zaterdag 27 december 2014

Ochtendkrant in de kou...

-Ah, daar is ze eindelijk.
Moeizaam richt ik me wat op en zie het: 8.15 uur. Zo zeg, ze is een vol uur later...

Plotseling richt ik me verder op. Wat hoor ik toch? Willeke, Jorike, lachen ze nou, of is het huilen?
In mijn verbeelding zie ik Willeke als heuse sneeuwpop binnen komen, echt lachwekkend ja.
Maar wacht eens...
Opeens ben ik helemaal wakker. Ze huilt, ze krijst!!
Snel trek ik m'n sokken en sloffen aan en spurt naar beneden.
Daar is ze. Haar armen stijf vooruit, haar handen zijn felrood en niet meer te bewegen.

Snel help ik haar uit de kleren: de snowboots, de regenbroek, broek, thermolegging, alles is drijfnat.
Trui uit, die ook helemaal nat is, de jas heeft Jorike al netjes te drogen gehangen. Al snel is er een vijvertje van vuil sneeuwwater ontstaan onder dat natte ding.

Ik loop met Willeke naar de badkamer, zet de kraan aan en laat haar voorzichtig onder de douche staan. Niet te warm: 20 graden lijkt me wel zat. Maar ook dan schreeuwt ze dat het te heet is... Zó koud!
Ik durf haar niet alleen te laten. Ze staat te schudden van de kou en is misselijk. Maar met een minuut of tien zakt dat af. Loop ik even naar haar kamer om de CV wat hoger te zetten, een warm kussentje in haar bed. Ik maak warme chocomelk, die ze onder de douche opdrinkt.
En dan, na ruim een half uur, droog ik haar lekker af. Haar handen zijn rood en erg dik, vooral de vingers. Komen er nu blaren?

Uiteindelijk valt alles erg mee. Een uur ben ik bezig geweest met onze stoere meid, maar ze is weer warm en vrolijk, al bibbert ze af en toe nog wat. Ze is nu zelfs alweer nieuwjaar zeggen bij al haar krantadresjes. Maar of dat verstandig is?
Weet je wat, ik zet het warmhoudkussentje vast aan. Heeft ze zo een lekker warm bed...

maandag 22 december 2014

Hoe het nu gaat

Inmiddels is het vandaag drie weken geleden dat mijn man werd geopereerd nav een hartinfarct. Hij is nu twee weken thuis en het gaat best wel heel goed met hem. Door de borstwond mag hij niets intensiefs doen, als tillen en bukken en zo. Hij wandelt veel en probeert zo in beweging te blijven en conditie op te bouwen.

We hebben inmiddels allemaal een inkakmoment gehad en zijn erg moe. Gelukkig is het nu vakantie, lekker uitgeslapen net...
Het valt mij zwaar dat alles op me neer komt, van openhaardhout sjouwen en kliko aan de weg zetten tot het begeleiden van de kinderen in emotioneel opzicht en alles lopend houden. Dat kost heel veel energie, terwijl ik ook nog aan het verwerken ben. Vandaar dat jullie nog niets hadden gehoord.

We zien de afgelopen tijd als een schokkende maar ook heel gezegende en dankbare tijd. Een tijd met de Heere: Hij liet ons geen van allen los en ook in de toekomst van morgen en volgend jaar is Hij bij ons. Dat weten is ons enige houvast, waardoor we ook met vertrouwen het nieuwe jaar in gaan.

Vanaf hier wens ik jullie heel goede dagen en, in welke situatie je ook bent: ga 2015 in met God. Hij is trouw!!


woensdag 3 december 2014

Bypassoperatie gelukt!

Nadat de operatie diverse keren was uitgesteld, ging het uiteindelijk maandagmorgen toch door. Weliswaar niet om 8 uur, maar om 11.30 uur. Maar toch...
Die dag was ik bewust alleen. Er waren mensen die wilden komen, om samen af te wachten. Er waren mensen die met me naar het ziekenhuis wilden om daar te wachten, maar ik koos er voor alleen te blijven. Dat past wel bij me. Ik kan heerlijk genieten van rust en stilte. Eigenlijk heb ik nooit een radio of cd aan, tenzij ik heel saai werk moet doen (lees badkamer soppen of zo iets...). En dan nog is het een uitzondering.
Het bleef stil. Telefoontjes waren er opeens niet meer en mailtjes kwamen er ook niet binnen.
Des te beter. Ik bad en las uit de Bijbel. Ik kreeg heel veel rust: een zeker weten dat God alles goed ging maken, hoe dan ook. (Goed maken kan voor een christen ook sterven zijn...) Dus ik had geen zekerheid dat Gert-Jan de operatie zou overleven, maar wel dat God er bij was. En dat was me alles waard.
En terwijl ik me op de keuken wierp en die eens stevig schrobde, stroomde mijn mond over van Gods trouw en goedheid. Psalm 118, psalm 27 en andere liederen waar ik God mee prijzen kon, kwamen er zomaar uit. Heerlijk! En...Goddank!

Geert bleef die middag thuis uit school: de chirurg kon tussen half vier en half vijf bellen en hij nam het risico niet dat hij er niet zou zijn.
Rond die tijd werd het ook wel een beetjes spannend. Zo belt de chirurg en.. wat dan? Welk nieuws heeft hij? Opeens ging de deurbel: een vriendje voor Geert. En nog eens: mijn zus met boodschappen. En weer: jongelui die voor ons de folders kwamen rondbrengen. En ik was opeens heel druk met van alles en nog wat tegelijk: krantentassen aangeven, folders losmaken, fietskarretje naar buiten rijden en toen opeens:
-Ma-a! Telefoon!
Ik ren naar binnen, neem op en luister aandachtig.
Ondertussen steek ik mijn duim op naar mij  zus, die stil zit te wachten op haar boodschappengeld :)
De chirurg is erg tevreden over de operatie. Hij kon alles doen wat nodig was, hoefde niet alles te doen wat hij had verwacht en wenste me nog veel sterkte.
Een knuffel, een rondedans en een heel blije mail. En dank naar God, voor een geslaagde operatie, voor rust én voor afleiding.


zaterdag 29 november 2014

Wachten op een bypassoperatie

Zo. Lekker naar de kapper geweest en een uur in de boekhandel rondgestruind. Nu met fietstassen vol en veel minder bankbudget op weg naar huis. Zal ik nog even naar de super gaan? Nee, toch maar niet. Komt vanmiddag wel.


Eenmaal thuis valt er 1 ding op: de auto staat erg raar geparkeerd, pal voor de voordeur...
Eenmaal binnen valt er nog meer op: m'n pa loopt nerveus heen en weer, mijn man zit bibberend op de bank en de stoel er naast is bezet door... de huisarts.
Ik laat de gekochte boeken voorzichtig op de bank glijden en zoek bloed. Maar nee, niemand lijkt gewond.
- Mevrouw, uw man is niet erg lekker. ik denk aan een naderde hartinfarct. Ik bel nu de ambulance.
En terwijl hij daad bij woord voegt, ik wat spullen  in pak en mijn vader bezorgd naar huis loopt, krimpt mijn mannetje pijnlijk ineen.
Het hartinfarct komt en de ambulance ook. Aangesloten op AED (eerst aansluiten dan in de ambulance, gebied de huisarts) en wegwezen maar.
Mijn  pa komt terug met mijn zus en samen regelen we alles voor Geert en bellen we afspraken voor vanmiddag af.


Pas later hoor ik dat de ambulance een paar honderd meter verder op heeft stilgestaan. Dat Gert-Jan een hartstilstand kreeg en ze het AED-apparaat hebben moeten gebruiken. Dat het paniek was in de ambulance en voor het leven van mijn man is gevochten.


Toen wij aan kwamen in het UMC werd er volop gedotterd, maar zonder echt resultaat. Nu wachten op de bypassoperatie. De halsslagader gaat de linker kransslagader vervangen, gedeeltelijk in elk geval. Ik weet het niet precies..
Mijn man voelt zich momenteel prima en dat is goed: hoe betere hartconditie, hoe beter de operatie lukt.
En verder? Wij leggen ons leven in Gods hand. Voelen ons gedragen door het gebed van heel veel mensen. Gedragen door God zelf, kunnen we verder. Weliswaar met de dag, maar toch. Hulp van anderen doet goed. Mailtjes, bezoekjes, telefoontjes, kaartjes, berichtjes, het houdt niet op.
Daar worden we stil van.
De kracht die ik krijg om er te zijn voor de kinderen is heel wonderlijk. Zo van Boven gegeven. En ik dank God voor Zijn liefde, troost en ontferming over ons. Dat Hij woensdag Gert-Jan ternauwernood spaarde, geeft vertrouwen voor de toekomst. Maandag de operatie. Ook daardoorheen zal God ons helpen. Hoe het ook gaat, dat geloof ik vast en zeker!

maandag 24 november 2014

Grenzen aangeven

'Niet doen David. Weet je hoe vies dat is: je voet tegen mijn broek!'
Vol afgrijzen haalt Rob zijn been iets aan de kant.

We zijn op bezoek bij twee lieve, wat oudere mensen. Vrienden, waar we een goede band mee hebben. Vooral Rob en David hebben een klik.

Maar na een ingewikkeld gesprek vanochtend en dit koffiemoment erachteraan, is Rob een beetje klaar met David. Die is dol op aandacht en wil dat graag geven én krijgen, ondanks zijn bijna 70 jaren.

Dus nu is David bij Robs grens aangekomen...

'Vraag het maar even netjes, Rob', stuur ik.
'David, wil je alsjeblieft met je voet van mijn been afgaan?'
Ik ben enigszins verbaasd als David nu na deze mooie vraag, nog eens even 'lekker' met zijn voet over Robs been aait. Nou ja zeg!

'Zeg nu maar: stop houd op, ik vind het niet meer leuk', moedig ik Rob aan. Rob zegt me na, de zin die hij al lang geleden op de basisschool leerde.
Maar helaas, David is er niet vatbaar voor. Kent eigen grens niet, luistert niet naar die van Rob.
Zo komt er een eind aan een gezellig moment van samenzijn.
Op mijn aanwijzing gaat Rob toch maar ergens anders zitten. En na de opmerking van mijn man:'Rob zou nu thuis even naar zijn kamer gaan', zegt David boos:'Oké joh, ik ga al.'

Stomverbaasd kijken we hem na.
'Duh-uh, dit is nu autisme! Overprikkeld!' roep ik David nog na.

Rob doet zijn best het goed te maken, voelt zich niet zo fijn. Wij trouwens ook niet. Wat moeten we hier nu mee? Zoveel onbegrip, zoveel verwarring opeens. Maar David is niet voor rede vatbaar. Ook niet als hij zich toch weer bij ons voegt. Gedag zeggen, het gaat hem nog net af, maar uitzwaaien zoals hij anders altijd doet, is er nu niet bij. Als een mokkig klein kind zit hij op de bank, met de rug naar het raam toe. Koppig, eigenwijs en slachtoffer. Afgewezen voelt hij zich. En volkomen in de slachtofferrol zittend, laat hij ons gaan. Alsof we niet belangrijk voor hem zijn...

Ik heb de naam gefingeerd. Eerst dacht ik aan Nabal, maar zo dwaas wilde ik niet zijn. David, man naar Gods hart, ging ook regelmatig de fout in. De man uit dit verhaal, ook een man naar Gods hart, doet dat ook. Net als wij allemaal trouwens.  Het doet pijn, zoveel gedoe om zoiets kleins. Maar ik kijk uit naar een bezoekje van deze David, om het zo weer in orde te krijgen. David, je bent welkom!

maandag 17 november 2014

Cluster 4 of cluster 3??

Terwijl we druk zijn met de contacten tussen meester en IB-er van Geert, geeft de school van Rob ook één en ander aan.
Hij doet het cognitief heel goed, aldus meneer. Volgens ons is dat wat minder dan vorig jaar, maar goed, er wordt ook zoveel aan hem gewerkt. In ieder geval staat hij gemiddeld nog een voldoende.
Maar sociaal is het een ander verhaal. Na een kort gesprek, wat op Karakter plaats vond, reserveer ik nu wat tijd om met leerkrachten en zorg coördinator te praten. Want we hebben wel een andere school voor hem in gedachten, maar de REC4 indicatie is niet meer geldig, in verband met passend onderwijs.
Het gesprek geeft een totaal andere wending aan onze gedachten. Het is zelfs heel lastig.
Want meneer oppert een cluster 3 school. Dat is in de volksmond zeg maar de school voor gehandicapten.


Dus staan wij nu voor een keuze, een belangrijke, want we willen nu graag in één keer goed kiezen.
Kiezen we voor cognitief, waardoor Rob misschien (?) aan een diploma komt, maar blijft aanlopen tegen sociaal sterkere mensen?
Kiezen we voor sociaal, waar hij minder leert, maar wel beter begrepen wordt en dus (?) gelukkiger is?


Ergens lijkt die keuze niet heel moeilijk. Maar Rob houdt ook van uitdaging. Dus, de combi van het totaalplaatje is wel een lastige. En...isd hij welkom op een cluster 3 met zijn IQ van 85?
Komt daar bij, en dat zeg ik maar eerlijk, dat we Rob wel als autist zien en accepteren, maar gehandicapt? Dat is even een knop om. En dan zien wat het beste is voor onze zoon. Waar is hij het gelukkigst mee?

Gelukkig hoeven we de keuze niet helemaal alleen te maken en staan er veel mensen om ons heen die ons daarmee helpen en die ook een beetje nuchter naar deze situatie kunnen kijken.
En natuurlijk gaan we weer scholen langs om te zíen waar hij het beste passen zal...


Als jullie ideeën of ervaring hierin hebben, welkom!



woensdag 5 november 2014

Autisme en school

Soms weet je zelf niet eens meer waar je beginnen moet.
School- en concentratieproblemen voor Geert, waardoor hij erg moe is en echt aan zijn max zit. Ik heb een intensieve mailavond gehad met de meester en de IB-er en er wordt gelukkig erg goed naar ons geluisterd.
Geert zit in een klas van 30, waarvan zeker negen kinderen een diagnose ADHD en Autisme, over dyslexie dan nog niet eens gesproken. Erg intensief voor die ene meester die er voor mag staan. En dan groep zeven, waarbij toch van je verwacht wordt dat je de kinderen wat leert. Klaarstoomt voor groep 8 met goede prestaties. Grr, ik heb zo'n hekel aan die prestatiedrang die vanuit de overheid ons wordt ingepeperd...


Voor het eerst sinds zijn basisschooltijd zit Geert niet vooraan in de klas. Nu, net na de herfstvakantie is de rek er helemaal uit. Ik heb een heel moe jongetje thuis, die het allemaal niet meer zo ziet zitten. Maar ja, meester kan toch niet al de kinderen met extra zorg vooraan zetten?
Als ouders kunnen we het voor hem wel makkelijker maken. Zo heb ik oordopjes liggen, die net de kleine geluiden dempen. Voor als je interesse hebt: www.noizezz.nl .
De groene dopjes waren getest voor het tijdschrift over autisme en ik had ze gekocht voor iemand anders in ons gezin. Maar die gebruikt ze niet, dus dit probleem was direct opgelost. Geert komt nu al veel rustiger en minder moe thuis. Dat in combinatie met het nu ongeveer gewend zijn aan de wintertijd, maakt het al weer iets makkelijker. Want ja, als je elke dag rond vijf uur wakker bent...


Voor het vele huiswerk, elke dag een overhoring, heb ik een A5-schriftje gekocht. Op één blaadje twee dagen met het huiswerk. Is de bovenste dag om, dan scheuren we die uit het schriftje, zodat Geert elke keer in één oogopslag twee dagen ziet, maar niet de hele week, zoals in de agenda. Meer overzicht geeft meer rust.
Het feit dat de meester en de IB-er weten dat Geert het zwaar heeft, geeft hem een groot gevoel van erkenning. Het is nu opeens niet meer zo lastig om met een vraag naar de meester te gaan.
En het feit dat ik veel contact heb met meester, geeft voor mij ook een soort rust. Ik weet ook dat ik alles kan zeggen en mag vragen. Niets is te gek, of er wordt over nagedacht. Er wordt geluisterd. Een vorm van passend onderwijs?


Nu alleen nog oplossen dat hij niet meer zo doodsbang is voor die ene jongen, die hem steeds achteraan zit op weg naar school. Nu ik elke dag weer mee fiets, zie ik niemand, maar de angst voor: stel je voor dat hij weer komt, is zo groot dat Geert haast verstijft van angst. Voor zijn eigen veiligheid fiets ik dus weer mee. De school van die jongen  is gelukkig wat dichterbij. Eenmaal daar langs geweest, keer ik om en ga weer terug. Maar ik moet er niet aan denken dat Geert in paniek de straat over racet, omdat die jongen achter hem aan komt.
Dat oplossen zou ook veel rust geven. Maar ja, de jongen is verder totaal onbekend en de school ook, dus we wachten op een onverwachtse ontmoeting...




Denken, denken, puzzelen, puzzelen, oplossen, oplossen...
Nou ja, voor Geert lijkt het nu weer wat beter te gaan.
Who's next?

maandag 27 oktober 2014

De klok een uur...eh, ja wát eigenlijk?

Wintertijd. Heerlijk. Wat heb ik daar naar uitgekeken. Met veel plezier zette ik de klok een uurtje naar achter. 's avonds al: van tien naar negen. Mmm.. Welterusten allemaal!

Op de één of andere manier voel ik me lekkerder als ik op wintertijden eten en slapen mag. Ik zit veel beter in mijn ritme en heb veel meer energie. Tegendraads, lijkt het, want in de krant las ik dat deze periode voor veel mensen een periode van depressie en vermoeidheid is. En ja, ik heb ook graag  wat meer zonlicht dan de winter geeft. Maar de vermoeidheid is anders dan in de zomer. Nou ja, ik snap er zelf niets van, dus jullie vast ook niet. Ooit las ik, in een andere krant, dat er meer mensen zijn die last houden van een uur tekort in de zomertijd. Een social jetlag. Gelukkig maar, ben ik niet de enige en het heeft nog een naampje ook... erkenning!!J

Gisteren sprak ik na kerktijd mensen die erg alert waren op de klok dit weekend. Ik was er niet bij, maar hun verhaal ging zo:

Tuut...tuut...tuut... De wekker. Nee hè, niet nu al weer...
Maar kom op, het is tijd. Eruit. Vrouw schudt man wakker en rekt zich eens even lekker uit. Rustig wakker wordend schiet ze in haar pantoffels en gooit haar badjas om. Brr, koud zeg.
Beneden maakt ze het ontbijt klaar voor haarzelf en haar man en, terwijl hij in vol ornaat (hij is lid van de kerkenraad) aanschuift, eten ze hun lekkere, gezonde ontbijt rustig op. De rust van de zondagochtend treft hen. Zo heerlijk stil nog... Als alles op is, wordt het bijbels dagboekje gepakt.

Hé, hier staat helemaal niets over wintertijd, klok verzetten. Dat ís toch wel vandaag?
De twijfel slaat een beetje toe. Het is wel erg stil op straat. En het is nog wel erg donker. 
Nou ja, eerst maar gedaan maken en dan toch snel op de laptop kijken.

Zo gezegd, zo gedaan. Laptop open, opstarten, een nieuwsgierige blik rechts onderin...6.20 uur
Verbaasd kijken ze elkaar aan. Om dan onbedaarlijk in de lach te schieten: hadden ze de klok vooruit gezet.... Lang hebben ze genoten van de mooie, rustige zondagochtend. J

dinsdag 21 oktober 2014

Net mensen

Alweer twee maanden woont Rob nu bij Karakter. Het is heerlijk, dat geef ik zonder schroom toe. Ik geniet er van, maar tegelijkertijd gebeuren er zoveel dingen die mijn aandacht vragen en mijn energie opslokken, dat ik amper de kans krijg echt te genieten. Het loopt sneller leeg dan dat er bij komt, lijkt het wel.

Allereerst is er altijd wel wat met Geert. Hij werkt het best op een goede voorbereiding, goede huiswerkplanning, vraagt veel begeleiding bij het huiswerk en houdt erg van voorspelbaarheid. Het kost een behoorlijk denkvermogen om dat allemaal in werking te houden. De therapie die hij wekelijks kreeg bij Eleos (baas over bang) is even stopgezet, om uit te rusten. Dat scheelt heel wat tijd en energie.

Het onderzoek waar ik de vorige keer over blogde, heeft me ook veel energie gekost. Waar ik eigenlijk al een groot deel klaar was om te horen dat ik kanker zou hebben, was het een hele blije omschakeling: je bent gezond. Vooral verwondering speelde de overhand: waarom anderen wel, maar ik niet. Wat een zegen! Wat word je dan klein en nietig voor die grote God Die alles leidt!

De sociale interacties tussen verschillende mensen, van socialtherapeuten tot ouders, van vrienden tot kinderen, het kost me allemaal veel van mezelf. Misschien is het omdat mijn man thuisloopt en ik daarom geen plekje meer voor mezelf denk te hebben. Even het huis voor mij alleen, even  geen gepraat, gevraag,  geen dingen die van me worden verwacht. Het lijkt wel of het nooit meer stil is hier en alsof er altijd iemand is die me nodig heeft, of dat nu werkelijk 'nodig' is, of dat het iemand is die me gewoon even vraagt: 'lekker geslapen?'

En ik denk bij mezelf: poe hé, hoe zal dat gaan als Rob weer thuis is? Nog meer vragen, gepraat, en verwachtingen. En ja, die tijd komt. Want hij doet het zo goed bij Karakter, dat we alweer gaan afbouwen. (lees: dat hij meer thuis komt.) Fijn? Hm, beetje dubbel hoor. Enerzijds heel erg welkom, aan de andere kant vind ik februari ook wel vroeg genoeg.
Nou ja, we zien het wel. En dat zeg ik niet vanuit een stuk onverschilligheid, maar meer vanuit een stukje onzekerheid. Laten we maar rustig aan, stap voor stap vooruit gaan. Niet te snel, maar ook geen getreuzel. En, zo zei onze sociotherapeut Martien: het hoeft niet altijd goed te gaan. O, nee, da's waar ook. Fouten mogen. Van onze kant. Van Robs kant. Want ja, autisten zijn ... net mensen. :), toch Martien?? Beter nog: prachtmensen!!!
                                                          

maandag 29 september 2014

Mijn borst, mijn vijand?

Poeh hé! Zuchtend stap ik van de stoel. Zo, even het plafond van de badkamer gedaan. Maar o, wat een pijn.
Mijn hele rechterborst voelt gekneusd. De pijn trekt door naar mijn arm, onder mijn oksel door. Het voelt heel beroerd en een beetje eng.
Alweer! Het is nu de zoveelste keer dat die borst pijn doet.
Met dat de dag vordert, wordt het beroerder en ik stel het niet langer uit. Ik bel de huisarts en maak een afspraak.
Vrijdagochtend ben ik aan de beurt, gewoon omdat ik het dagje uit donderdag niet wil laten schieten.
Donderdag is de pijn weer helemaal weg, maar dat is de laatste maanden steeds zo.
De arts, een vrouw! voelt, voelt nog eens en concludeert dan, mij tegensprekend:
-ik voel wel wat. Ik stuur je door.

Het wordt een vreselijk zenuwslopend weekend. Want hoewel ik lees op internet dat tumoren geen pijn doen, gaan de gedachten wel die kant op. Dat de arts op de verwijsbrief heeft staan dat ik een 'niet-urgent-geval' ben, vergeet ik helemaal als de emoties de overhand nemen.
De spanning vreet aan me, maar ik wil het niet laten merken. Wat heeft het voor nut om mensen onrustig te maken, terwijl je zelf nog niets weet?

Wel ben ik continue in contact met God, mijn Vader, mijn Schepper. Hij heeft me immers gemaakt. Ik ben van Hem. En regelmatig geef ik deze dagen mijn leven, mijn lichaam en ook heel bewust mijn borsten terug aan Hem, Die het Leven is.
-Wat is Uw plan met mijn leven, Vader? vraag ik Hem.
- Mijn plan met jou staat vast, Mijn kind, Ik zal je een hoopvolle toekomst geven.
En 's nachts opeens de woorden van Hem: Ik ben je Heelmeester, vrees niet.

Voor mezelf maakt het me eigenlijk niet eens zo veel uit. Als dit is wat ik nodig heb, dan zal het wel goed zijn, kan ik denken. Maar voor man en kinderen, met name voor Geert...
Tjonge, die jongen krijgt momenteel begeleiding van Eleos omdat hij niet zonder mij kan. Ik moet er niet aan denken hem te moeten vertellen dat ik kanker zou hebben. Dat is mijn grootste angst, waar ik af en toe helemaal door in de stress en emoties schiet...

Dan is het maandagmorgen. Exact half negen mogen we de kamer in van de radiologie. Direct er achter aan naar een andere kamer voor de echo. Dan doorlopen naar de afdeling oncologie. Wat vreemd om daar te zitten! Voor één keer? Of wordt dit onze thuisbasis?
Tien minuten later weten we het: niets wat afwijkt gevonden. Wat een vreugdevolle diagnose!!
De klachten komen van de hormonen. Overgang?? Ze noemt het voorzichtig en ik lach: ja hoor, zou best kunnen!
En als we blij naar huis rijden en ik in stilte Vader dank, gaan mijn gedachten uit naar hen, die een andere diagnose horen en wél het traject in moeten van ziekte en pijn. Ik wens jullie allemaal Gods troost en sterkte toe en heel veel liefde van de mensen om je heen!



vrijdag 12 september 2014

Waar is onze passie voor Jezus??

Na woensdagavond een indrukwekkende avond in de gemeente over de geestelijke strijd, vanmorgen een gesprek met een broeder van de gemeente. En al pratend kwamen we op de jongelui. Hun keuzes, hun zoektocht binnen de gemeente.
Wat is dat toch, zo vroegen we ons af, dat geïnteresseerde jongelui wél graag naar conferenties als Heartcry gaan, naar avonden van 'Jij daar' en zo, maar dat ze bij de kerk zo snel afhaken?

Om maar niet te spreken van al die andere jongelui in de kerk dan, ik bedoel die in de kerk waren. Bij ons zijn ze zo goed als weg. Er zitten nog een aantal tieners, maar de club wordt steeds kleiner.
Hoe hou je ze erbij? En waarom wel een heel weekend naar een conferentie, waar ze urenlang meeschrijven met de spreker? Is dat dan echt alleen de muziek en sfeer??

Al pratend komen we op twee dingen: duidelijkheid en verdieping. Verdieping lijkt me duidelijk, vooral de praktische kant er van. Ja ik geloof, maar hoe morgen op het werk, op school waar ik de enige ben?
Duidelijkheid is een wat lastiger begrip in dit geval. En terwijl ik vanmiddag tijdens het sporten daarover nadacht, kwam er een ander woord in me op. Een dieper woord: passie.
Dat ontbreekt. En dan blijf ik maar heel dicht bij mezelf. Ik kan ergens helemaal voor gaan, voor meer dan 100% . Maar al snel slaat de vermoeidheid toe. Of ik word tegengewerkt door anderen en denk dan: ach, laat ook maar. En, heb ik gemerkt, hoe meer ik voor de gemeente doe, hoe meer ik tegen zulk soort dingen aan loopt. En dan ruilt de passie zich in voor moedeloosheid en denk ik: waar doe ik het eigenlijk voor?? En zo zakt het beeld weg voor Wie ik het deed...

Juist dat is denk ik wat jongeren trekt: een zichtbaar doel voor ogen, een passie waar ze voor kunnen gaan.
Zo leven ze toch ook? Passie voor zichzelf, voor vrienden, voor sociale netwerken, voor uitgaan, voor gezelligheid en lol hebben. Vaak zien ze dat nog als enige passie, al zijn er uitzonderingen.
Ach, net volwassenen...

Wij, ouder(s)en, zijn niet meer enthousiast over God, Jezus en de Heilige Geest. We geloven wel, zeker, maar wie ziet het nog? Wie merkt het op? We zijn zo verwend met alles wat we hebben dat afhankelijkheid niet nodig lijkt. We zijn zo gewoon naar de kerk te kunnen, dat we aan die vrijheid niet denken. En als we uit de kerk komen, gaan we snel tot de orde van de dag over en ziet niemand aan ons dat we blij zijn gered te zijn. Er is geen verwondering meer over dat Jezus voor ons stierf, want ach, dat horen we elke zondag.

En zo kom ik weer uit bij de geestelijke strijd, waar het woensdagavond over ging. Satan doet zijn werk goed! Hij gebruikt vermoeidheid, moedeloosheid en lacht als we zachtjes in slaap zakken. Aan ons geen kwade, wij geen probleem. Tegenwerking? Ach kom nou, niet nodig bij dit soort christenen.. De jongelui prikken er dwars door heen. Wat nep, wat onzinnig zijn die oudjes bezig. En zo worden zij speelbal van satan.

Schuld! Dat drukt. Waar is mijn passie? Waar is mijn strijdwapen tegen Gods tegenstander?
We mogen leven vanuit het 'meer dan overwinnaar', maar... weten we dat eigenlijk (nog) wel??
                                                   
Wordt vervolgd...




maandag 8 september 2014

Familiewapen, de betekenis



Leuk, de reacties op ons familiewapen. Niet alleen hier, ook op facebook kwamen er verschillende aspecten terug die inderdaad wel kloppen ten opzichte van wat wij kwijt wilden op papier.
  • De leeuw bovenaan wijst naar kracht en sterkte. De Kracht en Sterkte die we van Jezus, de Leeuw van Juda krijgen. Met Hem staan we samen sterk!
  • Geloof, hoop en liefde, dat spreekt voor zich geloof ik (of hoop ik) 
  • Het kruis staat voor geloof: zeker weten dat Jezus ons vergeving van zonden heeft gegeven en voor ons in staat bij God deVader.
  • Konijnen, vissen, liefde voor dieren is genoeg aanwezig
  • Wij zessen horen bij elkaar, zes poppetjes in een cirkel. Betekent ook een beetje: blijf van ons af! ... en: zit je aan één, dan aan allemaal...
  • De letters ASS, dat is een groot ding binnen ons gezin (Autisme Spectrum Stoornis)
  • Achter de wolken schijnt de Z (z)on of: na regen komt zonneschijn. Met die gedachte proberen we steeds weer door te gaan
  • De zwaarden staan ook voor sterk, doorgaan en vechten, vooral niet opgeven
  • Muziek staat hoog in het vaandel: zowel Willeke, Jorike als Geert spelen een muziekinstrument, terwijl ik graag naar ze luister :)
  • Een poppetje rechtsonder de leeuw doet aan sport: Willeke, Jorike en ik maken regelmatig de sportschool onveilig
  • En dan dat gezichtje, onder die zwaarden, ik weet het niet meer zeker, maar ik geloof dat daarmee onze humor wordt aangeduid. Dat is zo belangrijk: vaak gek doen, veel lachen . geloof en humor, die twee houden mij/ons op de been!

Ons gezin, I love it 

donderdag 28 augustus 2014

Familiewapen van den Brink

Alleen maar goede berichten horen we vanuit Karakter. En daar zijn we heel blij mee!

Vóór de plaatsing gingen met z'n allen naar een gezinstherapeut.
Vanmorgen hadden wij als ouders over dat onderzoek een terugkoppeling.
Mooi: we werden omschreven als een warm en open gezin. Dat doet een moeder goed!!!

Hieronder zie je het gezinswapen, wat we ontworpen hebben tijdens het onderzoek. Opdracht:wat is belangrijk in jullie gezin, wat is fijn, wat is niet fijn...
We smeten al onze creativiteit er op, vandaar dat er van mij niet zoveel op staat: of mijn ideeën werden al door anderen getekend, of de inspiratie was er niet om te tekenen. Woorden, daar kan ik meer mee, maar dat dat ook kon, daar kwam ik dus te laat achter...Domdomdom.

Al met al een wapen om trots op te zijn. Iedereen had een inbreng(etje), behalve Rob. Hij was totaal niet gemotiveerd en zag alleen maar koffie...

Ik ben benieuwd wat jullie hier zien en wat je denkt dat het betekent. Reacties zijn dus van harte welkom!! Ben benieuwd...


maandag 18 augustus 2014

Dag Rob

Bons, bons...
Mijn hart gaat te keer.
Een steen in mijn hart
Koud en warm tegelijk
Een zwaard door mijn ziel
Zo meteen met ons drieën naar Karakter
Met z'n tweeën terug

Dag Rob,
Wat moet ik zeggen?
Veel plezier?
Ja, ik wens je veel plezier
En ik zegen je
in Jezus naam:
Hij blijft bij jou!!!
Dag
Ik hou van je
Je mama

woensdag 13 augustus 2014

Ingegroeide teennagel

Rob heeft ook echt wel pech hoor.
Voor de vierde keer werd hij gisteren geholpen aan zijn ingegroeide teennagel. Vierde keer, vierde plek. En jawel, de andere teen begint nu toch ook weer.
De huisarts knipt een stukje nagel van de zieke teen weg, inclusief wortel.

Vervelend is het dat Rob al exact weet wat er gaat gebeuren en vooral: hoeveel pijn het doet.
Maar deze keer is het nog erger.
De teen is zo ontzettend ziek (uitstel leek een andere huisarts en Rob beter dan overgaan tot actie...) dat de verdoving niet meer op de zieke plek kan komen.
Arm kind. Ondanks zijn megahoge pijngrens schreeuwt hij de hele praktijk bij elkaar. En de dokter maar doorgaan, stug volhouden. Het moet gewoon gebeuren.
Huilend ligt Rob op de tafel. Zijn armen omklemmen de mijne. Hij maakt gretig gebruik van het feit dat hij me mag knijpen. Ik omhels hem, ga voor hem staan zodat hij niets ziet en troost hem, leidt hem af.
Dan, eindelijk is het gebeurd. Rob zucht.
-Jezus had aan het kruis nog veel meer pijn, hè moedertje..."
Hij haalt eens diep adem en ontspant helemaal.
Wat is dat mooi! Ik zie zo dat God ook hier aanwezig is.

En al schrijvend realiseer ik me nu weer: Hij gaat mee, dwars door pijn heen.
Nu van die grote, zieke teen, straks als Rob bij Karakter is. We weten allebei zeker dat de Heere hem troost en bij hem is. Dan hoef ik mijn kind niet los te laten, maar mag ik hem overgeven in de handen van onze Vader!

maandag 4 augustus 2014

Tranen

Nou zeg, wat er nu toch met me gebeurde!
Zondagmorgen. We zitten in de kerk. Beetje verspreid allemaal: manlief heeft dienst als diaken, Rob zit vooraan, in z'n uppie en ik met met Jorike en Geert ergens halverwege.
Het orgel houdt stil. De dominee en kerkenraad komen binnen. De afkondigingen worden voorgelezen en we beginnen met de eerste psalm.
En dan opeens...
Ik schiet vol. Nog voor ik mee kan gaan zingen rollen totaal onverwacht de tranen uit mijn ogen. Knipperen, nog eens en weer. Slikken, poetsen, vegen het helpt allemaal geen klap. Het komt alsof ik nooit anders doe en nooit meer ophoud.
Ik snap echt niets van mezelf. Wat is dit? Ik voelde me niet moe, niet gespannen, nou ja, een beetje misschien. Ik zat lekker in m'n vel en had goed geslapen. En dan opeens dit...

De hele dienst blijft het nat. Al poetsend over ogen en wangen kan ik gelukkig toch de dienst goed volgen. meezingen lukt niet, zodra ik het probeer gaat het weer terug naar af. De pakjes zakdoeken komen vandaag prima van pas! Het is zo raar, want hoewel ik huil, voel ik haast geen emotie. Het lijkt helemaal buiten mij om te gaan. Herkent iemand dat?

Tijdens de preek kan ik me redelijk concentreren, al blijft het nat. De preek is wonderlijk genoeg voor mij bedoelt: Jezus zegt: In de wereld zult u verdrukking hebben, maar hebt goed moed, Ik heb de wereld overwonnen. (Johannes 16:33) Net wat ik nodig heb.
Verdrukking? De dominee legt het mooi uit. Niet alleen  geloofsvervolging hoort daar bij, maar ook de ziekte, de zonde, de dingen die je overkomen of je daar nu wel of niet iets aan kunt doen. Het hoort er bij, maar zegt hij: je mag er gerust om huilen. Nou ja, daar was ik al mee bezig....

Later vraagt Jorike me: komt het door Karakter? Nou, ik was me er niet van bewust, ik werd overvallen door eigen tranen, zomaar, plotseling. Het was iets waar ik totaal geen controle meer over had. Maar nu ze het zo zegt: ja, daar zou het wel eens van kunnen komen.
We gaan maandag Rob vertellen dat hij naar Karakter gaat voor een lange periode. Spannend genoeg om in huilen uit te barsten, wat ik dan ook maar deed...

donderdag 31 juli 2014

Over kriebels, vlinders en een schoondochter...

-Hé, ouwe moeder! Je weet wel hè, van wie ik het meest hou.
Afwachtend en intens kijkt Rob me aan.
Tuurlijk weet ik dat:
-Van Sproety, je konijn.
-Nee!
-Eh... van mij?
-Nee!
-Van de Heere? We komen net uit de kerk, dus misschien zit er iets moois hoog...
-Nee!
O, opeens weet ik het:
-Van ... en zachtjes fluister ik haar naam in zijn oor.

-Je hebt het goed! En niet doorvertellen hoor!

-Hé, Rob, luister eens. Als je aan haar denkt, heb je dan ook kriebels in je buik?
Kriebels? Huh? Rob kijkt me niet begrijpend aan.
En ik weet genoeg.

Weet je die kriebels noemen ze: vlinders in de buik.

Een schaterlach galmt door zijn kamer.
-Vlinders in je buik? grijnst hij breeduit, die zijn dan dus hartstikke dood hoor. Weet je hoe vies dat is?

Oké, geen kriebels, geen schoondochter en al helemaal geen vlinders....

donderdag 17 juli 2014

Hoe we verder gaan bij Karakter

Na een turbulent gesprek met een heel drukke en aanwezige Rob, kwamen we die donderdag doodmoe thuis. Gelukkig deed de kroket goed en de milkshake waar ik voor koos, nam de hoofdpijn weg :).

Rob was helemaal zichzelf bij Karakter. Nadat hij zichzelf van koffie voorzag, met de bijbehorende vier zakjes creamer en suiker, was hij vooral aanwezig door hard te praten, eerlijk te zijn:
-Kom op zeg, ik heb niet alle tijd.
-Ja-ah, dat weet ik heus wel, ik ben slim hoor
-Oké, ik vind het hier niks aan
Enzovoort...

Reden voor de mensen van Karakter om aan te geven dat we op de verkeerde afdeling zaten. Na overleg met een andere afdeling zouden we binnen een week gebeld worden.
En dat is dus vandaag.

Karakter belde dinsdag al. Ze hadden aangegeven in het gesprek dat Rob sociaal-emotioneel erg achter liep, kijkend naar zijn 12 kalenderjaren. Ze schatten hem zo'n vijf, zes jaar. Kleuter plus, zo noemde de psycholoog het.
In verband met het gat van jaren gaan ze hem plaatsen bij de afdeling LVG, voor de kenners. Anderen leren hier dat het staat voor Licht Verstandelijk Gehandicapten. Wij konden ons daar wel aardig in vinden: niet meer al die slimme kinderen boven je, waar je tegen op moet boksen, maar net een beetje slimmer dan de rest zijn, zal hem goed doen denk ik. Met een IQ van 85 zit je er net tussenin...

Op 15 augustus is daar al plaats! Zo hé, dat was wel even schrikken. Maar hoe langer we er over na dachten, hoe duidelijker het werd: hier moeten we op in gaan. Hoe kun je bidden voor een snelle oplossing en dan dit laten gaan? We kregen ook echt rust op deze beslissing en zo hebben we vandaag verder gesproken met Karakter. Nou ja, via de mail dan.
De plaatsing staat in elk geval vast.
Onze vakantie gaat dus even niet door, gelukkig hadden we nog niets geboekt en Rob gaat eerst nog lekker op kamp. Pas daarna vertellen we het hem, want ook dit zal niet makkelijk zijn.
Maar kijken we terug naar hoe God in het verleden hielp, dan hoeven we ook nu niet bang voor te zijn.



woensdag 9 juli 2014

God is er bij!!

Vandaag moeten we het hem zeggen....
Een beetje zenuwachtig word ik wakker.
Hoe zal het gaan?

We bereiden alles zo goed mogelijk voor: zetten de hele planning zwart op wit, leggen de beloning hem extra groot voor in een mooie afbeelding, zodat DAT opvalt en blijft hangen.
We maken de kamer prikkel vrij. dat wil zeggen: alleen wij, geen zussen, broertje of wat dan ook.
En we bidden. We bidden voor rust en vrede, kalmte bij ons als ouders, fysieke en emotionele kracht voor als het tot een lijfelijke confrontatie komt, liefde voor ons mannetje. Hij is echt niet voor niets hier op aarde en God heeft ook met hem een bedoeling en plan!

Rob, na het eten moet ik je wat laten zien.
-Wat dan. Vertel het nu. Ik wil het Nu weten.
-Nee, Rob, we gaan nu danken (voor het eten) en dan laat ik het je zien. Nog een minuutje geduld.
De rust is er. In huis, in mijn hart. God is er bij, heel dichtbij. Dat  ervaar ik zo. Dan nu maar aan de slag en vertrouwen op Hem.

-Nou hè, wat moet je me laten zien?!
-Kijk maar, het ligt op de bank.
En Rob leest:

Wie?
Rob, mama, papa, Carola, Lea, meneer Wisse
Wat?
Naar Karakter, een soort Boddaert.
Wanneer?
Donderdagmiddag, 10 juli, 12.55 uur komen we je op school ophalen. Om 13.15 moeten we er zijn.
Waar?
Horalaan 5 in Ede
Hoe?
Met de auto
Waarom?
Iedereen met autisme gaat daar een keer naar toe
Programma:
Ongeveer 13.15 uur tot 13.45 uur: met elkaar kennismaken en praten. We doen dat met:
Rob, papa, mama, Carola, Lea, meneer Wisse, een behandelaar  en een kinder- en jeugdpsychiater (= soort dokter voor autisme).
Ongeveer 13.45 uur – 14.45 uur: jij blijft bij de kinder-en jeugdpsychiater voor wat spelletjes waardoor zij je beter leert kennen
14.45 uur -15.15 uur: we komen weer bij elkaar en spreken dingen af
Ongeveer 15.15 uur: we gaan naar de snackbar. Je krijgt één of twee kroketten met een ijsje!



-Ik vind het stom!
-Wat vindt je stom?
-Dat meneer Wisse meegaat.
-Oh, maar dat is omdat hij jou weer anders kent dan wij, net als Lea en Carola.
-En weet je Rob, ga ik verder, ik ga ook mee, maar ik krijg geen kroket...
Rob giert het uit:
-Lekker puh!!!

Dan wordt het stil. Heel stil...
Opeens pakt Rob een pen, krast het hele A4-tje blauw en verscheurt het in twintig (ongeveer:) ) kleine stukjes.
-Ik vind het niet leuk.
Hij smijt de snippertjes naar buiten en gaat naar boven. Rustig, gelaten, zo van: nou ja, dan is het zo.

Tot een uur of één 's nachts heb ik gebruist van energie.
Wow, als dit geen gebedsverhoring is...
Vol moed gaan we donderdag tegemoet. God is er bij!

zaterdag 28 juni 2014

Als je weet dat een nare droom werkelijkheid gaat worden...

-Kom maar, dan ga jij nu met ons mee.
Nog één keer kijkt Rob achterom. Boos, verongelijkt en teleurgesteld.
In mij. Ik doe hem dit aan. En dat voelt hij.
Daar gaat hij. Gewillig, want hij heeft geen keus. Hij legt zich er bij neer...



Intens verdrietig staar ik hem na. Dag jongen.
DAG JONGEN????
-Nee!!! NEE!!!!! STOPPPP!!!! Ik wil dit niet!!!
Gillend ren ik achter ze aan, de deur uit, de gang op. Waar zijn ze??
Weg.... helemaal verdwenen in wereld van Karakter.
Ik huil, ik schreeuw, ik gil. HIER BLIJVEN!!!!!



Mijn wangen zijn nat als ik wakker word. En halfslapend, halfhuilend staar ik naar de wekker.
Dan weet ik het weer.
Het is nog niet zo ver.
Nog niet...

donderdag 19 juni 2014

Wie je bent in Christus

Na ruim 40 dagen het boekje van Wilkin van de Kamp te hebben gelezen en bestudeerd, hier een samenvatting: voor elke dag een regel. Lees en herlees en als je meer wilt, dan schaf je gewoon het boekje aan, (€9,95) of je gaat naar www.2minuten.net.




  1. Toen God naar het kruis keek, zag Hij niet Jezus maar mij. Als Hij naar mij kijkt, ziet Hij altijd eerst Jezus in mij
  2. In Christus kan God Zijn ogen niet van mij afhouden
  3. Ik ben rein, volmaakt, heilig en rechtvaardig
  4. Ik ben geen christenzondaar die gered is, maar een heilige die nog zondigt
  5. God heeft mij in Christus 100% goedgekeurd en aanvaard
  6. Ik ben niet volmaakt, God kan mij niet anders zien dan volmaakt, omdat Hij Jezus in mij ziet. Volmaakt zijn zij die geheiligd worden (= proces).
  7. Prijs God! Hij voorzag in een volmaakt Lam, waardoor ik word goedgekeurd en aanvaard, door God.
  8. Ik ben Uw geliefde kind, U zegt: in jou vind Ik vreugde
  9. God kijkt naar mij en heeft plezier in mij. Hij ziet Jezus in mij
  10. Kijk door Gods ogen naar mensen. Je ziet een diamant die geslepen moet worden en zal schitteren als nooit tevoren
  11. In Christus ben ik gelijkwaardig voor God; door de doop ben ik overkleed met Christus
  12. God geeft mij in Christus Zijn Naam, Aard, Erfdeel en Bestemming. Ik heb deel aan Zijn beloften en het eeuwige Leven
  13. Ik ben niet geschapen om rups te zijn, maar Koningskind
  14. Ik moet leren ontvangen wat ik in Christus al heb gekregen
  15. Voor eeuwig met Christus verbonden aan de Geest van Hem. Door de Heilige Geest heb ik deel aan Zijn Goddelijke natuur
  16. Een heilige zal zijn zonde belijden, een zondaar verbergt ze
  17. Doel medekruisiging: definitief einde aan mij als zondaar. Maak goede keuzes door de Heilige Geest
  18. De wet van de zonde is de wet van de zwaartekracht: het trekt je naar beneden. De wet van Christus is sterker: het tilt je op
  19. Mijn leven wordt door de Geest beheerst, niet meer door de zonde
  20. Ik ben een onverbrekelijke eenheid met Christus
  21. Met Christus gedood in Zijn dood, waardoor ik niet meer gebonden ben aan de wet, door de wet
  22. Klamp je niet aan de wet vast ten koste van de genade die vrijheid geeft door Christus
  23. Mijn zondige daden kunnen me niet uit Christus halen. Jezus is mijn gerechtigheid en Hij zal nooit veranderen
  24. Ik ben mede-erfgenaam van Christus: kind van de Vader en wat voor Christus geldt, geldt ook voor mij. Doe daar wat mee!
  25. Rijk in Christus is rijk in belijden, rijk in weten wie je bent in Hem, rijk in genadegaven van de Heilige Geest. Deze rijkdom benutten en uitdelen!
  26. Ik ben niet afhankelijk van omstandigheden, maar van Christus
  27. Ik zal op de plek van bestemming aankomen. Mijn leven is verzegeld met de Heilige Geest. Ik ben bijzonder waardevol
  28. Leef zodat anderen kunnen ruiken dat je dicht bij de Gezalfde leeft
  29. Focus je op Christus, niet op satan, die is overwonnen
  30. Als ik in de ogen van Christus kijk, zie ik meer dan een overwinnaar
  31. Ik ontvang het geschenk van genade en van gerechtigheid: niet reageren op maar regeren over de omstandigheden, met Hem koning zijn
  32. De duivel heeft geen vat op mij: ik ben in Christus. Blijf in Hem!!!
  33. Roemen in mijn zwakheid = God danken voor alles wat ik zelf niet kan. De Kracht van Christus is Lam-Leeuwkracht
  34. Mijn leven is altijd dubbel beveiligd: ik ben geborgen in Christus en in God
  35. De vrucht van de Geest is niet iets wat ik doe of verander. Als ik in Christus en bij Zijn onderwijs blijf en wandel, gaat het vanzelf
  36. Ik ben niet van mezelf en leef niet voor mezelf. Ik ben van Christus en leef voor de A(a)nder
  37. Ik ben waardevol: God roept me om Zijn ambassadeur van Zijn Liefde te zijn in deze gebroken wereld
  38. In Christus zal God mij geven wat ik nodig heb om te doen wat Hij van me vraagt
  39. Je ware identiteit – vrede met jezelf – kun je alleen in Christus vinden >> rusten in wat Hij voor mij heeft gedaan
  40. In Christus ben ik een compleet nieuwe schepping geworden!!!!!

Pagina's