18 jaar getrouwd: Ik zal u onderwijzen en u leren...

Vandaag is het onze trouwdag. Achttien jaar geleden stapten we vol verwachtingen en helemaal blanco het huwelijksbootje in. Spannend, leuk en vooral uitziend naar wat de jaren ons zouden brengen. Heerlijke verwachting!

Nu, achttien jaren later kijken we minder blanco terug, net als iedereen.
Wist ik toen nog niet dat autisme bestond, nu zou ik niet meer zonder kunnen, om maar een voorbeeld te noemen. Dat kinderen opvoeden moeilijk was, wist ik wél. Maar dat het zo complex en inspannend kan zijn? Dat dan weer niet.

Als lief jong meisje was ik een grijs muisje. De mensen die me nu kennen en toen niet, zullen het niet geloven. In snel tempo ging Aline in de ontwikkeling. Beetje laat, maar dan heb je ook wat!
De humor en zelfspot, het optimisme, leiding geven en beslissingen nemen, geloof en vertrouwen, het is allemaal gegroeid van weinig naar veel. Ja-ah, mijn mannetje is vast wel eens voor verrassingen komen te staan. Hij heeft vast wel eens gedacht of ik nog wel dezelfde was: zijn bruid...

Wat is het heerlijk om terug te kijken op achttien jaren huwelijk. We zijn hier zó dankbaar voor!
We geven geen feest, maar waarom eigenlijk niet? Weet je hoe bijzonder het is: zo lang getrouwd? Minstens 50% doet het ons niet na.

Eigen kracht? NEE! Niets daarvan. Er waren momenten zat dat ik het bijltje er bij neer wilde gooien.
Naast momenten van liefde en vreugde en lachen om elkaar, waren er ook momenten van elkaar pijn doen en elkaar ontlopen. Momenten vol van zorgen  en teleurstellingen. Maar elke keer kwamen we daar weer gelouterd uit.
Hoe? Dicht bij het Woord blijven, dicht bij onze Leidsman blijven. Het zeker weten dat Hij ons voor elkaar heeft bestemd, heeft daarin een grote invloed gehad. Net als onze trouwtekst:

"Ik zal u onderwijzen en

u leren van de weg die u gaan zult.

Ik zal raad geven.

 Mijn oog zal op u zijn.

Psalm 32:8, onberijmd SV."

 

Wat is dat een zegen en genade, als je zo samen het huwelijk in mag gaan, zo het huwelijk mag doorléven en elke keer weer samen verder kunt gaan. Achter Hem aan. Inmiddels niet met z'n tweeën, maar met ons zessen achter Hem aan: drievoud.

En dan te weten dat een Drievoudig snoer niet verbroken wordt. Is dat niet een mooie knipoog van onze hemelse Vader?