Dankdag: Wat is van mij wat ik niet van U heb gekregen?

Dankdag.
Ter voorbereiding daarop lag ik in bed, dinsdagavond laat, na te denken over alles waar ik dankbaar over kan zijn. En geloof me: dan ben je niet zomaar uitgedacht.

Dit lekker warme bed.
Mijn kindjes allemaal in de buurt, man naast me.
Allemaal gezond, en zelfs ook iedereen in de familie en vriendenkring.
Elke dag een warm huis, eten, drinken, kleren.
Basale dingen die nodig zijn om te leven en die bij ons hoog in kwaliteit zijn.
De liefde binnne ons gezin, binnen de familie, het meeleven met elkaar.
De vrienden en vriendinnen en niet te vergeten onze gemeente!!

We hebben het zo goed!!!

Het onderwijs voor de kinderen, zelfs aangepast waar nodig!
PGB en dus zorg en ontlasting binnen het gezin.
Kinderen die er plezier in hebben naar school te gaan, naar club, naar catechisatie en zelfs naar de kerk.
Waardoor ze ook zelf mogen zeggen een kind van God te zijn.

Is dat niet het meest om dankbaar voor te zijn: Gods trouw aan ons?
Hij stierf voor mij, om mij te redden. Dat zeker weten, dát is het mooiste wat bestaat.
Elke zondag mocht ik naar de kerk.
Hem lofzingen en prijzen.
Hem danken.
Naar Hem luisteren.
In vrijheid, zonder spot of smaad.
Wat een genade eigenlijk, terwijl zoveel anderen dat niet kennen!
Wat doen we er mee??

Naast me draait manlief zich om. Ik slaap nooit direct, ik lig vaak nog te denken.

En dan opeens schiet het door me heen:
Dankbaar zijn voor alles wat God me geeft, is al moeilijk, ben ik te weinig.
Dankbaar zijn als God iets/iemand van me afneemt, is nog veel lastiger.
Maar toch: alles is van Hem! Hij gaf het me en het is Zijn goed recht om het terug te vragen.
En waar ben je nu gelukkiger? Hier op deze aarde, of daar bij Hem?
Zal ik niet heel dankbaar zijn nú al te weten dat zij die me lief zijn straks bij Hem gelukkig zijn?
We zongen dat vanmorgen met psalm 24:1:

Al d' aard' en alles wat zij geeft,

Met al wat zich beweegt en leeft,

Zijn 't wettig eigendom des HEEREN.

 

Mooi was dat. Wat je 's avonds overdenkt in de stille uurtjes, mag je 's morgens van harte meezingen met de gemeente.

Er zijn veel soorten van dankbaarheid. En het is echt niet van zelfsprekend. Denken we niet heel vaak dat we er recht op hebben? Er hard voor gewerkt hebben? Het wel verdiend hebben?
Maar die gezondheid en kracht is ook weer door Hem geschonken. Leven we daaruit?
Dan kun je in vertrouwen verder.

Dominee las een prachtig gedicht voor over Habakuk 3, die ik ook gevonden heb op een site:

 Wanneer de vijgeboom niet bloeien zou...

de wijnstok niet zijn opbrengst meer zou geven...

de schapen uit de stallen zijn verdreven...

dan zal ik nochtans juichen in Gods trouw.

 

Al zal ik altijd eenzaam moeten zijn

en niemand hebben voor wie ik kon zorgen...

al zou ik 's avonds bang zijn voor de morgen...

dan zou Gods Naam nóg op mijn lippen zijn;

 

dan zal ik nochtans juichen in de Heer.

Ik zal---ach God, wat zeg ik grote dingen;

U weet hoe dikwijls ik niet wilde zingen....

de bomen bloeiden....maar ik zong niet meer....

 

Toch is Uw goedheid als de morgendauw;

toch blijft Gij met Uw zorgen mij omringen...

Leer mij weer danken, God, leer mij weer zingen

ook als de vijgeboom niet bloeien zou....  

 

Gezegende dankdag toegewenst! Voor nu en elke dag!!