zaterdag 2 maart 2013

Schokkend: Heden overleed


    

Heden overleed, na een kalm en geduldig gedragen lijden

DE GEMEENTE

De rouwdienst zal plaats hebben op zaterdagmiddag a.s. in de kerk, waar gelegenheid is de overledene nog eenmaal te zien

”Dit was de aanhef van een rouwbrief, die onlangs door een Engelse predikant aan al zijn gemeenteleden werd toegezonden. Hij heeft met en om zijn gemeente jarenlang geworsteld, in de nette wijk, die hem in zijn stad is toebedeeld.
Hij heeft gepreekt met al de warmte van zijn hart om de gemeente tot de vreugde en de zegen van een echte gemeente van Christus te lokken. Hij heeft gepleit en getuigd op huisbezoek en op de gemeenteavonden. Hij heeft gebeden, met taaie volharding, of zij elkaar toch eens mochten leren vinden als broeders en zusters in een levende gemeenschap met de ene Heere.
Het heeft alles niet mogen baten. Ds. Fox ploegde op de rotsen van een traditioneel, ongeïnteresseerd Christendom, dat als enige prestatie een half gevuld kerkje opbracht, een kille verzameling luisteraars, wier voornaamste beweging bestond in een stijf knikje naar deze en gene, maar vooral niet naar die of die.
Op een morgen, nadat hij weer eens zijn trouwe gebeden voor de gemeente had beëindigd, kwam er plotseling een idee. Ds. Fox nam een vulpen en schreef deze rouwbrief op: “Heden overleed, na een kalm en geduldig gedragen lijden, de gemeente. De rouwdienst zal plaats hebben op zaterdagmiddag a.s. in de kerk, waar gelegenheid is de overledene nog eenmaal te zien.
Vooral deze toevoeging deed het kerkje volstromen. Men vroeg zich af, wat de dominee voorhad. Men was niet gewend dat hij gekke dingen deed. Er moest iets ernstigs achter steken. Werd de kerk afgebroken? Werd de gemeente opgeheven? Onder de kansel stond inderdaad een kist. Ds. Fox besteeg de kansel en hield een korte toespraak. Hij herdacht in sobere woorden de overledene. Zij was aan een toenemende lusteloosheid en zwaarmoedigheid overleden. Dat zij geen pijn voelde had tragisch genoeg haar einde verhaast.
Zo was zij zacht en kalm en in zichzelf gekeerd, als zij sinds jaren was, overleden. Het enige, wat ons overblijft, is haar ziel in de oneindige barmhartigheid van God aanbevelen, aldus besloot Ds. Fox zijn toespraak, waarna hij nog aankondigde, dat er nu gelegenheid was langs de kist te defileren voor een laatste groet. Schuw en bevreemd bleef de gemeente aanvankelijk zitten. Maar Ds. Fox, die ernstig terzijde van de kist was komen staan, wenkte de kerkenraad om de rij te openen. De broeders traden aan en wierpen een voor een laatste blik in de kist waar volgens de dominee, de dode gemeente in lag. Weinige gezichten bleven onbewogen na de blik. Sommigen verbleekten plotseling, anderen schenen verschrokken, of wierpen een vragende of verontwaardigde blik op Ds. Fox, die nog altijd zwijgend, maar met een grote liefde voor de gemeente op zijn gelaat, terzijde stond. Langzaam volgde de gemeente het voorbeeld van de kerkenraad. In een diepere beklemming dan op welke begrafenis dan ook, schoven de gemeenteleden de rij zwijgend uit. Daarna zette iedereen zich weer neer in de bank, de hand voor de ogen. Een vrouw begon gedempt te snikken... in de kist lag een grote spiegel. Wie zichzelf over de dode gemeente boog, zag zichzelf in de ogen.
’s Avonds stonden ze op de stoep bij Ds. Fox: een ouderling en zeven gemeenteleden, waaronder twee vrouwen en twee jongeren. De ouderling, die het woord zou doen, had het er niet gemakkelijk mee. Hij zei: "Dominee... we hebben het allemaal begrepen... Maar we willen, niet meer dood zijn, we willen een levende gemeente van onze Heere zijn. Wilt u ons helpen om dat te worden? En eh... buiten staat de rest van de gemeente. Die hebben ons gestuurd."

uit: Geestelijke groei, Arjan Baan

Naar aanleiding van dit verhaal de vraag: "Hoe kunnen wij de persoonlijke verantwoordelijkheid en het eigen initiatief van de gemeenteleden bevorderen, zodat er binnen de gemeente meer wordt omgezien naar elkaar?"

7 opmerkingen:

  1. Wat een verhaal... Erg beeldend verteld.
    De gemeente waar ik in zit is gelukkig een zeer betrokken gemeente, zoals ik dat ervaar. Maar het is altijd goed om na te denken over 'mijn' initiatief daarin - want dat kan altijd meer en beter, om medeleven te tonen en werkelijk interesse te hebben in de ander, en niet alleen maar het goede van anderen te ontvangen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kerk bij een een heel grote gemeente (met meer dan 700 of 800 leden). Wij zijn daarom vooral gericht op de kringen/wijken en komen twee wekelijks bij elkaar. Omzien naar elkaar wordt dan een stuk praktischer, denk ik. Verder probeer ik mezelf open te stellen, hulp te bieden e.d. Laatst heb ik mijn Bijbeltje (weg)gegeven aan een oudere man die als 'zwerver' was binnengekomen. Is dat ook omzien naar je naaste ook al is die persoon geen lid (als er al sprake is van leden)?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Eh ... misschien moet ik mezelf wat socialer opstellen tegenover andere kerkleden. Maar ik moet eerlijk zeggen dat we weinig steun kregen, of aandacht in de periode dat onze zoon opgenomen moest worden. Geen kwaad met kwaad vergelden ... dat is belangrijk. Zelf wel aandacht geven.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hhhmmm, daar denk ik al zolang over na en ik heb al zoveel dingen geprobeerd... maar het lijkt soms wel of mensen het niet willen. Ik denk dat kleine groepen door de week wel verandering kan brengen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ben het met Marja eens. Kleinere groepen werkt vaak beter. Wij zitten op dit moment in een gemeente met 2600 leden. Het werkt gewoon niet om iedereen te kennen en naar iedereen om te zien. Kleinere groepen en kringen heeft ook mijn voorkeur.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik bedoel overigens 3600 (nog meer dus)

      Verwijderen
    2. Wij kerken in een heel kleine gemeente, maar het lijkt alsof het is als op mijn blog beschreven staat. Zo weinig zelf geven en zo veel comsumptie nemen, alleen op zodnag. Ik word er echt heel verdietig van. Als of de kandelaar wordt weggehaald...

      Verwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's