagoog, geen psycholoog. Tien jaar geleden was er nog geen pgb, geen zorgboerderij, geen begeleiders aan huis, geen busje voor de deur. Tien jaar geleden deed ik het allemaal zelf, zonder hulp van buitenaf.


Toen wist ik niet dat er zoveel hulp te krijgen was. Toen wist ik niet dat er zoveel problemen zouden komen. Toen wist ik niet wat ik nu wel weet, gelukkig maar.
En toch... ik had ze niet graag willen missen, deze tien jaar. Ze hebben me ontzettend veel geleerd, me sterker gemaakt, me meer doen ontwikkelen op allerlei fronten.
Bovenal ben ik me er veel meer van bewust geworden dat ik niet in eigen kracht kan leven. Niet met autisme, niet met de opvoeding, niet met mezelf. Het heeft me heel afhankelijk gemaakt van de Heere. En dat is goed. Daarom kijk ik ook vooruit met een vaste wetenschap dat Hij blijft zorgen, wat er ook gaat gebeuren. Maar ik kijk niet ver de toekomst in, ik kijk per dag. Want dat is tegenwoordig wel even genoeg :)

Pagina's