Van obstakel naar obstakel

Maandag. Tweede Pinksterdag. Prachtig weer. Tijd voor actie!!
Samen met opa en oma fietsen we een dorpje verder, naar de camping waar een deel van de familie bivakkeert: camping "de Lucht" in Renswoude.
Helaas voor opa kiezen we voor de snelste weg. Dat heeft zo zijn reden: van allebei onze fietsen is de ondersteuning kapot. Zowel van de duofiets als van mijn eigen fiets. Zeer irritant. Gelukkig ziet manlief het zitten om met Rob te fietsen, zodat we niet in de hete auto moeten. Andere reden is dat we op de heenweg de wind tegen hebben.
Vooruit dan maar. De terugweg wordt de toeristische route!
En dát hebben we geweten.
Na een zonovergoten middag fietsten we vol goede moet achter opa aan. Zij die vooruit reden, fietsten voonamelijk terug...he Jorike en Nadine!
De terugweg werd er één van allerlei obstakels, dingen we we niet hadden verwacht en dingen waar we vreselijk om hebben gelachen. Voornamelijk leuke obstakels dus...Kijk maar mee!

Een hek, waar de duofiets onmogelijk doorging

Optillen dan maar, gelukkig hadden we sterke mannen bij ons.

Zo hoort het: hek open, fiets naar binnen, hek draaien, fiets naar buiten.
Hoe verzinnen ze het???

Een iniminie klein bruggetje verplichte ons tot lopen

Een door de natuur aangelegde skatebaan hadden we ook niet verwacht!
Manlief durft wél , met Rob voorop!!

Oma en ik (-: vonden het lopend leuker...

Het pad werd zó smal, dat Geert zo door de brandnetels reed.
Willeke dooft het ...met doofnetel tuurlijk!
Slim zeg, heeft ze niet van mij :-)

Uiteindelijk kwamen we ons dorp weer inrijden. Daar het laatste obstakel. Ik heb er maar geen foto meer van gemaakt, want het was niet zo leuk. Pal voor Geert en mij kantelde een scootmobiel op de rotonde.
Aiii, dat was schrikken. Gelukkig kregen we de man weer overeind en daarna de scootmobiel ook en liep het allemaal met een sisser af.
We sloten de dag af met een lekker broodje donner kebab, waarna we allemaal bruin/rood, moe en voldaan het bed in ploften.

Dit was even een laatste blogje. Morgen hoop ik met Willeke een paar dagen weg te gaan. Zij is op dit moment bezig aan haar laatste examen, biologie, en heeft daarna zeker wel een paar daagjes rust verdiend. En ik breng haar. En omdat het zo'n eind rijden is, blijf ik ook maar gelijk, wel zo makkelijk en gezellig. Dus profiteer ik lekker mee van haar gestudeer! Jullie zien hier vast wel foto's van, volgende week!

Zwemdiploma B: rustig aan afbouwen

Vandaag is het DE grote dag!

Geert haalde zijn B-diploma zwemmen.

Hiep Hiep Hoera voor Geert!!!



Klaar met kleren aan zwemmen, uit die zooi!






Neef zwemt ook af, lekker handig!

  

Yes! Door het gat. Ik klikte net te vroeg...



Hebbes!!!

Beloning, echt verdiend

Anderhalf jaar is Geert bezig geweest. Anderhalf jaar reed ik twee keer in de week naar zwembad en weer terug. Bijna een jaar overlapte dit met de zwemlessen van Rob, zodat ik drie keer in de week de weg met zekere regelmaat fietste. 

Dus nu Geert geslaagd is zit het er in: ik ga zeker in een gat vallen. Om dat te voorkomen ben ik al preventieve maatregelen gaan nemen.

Dus...vind je nu niet mijn kinders in het water, maar..jawel, ik zelf.

Per slot van rekening moet je wat he.

Hoe kan ik na zo'n lange tijd nog zónder badwater, badjuffen en badmeesters?

Eén ding: mama gaat niet voor een diploma, want mama durft niet door het gat...

Maar ja, in een gat is ook wat!

Tjiske, hartelijk welkom als volger! Veel leesplezier.

Hoeveel graden wordt het vandaag?

-Rob, het wordt vandaag mooi weer. Vandaag doe je korte mouwen aan.
Nijdig schudt Rob zijn hoofd. En hoe ik het ook wend of keer, Rob trekt geen korte mouwen aan.

Het eerste jaar dat me dit overkwam, hij was een jaar of zes, lag het stapeltje shirts voor niets in de kast.
Met geen mogelijkheid kreeg ik het voor elkaar dat hij korte mouwen aan deed. Pas als het hééél warm was, lees 30+, dan ging hij overstag en deed een hempie aan, een shirt zonder mouwen. Maar de korte mouwen waren geheel uit de boze.
De afgelopen jaren hebben de shirts dus niet of nauwelijks in de kast gelegen. Twee had ik er, voor als hij ging logeren. Want...grrr...daar deed hij ze wel aan. Logeeroom en tegelijkertijd echte oom, mijn broer kon ik door de telefoon horen glunderen.
-Hij heeft korte mouwen aan hoor!
En ach, dat gunde ik broerlief wel. Maar toch...

Samen met Boddaert heb ik vorig jaar bedacht de situatie maar eens visueel te gaan maken. Nu reageert Rob helemaal niet op picto's ofzo, dus ik vond het jammer van mijn tijd, maar wie weet. Toch maar proberen.
Ik dook achter de pc, startte Word en Internet op en maakte een mooi A5-je met temperatuurmeter en shirts.

-Kijk eens Rob, wat ik hier heb. Ik leg hem uit wat het is en hoe het werkt.
-Tot 18 graden mag je lange mouwen aan, tot 25 graden dóe je korte mouwen aan. Ik leg de nadruk op 'doe'!
En daarboven mag je een shirtje zonder mouwen aan.
Samen hebben we de temperatuurwijzer op zijn kamer gehangen. En...

-Mama, hoeveel graden wordt het vandaag?
Gromgrom, ik slaap nog, hoe laat is het?
-Ma-am, hoeveel graden wordt het vanda-ag??
-Eh...plotseling wakker weet ik het: hij wil weten hoeveel graden het wordt tuurlijk! Slaapkop!
Liggend in mijn bed moet ik dat weten???
-Eh...ik geloof ongeveer twintig, Rob.
-Maar hoeveel preci-es???
O ja, hoe kan ik zo makkelijk zijn...
-Twintig graden precies Rob.

Die ochtend zit Rob met korte mouwen aan het ontbijt.
En ik? Ik snel naar de winkel. Want ja, nu zijn twee shirtjes niet meer genoeg. Joehoe!!!

Het heeft weken geduurt voordat Rob niet meer om de temperatuur kwam vragen. Al snel  bekeek hij het weerbericht zelf, op internet. En nu? Anno 2012, mei met eindelijk mooi weer?
Hij is met korte mouwen naar school. De bus kwam hem halen toen ik Geert weg bracht. De korte mouwen zijn nog aan, tenminste, ik zie nergens iets rondslingeren. Maar de jas is ook weg. Je weet immers nooit???
En geef hem eens ongelijk, hier in Nederland!

!Willen jullie zo'n kaart voor je kind? Ik kan het zo doorsturen. Even mailadres doorgeven!

Ik wil niet meer!

Hemelvaartsdag verliep gezellig en rustig. We zijn rond een uur of twee gaan gourmetten. Dat vind ik altijd een hele onderneming, maar het was absoluut de moeite waard. Dat het me spanning opleverde merkte ik daarna. Ondanks het 'geen zorgen voor de dag van morgen' had ik me, onbewust? toch zorgen gemaakt. Niet alle dagen verlopen hier nu eenmaal makkelijk, eenvoudig en gezellig. Meestal is het overleven...
Ondanks een stevige migraine-aanval, die ik voelde aankomen, negeerde ik dat en ging met de drie kinderen skeeleren. Rob bleef met manlief thuis. Heerlijk, al gaat het nog steeds niet zo snel, het ging al heel wat beter dan de vorige keer. Blijven oefenen dus...

De migraine was daarna helaas niet over en ik dook al vroeg het bed in. Vanochtend werd ik zonder wakker maar ik was zó geradbraakt. Kwam dat door de migraine? Wel nee.
Vandaag was ik alleen thuis, maar wel met v ier kinderen. Dat geeft me zo'n druk, dat ik bijvoorbaat de dag al niet zie zitten. Ik heb het al eens eerder gehad en ben er eens op gaan letten en ja hoor, het is gewoon zo. Ik sta werkelijk doodmoe op en kan helemaal niets verdragen. Dan voel ik me zielig en alleen, met de kinderen. Ook vanochtend was het weer zo. En heel stiekem vroeg ik me af: is er dan niemand die even belt, die even vraagt hoe het gaat? Is er dan niemand die Rob een dagje wil hebben? Of alle vier?
Ik trek me steeds meer terug. Ik word steeds meer kort-af tegen de kids en onderhand gewoon onverdraagzaam . Rob hangt aan me, alsof ik zijn alles ben. En dat is zo. Maar ik wíl nú níet!! Ga weg, ga weg!!! Een hele aversie van gevoelens tegen het joch steken de kop op en ik voel me zó gemeen. Maar het lukt niet anders. Vandaag even niet. Net als die andere dagen waarop jullie allemaal thuis zijn en papa niet.

Rond een uur of tien moet ik even naar de winkel, we moeten toch wat eten hè. Rob wil mee, maar nee, dat gaat niet gebeuren. Ik snauw hem af.
-Hierblijven!
Gemenerd, denk ik op de fiets en ik spreek mijn ik vermanend toe.
Dan opeens, alsof het ingefluisterd wordt,  weet ik het: ik ben niet alleen. Ook al voelt dat zo, ook al zie ik dat zo, het ís niet zo! Dommerd! Weet je nog? Gisteren hemelvaartsdag. Je hebt een Voorbidder, weet je nog, een Hogepriester die met je mee wil leven!
Al fietsend, winkelend en weer terug fietsend wordt het me weer helemaal duidelijk. Voer ik een gesprekje en vertel alles wat me dwars zit. Al weet ik eigenlijk niet echt wat dat is... Dat helpt wel!
Maar het is echt niet zo dat ik thuis dan weer de vrolijke, opgewekte en blije moeder was. Maar met dat de dag verstrijkt, met dat de kinderen zich rustig en lief gaan gedragen, gaat de vermoeidheid weg.
De beloofde pannenkoeken komen op tafel. Dat was een beloning die ze echt hadden verdiend. Nog steeds ben ik erg moe, maar nu meer de gewone vermoeidheid, zo van: wat heb ik vandaag hard gewerkt. Euh...wel twee dagen geloof ik. Die intense spanningsmoeheid is nu weg. Maar ja, de dag is dan ook al zo goed als om. Maar toch.
Als cadeautje voor mezelf ben ik op de fiets gesprongen zodra manlief z'n bord leeg had. Even weg, even naar de winkel, mijn winkel, de boekhandel.
Heerlijk...even alleen. Vreemd mens ben ik toch, ik was de hele dag toch al alleen??? Snappen jullie me nog? Ik niet!

Hemelvaartsdag: Hij doet wat Hij belooft

Morgen allemaal een dagje vrij. Wel even lekker, want vandaag ging Rob op schoolreis. Nu zit hij na deze geslaagde dag in dierentuin Amersfoort, vreselijk te mokken met Geert. Ik word er helemaal simpel van. Dus even lekker bijtanken voor hem. Net als voor Willeke: pauze van de examens. Anderzijds geeft iedereen thuis wel weer drukte en stress voor mij, maar vooruit: geen zorgen voor de dag van morgen!

Morgen is het Hemelvaartsdag. Een dag die nogal eens gezien wordt als onbelangrijk, maar gezellig. Hopend op mooi weer bedenken we allerlei activiteiten, voor ná de kerkdienst. Want ja, de dienst hoort er wel bij natuurlijk. Dat is dan ook het enige wat je aan Hemelvaart doet denken, toch? Want wat merk je daar nu verder nog van?

Hemelvaart, voor wie is dat eigenlijk belangrijk? Afscheid nemen van de Heere Jezus viel de discipelen vast niet mee. Maar ze werden niet ongetroost achtergelaten, dat wisten ze ook. Dat kwam de engel hen zelf ook nog eens vertellen. Wat een zorg voor Zijn geliefden had Jezus toen. En nu nog. Hij liet ons niet alleen, Hij zond ons Zijn Geest!
Eenmaal in de hemel zal Hij met gejuich en vol eerbied begroet zijn, vol vreugde: Zijn  taak is volbracht!
Maar het is niet ´niets doen´ voor Hem. Daar aan de rechterhand van de Vader is Hij onze Pleitbezorger, onze Hogepriester, onze Voorbidder.

Wat zou het vreemd zijn geweest als er geen Hemelvaartsdag zou zijn gekomen. Als Jezus hier nog op aarde rondliep. Dan geen Heilige Geest, geen wereldwijde verkondiging. Dat zou vreemd zijn? Arm? Ik weet het niet natuurlijk, maar één ding weet ik wel: zoals het is gegaan is het goed. Vastgelegd in Gods plan. Zijn plan was natuurlijk niet: ons nu verder aan laten modderen. Zijn plan gaat door! De Hemelvaart van Jezus is een stap verder in Gods uiteindelijke plan. Afscheid nemen, ja! Maar om door te gaan in Gods plan met deze wereld. Om zo te komen tot de voleinding. Wat een troost, God gaat door met Zijn plan! Wat Hij belooft zal gebeuren! Daar mogen we door alles heen, naar toe leven, naar uit  kijken. Hij komt terug op de wolken en elk oog zal Hem zien! Tot eer en verheerlijking van Hem!

 Deze Jezus, Die van u opgenomen is naar de hemel, zal op dezelfde wijze terugkomen als u Hem naar de hemel hebt zien heengaan (Hand. 1:11b)

Ik wens jullie een mooie Hemelvaartsdag.
Een lied hierover is erg moeilijk, geniet maar gewoon van onderstaand!

Moederdag en examen

Sinds we moederdag hebben afgeschaft is de dag veel leuker. Opeens vinden de kinderen het wel leuk om een cadeautje te gaan kopen. Iets voor me doen, gewoon uit liefde is nog steeds niet nodig. Waarom ook?
En ja, inderdaad, dan is het moederdag en mag ik laten zien wat ik allemaal kan! Nou, da's ook een leuke toch? Na jaren waarin ik steeds teleurgesteld was over dit feit, heb ik nu genoten van deze moederdag met leuke cadeautjes en lekker gewoon alles doen!

Van Willeke kreeg ik mixertjes. - Omdat die anderen zo roestig zijn mam!
En ook die lavendeldoos is van haar. Heerlijk! Voor als we saampjes op vakantie gaan binnenkort, zij en ik. Goed plan, Willeke!
Jorike verwende me met een chocolademasker. Ja meid, denk maar niet dat ik die op ga doen als jullie thuis zijn. Dan weet ik het wel. Voor ik het weet sta ik op deze blog met chocohoofd! Ook voor de vakantie dus... En de lavendel geurstokjes, die zijn ook van haar. Heerlijk rustgevend wordt het hier!

Geert maakte een prachtig schilderij op school. Met de geweldige tekst: "MA-DE-LIEFSTE"

 Van manlief kreeg ik deze prachtige orchideeen. Hopelijk doen ze het weer lekker lang heel mooi!

 En ja, voor het geval ze het weer zouden vergeten, moederdag, had ik zelf al een groot, nuttig cadeau gekocht.. Haha. Zie je, zo krijg je wat!
Op de vroege ochtend van 30 april, de enige keer in mijn leven warschijnlijk dat Hare Majesteit Zelf op bezoek kwam in ons dorp, juist toen ging mijn fototoestel kapot. Vóórdat ze er was dus!! Grrrr!!! Zo sjaggerijnig!
Dus...
Hans, de tip die je me gaf was prachtig! Maar echt, wel een beetje te duur voor zomaar. Of voor moederdag. Uiteindelijk is het deze geworden:

Een mooi klein toestelletje en hij doet het nog goed ook. Dat zie je natuurlijk al aan de foto's hierboven, maar wat denk je van onderstaande? Echt lachen!

Uiteindelijk gaven we gisteren Willeke ook nog een cadeautje. Nee, ze is nog geen moeder, maar ze krijgt een zware periode nu. Ze gaat examen doen. VMBO-TL. En ondanks dat ze er super goed voor staat, is ze toch ontzettend zenuwachtig. Ze kan echt helemaal staan bibberen! Daarom dit boekje. Een examensurvival, want examen doe je niet alleen. Je doet het samen met God. Daar gaat dit boekje haar vast wel aan herinneren. Voor het geval ze het vergeet. En anders, nou ja, dan doe ik dat natuurlijk zelf, haar eraan herinneren bedoel ik...

Morgenmiddag, half twee, eerste examen: scheikunde. Nou Willeke, succes! JE KUNT HET!!!

Omdat ik dat niet meer zeggen mag, schrijf ik het je gewoon!

Wat doen die vreemde schoenen daar??

Hèhè, weer thuis!
Ik plof mijn tas op de grond en hang mijn jas op. Poeh! Een blik op mijn horloge laat zien dat het later dan laat is: 0.02. Zooo hé! Met dat ik mijn schoenen verwissel voor de pantoffels sta ik verstijfd van schrik.
Wat? Wat is dat???? Schoenen! Vreemde schoenen!! Dámesschoenen! Vréémde damesschoenen!!!!

Ik slik en zucht. Nee toch? Nee hoor. Echt niet. Er ligt heus geen vreemde dame in mijn bed. Manlief is lief. Nodigt geen dames uit zonder mij. En al helemaal niet om te slapen! Of, voor in bed, platgezegd.

De gedachtes buitelen over elkaar, terwijl ik voorzichtig de woonkamer in spiek. Niemand. Pfffuuu.

Misschien boven? Ach nee, kom zeg. Ik heb helemaal geen reden om zoiets te denken. Hoe komt het in je domme kop op, Aline! vermaan ik mezelf. Ach wie weet. Misschien is het een schoolvriendin van één van de meiden. Die bleef natuurlijk logeren en heeft dat net pas bedacht. Tuurlijk. Dát zal het zijn!

Relativerend zak ik neer op de bank.

Maar toch. Ik ben zó nieuwsgierig. Ik móet weten waar die schoenen vandaan komen. En trouwens, het is absoluut al lang bedtijd. Dus waarom niet naar boven gaan? Bang voor eventuele feiten????

Ik sluip de trap op en spiek bij alle kindjes. Ze slapen. Allemaal. Alleen. Dus geen logé's hier. Dan loop ik naar mijn slaapkamer. Oeps, ónze slaapkamer. Het snurken komt me al tegemoet. Manlief slaapt dus. En... jawel...alleen. Opgelucht haal ik adem en val even later in het zachte matras.

-Schat? Die schoenen hè. Eh...gisteren dacht ik even dat...

Man begint direct te lachen.

-Haha, dacht je nu heus.

-Nee, tuurlijk niet. Maar ja, weet je, zo opeens vreemde damesschoenen... Eh..nou ja, schaam ik.

Wat was het nou?
Buurvrouw had schoenen over: niet pasklaar te krijgen voor haarzelf, haar moeders, haar dochters, haar man. Dus, de andere oplossing is: voor de buren!
Inmiddels loopt Jorike er stralend op rond. En ik? Ik kom weer gerustgesteld thuis, steeds weer. Vreemde damesschoenen? Ach, niets mis mee. Zijn gewoon van de buurvrouw!

Wendy, welkom als volger!

Help! Een muis!

Snel loop ik de schuur in. Rillend in mijn nachthempie sorteer ik de was. Wit bij wit. Donker bij donker. Kleur bij kleur. Terwijl ik de donkere was in de machine doe, valt mijn oog op iets wat er niet hoort. Daar. Achter de wasmachine. Daar zit-ie. Klein. Bruin. En doodstil. Ach toch. Wat liiieeefff. Een muisje! Ik ga ondertussen door met de was en bedenk dat dat beestje er eigenlijk niet hoort. Hier in de schuur. In onze  schuur. Bij al dat konijnenvoer en zo is het natuurlijk niet verkeerd leven hier!
Mijn tederheid gaat inmiddels over en langzamerhand komt de ware vrouw de hoek om kijken.
Stel je nu voor he, dat ik de wasmachine aanzet en dat dat beest daar van schrikt?

Stel je nu voor dat het weg rent, pal voor mij voeten. Brrr. Ik griezel er opeens van. Daar houd ik niet van hoor. Zo'n beestje is best, maar niet loslopend in de schuur. Gewoon in een kooitje ofzo, prima. Of in de dierentuin in een grote kooi, ook best. Maar hier vind ik hem niet leuk meer.

Aarzelend zet ik toch de machine aan en houd ondertussen het beest in de gaten. In gedachten wordt het steeds groter, steeds enger en zelfs levensbedreigend.

Dan opeens neem ik een spurt en sprint het huis weer in. Ik ja. Ik neem de spurt. Het muisje blijft rustig zitten. Mak. Alsof hij hier al jaren rondloopt.

-Schat! Er zit een muis in de schuur. Ik probeer rustig te kijken en kalm te praten. Nu ik weer veilig ben lukt dat ook wel. De tederheid komt weer een beetje terug.

-Zou jij even willen kijken, lieverd. Het is zóó zielig. Hij zit achter de wasmachine.
Direct stapt mijn stoere man er op af. Die is echt voor geen muis te vangen. Kalm en beheerst spiekt hij om het hoekje en ja hoor, daar zit-ie inderdaad. Geert en Rob zijn gezellig en nieuwsgierig meegelopen, hun stoere mannenkarakter niet ontkennend.
Even later komt Geert weer binnen. Geschokt kijkt hij me aan.
-Papa gaat hem doden! Hij mag hem NIET DODEN!!
Inderdaad is manlief op zoek naar een muizenklem. Maar dit is werkelijk te veel voor het stoere, tere hartje van mijn zoon. Huilend zit hij op de stoel. Boos ook. Heel boos. Papa, zíjn papa is een moordenaar!
Dan komt papa binnen.
-Volgens mij is-t-ie al lang dood hoor, ik kan er helemaal geen beweging in krijgen!
Enigzins opgelucht dat mijn man toch echt geen moordenaar is vertel ik dat aan Geert. Hij is al dood en papa gaat hem nu begraven.
Geert echter kan het nog niet verkroppen en stampt naar boven. Even time-out.
En ondertussen begraaft manlief de muis. In de kliko...

Fiep, welkom als volger. Ook jij veel plezier in het lezen van mijn blog!

Een liefstenbrief

Koninginnedag 2012...

...Is nu alweer voorbij.
Onze dag was buitengewoon bijzonder. Alleen de zon al. Dat was wel beter dan de regen en onweer van vanochtend!

We begonnen dus met de aubade. Rob in de bolderkar, dan houdt hij het vol tussen al die mensen. Helaas, nu het op een andere plaats was als vorige jaren, was zijn concentratie niet zo best en wilde hij snel weg. Samen met papa dan maar naar de rommelmarkt.



Wat gebeurd daar allemaal?



Papa maar trekken!



Geert: Temidden van zijn klas



En toen opeens stopte mijn camera ermee...



Eenmaal voor de buis met koffie en een oranjetompoes, besloten schoonzus, ma en ik toch naar het centrum te fietsen. We kregen toestemming van de mannen en YES, daar gingen we.

De sfeer was geweldig. Oranje voerde de boventoon maar de Koninklijke familie zagen we niet. Nou ja, af en toe een plukje haar, maar daar bleef het bij. Logisch: als je als laatste komt kun je nu eenmaal niet vooraan staan.

Uiteindelijk zijn we alvast naar het Raadhuis gelopen. Daar konden we, dankzij de ellenbogen van schoonzus tamelijk dichtbij komen. In elk geval zo dat ik koningin Beatrix tijdens haar dankwoord goed kon zien!

En dan samen het Lang zal ze even en het Oranje Boven zingen, heel spontaan! Echt gaaf, fantastisch en ontroerend!

Een uurtje later, toen we de lunch bij opa en oma op hadden en we weer op weg fietsten naar huis zijn we langs de kant van de weg gaan staan. Waarom al die mensen er stonden wist ik niet, maar erbij gaan staan leek me leuk. Ik had wel een klein vermoeden en dat werd bevestigd toen de Koninklijke bus langsreed.

Wat een verrassing: denk je dat ze allang weg zijn...
Wij weer zwaaien natuurlijk. Ik zag duidelijk onze kroonprins en zijn Maxima en het leuke was: ze zagen ons ook. Wat een leuke afsluiting! Uiteraard zijn we nog even naar de skeelerbaan gefietst, waar de familie juist in de helikopter was gestapt. Dus alweer zwaaien. Tjonge, ik voelde me bijna de koningin zelf. Een klein prinsesje, zeg maar!

Jammer genoeg heb ik niet meer foto's, want je ziet het al: de laatsten lukten niet meer. Helaas: toestel kapot. Nieuwe kopen dus. Jammer genoeg ben ik nog lang niet jarig! Heeft iemand een tip voor een makkelijk en goed toestelletje?
Hans, welkom op mijn blog als volger!