maandag 28 januari 2013

Fotoimpressie van een fantastisch dagje met Papageno

Bam! met een klap slaat de autodeur dicht.
-We zijn er jongens. Doen jullie de deuren dicht, dan pak ik even de tassen.
Bedrijvig loop ik om de auto heen en gooi de achterklep open.
Zo, de tas met eten mee. En de tas met sjaals, handschoenen en musten.
Dat zullen we wel nodig hebben vandaag.
Welkom op Langoed de Horst, Driebergen.

Deze zaterdag staat helemaal in het teken van de winterdag van stichting Papageno.
Onze muziektherapeut had ons uitgekozen voor deze speciale dag.
Om samen met andere gezinnen even in het zonnetje gezet te worden. Om even lekker verwend te worden.
Regels? Nee. O ja, toch. Twee zelfs: er zijn vandaag geen regels én : je moet niets, maar alles mag. Wat wil je nog meer!

Hier een impressie:

marsmallows bij de vuurkorf
Muziek maken met de Bosjesvrouw...

de meesten kozen voor hutten bouwen

Papa en Geert hadden het niet koud...

Zelf je takken zagen en sjouwen maar

Controle

Trekkkkken

Rob doet het in het groot

We zitten bijna droog!

Er waren zagen tekort, dat snap je wel.

Clowns, chocomel en marsmallows, het was er allemaal

Dat heeft Geert wel verdiend na al dat gesjouw!

Muziekworkshop, na een heerlijk stampottenbuffet

Djumbé-en. Altijd al gewild...

Trommelen maar!

Ook papa doet actief mee
Het brood kon zo weer mee naar huis. Onze jongens lusten geen stampotten, maar ook daar was rekening meegehouden. En na de muziekworkshop was er nog een googelaar. Geweldig leuk!

Waar ik was? Ik was er ook. Maar je ziet me niet. Ik stond achter de camera. En niemand kwam op het geweldig foute idee om mij met mijn boomstronkje en muziekinstrumentje vast te leggen...

PAPAGENO, BEDANKT VOOR DEZE FANTASTISCHE DAG!!!!!

 

vrijdag 25 januari 2013

Paniek paniek: Rob is weg

Zoals altijd op zondag, gingen we ook nu weer naar de aangepaste dienst. Rob en ik.
Zoals altijd schuifelt Rob zo snel als mogelijk is de kerk uit, zodra dat is toegestaan. Tussen al de mensen door beweegt hij zich razendsnel en komt als één van de eersten buiten.
Zoals altijd gaat hij zich verstoppen voor me. Hij loopt dan een paar rondjes kerk, of hij kruipt in een van de vele hoekjes of openingtjes die het oude gebouw rijk is.
Zoals de laatste tijd maak ik me dus geen zorgen.
-Waar is je zoon nu? vraagt een vrouw me.
-Ooohh, die zit verstopt. Komt er zo luid gillend aanlopen. Komt helemaal goed.
Laconiek klinken mijn woorden en zij is gerustgesteld.
Het duurt vandaag even voor iedereen de jas, sjaal, handschoenen en muts op heeft...

Eindelijk ben ik buiten. Ik haal de fiets van het slot en wacht. Maar er komt niemand. Ik rijd een rondje kerk, maar zie niets, ook geen kind met donkere jas en felrode wintermuts. Na vier rondjes zie ik nog steeds niet wat ik zoek en besluit ik richting huis te rijden. Ik spiek bij de MacD naar binnen, maar zie daar niets anders dan wat medewerkers. Een minuut of wat fiets ik bij de kerk weg, maar nergens is Rob te vinden. Ik word nu toch wel heel erg ongerust. Spiedend kijk ik in het rond, angstvallig stop ik bij verschillende kleine straatjes. Niets. Helemaal niets. Dan maar weer terug, wie weet zit hij nog steeds verstopt, hij zou bebebevriezen! Misschien is hij de kerk weer binnen gegaan?

Ik zet de fiets weer op het slot en loop de kerk in. Daar is mijn broer. Hij had deze ochtend dienst als koster. M'n schoonzus is nog ijverig aan het ruimen. Als ik haar zie is het of een fontein openbreekt. Tranen stromen over mijn wangen en hikkend en snikkend vertel ik dat Rob weg is.
-Is hij hier niet???
Nee, hij is er niet. Niet gezien ook.
Maar, m'n schoonzus weet het goedgemaakt:
-Ik ga wel wat rondjes met de auto rijden, terwijl je broer hier blijft. Ga jij nu maar helemaal naar huis, misschien staat hij daar wel te wachten.

Onderweg naar huis breek ik m'n hoofd over alles wat Rob zou kunnen doen. Hoe denkt hij? Wat doet hij? We zouden naar opa en oma gaan, de rest van ons gezin is daar al. Maar dat is zo een half uur lopen, dát zou hij toch niet doen?
Eenmaal thuis is er niemand te zien.
Ik baal als een stekker: mijn mobiel is leeg. Al drie weken... Dat dat stomme ding ooit nog eens handig zou kunnen zijn...
Ik bel met de huistelefoon naar mijn broer. Hij is wel mobiel! Geen kind in de kerk, geen kind thuis. Ik doorzoek de buurt, terwijl manlief inmiddels ook gaat zoeken en mijn schoonzus ook nog steeds ijverig bezig is. Maar niets...

De wanhoop grijpt me naar de keel! Wat móet ik???  Ik doorzoek de buurt alsof het leven er van afhangt. En is dat neit zo?? En fiets daarna zonder resultaat terug nar de kerk.
De kerkdeur zit op slot. Dan opeens overvalt me een gevoel van grote opluchting. Dan is hij terecht! Anders zou broer toch wel standby in de kerk zijn gebleven?
In een keer fiets ik door naar mijn ouderlijk huis. Nog voor ik binnen ben zie ik hem zitten voor het raam: Rob!

Opgelucht jank ik de boel bij elkaar, in de badkamer en tijdens een stevige omhelzing van mijn ouders. Stiekem droog ik mijn tranen af, zodat de kinderen niet ook overstuur raken.
Dan loop ik naar Rob.
-Kom eens, vraag ik hem.
Hij loopt van de bank en omhelst me stevig.
Zijn onschuldig gezicht laat zien dat hij totaal niet begrijpt waar het overgaat, waar we ons druk over maken.
- Ik ben toch al groot? Ik ben elf jaar. Ik kan toch best alleen naar opa en oma lopen?
Ik kan alleen maar zeggen dat hij gelijk heeft: hij is groot, hij kan het. Soms denk ik dat het nog een kind is wat helemaal begeleidt moet worden met zijn eerste stapjes. maar Rob is me daarin vooruit gegroeid. Harder dan ik als moeder groeide...
Wel vertel ik hem met klem dat hij zoiets eerst moet overleggen. Áls je dan groot ben, moet je het ook goed doen!


Rob als judoka
We praten er nog over, ook met man, broer en schoonzus. De mobieltjes van de anderen waren steeds in gesprek. Iedereen belde iedereen. Rob nam een totaal onlogische weg. Culturele route laten we maar zeggen. En doordat ik geen mobieltje bij me had, zochten ze allemaal ook nog naar mij...
Domdomdom.
Rob geeft zijn oom en tante, op mijn advies, netjes een hand:
-Sorry dat jullie me moesten zoeken.

Griezelig koud ben ik inmiddels. Een blik op de klok leert me dat ik minstens vijfitg minuten buiten ben geweest.Gelukkig is de houtkachel aan en staat de koffie klaar. Maar de liefde van ons gezin verwarmt me het allermeest. De knuffels en de lieve geruststellende woordjes geven meer warmte als wat ook. Dankbaakheid welt in me op. Ik moet loslaten ja, ik weet het maar al te goed. Ook Rob loslaten, ondanks zijn beperking. God houdt hem vast. God zorgt. Op ons prikbord thuis hangt een 'visje" met daarop de ware woorden:
'Geen paniek, Jezus leeft'.
Had ik dat nu maar bedacht, die ochtend, dan was ik vast niet zo koud geworden...

dinsdag 22 januari 2013

Blunder van de week

Maandagmorgen, sneeuw dwarrelt naar beneden en ik moet naar Barneveld. Nou ja, moet...
Maar de koffie staat daar klaar en Willeke rekent er op dat ze met me mee kan rijden. Hoeft ze eens een keer níet te fietsen!
Ik rij niet zo heel veel auto, omdat manlief hem meestal meeheeft. De kans dat ik met sneeuw rijden moet is nihil. Behalve vandaag dan.

Drie stops hebben we.
Allereerst brengen we Rob naar school. Daarna Willeke naar haar stageplaats, haar aapjes en als laatste is er koffie.
De straat van Robs school is alles behalve schoon. IJs, sneeuw, moddersneeuw, glad gedoe, het is er allemaal.
Voorzichtig rijd ik een parkeervak in en Rob stapt uit. Ik maak binnen een minuutje weer aanstalten om weg te rijden.
Maar helaas. Brrrrrrooooeeemmm....Gaan we vliegen? Nee. We doen niets. Ik kan gas geven wat ik wil, vooruit, achteruit, maar helaas. Geen beweging. Nou moe, ik sta hier nog maar net! En dan nu al vast gevroren??
Een voorbijlopende moeder kijkt me vragend aan. Ik steek hulpeloos mijn handen omhoog. Moeder roept juf erbij en daar gaan we weer.
Ik geef gas. Vooruit, achteruit. Niets... Nog steeds sta ik op dezelfde plek.
Oké, dan maar duwen.
En weer. Met bij de bumper twee stoere meiden, juf en moeder en ik achter het stuur. Gas. Rustig aan. Heel kalm doe ik wat ik doen moet. De dames duwen uit alle macht. Maar nee. Niets.
-Wacht, zegt Willeke. Ik ga ook wel effe duwen.
Met dat ze uitstapt zie ik het.

Aaaahhhhh, de handrem!!!!

Plaatje van www
Maar de dames staan alweer klaar, nu drievrouw sterk. Heel stiekempjes haal ik de handrem er af. Geef gas, voorzichtig, alleen in z'n achteruit :-)  én... daar gaan we! Hij doet het! Hoe is het mogelijk dat die het doet!!??
De moeder kijkt alsof ze water ziet branden.
En ik? Ik begrijp het...
Domdom mens ben je toch, foeter ik mezelf uit.              -Vróuwen achter het stuur!!! Pffttt!! zou m'n pa zeggen.

Trots stapt Willeke de auto weer in en rijden we langzaam weg.
-Dat deed ik effe goed hè!
-Euhhh...ik vertel het haar eerlijk...
Samen gieren we van de lach. Willeke weet dat dit haar nooit zal overkomen.
Had ze zaterdag niet haar allereerste rijles?
-Dit ga ik m'n instructeur vertellen!! giert ze.
Duh-uh.

Zo'n domme actie blijkt het 300ste berichtje te zijn... geeft moed voor de toekomst!

zaterdag 19 januari 2013

Gewauwel op zaterdag

Om even terug te komen op het vorige berichtje: de boekbespreking ging goed! Geert was niet zo heel zenuwachtig toen hij van huis ging. Dat werd anders, omdat de klasgenoot voor hem voor zijn bespreking lekker de tijd nam. En als je dan moet zitten luisteren, terwijl je weet dat jíj daar zo staat...
Een acht. En daar zijn we natuurlijk dik tevreden mee, al ging Geert eigenlijk voor een 9+...

Donderdag in de loop van de ochtend ging mijn hoofdpijn over. Gelukkig maar. Nooit meer doe ik deze oefening op deze manier.
Vrijdagmiddag wel weer wezen sporten en warempel, in de loop van de dag: zere schouder, zere nek. Nee hè, niet weer! Gelukkig ging het vandaag vanzelf weer weg. Maar voorzichtig aan doen met dat gefitness...

Verder ben ik ontzettend moe. Is het de kou? De temperatuurswisselingen van warm-koud-warm, binnen-buiten? Ik weet het niet. Of toch ook van het sporten? Zou het zó erg met me gesteld zijn??

Wel veel gedaan vandaag: alle bedden verschoond, vijf wassen gedraaid en opgeruimd en een grote pan erwtensoep gekookt. Mmmm, heerlijk. Maar ik moest me echt overal toe zetten. Niets ging vanzelf of uit vrije wil. Nu ook: het typen geeft zo'n moeie armen, dat ik zometeen dubbele tijd bezig ben met foutjes verwerken.
Zo maar vroeg in bed. De meiden zijn met club gourmetten, dus die zijn voorlopig nog niet thuis. Maar de jongens moeten zo nog naar bed gebracht worden. Zingen voorlezen...Ooooh, volgens mij val ik zo bij ze in slaap.
Genoeg gewauweld. Allemaal fijn weekend. Ik ga denk ik maar voor een winterslaap!
Wie o wie heeft daar ook behoefte aan???

woensdag 16 januari 2013

Over sporten, boekbespreking en baby's

Dank jullie wel voor de lieve, mooie felicitaties. Het is altijd weer bijzonder, vind je niet?

Inmiddels genieten we allemaal weer van de sneeuw en ben ik fanatiek gaan sporten. Beetje meer als mijn instructeur me adviseerde ben ik bang...
Na een introductieles, 1 op 1 met een specifiek programma voor mij alleen, deed ik dinsdagochtend ook mee aan het buikspierkwartiertje. En daar kreeg ik me toch een last van mijn nek! Hoe bestaat het! denk je misschien. Nou dat hóe, dat weet ik niet, maar dat het zo is voel ik nog steeds. Inmiddels dus een knallende koppijn en de hele ochtend in bed gelegen.

Daarbij komt dat Geert morgen zijn boekbespreking heeft. Of het daardoor komt weet ik niet, maar hij heeft de hele nacht op mijn plekje geslapen. 'k Hoop zo dat hij dat vannacht niet weer doet!
Het lukt me maar niet foto's en video's van eigen computer op te laden. Hebben jullie daar ook last van? Jammer, Geert had zijn boekbespreking voor de camera gedaan, helemaal alleen, lekker op z'n eigen kamer. Een lust om naar te kijken en te luisteren. Maar ja... Met jullie delen lukt dus niet.
Vandaar ook de nieuwe foto bij de blogtitel. Een andere mogelijkheid had ik niet. Willeke schreef de letters in het ijs op de auto en maakte de foto. Eerlijk is eerlijk: ere wie ere toekomt!

Zondagavond gingen we bij vrienden op de koffie. Heel soms doen we dat. Alleen als Rob logeren is kán dat. Of als we heel goede oppas hebben natuurlijk...
Het werd erg laat, zó gezellig. En ondanks dat manlief altijd volkomen alcoholvrij blijft kregen we een goed gesprekje, waar we nu nog om lachen:
Zij: Weten jullie wanneer Annet de baby verwacht?
Wij: Euhhhh...
We gissen wat en dan zegt mijn mannetje, hij was heel serieus:
'Dit jaar nog, geloof ik'

Ach, super nuchter en dan nog niet weten dat baby's er maar negen maanden overdoen.
Toch eens met m'n schoonmama praten...

Rebelleke, welkom als volger, veel leesplezier!

vrijdag 11 januari 2013

18 jaar getrouwd: Ik zal u onderwijzen en u leren...


Vandaag is het onze trouwdag. Achttien jaar geleden stapten we vol verwachtingen en helemaal blanco het huwelijksbootje in. Spannend, leuk en vooral uitziend naar wat de jaren ons zouden brengen. Heerlijke verwachting!

Nu, achttien jaren later kijken we minder blanco terug, net als iedereen.
Wist ik toen nog niet dat autisme bestond, nu zou ik niet meer zonder kunnen, om maar een voorbeeld te noemen. Dat kinderen opvoeden moeilijk was, wist ik wél. Maar dat het zo complex en inspannend kan zijn? Dat dan weer niet.

Als lief jong meisje was ik een grijs muisje. De mensen die me nu kennen en toen niet, zullen het niet geloven. In snel tempo ging Aline in de ontwikkeling. Beetje laat, maar dan heb je ook wat!
De humor en zelfspot, het optimisme, leiding geven en beslissingen nemen, geloof en vertrouwen, het is allemaal gegroeid van weinig naar veel. Ja-ah, mijn mannetje is vast wel eens voor verrassingen komen te staan. Hij heeft vast wel eens gedacht of ik nog wel dezelfde was: zijn bruid...

Wat is het heerlijk om terug te kijken op achttien jaren huwelijk. We zijn hier zó dankbaar voor!
We geven geen feest, maar waarom eigenlijk niet? Weet je hoe bijzonder het is: zo lang getrouwd? Minstens 50% doet het ons niet na.

Eigen kracht? NEE! Niets daarvan. Er waren momenten zat dat ik het bijltje er bij neer wilde gooien.
Naast momenten van liefde en vreugde en lachen om elkaar, waren er ook momenten van elkaar pijn doen en elkaar ontlopen. Momenten vol van zorgen  en teleurstellingen. Maar elke keer kwamen we daar weer gelouterd uit.
Hoe? Dicht bij het Woord blijven, dicht bij onze Leidsman blijven. Het zeker weten dat Hij ons voor elkaar heeft bestemd, heeft daarin een grote invloed gehad. Net als onze trouwtekst:

"Ik zal u onderwijzen en
u leren van de weg die u gaan zult.
Ik zal raad geven.
 Mijn oog zal op u zijn.
Psalm 32:8, onberijmd SV."
 
Wat is dat een zegen en genade, als je zo samen het huwelijk in mag gaan, zo het huwelijk mag doorléven en elke keer weer samen verder kunt gaan. Achter Hem aan. Inmiddels niet met z'n tweeën, maar met ons zessen achter Hem aan: drievoud.
En dan te weten dat een Drievoudig snoer niet verbroken wordt. Is dat niet een mooie knipoog van onze hemelse Vader?
 
 
 
 

maandag 7 januari 2013

Sportieve voornemens 2013

Sommige dingen neem je je niet voor. Die overkomen je gewoon.
Zoals Jorike, die nu elke week trouw sport bij de fysio, omdat haar lijf vorig jaar aangaf dat het MOET!
Het gaat goed met het sporten, trouwens. Hoewel ze dat verder niet merkt aan de pijn. Dagelijks zakt ze een keer of wat door de rug of enkels, haar polsen blijven pijnlijk, de linker doet nu ook mee.
Maar goed, dat weten we, dat zal ook niet over gaan. Toch ervaart ze veel plezier in het sporten.

Dat Rob vorig jaar bij Ad Schoeman ging sporten, was vooral handig: dan had hij wat te doen. Maar daaruit komt voort dat hij vanaf vandaag elke week naar Judo gaat. Niet direct een voornemen, maar vooral practisch gezien kwam het zo uit: de laatste les in december was de blauweplekkenles. Niet handig om aan mee te doen, volgens de judoleraar. De kijkles zit er al wel op, inschrijfgeld is betaald, maandelijks bijdrage is gemachtigd. Sterker nog: pak is gekocht, gewassen en 'afgemaakt' door mamalief en zo kan Rob vanmiddag is vol tenue op pad!

Arggg, foto lukt niet...volgende keer..... Waar is Blogger mee bezig???

En ja-ah. Dan kan mamaatje zelf niet achter blijven hè. Met zoveel sportievelingen in huis: Willeke fietst elke dag twee uren! Papa loopt af en toe hard. Geert doet aan schoolzwemmen. En ik? Niets. Helemaal niets. Ik zit op de bank of op de stoel. Ik zit af en toe in het zadel, van mijn fiets, elektrisch: goed voor je conditie :-( en zo  nu en dan ren ik wat traptreden op en af.  Meer doe ik niet.
Want als ik meer doe, brand ik van de spierpijn de volgende dag. Nou, dan laat je het wel!

Kan niet hè. Is niet meer van deze tijd. Nu de fitnesszalen uitpuilen voor negen euro vijfennegentig per maand kun je daar niet meer om heen.
Dus kroop ik vrijdagmiddag voorzichtig naar de het dichtsbijzijnste fitnesshalletje wat mijn buurt rijk is en schuifelde naar binnen. over de hooooge drempel heen.
De vriendelijke jongen  aan de balie stelde me gerust: sporten wordt leuk zodra je binnen ben. Ehhh...Waarom merk ik dat niet??

Met een kop warme chocomelk en een inschrijflijst onder m'n neus gedrukt ga ik op de zilveren stoeltjes zitten. Eerlijk en nauwkeurig vul ik al de gegevens in. Plus dat ik een introductieles wil. Ik geef het met zorg ingevulde papiertje terug aan de baliemedeweker, inmiddels een man en vraag om een afspraak. En dan komt het: mijn geduld wordt op de proef gesteld.
-Pas volgende week maandag, 14 januari, is er een plaatsje, mevrouw.
En ik reageer beleefd:
-Helemaal niet erg hoor. Kan ik me nog even mentaal voorbereiden, niet waar. Pfft...
Vrolijk groet hij me: tot dan!
Juist ja. Tot dan.... Nog 10 dagen.... dan ga je, Aline.

Het is goed om nu vast doelen te gaan verzinnen: conditie opbouwen en kilo's kwijt. Geen stijf lijf meer als ik op sta en geen gehijg meer als ik boven ben. Dat is m'n doel.
Nu graag nog even een medesporter, die er net zo veel zin in heeft als ik.
Het is maar negenvijfennegentig!!
Wie gaat mee??????

dinsdag 1 januari 2013

Troep te eten geven

Het is toch van de zotte!
Ik heb toch zo'n meelij met die arme dotjes van tegenwoordig.
Eten is er niet meer bij, deze dagen.
Weet je wat die ouwelui zeggen als ze om eten vragen?
-Je neemt maar een oliebol!
Of, nog erger:
-Kijk maar even wat er is!
Hier moet een einde aan komen, en wel direct! NU!
Dus sta ik lusteloos en moe van mijn stoel op en ga doen wat ik hoor te doen:
Ik maak eten klaar voor mijn lieve kindjes.
Gelukkig bestellen ze niet veel: drie willen er één sneetje geroosterd brood, met niets, met kaas en met rietsuiker, terwijl oudste alleen maar een stuk of vijf oliebollen eet. Maar kijk, dát is eigen keus.

Zulke rare dagen met zo'n gek ritme. Geen ritme.
Op oudejaarsdag bakte ik zes pakken oliebollen. Geen tijd om eten te koken dus, ook omdat de apotheek nog een bezoek kreeg en de supermarkt. Willeke bracht gelukkig wat oliebollen naar gemeenteleden, zodat ik door kon bakken. Eten? O ja! Soep uit blik met stokbrood maar.
-Sorry jongens...
Maar deze kleine mensjes leken helemaal niet teleurgesteld...

De avond brachten we door bij vrienden, voor het eerst sinds zeventien jaren weer eens weg. Het was gezellig. En eten genoeg: chips en oliebollen smaken met een glaasje witte wijn prima. Tot half twaalf. Toen gingen we weer naar huis. Jorike wilde echt de konijntjes kunnen opvangen tijdens het vuurwerk, maar vooral wilde ze samen met ons het jaar afsluiten. Haar jaar was immers moeilijk zat met de pijn, die leidde tot diagnose HMS. We sloten dus samen af, met psalm 90 en kringgebed. Ook voor het eerst zo bidden. Erg bijzonder!
Willeke bad voor vader, Jorike voor allemaal, wij vulden aan. Geert luisterde eerbiedig.
-Lieve Heere, bad Rob, ................... Dank U voor dit jaar....................... Vergeef ons de zonden...........Amen.  
Zo lief en eenvoudig en ontroerend! Heerlijk!

Vandaag wel een beetje gewoon ontbeten, half slapend, want zij die kunnen werden geacht half tien in de kerk te zitten. En dat deden ze! Petje af!
Bij oma kregen we broodjes van de supermarkt, een soort saucijzenbroodjes. Allemaal twee kleintjes. genoeg voor vandaag. Daarna naar opa en oma: gehaktballetjes, frikandellen, oliebollen, toastjes en nootjes, het kon niet op. En zo aten we onze derde maaltijd die dag.

Eenmaal thuis begint het te kriebelen. Rob eerst:
-Wanneer krijgen we eten?
-Huh? Ik kijk hem verbaasd aan. Eten? Wat is dat? Heb je niet al zat gehad?
Rob wil brood. Gewoon weer eens gewoon brood.
Twee vallen hem bij. Oké dan maar.  Heb ik ook niet lang genoeg geluierd? Tijd om weer eens gezond te gaan doen.

Die arme dotjes van tegenwoordig. Met al die drukke moeders die oliebollen bakken voor anderen en een beetje voor zichzelf. Die de rest van hun tijd achter hun pc-tje zitten te bloggen? 't Is van de zotte!
Afgelopen ermee! NU! Tweeduizenddertien staat gelijk aan gezond eten. Maar weer eens proberen...

Voor het nieuwe jaar dus toch een nieuw voornemen. maar of het gewaardeerd wordt?
Eetsmakelijk allemaal.
Ik wens jullie een gezond nieuwjaar toe.

O ja, weet je wat ik las? Dat je niet voor je eten kunt bidden als je eten troep is.
"Vraag God niet allerlei troep te zegenen en op wonderbaarlijke wijze te veranderen, zodat deze voedingswaarde krijgt." Denk je nu echt dat God dát zegenen wil? vraagt Bill Hybels zich af in 'Te druk om niet te bidden'.
Mooie eyeopener om het jaar mee te beginnen, dacht ik zo!

Pagina's