dinsdag 31 december 2013

Inmiddels is de rust weergekeerd. Rob had een heel gezellig weekend op de boerderij en kwam maandagavond weer thuis. De begeleiding daar is uitstekend: ze zijn er helemaal achter gekomen waar de onrust vandaan kwam. En hebben daar aan gewerkt. Met fantastisch resultaat.
Gelukkig kon ik zelf, na het schrijven van het blogje, alles goed los laten!

Nu zijn ze bezig met vuurwerk, Rob en Geert. Voor het eerst dat één van onze kinderen vuurwerk heeft. Ik vind er niets aan. En hoop maar dat alles goed gaat.

Nou ja, en dan is het weer zover. Is het echt pas een jaar geleden dat ik oliebollen bakte? Nu alweer: zes pakken. Twee verdeeld onder anderen, de rest komt wel op. Heerlijk. Maar tjonge, wat vliegt de tijd!

Ik wens jullie namens ons allemaal een fijne jaarwisseling zonder ongelukken toe.
En tot volgend jaar!

vrijdag 27 december 2013

Nog 81 uur, dan mag ik weer thuis komen

"Ik ga morgen niet naar de boerderij hoor!" Verontwaardigd kijkt Rob me aan. Hoe kom je op het idee om me daar drie nachtjes te laten slapen! schijnt hij te  denken. Boos fonkelen z'n ogen me toe. Hoewel hij buiten staat en ik binnen, zie ik het goed.
"Ik ga weg hier, want ik ga niet naar de boerderij. Ik wil thuis blijven, ik heb ook vakantie. Dus ik ga weg!!"
Hoe onlogisch kun je zijn.

Kon ik pas nog schrijven dat Rob erg rustig was, de laatste week was het behoorlijk anders. De aanloop naar kerst verliep uiterst moeizaam met een boos en regelmatig agressief jongetje. Eh...jongeman kan ik wel zeggen. Z'n zussen in lengte voorbij en mij bijna, kan ik niet meer van een jongetje spreken. En toch...hoe lang en breed hij ook is, diep van binnen is hij nog een jongetje. Sociale leeftijd is nu ongeveer zes jaar, in tegenstelling tot zijn 12 kalenderjaren. En dat is heel pittig. Voor hem. Voor ons.

Een kwartier heb ik tegen het raam staan praten, maar zonder resultaat. Rob is en blijft boos op me omdat ik hem wegstuur. Toch weet ik dat het nodig is. Om het met hem vol te houden en om het voor de andere kinderen vol te houden. Niemand heeft er wat aan als ik er bij neer val, toch?

Uiteindelijk laat ik hem gaan. Dag kerel, tot zo meteen. 'Hij komt heus wel terug Aline', spreek ik mezelf moed in. En dat deed hij. Want donker is toch wel heel eng. We laten onze boze jongen de schuur in, zodat hij tot zichzelf kan komen. Bijna een uur later ga ik naar hem toe met een kopje cafeïne-vrije koffie. Dat is wat hij graag lust en waarmee ik hem misschien zover kan krijgen naar binnen te komen. Het werkt, al praten we eerst nog een hele poos over waarom de boerderij nodig is. Pijnlijk gesprek ...

Na anderhalf uur komt Rob opeens naar me toe. Onze eigen lieve, vrolijke, rustige Rob.
"Mam, hand! gebied hij. "Sorry!"  Ik ben super  trots op hem, dat hij dit zomaar doet, uit zichzelf. Dat is nog nooit gebeurd!

Vanmorgen kwam de boerderij hem ophalen. Rob is spullen nog aan het verzamelen.
"Dan gaat de tijd sneller. Dan is het half één en dan denk ik dat het pas half elf is. Want, en het klinkt heel terneergeslagen, over 81 uur mag ik pas weer thuis komen."

Auw

dinsdag 24 december 2013

Gezegende dagen!!!

Afbeelding
Gezegende Kerstdagen toegewenst allemaal!!!
 
 

dinsdag 17 december 2013

Kerstfeest zonder kerstversiering

Al jaren is het zo dat de maand december hier een beetje onrustig is. Een beetje erg zelfs. Een beetje heel erg... Net als bij heel veel andere gezinnen! Daarin zijn we niets anders :)

Dit jaar is het zo dat man en ik ons er over verbazen dat het al half december is. Behalve dat de adventsweken er zijn, de kerstconcerten aan de lopende band zijn gestart en winkels voorzien zijn van zogenaamde kerstbomen, merken we verder maar weinig van kerststress.

En ook van de goedheilig man uit Spanje hebben we niets gemerkt.
De avond van vijf december moesten we zelf onder de aandacht brengen...

Start Rob op zes december altijd met een megagrote tas vol kerstversieringen, dit jaar bleef het uit. Hij had het er niet over, vroeg er niet om, taalde er niet na. De kerstmarkt ging, o joepie, door zonder ons!

Vorige week woensdag was het er op eens, maar toen hadden we dus al een dag of vijf gewonnen.
De slaapkamer van Rob werd eindelijk versierd met slingers, lampjes, ballen en sterren.
Maar beneden bleef het schoon en fris, antikerst. I love it!!!

Ikzelf begin er niet over, uiteraard...
We praten over kerstfeest, over het Kind in de kribbe en we zingen kerstliedjes. We verwonderen ons er over dat de Heere Jezus wilde komen en genoten van de aangepaste kerkdienst waarin Zijn komst centraal stond.

En ik verwonder me erover dat Rob een Kerst gaat vieren, bijna zonder versiersels.
Het enige wat ik van deze verandering kan denken is de invloed van de school.
Zat hij vorig jaar nog op de basisschool, waar vooral veel nadruk op een gezellige kerst werd gelegd, op het voortgezet is daarvoor duidelijk minder aandacht. Voor de dingen er om heen bedoel ik dan; dat Kerstfeest ten diepste gaat om Jezus zelf, daar concentreren ze zich gelukkig wel op!

Jarenlang werd ons huis versierd. Van boven tot onder. Vanaf zes december tot en met de 24ste werden er dagelijks dingen bij gehangen. Ballen te veel, slingers genoeg en prikkels te over, zelfs voor mama.
Maar nu niet.
Nu geen stuiterende kinderen, vallende kerstballen en enge kaarsjes. Nu alleen maar stil worden en toeleven naar het feest, zoals het bedoeld is: eenvoudig, maar vol blijdschap!


dinsdag 10 december 2013

Kom maar op!!!!


Zenuwachtig, met trillende handen ruim ik de laatste was weg. Ondertussen loop ik heen en weer en kijk steeds weer door het raam. Terwijl de tranen opdrogen en ik mezelf probeer te vermannen, wacht ik  op de bus. Hoe zal Rob thuis komen? Zal hij nog in paniek zijn, nog overstuur?

Zojuist belde school. Er was een akkefietje gebeurd waar Rob niets aan kon doen.
- Hij was, zeg maar, op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Ze hebben hem gepakt en daarna was hij helemaal in paniek en niet meer bereikbaar.
Dat is wat de leerkracht me vertelde, zojuist.

Waarom duurt het juist vandaag zo lang voor de bus komt?? Ongeduldig kijk ik weer uit het raam, dan op mijn horloge, om en om. En ik weet het: ik stel me aan. De minuten kruipen voorbij en eigenlijk kán hij nog helemaal niet thuis komen.

Eindelijk,  als de minuten uren gaan lijken,  rijdt de bus voor. Prachtig op tijd.
Snel doe ik de deur voor Rob open en laat hem binnen.
Ik probeer zijn humeur te peilen, maar er lijkt niets aan de hand. Allen wordt er niet gepraat. Rob is erg stil binnen gekomen en dát is bijzonder. Er zijn nog meer dingen bijzonder: Rob gaat naar de tafel en ruimt zijn tas leeg. normaal is dat altijd iets wat ik moet vragen! Hij pakt zijn broodbakje en zet het zelfs op het aanrecht! ????
Mat begint hij opeens toch:
-Het was niet leuk op school. Er is iets ergs gebeurd. Het staat in de agenda.
Ik krijg de agenda naar m'n hoofd gegooid en weg is Rob.
Rob stampt door naar boven en gaat in bad zitten. Huh? Ook al zoiets, als hij ergens een hekel aan heeft...

Pas uren later komt het verhaal. En inderdaad: jij was op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. De vechtersbazen hadden hem voor iemand anders aangezien. Even tackelen en haken en tada, dan heb je hem wel hè, met een stel. Rustig komt het verhaal er uit, een nachtmerrie blijft gelukkig uit.

Pas bijna een week later komt de angst opzetten.
-Morgen moet ik weer mam, dan zijn die jongens daar ook weer.
Ik geef hem tips, meer kan ik niet. Hij moet hier zelf doorheen en ervaren dat leerkrachten de aangewezen persoon zijn om hem te helpen als dat nodig is.

Blij kwam hij thuis. Niets gebeurd mam, de jongens hadden straf en mochten niet naar buiten.
Zo blij met deze school!!!



vrijdag 6 december 2013

Die moderne, oude man

Tevreden schuif ik de lege latte machiatto glazen op het dienblad. Heerlijk was het. En gezellig, vooral gezellig. Lekker bijgekletst met vriendin, die nu even richting toilet loopt.

Ik kijk om me heen. De tafeltjes zijn bijna allemaal vol, of in elk geval bezet. Recht tegenover me zit een oude man. Alleen. Zijn handen trillen, terwijl hij met kleine slokjes zijn kop koffie leeg drinkt.
De rimpeltjes in zijn gezicht laten zijn leeftijd zien. Ik schat hem zeker 75 jaar, misschien is hij de tachtig al wel voorbij zelfs. Zijn dunne haar is grijs, bijna zilver en zijn langzame bewegingen maken dat het een bedachtzame oude man lijkt. Vroeger zwart, misschien wel een heel knappe man. Nu door het leven getekend, wat hem bijzonder maakt, hier te midden van al het geroezemoes.

Mijn oog blijft op hem gericht. Hij boeit me, deze man. Zal hij eenzaam zijn? Of zit hij hier juist voor zijn rust? Nou, dat laatste zal niet, grote kans dat hij ergens alleen woont.

De man heeft zijn koffie op. Ook hij schuift het dienblad een stukje weg. Zijn hand verdwijnt in zijn broekzak. Geconcentreerd zoekt hij de ruimte af. Ik ben benieuwd wat er tevoorschijn komt. Geld? Een zakdoek?
Wie schetst mijn verbazing als de hand weer tevoorschijn komt? In zijn hand houdt hij een iPod. Of mobiel? Ik weet het niet, die achterkantjes lijken allemaal op elkaar!
Turend kijkt de man op het kleine schermpje. Met zijn handen maakt hij bewegingen die de jongelui ook vaak maken. Het gaat iets langzamer, maar toch, het lijkt resultaat te hebben!
Het toestelletje wordt nog dichter naar de ogen geduwd.  'Bah, wat een nare kleine lettertjes', lijkt de man te denken. Dan plotseling zet hij zijn bril op het puntje van zijn neus. Ik moet oppassen dat ik niet in de lach schiet. Het is zo'n grappig gezicht! Doordringend kijkt de man naar het schermpje. Dan gaat de Ipod  weer terug naar de juiste plaats, de bril weer op de plek waar hij hoort. Weer gaan de vingers intensief heen en weer. En ja hoor, weer gaat de Ipod dicht naar de ogen, de bril op het puntje.

'Moet je eens kijken', zeg ik tegen mijn vriendin die juist weer aan komt lopen.
Samen lopen we weg, elkaar belovend dat wij ook zo gaan doen, later. Samen, dat wel.
De man ziet ons niet. Hoort ons niet. Hij is bezig met zijn Ipod.
Zijn enige contact misschien wel deze dag...

woensdag 27 november 2013

Als Jozef je zoon is...

Al snuffelend tussen de rijen boeken  die uitgestald liggen op onze gemeenteverkoopdag zie ik een interessante titel:

 Als Jozef je zoon is... Over bevrijding uit familiepatronen, toen en nu.
Teun Stortenbeker,
directeur stichting De Hoop
 
Direct is mijn belangstelling gewekt. Hadden we het hier niet over op de derde dag van de cursus Psychopastorale toerusting?
Familierelaties, levensgebeurtenissen die je vormen tot wie je nu bent. Die er voor zorgen dat je reageert zoals je reageert. Misschien wel met veel pijn en teleurstelling, wrok of verdriet. 
Ik hoef dus niet te twijfelen en geef snel die gevraagde één euromunt aan de verkoopster.
 
Omdat de voorbereiding voor dag vier van de PPT al klaar is, begin ik maar direct met het boekje. En wat is het leerzaam! De vele praktijkvoorbeelden die de auteur gebruikt, over verslaafden die De Hoop bezochten, maken dat het boekje makkelijk leesbaar is.
Het gaat over Abraham, Izak en Jakob en Jozef. Hoe ze keer op keer in zonden vallen, in fouten, net als wij allemaal.
Denk aan het bedriegen van de farao door te zeggen dat hun vrouw niet hun vrouw is. Aan de voorkeur voor een speciaal kind, wat we terug zien bij Izak en Jakob en wat dát doet met de andere kinderen.
 
De schrijver laat zien hoe bepaalde handelingen toen, waarschijnlijk, gingen en hij laat je meedenken met de gevolgen daarvan. Izak heeft niet zo'n mooi voorbeeld gezien. Ismael plaagde hem én werd eruit gezet. De zes zonen die Abraham later kreeg bij Ketura werden over de grote wereld van toen verspreid. Is het een wonder dat Izak kiest voor één zoon en de ander bij zijn moeder laat? Is het raar dat Jakob later de voorkeur heeft voor één kind, Jozef. "Ik zal treuren om mijn zoon tot ik in het graf neerdaal", zegt hij tegen zijn andere zoons, alsof zij hem niets waard waren.
 
De tijden van toen waren niet anders dan de tijden van nu. Hoeveel pijn doen wij als ouders onze kinderen? Misschien gaat je ene kind wat meer in gareel dan de ander. Hoeveel afkeer, afwijzing laten we, onbewust, merken aan de kinderen als zij andere paden gaan, die wij niet zouden kiezen?
 
Een hoop psyche dus in dit boek, wat me heel veel nieuwe stof tot nadenken gaf.
Het maakt me ook klein, want al hoopte ik dat ik dingen anders zou gaan doen als mijn ouders, ik weet dat het niet lukt. Ik zit in dat patroon van opvoeding en genen. Daar uit komen is niet heel eenvoudig. Maar het kan! Want Jozef ging een totaal andere weg. Hij ging voor eerlijkheid en liefde tot God. Hij vertrouwde God helemaal en vergaf zijn broers. Da's genade!

God verandert mensen door die genade. Ook nu nog. Zeker weten!
 

woensdag 20 november 2013

Over marktkoopmannen en storm

Weet je wat ik jullie vertellen kan??? De marktkoopman, waarover ik hier schreef, heeft zijn scheve daad recht gezet!! Dankzij mijn mannetje, die met de marktmeester is gaan praten, heeft de beste man de portemonnee laten maken en gerepareerd aan ons terug gegeven.
Zo zie je maar, als je de juiste wegen weet, is de markt toch nog erg leuk!!

Verder gaat het hier eindelijk weer een beetje beter.
Rob zit nu op het voortgezet, REC 4 en dat is erg wennen geweest.
Voor alle bruggers is dat erg wennen, maar bij kinderen met autisme is dat toch een tikkie anders.
Rob was vooral heel erg op de regels gericht. Hij leerde ze allemaal uit het hoofd en bleef er maar over praten. Zo'n onrust in zijn hoofd gaf dat.
Want als 'brokken dokken is', wat is dan duurder: een deur of een raam. Welk raam? Die kleine of die grote die ook open kan? Dus als je boos bent en je wilt ergens tegen aan slaan, welk raam kun je dan het beste nemen?
Ik zie een glimlach rond je mond, en ik herken dat, maar voor hem was het heel serieus.
En ik kan je verzekeren: je wordt er heel moe van. Zowel Rob als wij wisten niet hoe dit duidelijk kon worden.
De ramen nog tot daar aan toe, maar wat als je een lelijk woord zegt? En is dit  (...)  woord lelijker dan dat woord?
Wanneer krijg je wel straf, wanneer niet? Met hoeveel waarschuwingen wordt het een aantekening, en waarom heb ik nu op eens strafregels terwijl daar nooit wat over gezegd is?
Vermoeijjjend!!!

Gelukkig lijkt nu alles duidelijk. We hebben niet alle details van alle regels kunnen bespreken, maar hij begint te vatten dat dat ook niet het doel van straf is. Het is gewoon de bedoeling dat je je best doet en probeert de regels zo te doen dat je de straf ontwijkt. :-)

In elk geval is hij momenteel wat rustiger. Komt ook wel omdat de bomen leeg zijn, zich van de blaadjes hebben ontdaan. Al dat gewaai en gestorm doet iets met zijn koppie.
Nu maar hopen dat het zo blijft, want minder storm in zijn hoofd geeft ietsjes minder storm in huis!

Foto uit de oude doos

vrijdag 15 november 2013

Oeps... een oepskaart

Met dank aan Corien Oranje!
Wij zitten momenteel midden in de oepskaartenzone.
Nooit gedacht dat een boek zoveel invloed op ons aller leven zou kunnen hebben!

 De oepskaarten die in dit boek worden beschreven als waarschuwing boeiden Rob wel. "Dat wil ik ook!"
Jammer voor hem, ik had er niet zoveel oren naar...
Maar geleidelijk aan werd het een beetje een obsessie en kon Rob nergens anders meer over praten. Oepskaarten, oepskaarten, oepskaarten.
"Waarom doen wij niet aan oepskaarten, ma?" was zijn dagelijkse terugkerende vraag minstens tien keer.
Zelfs de school en de zorgboerderij vroegen om uitleg. Arme ik...

Dus nu ben ik toch overstag. Geloof me: zeker niet door zijn gevraag. Dat heeft niet zo'n vat op me. Wel door zijn gedrag. Dat is momenteel niet zo leuk namelijk. En op het moment dat de bom heel erg goed barstte, besluit ik dat ik oepskaarten wil!
Dus we hebben ze nu:

Maar dan ben ik nog niet klaar. Duidelijk moet worden wanneer ik deze prachtige kaartjes uit ga delen, als een echte scheidsrechter. Dus bespreek ik de dingen met Rob die mis gaan en gaan we elke week aan één punt werken. We zijn begonnen met 'niet schreeuwen' , want daar werden wij en de buren (?) helemaal zat van.
Rob is helemaal niet vatbaar voor straf, wel voor belonen. Ik heb het gecombineerd. Elke dag kan hij 15 minuten computertijd extra verdienen. Mooi tweeledig: wij verdienen een kwartiertje extra rust :-).
Per oepskaart, per schreeuw dus, gaan er vijf minuten af.  Pas na drie missers is je beloning weg.

Dat nog even zwart op wit maken en dan beginnen maar. Omdat Rob al 12 is, laat ik hem ook zijn handtekening zetten, zodat hij de verantwoordelijkheid voor eigen gedrag voelt wegen. Nou ja, daar had hij dan een beetje een ander beeld bij...


Rob ging vier keer de fout in deze week. Niet slecht, vind je wel? Vandaag starten we nummer twee: 'niet schelden'. Dat zal een stuk moeilijker worden, dat doet hij momenteel zo automatisch... Ondertussen blijft 'niet schreeuwen' er nog netjes bij. Anders weet ik het wel: wat niet zichtbaar is, geldt niet meer. Ach ja, zo werkt het bij hem.

donderdag 7 november 2013

PGB herindicatie

De kiestoon gaat over. Direct hoor ik de verwachte stem:
"Goedemorgen Bureau Jeugdzorg spreekt u mee".
"Dag, reageer ik terug, u spreekt met Aline. Acht weken geleden heb ik voor mijn zoon een herindicatie van de PGB aangevraagd. Ik heb nog niets ge..."
"Heeft u een momentje, ik verbind u even door."
"Goedemorgen u spreekt met Bureau Jeugdzorg, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"U spreekt met Aline. Acht weken geleden heb ik voor mijn zoon een herindicatie van de PGB aangevraagd. Ik heb nog niets gehoord, dus ik vraag me af..."
"Mevrouw, heeft u een ogenblikje, ik verbind u even door met mijn collega."
Een mooi wijsje klinkt door de telefoon, zo'n vrolijk melodietje, die me vooral vergeet dat ik aan het wachten ben.
"Mevrouw? Mijn collega's zijn in gesprek. Wilt u blijven hangen?"
Ja hoor, ik blijf wel hangen. We betalen een vast bedrag per maand en nu ik ze eenmaal aan de lijn heb...zorgen dat ik het zo hou!
"Mevrouw? Mijn collega's zijn nog steeds in gesprek. Wilt u nog blijven hangen?"
Al is het nu vijf minuten later, ik blijf!
"Mevrouw? Mijn collega's zijn nog steeds in gesprek. Wilt u nog blijven hangen?"
Argg, tien minuten verder. Eigenlijk moet ik gaan. Ik kies er met pijn in hart voor op te hangen. Ach ja, da's ook hangen...
De mevrouw aan de overkant verzekert me dat ik om elf uur terug word gebeld.
Tien over half 12 ga ik toch zelf de gok maar wagen.
En weer: doorverbonden, doorverbonden, doorverbonden...
Gelukkig blijft het daar niet bij. De laatste dame aan de lijn heeft net het dossier gepakt en wilde me juist gaan bellen. Komt dat even goed uit.
Nadat ik voor de zevende keer mijn vraag heb gesteld én de vraag heb afgemaakt, krijg ik een positief antwoord.
"Mevrouw, we lopen een beetje achter op het werk."
Ohh??
"Daarom hebben we een ambtelijke verlenging van de PGB voor uw zoon afgegeven. Die loopt tot 1 februari. Voor die tijd hoort u van ons of de PGB daadwerkelijk wordt verlengd.
U had hierover een brief moeten ontvangen."
Ohhh???

Nou ja, ik ben daar op dit moment maar blij mee. En verder?
Toch 31 januari maar even in de agenda zetten: Bureau Jeugdzorg bellen! Voor de zekerheid...





dinsdag 22 oktober 2013

Woedend smeet hij mijn portemonnee door de marktkraam...

Oh, wat jammer. De portemonnee die Willeke voor haar verjaardag kreeg, is direct kapot. De rits weigert dicht te gaan, na een eerste keer proberen. Zo'n portemonnee wordt een dure grap, nu en in de toekomst...
Terug er mee. Dat wordt dinsdag pas, want ik heb het gekocht op de markt, de kraam schuin tegenover de HEMA.

Vol vertrouwen ga ik er heen. Maar de man tegenover me is minstens even vol van wantrouwen. Was ik de zoveelste al deze dag? Of had hij gewoon zijn dag niet?
Met dat ik het probleem uitleg en de portemonnee aan hem geef, roept hij me toe: "Dit is niet mijn probleem!"
"Mijn probleem ook niet, toch?"
Vragend kijk ik de man aan.
Hij verblikt of verblauwt niet.
"Dit is niet mijn probleem. U koopt hem, gebruikt hem en gaat dan terug omdat-ie kapot is. Dit kan niet van hier zijn, want ik verkoop geen kapotte spullen."
Ik protesteer. Deze portemonnee is nog helemaal niet gebruikt en dat vertel ik hem ook. Hij kan het zelfs zien: alle kaartjes zitten er nog in en hangen er nog aan.
Dan doet de man een voorstel: hij kan korting geven op een nieuwe portemonnee.
Ja da-ag. Deze wil Willeke hebben, andere leuke liggen er niet en ik zou tien euro bij moeten betalen. Da's twee derde deel!
De man is mijn gezeur zat en dan plotseling, met een kwaad gezicht, smijt hij de portemonnee door de marktkraam. Verbijsterd vis ik hem tussen de tassen en portemonnees uit.
Wat bedoelt u hier nu mee? vraag ik hem.
"Wegwezen! Wegwezen!" schreeuwt de man.

Er staan mij nu drie dingen te doen: houding bepalen: rug recht, hoofd omhoog, gedag zeggen en dan waardig weglopen en tegelijk bedenken dat ik hier nooit meer iets ga kopen.
Samen met de klant achter me, lopen we weg uit de kraam. De mensen om ons heen vervolgen hun weg. Ik hoefde hen niet eens te zeggen dat ze hier niets moeten kopen,. Ze begrepen het zo al...
Nu nog punt drie: andere portemonnee zoeken. Net zo'n leuke, met functionele rits...

vrijdag 18 oktober 2013

18 jaar

 
 
 
17 oktober 1995- 17 oktober 2013
 
Meerderjarig
Rijbewijs
Stemmen
Eigen zorgverzekering
Studiebeurs
 
Kortom...eindelijk volwassen!
Zeggen ze.
Willeke zelf is daar nog niet van overtuigd! :-)


 
Lieve meid, een goed levensjaar toegewenst.
Ga met God!

zaterdag 5 oktober 2013

'Gezond leven, gezond geloven': Vrede met God

Vier punten resten me nog toe te lichten vanuit het boekje van Stormie Omartian.

Hoofdstuk 1: een leven vol vrede met God.
Dat probeer ik. Het valt niet altijd mee, ik neem een beetje aan dat jullie dat begrijpen.
Er is wel eens wat en soms heb je niet van die blijde dagen. Toch kan de vrede met God stand houden, als er tenminste vrede is met jezelf en de mensen om je heen.
God danken voor wat je wel hebt, in plaats van blijven hangen in wat je niet hebt, is een goede manier, volgens Stormie. Begin er de dag mee! Net als zingen, al is dat mijn eigen ervaring. Zingen tilt je boven je zorgen en geeft je Zijn vrede.

Hoofdstuk 5: Bidden en vasten.
Bidden, daar kan ik niet zonder. Vasten is een ander verhaal. Dat duf ik niet zo goed, omdat ik snel last heb van duizeligheid en 'licht in het hoofd'. Ik vind het op dit moment nog niet verantwoord. Maar het blijft in mijn gedachten.

Hoofdstuk 6: Voldoende frisse lucht en zonlicht.
Ik merk dat ik dat lastig vind nu het wat kouder wordt. Ik fiets eens naar een winkel en verder ben ik dan geneigd binnen te zijn. Extra wandelen of fietsen of gewoon buiten gaan zitten met desnoods winterjas en paraplu zal een gewoonte moeten worden. Zie je het al voor je??

Hoofdstuk 7: Volmaakte rust
Dat is de rust in Christus, Zijn vrede met Hem. Sluit mooi aan bij het begin. Ik weet dat ik vaak te onrustig ben om rust te vinden in Jezus. Maar ik ben getroost met vele Bijbelteksten, waaronder Efeze 2:4-6. Ik citeer Paulus:

"4 Maar God, Die rijk is in barmhartigheid, heeft ons door Zijn grote liefde, waarmee Hij ons liefgehad heeft,
ook toen wij dood waren door de overtredingen, met Christus levend gemaakt, uit genade bent u zalig geworden
en heeft ons met Hem opgewekt en met Hem in de hemelse gewesten gezet in Christus Jezus," 
 
 
Hier gaat zo'n rust van uit! Op een ontspannen manier nu al zitten in de hemel, wandelen met Hem en standhouden door Zijn kracht.
 
Dat wens ik jullie allemaal toe! Goede zondag en nieuwe week toegewenst!!
 
 
 
 

vrijdag 27 september 2013

Wat eet ik vandaag?

Tuuttuuttuut...Wham!
Voor de derde keer sla ik de snoozer van de wekker uit. En ik besef: nu is het echt tijd om op te staan... Helaas.

Zeven uur. Terwijl ik naar beneden loop hoor ik Rob al rommelen in de keuken. Hij maakt zijn eigen ontbijt klaar. Ik de mijne.
Twee glazen water, daar begin ik mee. In de schuur haal ik sinaasappelen om uit te persen. Heerlijk, zo'n glaasje verse sap op de vroege morgen.
Ondertussen maak ik de spullen voor het ontbijt klaar. Voor mezelf betekent dat: twee stuks fruit en twee sneetjes volkoren brood. Beleg? Margarine, lijnzaad of iets vergelijkbaars en honing. Echt lekker!
Al snel is het een drukte van jewelste in huize Brink, maar dat is maar even. Rob vertrekt vijf over half acht met het leerlingenvervoer naar school. Geert gaat om kwart over acht en de meiden wisselen een beetje. Zo rond half negen is het weer stil.

Drie keer per week ga ik dan sporten, tenminste dat is de bedoeling. Twee keer is een must. Tijdens het sporten drink ik een liter water. Na het sporten borstel ik mezelf goed af met een harde borstel en ik was me met een luffaspons. En echt, sinds ik dat doe zweet ik veel meer: de poriën worden schoner en meer open!

In de loop van de ochtend drink ik altijd een flesje water en een bak koffie. Dat laatste wordt niet aanbevolen, maar vind ik wel lekker.
Tussen de middag komt Geert thuis eten. We eten dan brood, ik twee volkoren sneetjes met groenten. Rauwe groenten, dat wel, anders kost het me veel te veel tijd. Stormie adviseert voor deze maaltijd: half volkoren producten, half groenten. Met paprika, wortels, witlof of sla kom ik heel ver.
Helaas niet allemaal onbespoten en zo. We hebben geen eigen tuin en het ergens halen is erg ver fietsen. Soms doe ik dat wel, maar meestal is het van de gewone groenteboer of supermarkt.
We nemen regelmatig kaas of een eitje, soms een bak yoghurt, zo'n drie keer per week wat zuivel dus.

Na het eten neem ik even rust. Het is niet meer zo nodig voor mijn geest, wel voor mijn lijf. Mijn rug protesteert anders en ook nekklachten komen opzetten als ik niet even lig. Ik combineer het vaak met studie en stille tijd, maar soms slaap ik ook lekker.
Rond een uur of drie is het tijd voor een kopje kruidenthee en een halve liter water.
Bij de avondmaaltijd wordt het: een kwart aardappels, een kwart vlees en de helft groente.

Natuurlijk doe ik lekker met een verjaardag mee: op z'n tijd een gebakje kan geen kwaad. Maar ik moet zeggen, gebeurd het te vaak, dan went mijn lichaam aan de suikers en heb ik weer moeite om terug te gaan naar wat ik wil: eten zoals hierboven beschreven.

Halverwege de avond neem ik nog eens een halve liter water. Het is niet zo lastig als het lijkt: ik heb een flesje van een halve liter op het aanrecht staan. Dat vul ik en drink ik leeg. Je kunt jezelf er echt aan wennen! Soms pik ik wat nootjes mee, maar meestal vult het 'zin in lekkere trek' zich afdoende met water.
Snoep ik nooit meer? Jawel hoor, ik neem wel eens wat lekkers. Zeker de komende tijd van speculaas en pepernoten ga ik gewoon mee doen. Maar met mate. Niet meer een hele zak in één keer.

Sinds ik hiermee bezig ben, voel ik me veel lekkerder, beter uitgerust ook en ik kan meer aan. Het resultaat mag er dus zijn, waardoor het helemaal niet moeilijk is om ongezonde dingen te laten staan.

Volgende keer vertel ik iets meer over de andere punten uit het boek van Stormie Omartian, Gezond leven, gezond geloven.
Voor nu: fijne dag en goed weekend!


zaterdag 21 september 2013

Gezond leven, gezond geloven, Stormie Omartian

Gezond leven, gezond geloven. De titel sprak me aan. Vooral vanwege de combinatie eten en geloven. Het is Bijbels gezien gewoon de bedoeling dat we goed voor os lijf zorgen, zowel fysiek als mentaal. Dus ja.
Mijn interesse voor boeken gaat soms wat ver: ik zet graag alles op mijn verlanglijstje...
Soms gaat die drang iets te ver en wacht ik niet tot een moment voor cadeautjes.
Dit boek kocht ik dan ook per direct.

Wie de auteur kent van haar andere boeken, over vooral gebed, zal weten dat ze soms wat zwart-wit is. En natuurlijk ontbreekt haar  Amerikaanse identiteit niet.
Met zwart-wit bedoel ik dat ze oa zegt dat als je goed gaat eten, je niet meer ziek zult worden. Nou ja, daarover nu geen discussie, maar ik weet dat we hier en nu leven, op een gebroken wereld en dat het pas weer helemaal volmaakt wordt als de Heere Jezus terugkomt.
Buiten dat om is het een fantastisch goed boek. Ik heb er nog steeds erg veel aan.
Kort even haar hoofdstukken voor een gezond leven/Leven:
 
  1. Een vredig bestaan >> vrede met God is een must! Vrede met je naaste ook. Zo min mogelijk negatieve stress. Naast tijd voor verdriet ook veel tijd van dankbaarheid naar God toe helpt je de dingen in het juiste perspectief te zien.
  2. Puur voedsel >> zo natuurlijk mogelijk, eet vooral wat geschapen is om te eten, varieer en eet stressvrij: goed kauwen, tijd nemen voor wat je eet en niet je maaltijd combineren met werk of computer of zo.
  3. Voldoende lichaamsbeweging >> iedere dag minstens een half uur en drie keer in de week intensief. Met mooie tips over je ademhaling tijdens het sporten
  4. Voldoende water >> 4 keer per dag een halve liter water. Het waarom wordt prachtig uitgelegd. Ook tips om jezelf goed schoon te houden, bijvoorbeeld na het sporten of veel zweten afborstelen met een borstel (natuurlijk haar) en douchen met de luffaspons. (Heerlijk!)
  5. Bidden en vasten >> Vasten heeft een reinigende kracht. Eén keer per week een dag vasten maakt je vrij van gifstoffen die je inademt of inneemt bij voedsel. Eens per half jaar drie dagen vasten. Let op, ga dit nu niet per direct doen. Dit vraagt uitermate goede voorbereiding en richtlijnen!! (zie boekje...)
  6. Voldoende frisse lucht en zonlicht >> lekker veel naar buiten, ook als het kouder wordt. Zonlicht brengt leven. En wie kent de uitdrukking niet: even uitwaaien?
  7. Volmaakte rust >> Gezond slapen op een goed matras. Neem voldoende rustmomenten op een dag en natuurlijk: houdt je aan de sabbatsrust
 
 
Wat een prachtige dingen heb ik gelezen in dit boek. En wat een mooie, praktische tips. Ik heb het echt tot 'het mijne' gemaakt en pas bijna alles dagelijks toe.
Daarover de volgende keer meer!
 
 
 
 
 


vrijdag 13 september 2013

Naar de huisarts

Na een moeizame periode van uitrusten, uitrusten, uitrusten, zonder uit te rusten, ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Ik wilde niet, want ik was heel bang dat hij me door zou sturen naar een of ander uitrustcentrum voor overspannen moeders of zo...
Gelukkig deed hij dat niet, al constateerden we samen dat het een vermoeidheid was, ontstaan door de heftigheid van ons gezin.
Voor de zekerheid bloed laten prikken, maar dat was, zo melde hij een weekje later, allemaal oké.

Mijn volgende stap was naar de opticien. Toch eens ogen meten. Ik was haast te moe om te lezen! Ik stond met zulke vermoeide ogen op en sleepte me door de dag heen. Waren het de ogen waar ik zo moe van was? Of was het het intensieve waar mijn ogen moe van werden?
De opticien was duidelijk: je bent een punt vooruit gegaan. Daar kún je inderdaad zo moe van zijn.
Zeker op mijn sterkte: ik ging van -9,75 naar -8, 75.
Reken maar dat het hielp. De energie kwam in volle snelheid terug, op het moment dat ik een nieuw glas had. Nou ja, oké, na twee dagen of zo.
En de wereld leek half zo hard niet meer...

Tegelijkertijd, moet ik er eerlijkheidshalve bijzeggen las ik een boekje over geloven in combinatie met gezond leven. De adviezen die daarin stonden ben ik direct gaan toepassen. Dus wie weet hielp dat ook. In elk geval bevalt het allebei zo goed dat ik hier voorlopig mee door wil gaan!!
De volgende keer vertel ik iets meer over de inhoud van het boekje.

Morgen ga ik naar de eerste dag van cursus PPT: Psycho Pastorale Toerusting.
( www. stichtingppt.nl ) Leuk en een beetje spannend!!!
Jullie allemaal alvast een fijn weekend en gezegende zondag!

zaterdag 7 september 2013

Goedemorgen!!!



Daar ben ik weer!
Na een blogpauze van zo'n vier maanden begint het toch wel weer een beetje te kriebelen.
Al vraag ik me serieus af of ik er goed aan doe weer te gaan bloggen, toch heb ik er ook weer reuze zin in!

Het gaat goed hier. De intense vermoeidheid van april/mei is weg, dankzij een ander eetpatroon en een ander brilglas :-) Nooit geweten dat dát zo'n invloed zou hebben. En omdat ik met allebei tegelijk begon weet ik niet wat meer invloed had, de bril of het eten.

Toch is hier ook weer heel veel gebeurd. Mooie dingen, moeilijke dingen, pijnlijke dingen. Teveel om in één blog over uit te weiden, te veel om allemaal weer overhoop te halen en hier neer te kalken. Maar genoeg voor een heleboel blogstof.

Voor mezelf heb ik wel wat regels opgesteld:
  1. Ik blog één keer per week.
  2. Ik ga nog niet meelezen met anderen, sorry, maar dat kost gewoon teveel tijd en energie. Al mag ik af en toe een uitzondering maken :-)
  3. Bloggen is geen prioriteit, als het eens niet lukt, is dat zo.
  4. Ik blog vooral om van me af te schrijven, dat is een beetje therapeutisch en nodig.
Voor nu wens ik jullie een fijne dag!!
 

woensdag 8 mei 2013

Over werkweek, HMS en afscheid

Dat het al lang geleden is dat ik een blog plaatste, of een reactie op jouw blog, heeft niets met 'geen tijd' te maken. Of met de vakantie. Het ontbreekt me helemaal aan energie.
Ik kan geen energie opbrengen om blogjes te schrijven, laat staan om blogjes, of wat dan ook, te lezen.
Is het het voorjaar? De hooikoorts? Is het ons intensieve gezin? Of 'al' mijn activiteiten ernaaast?
Wist ik het maar. Het enige waar ik zin in heb is plat te gaan, slapen en verder slapen.
Dingen die ik doe geven me geen energie meer, kosten me het vooral.
Een wasje ophangen, een artikel lezen of de badkamer doen, het maakt niets uit.
Maar ook de computer maakt me moe. Er zijn dingen die ik moet doen, als betalingen of mailtjes, maar dan houdt het al snel op. Manlief hier is verbaasd...

De vorige maand had ik vijf intensieve gesprekken over de kinderen. Dat moest, maar het waren er vijf te veel. De belijdenisdienst kostte me ook veel energie, onzin maar waar. Net als die dag ervoor in de trein, waar ik over blogte. Sinds die tijd ben ik zo energieloos.
Het regelen van alles voor de werkweek van Jorike volgende week..
De huisarts, die me vertelde dat HMS niet bestaat, dat het psychische pijn is bij Jorike.
Ach alles gewoon, laat ik maar stoppen met opsommen...

Jorike bereidt zich in elk geval goed voor op de werkweek. Berlijn wordt het. Ze heeft de groep een mail gestuurd over haar beperking wat betreft HMS, samen met een verwijzing naar een filmpje, die ik enblij dat ze geen moeders meevragen...

Het is lastig, een besluit nemen. Maar op dit moment zeg ik jullie even gedag. Ik stop met schrijven zolang ik kan :-) en ik stop met lezen. Ik zal het missen, want dat deed ik nu ook al, maar het is beter even afstand te nemen. Wie weet komt snel de energie terug en ga ik weer helemaal uit m'n pen.
Voor nu wens ik jullie een heel goede zomer, met veel zon en warmte. Vooral warmte naar elkaar en warmte van de Geest. Hij is het die Leven geeft!

Hier het beloofde filmpje over HMS.




maandag 29 april 2013

De Koning komt!


 
Daar zit ze dan. Bij mij in de huiskamer. Heel persoonlijk vertelt ze me dat ze er mee stopt.
Met respect luister ik naar haar woorden, liefdevol en voorzichtig uitgesproken. De aangeboden koffie wijst ze vriendelijk af. Geen tijd. Er zijn nog meer burgers, die ze op de hoogte moet brengen. Stralend kijk ik haar na. Ik kan alleen maar zeggen:
-Majesteit, heel, heel erg hartelijke bedankt voor 33 jaar inzet en liefde voor Nederland, voor mij....

Inmiddels ben ik er aan gewend. We krijgen een koning! En morgen, dv 30 april wordt een kroningsdag om nooit te vergeten. Naast alle voorbereidingen die ik tref, als vlaggetjes ophangen, nieuwe profielfoto maken :-), m'n oranje stofje tot rok fabriceren, kortom, alles in het rood-wit-blauw-oranje neerzetten, naast al deze voorbereidingen bid ik voor een fijne dag, dat het goed mag verlopen, zonder gedoe of enge dingen. En voor de nieuwe koning en koningin. De wens dat zij ons volk voor gaan in de weg van de hoogste Koning lijkt onmogelijk, maar gelukkig is bij die Koning niets te gek!

Rok gemaakt, sjaal en oorbellen gekocht
Deze trommel staat op de kachel,
 jullie zien de deksel,
de doos is ook vol foto's
De vlaggetjes wapperen wel!
Oranje Gerbra's
De jongens versierden mijn vaas
Ook bij hun slaat de oranjestemming toe
Mijn nieuwe profielfoto, voor eventjes
Jullie zagen hem vast al eens langskomen!

Rob maakte zelfs een kroon voor zijn
wuppiekoning en wuppiekoningin

Ik kijk uit naar de dag van 30 april. Nog maar één nachtje slapen.
Koning Willem Alexander bereidt zich goed voor, dat hoorden we in het interview. Maar hij is niet de enige.
In de Bijbel lees ik ook zoiets. In Johannes 14 vers 3. Over Koning Jezus. Hij zegt:
Ik ga heen om u plaats te bereiden. En als Ik ben heengegaan en u plaats heb bereid, kom Ik weer en zal u tot Mij nemen, opdat ook u zult zijn waar Ik ben'.
Nog veel mooier en nog veel beter zal dat zijn: als de Allerhoogste Koning terugkomt om ons te halen. Als Hij alles klaar heeft staan. Daar kijk ik nog veel meer naar uit. Wat een geweldige dag zal dát zijn!
Maranatha: Kom Heere Jezus, ja kom haastig!

 
 


maandag 22 april 2013

Als je niet pinnen kunt...

-Mag ik in natura betalen, mevrouw? grap ik.
Vol verbazing kijkt de dame me aan. Achter me grinnikt mijn vriendin..
-Afwas doen of zo? Ik verduidelijk maar even, voor de zekerheid...
Een big smile verschijnt langzaam op het gezicht van de serveerster alias caissière.
-Tien euro tachtig, alstublieft.
Betalen graag.
Ik trek mijn pinpas uit het hoesje en met mijn ogen zoek ik het pinapparaat.
Niets...
-Kan ik hier pinnen?
-Nee.
Contact betalen graag. met echte euro's.
Nou moe, niet in natura, niet met pinpas... Niet ouderwets, niet vooruitstrevend.
Een snelle blik op mijn horloge laat me zien dat ik eigenlijk al op de fiets had moeten zitten.
Met een minuut of tien staat de bus voor de deur met Rob én een vriendje. Ben ik er niet, dan kan ik ze om een uur of vijf zelf ophalen, een eind verderop.
Maar ja, de koffie is op. 't Gebakje was lekker. Er moet betaalt worden.
Zoekend kijk ik naar mijn vriendin. Vijf euro heeft ze. Ik niets. Schiet niet op...
-Ehhh, begin ik aarzelend. Ik heb geen geld bij me. Ik moet opschieten. Heb geen tijd om te pinnen. Mag ik het overmaken?
Nu staat de caissièrre met een mond vol tanden.
-Euhhh...
- U mag het anders morgen wel komen betalen?
Opgelucht haal ik adem.
-Dan doe ik dat.
Snel nemen vriendin en ik afscheid en sjees ik naar huis.
Jas uit, schoenen uit....
Toettttt, de bus!
Pfff, net op tijd.
Rob springt de bus uit, met een vriendje. Voor de allereerste keer van zijn schoolbaan een vriendje!
Pas de volgende dag fietst ik terug naar het restaurantje. Betaal de koffie, het gebak.
Nu echt genieten: wat wás de koffie lekker!

woensdag 17 april 2013

Korte duurzaamheid: alweer camera kapot...

-Vindt u nu ook, mevrouw, dat alles zo veel korter mee gaat? Ik blijf toestelletjes kopen...
Vragend kijkt de vrouw me aan. Ze wijst naar het kapotte fototoedstel in mijn handen.
Verdrietig kijk ik er naar. Ik knik.
-Klopt, deze is bijna een jaar oud. De vorige ging niet heel veel langer mee, 14 maanden ofzo...
Triest denk ik aan het geld, wat ik net weer heb uitgegeven voor een nieuwe camera.
-Je kunt eigenlijk niet zonder hè, het is bijna koninginnedag en zo. Dus ja...
-Precies, valt de vrouw me bij. Laatst had ik de computer kapot. Weet je wat ze zeggen? Vijf jaar mevrouw, dat is heel lang hoor, voor een computer...

Ik sta bij een bekende winkel en heb dus zojuist mijn verjaardagsgeld (en iets erbij) gespendeerd aan een nieuwe camera. De goedkoopste.
Nadat vorig jaar óp Koninginnedag mijn toestel kapot ging, balen want ik woon in Veenendaal :-)
zocht ik met zorg een nieuwe uit. Eén die het goed zou doen, makkelijk te hanteren was én aanbevolen werd op internet. Goed merk, niet té goedkoop.
Maar ja...
In een dolle bui maakte ik een nieuwe profielfoto van mezelf. Gisteren. Getooid in oranje, met kroon. En werkelijk, hij was leuk! Ik leek de koningin zelf wel!
Kennelijk was ik er te trots op. Ik liet de foto aan Willeke zien. Zij dacht: mama heeft de camera vast...ik dacht: zij pakt hem aan.
.... Bam....
Hij deed het niet meer. Zelfs die laatste foto kreeg ik niet meer op de pc...Jammer voor jullie...

Service? Garantie? Neu-euh... U zegt het zelf mevrouw, u hebt hem laten vallen. Als u dat niet had gezegd, waren ze er op de fabriek wel achter gekomen, dus u bespaard ons veel moeite.
-Maken? 60 euro nakijken, 40 euro vervoerskosten en dan nog de reparatiekosten mevrouw...
Ik waardeer zijn eerlijkheid, vorig jaar zei hij precies hetzelfde... Niets veranderd!

Niets veranderd?
Waarom ging mijn ouderwetse toestel mét rolletje dan mijn hele pubertijd mee én daarna nog tig jaar? Waar is de tijd gebleven van goed spul wat lang meegaat? Iets maken? Repareren? Weggooien! Afval te weinig? Ach we verwerken het goed, toch?

Peinzend kijk ik de vrouw aan. Ons bankstel deed het 18 jaar, mevrouw. En nu al weet ik dat onze nieuwe dát bij lange na niet gaat halen.
Hoofdschuddend lopen we de winkel uit.
Wat een dure tijd en korte duurzaamheid.


Geert is blij met kapotte toestelletjes...


 
 



Rammen maar,
eens zien hoe de binnenkant eruit ziet


Logisch dat repareren duur is...

Pagina's