De bellenblaas: een must!

Wat onze vakantie nog meer tot een succes maakte was:

De bellenblaas.

Styandaard gaat dat ding mee. Met alle dagjes uit, op alle vakanties. Het maakt vervelende wandelingetjes tot een leuk avontuur...

Achter ons vakantiehuisje liep een weggetje. Vaak zag ik er mensen lopen of  fietsen. Heel soms een auto. En ja, ik werd nieuwsgierig. En na een paar dagen waren de kinderen de vraag van mij wel zat:

-Waar zou dat weggetje heen gaan? En waren zij ook heeel benieuwd...
In gedachten zag ik de mensen allemaal een mooi, diep en spannend donker bos in gaan. Dat wilde ik ook wel eens zien. Wie weet kwamen we wel uit bij een prachtig geheimzinnig slot.
Dus uiteindelijk was het helemaal niet moeilijk om de kids zo ver te krijgen dat ze mee wilden gaan wandelen. Behalve Rob. Die vindt wandelen lastig. Want ja, wat is het doel??? Wat kun je doen?? Wat heb je eraan?? Allemaal onzin en vooral stom! En aan al de misschientjes van mama heb je al helemaal niets!

Op dat moment pak ik hem. De bellenblaas.
-Jij meneertje, jij moet bellen gaan blazen. Dan heb je wat te doen. Kijk maar eens hoeveel je er kunt maken en hoe groot ze worden vanavond.

Mak als een lammetje liep ook Rob mee. Al bellenblazend en jawel, om zich heen kijkend liepen we naar het geheimzinnige pad. We liepen achter ons huisje langs en al snel ebte de nieuwsgierigheid weg. Eenmaal midden in het centrumpje van Bad Bentheim was ik tevreden. En een beetje teleurgesteld..geen spannend bos, geen donkere geheimen. Wel een centrum, met weggetjes die kronkelend de berg opkropen. Wij dus ook.

Na een uur lopen en met een lege bellenblaas liepen we weer in onze tuin. We zagen het weggetje. Er liepen mensen. Er  fietsten mensen. En ik wist het wel. Waarschijnlijk gingen ze gewoon naar huis. Of een boodschapje doen. Of ze lopen zomaar even, nieuwsgierig. Net als wij deden. Dankzij die bellenblaas!