dinsdag 31 december 2013

Inmiddels is de rust weergekeerd. Rob had een heel gezellig weekend op de boerderij en kwam maandagavond weer thuis. De begeleiding daar is uitstekend: ze zijn er helemaal achter gekomen waar de onrust vandaan kwam. En hebben daar aan gewerkt. Met fantastisch resultaat.
Gelukkig kon ik zelf, na het schrijven van het blogje, alles goed los laten!

Nu zijn ze bezig met vuurwerk, Rob en Geert. Voor het eerst dat één van onze kinderen vuurwerk heeft. Ik vind er niets aan. En hoop maar dat alles goed gaat.

Nou ja, en dan is het weer zover. Is het echt pas een jaar geleden dat ik oliebollen bakte? Nu alweer: zes pakken. Twee verdeeld onder anderen, de rest komt wel op. Heerlijk. Maar tjonge, wat vliegt de tijd!

Ik wens jullie namens ons allemaal een fijne jaarwisseling zonder ongelukken toe.
En tot volgend jaar!

vrijdag 27 december 2013

Nog 81 uur, dan mag ik weer thuis komen

"Ik ga morgen niet naar de boerderij hoor!" Verontwaardigd kijkt Rob me aan. Hoe kom je op het idee om me daar drie nachtjes te laten slapen! schijnt hij te  denken. Boos fonkelen z'n ogen me toe. Hoewel hij buiten staat en ik binnen, zie ik het goed.
"Ik ga weg hier, want ik ga niet naar de boerderij. Ik wil thuis blijven, ik heb ook vakantie. Dus ik ga weg!!"
Hoe onlogisch kun je zijn.

Kon ik pas nog schrijven dat Rob erg rustig was, de laatste week was het behoorlijk anders. De aanloop naar kerst verliep uiterst moeizaam met een boos en regelmatig agressief jongetje. Eh...jongeman kan ik wel zeggen. Z'n zussen in lengte voorbij en mij bijna, kan ik niet meer van een jongetje spreken. En toch...hoe lang en breed hij ook is, diep van binnen is hij nog een jongetje. Sociale leeftijd is nu ongeveer zes jaar, in tegenstelling tot zijn 12 kalenderjaren. En dat is heel pittig. Voor hem. Voor ons.

Een kwartier heb ik tegen het raam staan praten, maar zonder resultaat. Rob is en blijft boos op me omdat ik hem wegstuur. Toch weet ik dat het nodig is. Om het met hem vol te houden en om het voor de andere kinderen vol te houden. Niemand heeft er wat aan als ik er bij neer val, toch?

Uiteindelijk laat ik hem gaan. Dag kerel, tot zo meteen. 'Hij komt heus wel terug Aline', spreek ik mezelf moed in. En dat deed hij. Want donker is toch wel heel eng. We laten onze boze jongen de schuur in, zodat hij tot zichzelf kan komen. Bijna een uur later ga ik naar hem toe met een kopje cafeïne-vrije koffie. Dat is wat hij graag lust en waarmee ik hem misschien zover kan krijgen naar binnen te komen. Het werkt, al praten we eerst nog een hele poos over waarom de boerderij nodig is. Pijnlijk gesprek ...

Na anderhalf uur komt Rob opeens naar me toe. Onze eigen lieve, vrolijke, rustige Rob.
"Mam, hand! gebied hij. "Sorry!"  Ik ben super  trots op hem, dat hij dit zomaar doet, uit zichzelf. Dat is nog nooit gebeurd!

Vanmorgen kwam de boerderij hem ophalen. Rob is spullen nog aan het verzamelen.
"Dan gaat de tijd sneller. Dan is het half één en dan denk ik dat het pas half elf is. Want, en het klinkt heel terneergeslagen, over 81 uur mag ik pas weer thuis komen."

Auw

dinsdag 24 december 2013

Gezegende dagen!!!

Afbeelding
Gezegende Kerstdagen toegewenst allemaal!!!
 
 

dinsdag 17 december 2013

Kerstfeest zonder kerstversiering

Al jaren is het zo dat de maand december hier een beetje onrustig is. Een beetje erg zelfs. Een beetje heel erg... Net als bij heel veel andere gezinnen! Daarin zijn we niets anders :)

Dit jaar is het zo dat man en ik ons er over verbazen dat het al half december is. Behalve dat de adventsweken er zijn, de kerstconcerten aan de lopende band zijn gestart en winkels voorzien zijn van zogenaamde kerstbomen, merken we verder maar weinig van kerststress.

En ook van de goedheilig man uit Spanje hebben we niets gemerkt.
De avond van vijf december moesten we zelf onder de aandacht brengen...

Start Rob op zes december altijd met een megagrote tas vol kerstversieringen, dit jaar bleef het uit. Hij had het er niet over, vroeg er niet om, taalde er niet na. De kerstmarkt ging, o joepie, door zonder ons!

Vorige week woensdag was het er op eens, maar toen hadden we dus al een dag of vijf gewonnen.
De slaapkamer van Rob werd eindelijk versierd met slingers, lampjes, ballen en sterren.
Maar beneden bleef het schoon en fris, antikerst. I love it!!!

Ikzelf begin er niet over, uiteraard...
We praten over kerstfeest, over het Kind in de kribbe en we zingen kerstliedjes. We verwonderen ons er over dat de Heere Jezus wilde komen en genoten van de aangepaste kerkdienst waarin Zijn komst centraal stond.

En ik verwonder me erover dat Rob een Kerst gaat vieren, bijna zonder versiersels.
Het enige wat ik van deze verandering kan denken is de invloed van de school.
Zat hij vorig jaar nog op de basisschool, waar vooral veel nadruk op een gezellige kerst werd gelegd, op het voortgezet is daarvoor duidelijk minder aandacht. Voor de dingen er om heen bedoel ik dan; dat Kerstfeest ten diepste gaat om Jezus zelf, daar concentreren ze zich gelukkig wel op!

Jarenlang werd ons huis versierd. Van boven tot onder. Vanaf zes december tot en met de 24ste werden er dagelijks dingen bij gehangen. Ballen te veel, slingers genoeg en prikkels te over, zelfs voor mama.
Maar nu niet.
Nu geen stuiterende kinderen, vallende kerstballen en enge kaarsjes. Nu alleen maar stil worden en toeleven naar het feest, zoals het bedoeld is: eenvoudig, maar vol blijdschap!


dinsdag 10 december 2013

Kom maar op!!!!


Zenuwachtig, met trillende handen ruim ik de laatste was weg. Ondertussen loop ik heen en weer en kijk steeds weer door het raam. Terwijl de tranen opdrogen en ik mezelf probeer te vermannen, wacht ik  op de bus. Hoe zal Rob thuis komen? Zal hij nog in paniek zijn, nog overstuur?

Zojuist belde school. Er was een akkefietje gebeurd waar Rob niets aan kon doen.
- Hij was, zeg maar, op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Ze hebben hem gepakt en daarna was hij helemaal in paniek en niet meer bereikbaar.
Dat is wat de leerkracht me vertelde, zojuist.

Waarom duurt het juist vandaag zo lang voor de bus komt?? Ongeduldig kijk ik weer uit het raam, dan op mijn horloge, om en om. En ik weet het: ik stel me aan. De minuten kruipen voorbij en eigenlijk kán hij nog helemaal niet thuis komen.

Eindelijk,  als de minuten uren gaan lijken,  rijdt de bus voor. Prachtig op tijd.
Snel doe ik de deur voor Rob open en laat hem binnen.
Ik probeer zijn humeur te peilen, maar er lijkt niets aan de hand. Allen wordt er niet gepraat. Rob is erg stil binnen gekomen en dát is bijzonder. Er zijn nog meer dingen bijzonder: Rob gaat naar de tafel en ruimt zijn tas leeg. normaal is dat altijd iets wat ik moet vragen! Hij pakt zijn broodbakje en zet het zelfs op het aanrecht! ????
Mat begint hij opeens toch:
-Het was niet leuk op school. Er is iets ergs gebeurd. Het staat in de agenda.
Ik krijg de agenda naar m'n hoofd gegooid en weg is Rob.
Rob stampt door naar boven en gaat in bad zitten. Huh? Ook al zoiets, als hij ergens een hekel aan heeft...

Pas uren later komt het verhaal. En inderdaad: jij was op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. De vechtersbazen hadden hem voor iemand anders aangezien. Even tackelen en haken en tada, dan heb je hem wel hè, met een stel. Rustig komt het verhaal er uit, een nachtmerrie blijft gelukkig uit.

Pas bijna een week later komt de angst opzetten.
-Morgen moet ik weer mam, dan zijn die jongens daar ook weer.
Ik geef hem tips, meer kan ik niet. Hij moet hier zelf doorheen en ervaren dat leerkrachten de aangewezen persoon zijn om hem te helpen als dat nodig is.

Blij kwam hij thuis. Niets gebeurd mam, de jongens hadden straf en mochten niet naar buiten.
Zo blij met deze school!!!



vrijdag 6 december 2013

Die moderne, oude man

Tevreden schuif ik de lege latte machiatto glazen op het dienblad. Heerlijk was het. En gezellig, vooral gezellig. Lekker bijgekletst met vriendin, die nu even richting toilet loopt.

Ik kijk om me heen. De tafeltjes zijn bijna allemaal vol, of in elk geval bezet. Recht tegenover me zit een oude man. Alleen. Zijn handen trillen, terwijl hij met kleine slokjes zijn kop koffie leeg drinkt.
De rimpeltjes in zijn gezicht laten zijn leeftijd zien. Ik schat hem zeker 75 jaar, misschien is hij de tachtig al wel voorbij zelfs. Zijn dunne haar is grijs, bijna zilver en zijn langzame bewegingen maken dat het een bedachtzame oude man lijkt. Vroeger zwart, misschien wel een heel knappe man. Nu door het leven getekend, wat hem bijzonder maakt, hier te midden van al het geroezemoes.

Mijn oog blijft op hem gericht. Hij boeit me, deze man. Zal hij eenzaam zijn? Of zit hij hier juist voor zijn rust? Nou, dat laatste zal niet, grote kans dat hij ergens alleen woont.

De man heeft zijn koffie op. Ook hij schuift het dienblad een stukje weg. Zijn hand verdwijnt in zijn broekzak. Geconcentreerd zoekt hij de ruimte af. Ik ben benieuwd wat er tevoorschijn komt. Geld? Een zakdoek?
Wie schetst mijn verbazing als de hand weer tevoorschijn komt? In zijn hand houdt hij een iPod. Of mobiel? Ik weet het niet, die achterkantjes lijken allemaal op elkaar!
Turend kijkt de man op het kleine schermpje. Met zijn handen maakt hij bewegingen die de jongelui ook vaak maken. Het gaat iets langzamer, maar toch, het lijkt resultaat te hebben!
Het toestelletje wordt nog dichter naar de ogen geduwd.  'Bah, wat een nare kleine lettertjes', lijkt de man te denken. Dan plotseling zet hij zijn bril op het puntje van zijn neus. Ik moet oppassen dat ik niet in de lach schiet. Het is zo'n grappig gezicht! Doordringend kijkt de man naar het schermpje. Dan gaat de Ipod  weer terug naar de juiste plaats, de bril weer op de plek waar hij hoort. Weer gaan de vingers intensief heen en weer. En ja hoor, weer gaat de Ipod dicht naar de ogen, de bril op het puntje.

'Moet je eens kijken', zeg ik tegen mijn vriendin die juist weer aan komt lopen.
Samen lopen we weg, elkaar belovend dat wij ook zo gaan doen, later. Samen, dat wel.
De man ziet ons niet. Hoort ons niet. Hij is bezig met zijn Ipod.
Zijn enige contact misschien wel deze dag...

Pagina's