maandag 29 april 2013

De Koning komt!


 
Daar zit ze dan. Bij mij in de huiskamer. Heel persoonlijk vertelt ze me dat ze er mee stopt.
Met respect luister ik naar haar woorden, liefdevol en voorzichtig uitgesproken. De aangeboden koffie wijst ze vriendelijk af. Geen tijd. Er zijn nog meer burgers, die ze op de hoogte moet brengen. Stralend kijk ik haar na. Ik kan alleen maar zeggen:
-Majesteit, heel, heel erg hartelijke bedankt voor 33 jaar inzet en liefde voor Nederland, voor mij....

Inmiddels ben ik er aan gewend. We krijgen een koning! En morgen, dv 30 april wordt een kroningsdag om nooit te vergeten. Naast alle voorbereidingen die ik tref, als vlaggetjes ophangen, nieuwe profielfoto maken :-), m'n oranje stofje tot rok fabriceren, kortom, alles in het rood-wit-blauw-oranje neerzetten, naast al deze voorbereidingen bid ik voor een fijne dag, dat het goed mag verlopen, zonder gedoe of enge dingen. En voor de nieuwe koning en koningin. De wens dat zij ons volk voor gaan in de weg van de hoogste Koning lijkt onmogelijk, maar gelukkig is bij die Koning niets te gek!

Rok gemaakt, sjaal en oorbellen gekocht
Deze trommel staat op de kachel,
 jullie zien de deksel,
de doos is ook vol foto's
De vlaggetjes wapperen wel!
Oranje Gerbra's
De jongens versierden mijn vaas
Ook bij hun slaat de oranjestemming toe
Mijn nieuwe profielfoto, voor eventjes
Jullie zagen hem vast al eens langskomen!

Rob maakte zelfs een kroon voor zijn
wuppiekoning en wuppiekoningin

Ik kijk uit naar de dag van 30 april. Nog maar één nachtje slapen.
Koning Willem Alexander bereidt zich goed voor, dat hoorden we in het interview. Maar hij is niet de enige.
In de Bijbel lees ik ook zoiets. In Johannes 14 vers 3. Over Koning Jezus. Hij zegt:
Ik ga heen om u plaats te bereiden. En als Ik ben heengegaan en u plaats heb bereid, kom Ik weer en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zult zijn waar Ik ben'.
Nog veel mooier en nog veel beter zal dat zijn: als de Allerhoogste Koning terugkomt om ons te halen. Als Hij alles klaar heeft staan. Daar kijk ik nog veel meer naar uit. Wat een geweldige dag zal dát zijn!
Maranatha: Kom Heere Jezus, ja kom haastig!

 
 


maandag 22 april 2013

Als je niet pinnen kunt...

-Mag ik in natura betalen, mevrouw? grap ik.
Vol verbazing kijkt de dame me aan. Achter me grinnikt mijn vriendin..
-Afwas doen of zo? Ik verduidelijk maar even, voor de zekerheid...
Een big smile verschijnt langzaam op het gezicht van de serveerster alias caissière.
-Tien euro tachtig, alstublieft.
Betalen graag.
Ik trek mijn pinpas uit het hoesje en met mijn ogen zoek ik het pinapparaat.
Niets...
-Kan ik hier pinnen?
-Nee.
Contact betalen graag. met echte euro's.
Nou moe, niet in natura, niet met pinpas... Niet ouderwets, niet vooruitstrevend.
Een snelle blik op mijn horloge laat me zien dat ik eigenlijk al op de fiets had moeten zitten.
Met een minuut of tien staat de bus voor de deur met Rob én een vriendje. Ben ik er niet, dan kan ik ze om een uur of vijf zelf ophalen, een eind verderop.
Maar ja, de koffie is op. 't Gebakje was lekker. Er moet betaalt worden.
Zoekend kijk ik naar mijn vriendin. Vijf euro heeft ze. Ik niets. Schiet niet op...
-Ehhh, begin ik aarzelend. Ik heb geen geld bij me. Ik moet opschieten. Heb geen tijd om te pinnen. Mag ik het overmaken?
Nu staat de caissièrre met een mond vol tanden.
-Euhhh...
- U mag het anders morgen wel komen betalen?
Opgelucht haal ik adem.
-Dan doe ik dat.
Snel nemen vriendin en ik afscheid en sjees ik naar huis.
Jas uit, schoenen uit....
Toettttt, de bus!
Pfff, net op tijd.
Rob springt de bus uit, met een vriendje. Voor de allereerste keer van zijn schoolbaan een vriendje!
Pas de volgende dag fietst ik terug naar het restaurantje. Betaal de koffie, het gebak.
Nu echt genieten: wat wás de koffie lekker!

woensdag 17 april 2013

Korte duurzaamheid: alweer camera kapot...

-Vindt u nu ook, mevrouw, dat alles zo veel korter mee gaat? Ik blijf toestelletjes kopen...
Vragend kijkt de vrouw me aan. Ze wijst naar het kapotte fototoedstel in mijn handen.
Verdrietig kijk ik er naar. Ik knik.
-Klopt, deze is bijna een jaar oud. De vorige ging niet heel veel langer mee, 14 maanden ofzo...
Triest denk ik aan het geld, wat ik net weer heb uitgegeven voor een nieuwe camera.
-Je kunt eigenlijk niet zonder hè, het is bijna koninginnedag en zo. Dus ja...
-Precies, valt de vrouw me bij. Laatst had ik de computer kapot. Weet je wat ze zeggen? Vijf jaar mevrouw, dat is heel lang hoor, voor een computer...

Ik sta bij een bekende winkel en heb dus zojuist mijn verjaardagsgeld (en iets erbij) gespendeerd aan een nieuwe camera. De goedkoopste.
Nadat vorig jaar óp Koninginnedag mijn toestel kapot ging, balen want ik woon in Veenendaal :-)
zocht ik met zorg een nieuwe uit. Eén die het goed zou doen, makkelijk te hanteren was én aanbevolen werd op internet. Goed merk, niet té goedkoop.
Maar ja...
In een dolle bui maakte ik een nieuwe profielfoto van mezelf. Gisteren. Getooid in oranje, met kroon. En werkelijk, hij was leuk! Ik leek de koningin zelf wel!
Kennelijk was ik er te trots op. Ik liet de foto aan Willeke zien. Zij dacht: mama heeft de camera vast...ik dacht: zij pakt hem aan.
.... Bam....
Hij deed het niet meer. Zelfs die laatste foto kreeg ik niet meer op de pc...Jammer voor jullie...

Service? Garantie? Neu-euh... U zegt het zelf mevrouw, u hebt hem laten vallen. Als u dat niet had gezegd, waren ze er op de fabriek wel achter gekomen, dus u bespaard ons veel moeite.
-Maken? 60 euro nakijken, 40 euro vervoerskosten en dan nog de reparatiekosten mevrouw...
Ik waardeer zijn eerlijkheid, vorig jaar zei hij precies hetzelfde... Niets veranderd!

Niets veranderd?
Waarom ging mijn ouderwetse toestel mét rolletje dan mijn hele pubertijd mee én daarna nog tig jaar? Waar is de tijd gebleven van goed spul wat lang meegaat? Iets maken? Repareren? Weggooien! Afval te weinig? Ach we verwerken het goed, toch?

Peinzend kijk ik de vrouw aan. Ons bankstel deed het 18 jaar, mevrouw. En nu al weet ik dat onze nieuwe dát bij lange na niet gaat halen.
Hoofdschuddend lopen we de winkel uit.
Wat een dure tijd en korte duurzaamheid.


Geert is blij met kapotte toestelletjes...


 
 



Rammen maar,
eens zien hoe de binnenkant eruit ziet


Logisch dat repareren duur is...

zaterdag 13 april 2013

Waar zouden we zijn zonder de trein?

Ontbijt is op, bedden afgehaald, wasmachine aan..
Met een ingebakerde Judah
Even pauze!
Ongemerkt gaan mij gedachten terug naar vorige week zaterdag.
Toen zaten Willeke en ik om deze tijd in de trein.
Kwart voor negen waren we ingestapt.
Op naar Tilburg, via Breda.
Waarom? Breda is een leuk uitje: kraambezoekje afleggen bij lieve vrienden.
Tilburg is een must: psychologisch onderzoek voor Willeke, opdracht van het CBR.
Zoals iedereen die wil afrijden, moest ook zij een eigen verklaring invullen. Naar eer en geweten uiteraard.
Al ging het tegen ons gevoel in, we vulden het zo eerlijk mogelijk in.
Dat betekent dat we ook invulden dat ze Asperger heeft. Dát werd aangegeven als 'psychisch gestoord'. Lekker realistsch... :-(
Om de eigen verklaring uit te kunnen printen betaalden we bijna 20 euro. Om het verplichte onderzoek te laten doen betaalden we 250 euro. Vooraf.
En dan de vervoerskosten enzo... of we maar even naar Tilburg wilden komen.
Een dagkaart van de AH maakt de pijn wat minder, net als het tussenbezoekje in Breda!

Het gaat goed. Het bezoekje is geweldig leuk en véél te kort. Het onderzoek loopt niet uit ofzo, 't lijkt een beetje onzinnig, maar vooruit, het is gedaan. Op naar huis.
We staan op het perron: Rotterdam Centraal richting Utrecht.
Net als ik de opmerking gemaakt heb dat de NS vandaag wel heel keurig op tijd rijdt, springt er een berichtje op het bord: 10 minuten vertraging. Dommerd, nooit zoiets hardop zeggen...

Eenmaal in de trein, eerste klas, de rest is vol, installeren we ons op ons gemak. Een beetje thuisvoelen is fijn, toch. Willeke pakt haar laptop, ik mijn boek.
Opeens gaan de lichten uit. Een krakende stem vertelt ons dat we allemaal uit moeten stappen en naar voren moeten lopen. De trein zal niet gaan rijden. Zuchtend laden we onze spullen weer in.
Het is een beetje angstig en benauwend, daar op het perron met zo'n 6 à 700 anderen. De conducteur vertelt ons na aandringen dat er iemand onwel is geworden. Pas na tien minuten komen we erachter dat de trein aan de overkant van het perron op ons staat te wachten. Communiceren? Eh...

Voorzichtig installeren we ons weer. Of zullen we even wachten?? Luttele minuten blijven we in onzekerheid.
Dan... De trein rijdt! Opgelucht halen we adem... Tot Gouda.
Daar horen we dat de trein niet verder gaat. Kapotte bovenleiding...
Het advies van de NS: via den Haag, Schiphol naar Utrecht... Op perron 4 staat er een trein op ons te wachten. Wij er met z'n allen heen...vraag me niet hoeveel mensen er nu de klos waren!

Het is gezellig in de trein. We voelen ons allemaal slachtoffers van hetzelfde, wat een band schept.
Wanneer de conducteur omroept dat we aankomen in Leiden Centraal moet ik lachen. Ja-ah, het lijden staat hier wel centraal ja.
We besluiten hier uit te stappen, omdat er vanuit Leiden ook een trein gaat naar Utrecht centraal. Zeggen ze, medereizigers.
Gelukkig is dat ook zo! Het was wel een gokje...
Als de trein Veenendaal Centrum binnenrijdt zijn we helemaal gaar. Willeke is te laat voor haar concert, maar gaat alsnog richting Lampegiet. Ik had me de avond ook anders voorgesteld. Geert ligt zelfs al in bed. Bijna half negen is het als we ons huis weer binnen stappen.
Bijna 12 uur gereist... wereldreizigers zullen we ons maar noemen, vind je niet?
Met dank aan de NS toch weer wat van Nederland gezien! Mooi hè!

Herkenbaar, dit verhaal? Arme jij...



donderdag 11 april 2013

Soli Deo Gloria!


Een zeer intensief weekend ligt achter ons. Maar ook een heel mooie en rijke zondag!
Willeke deed belijdenis van het geloof.
Dominee gaf mee dat ze dicht bij Jezus moeten blijven, wat natuurlijk voor ons allemaal geld.
In een stampvolle kerk zongen we van Gods grootheid en macht, Zijn liefde en trouw.

Het moment van belijdenis doen was indrukwekkend en ontroerend. Acht mensen, waarvan zes onder de 20 jaar knielden voor hun Meester en Heere. Ze zeiden 'ja' tegen Hem, in het volle vertrouwen dat Hij hen vast houdt.

De tekst die Willeke meekreeg was er één die goed bij haar past: Johannes 15:5


Jorike maakte deze kaart voor haar



belijdeniskaart

Bijzonder was dat Rob er ook bij was. Hij werd begeleid door de mensen van de zorgboerderij . Op het moment van de belijdenis kwam hij binnen en direct daarna verdwenen ze stiekempjes weer. Maar heel even waren we wél helemaal compleet. Wat was dát fijn!
We hadden afgesproken dat hij alleen naar ons mocht zwaaien. En dat deed hij. Dacht ik...
 's Maandags vertelde hij dat hij míj niet had gezien, hij zwaaide naar opa en oma...

Het was een prachtige dag. Soli Deo Gloria, God is goed!

vrijdag 5 april 2013

Belijden is doen

Komende zondag hoopt onze Willeke belijdenis van het geloof 'af te leggen'.
Wat een fantastisch moment is dat, als je dochter je vertelt dat ze belijdenis gaat doen.
Het maakt me heel klein, vooral omdat ik van dichtbij ook het tegenovergestelde meemaak: als kinderen zeggen niet meer te geloven in God.

Dat Willeke belijdenis doet, is dan ook niets vanuit onszelf, maar alles van God vandaan.
Hij werkte in haar door Zijn Heilige Geest.
Belijden is doen, zo staat op een kaart die ze al kreeg.
Ja, dacht ik, dat is mooi gezegd. Belijden is doen. Wij belijden, zeggen 'ja' tegen God, onze Vader, Jezus, Zijn Zoon en tegen de Heilige Geest.
Maar Hij doet. Hij werkt, Hij geeft geloof, groei en vertrouwen.
Hij geeft vooral Liefde, met een hoofdletter ja. Zijn Liefde is zo wonderlijk groot, zo allesomvattend. Dat kunnen wij niet begrijpen, dat mogen we wél geloven.
Zijn liefde in ons werkt door in wat we doen, hoe we leven en wat we uitstralen.
Alleen door Hem wordt belijden doen. Uit Liefde.

Mocht je in de gelegenheid zijn, je bent welkom: zondag 7 april, de Hoeksteen, Veenendaal. Aanvang 9.25 uur. Niet voor Willeke, niet voor ons, niet voor jezelf. Kom maar voor God. Om samen Hem te loven en te prijzen om wat Hij heeft gedaan! Soli deo Gloria! Alleen God de eer!

dinsdag 2 april 2013

De snijboon

Wat we gaan eten vandaag? Snijbonen!
-En neem maar vast gesneden en wel mee, vraag ik liefjes aan mijn man, die op punt van boodschappen doen staat. Hij vindt het leuk en ik niet. Zo simpel is het!

Manlief neemt ze mee, maar niet kant en klaargesneden.
-Daar heb je toch zo'n apparaat voor? Hád ja...

Als ik er een poosje later klaar voor ben om aan de klus te beginnen, met aardappelschilmesje, bedenk ik dat ik de zon op zoek.
Ik pluk een tuinstoel van de tafel vandaan en poot hem netjes windvrij en in 100% zon neer.
Ik leg mijn matriaal klaar: mesjes, snijplank en pannetje. En de bonen natuurlijk en dan maar aan de slag.
Heerlijk! Die zon! Als ik hier nog langer blijf zitten moet ik haast mijn legging insmeren met zonnebrand. Factor 30 tegen rood worden...

Al snijdend geniet ik van de jongens, die samen op de trampoline staan. Ik houd mijn oren gespitst. Soms maakt Geert zijn broer zó in!
Een onverwachte beweging en dan, pats, daar liggen mijn lieftallige boontjes zomaar een verdieping lager. Arggg, bijna klaar en dan nu...

Snel buk ik me, raap de boontjes op en gooi ze terug in de pan.
Ach, dat beetje zand was ik er wel weer af.

Mam? Wat eten we vandaag?
Snijbonen. Uit eigen tuin!
De snijboon...

Pagina's