vrijdag 31 augustus 2012

Bijspringen met Ad

Deze week waren er voor Rob twee nieuwe dingen.
Woensdagmiddag ging hij sporten. Nou, daar had hij helemaal geen zin in.
-Waarom moet dat dan?
- Dat is gezond en alle grote kerels doen dat, zo stimuleer ik hem.
Uiteraard gaat een gewone sport niet lukken voor Rob. Het moet op zijn minst aangepast zijn in uitleg en begeleiding en de groep moet niet te groot zijn. Ik wist wel iets en toen ik een paar weken terug op zijn site keek heb ik maar direct gebeld. Wel wat duurder, maar echt steengoed!
Bijspringen, zo heet het sportschooltje en is hier in Veenendaal gevestigd. Ad Schoeman is parttime sportleerkracht op een VO, de rest van de week is hij druk met kinderen die motorische beperking hebben of sociale, zoals onze Rob.
Ik fiets Rob er heen. Hij gaat goed mee, helemaal vrijwillig :D.
Eenmaal daar aangekomen  zien we Ad met drie stagiares. In totaal zouden er vijf kinderen komen. Kijk. Dat is wat ik bedoel.
-Maar zegt Ad, er is plek voor maximaal 8 kinderen. Dus als je nog wat zoekt??
Het was een eerste les en natuurlijk begin je dan met een kennismaking. Al snel zie ik Rob enthousiast heen en weer rennen tijdens een tikkertje. Verder staat er voor vandaag Atletiek op het programma en samen met zijn persenal coach gaat hij verspringen, hardlopen/hordelopen, gooien/werpen en hoogspringen.
Vooral het hardlopen vond Rob helemaal geweldig. En het slotspel: matploffertje. iedereen houdt de dikke mat vast, tegelijk omhoog tillen en laat hem ook tegelijk weer vallen: PLOFFFF. Prachtig geluid gaf dat. Maar helemaal was het leuk toen Rob, en de andere kinderen, om de beurt op de mat mochten liggen. Ploft nog harder!
Mooi is dat Ad, terwijl de kinderen mogen uitrusten tusssen de activiteiten door, diverse sociale regels aanleert. Dus bij deze sport zijn de sociale vaardigheden inbegrepen. En dat maakt het juist zo af. Klasse Ad! Wil je meer weten: klik hier: Bijspringen www.bijspringen.nl
Dom van me: ik was mijn fototoestel vergeten, wist niet dat ik mocht blijven. Dus na de volgende kijkles komen er foto's...

Gisteren kwam voor het eerst de muziektherapeut van Papageno (klik) Zij kwam hier en helpt Rob met het sterker maken van zijn zelfvertrouwen en het leren luisteren naar muziek, waardoor hij ook minder gevoelig wordt voor lawaai. Tenminste, dat hopen we..
 Hij vond het leuk, maar was daarna heel erg druk. In tegenstelling tot woensdag, toen was hij na het sporten alleen heel blij. Had misschien geen energie meer om druk te zijn??

maandag 27 augustus 2012

Psalm 1-150. En dan?

Het is zo'n twee-eneenhalf jaar geleden dat we ermee begonnen zijn Rob voor te bereiden op het meemaken van een kerkdienst. De eerste stap was daarin het aanleren van de psalmen.
In onze gemeente zingen we altijd uit het psalmboekje. In dit geval was dat dus erg makkelijk: ken je de psalmen, dan kun je alles meezingen.

Vol goede moed begon ik. Eerst leerde hij met de zondagsschool mee, maar toen hij ook daadwerkelijk meeging naar de kerk, ben ik met de kerk mee gaan leren. De psalm die als eerste werd gezongen, voor de dienst zeg maar, leerde ik hem die week van te voren aan. In dit geval was dat psalm 93. Maar ja, om de boel een beetje bekend te houden, zong ik bij het bed niet alleen twee coupletten van psalm 93, maar ook nog, als herhaling, 3 psalmen die hij al had aangeleerd. Zo blijft het een beetje warm...

En nu, twee-eneenhalf jaar later zijn we er doorheen. Hebben we alle psalmen gehad en kent Rob dus 1-150. En ja, wat nu? Beginnen met het volgende gezangenboek? Maar daar komt geen eind aan. Alle zevenhonderd zoveel nummers van opwekking? Zijn we zo 700 weken verder natuurlijk.. Nee dus.
Ik heb een beter idee. We gaan gewoon door. Maar in plaats van de vier psalmen keer twee coupletten zing ik nu twee psalmen keer twee coupletten. Scheelt de helft aan tijd en stembanden!
Gisteren psalm 93 en 94. Vanavond 95 en 96 enzovoort.
Rob vindt het prima. Niet dat hij nog mee gaat naar de kerk, dat lukt gewoon helemaal niet. Maar ach, we houden vol. We houden moed. Je weet nooit. Later, als hij volwassen is en een kerkdienst kan meemaken heeft hij er vast veel profijt van. Tenzij we dan uit Opwekking zingen...

donderdag 23 augustus 2012

Busje komt zo, toch?

De scholen zijn weer begonnen en met vereende krachten zijn Rob en Geert weer aan de gang. Ze vinden het echt leuk!
Voor Rob is er niet veel nieuws, al is hij nu naar groep 8 (!) gegaan. Hij zit in hetzelfde lokaal en ook het vervoer van en naar huis is net als vorig jaar. Makkelijk dus, dacht ik. Voor Rob, voor de gemeente, voor het taxibedrijf en voor mij. Maar niets is minder waar...

Normaal is het zo dat de chauffeur even kennis maakt of belt, net voor de vakantie is afgelopen. Ter voorbereiding, wat voor kinderen met autisme heel belangrijk is. Deze keer was dat dus niet het geval en Rob was daar danig door in de war, zoals jullie lazen in de blog over ons nachtelijk samenzijn...
Ook op school was het nog erg vervelend en direct wilden wij duidelijkheid: wie is zometeen de buschauffeur?? Wie brengt hem thuis? Oftewel: Hij wordt toch wel thuis gebracht hè!!!
Er werd even druk gespeculeerd en even later kon de meester me gerust stellen: G brengt hem thuis.
En inderdaad, dat klopte ook.
Helaas zat Rob naast N, een jongen waar hij heel bang voor is. Vorig jaar gaf dat al problemen in de bus, maar nu N ook bij hem in de klas zit en in de bus is het  dus 'de hele tijd N in de buurt'. En ai, Rob kijkt niet blij.

Ik vraag chauffeur G of hij Rob morgenvroeg komt ophalen. Maar nee, daartoe heeft hij geen opdracht. Direct bel ik de chauffeur die hem vorig schooljaar elke dinsdag en donderdag naar school bracht. En ja hoor, hij verzekert me ervan dat hij Rob om half negen op komt halen. Gelukkig maar...

Ondertussen loopt Rob bang te zijn voor N, die jongen uit de bus en klas. Samen verzinnen we oplossingen, want hij zal er toch mee moeten leren omgaan, dat sommigen niet aardig tegen hem zijn. Samen bidden we ook: voor en goede nacht, dat de angst weg gaat en voor beide jongens. Maar helemaal gerust is Rob niet, dus stuur ik ook nog even een mailtje naar de juf en de IB-er.

Dinsdagmorgen roep ik Rob naar beneden:
-Kom je, het is bijna half negen, busje komt zooo!
Daar komt-ie, Rob. Hij stommelt de trap af en duikt bij me op schoot. Samen wachten we op de bus.
We wachten. En wachten. Nog meer wachten. En nog eens wachten. Langzaam tikt de klok door. Vijf over half negen. Tien over half negen...Elf over half negen...
Ongerust kijkt Rob op de klok.
-Ma-am, over 4 minuten moet ik op school zijn!
Zijn stem klinkt enigzins paniekerig.
Direct pak ik de telefoon weer. Die man was gisteren toch duidelijk. Hij zou komen. En vorig jaar was hij ook wel eens te laat. Maar beter is het toch zeker te weten...
Helaas, meneer dacht dat ik een andere moeder was..duh-duh. Ik sta versteld. En nee, hij mag Rob niet rijden nu, dat kan alleen in opdracht van WK, het taxibedrijf.
Ik kies eieren voor mijn geld en zet Rob op de duo. Kom nou, dan breng ik hem zelf wel weg. Tien voor negen zijn we op school. Niet vanwege eigen energie, de motor van de duofiets doet het gewoon goed!
Eenmaal op school staat de IB-er met G te praten. De indeling van de bus wordt bepaald: alle kinderen dezelfde plek is het makkelijkst en geeft zo ook geen problemen met N, waar Rob zo bang voor is: N voorin, Rob achterin, lekker ver weg en net als vorig jaar.
Goede oplossing en lekker snel ook door school geregeld. Super!

Eenmaal thuis bel ik WK en leg het probleem uit. Al spoedig word ik terug gebeld met de mededeling dat Rob nog niet ingedeeld was, maar vanaf morgen ingedeeld is in een andere bus, met een andere chauffeur en andere kinderen. Wat ben ik opgelucht. Dit is fantastisch. Alle probleempjes direct opgelost! Wat een gebedsverhoring ook!
En het leuke, een extra knipoog van Boven: de route van deze chauffeur loopt uiteraard anders, waardoor Rob al om 8 uur opgehaald wordt en pas om 15.15 uur thuis is, ipv de al vijf jaar gebruikelijke kwart voor drie. Extra tijd dus voor marmotje. Heerlijk! Want na al dat praten bellen en mailen hierover ben ik daar wel aan toe!

Denk ik nu dat het helemaal geregeld is: niets is minder waar. Woendagmiddag, als de school uit gaat gaat de telefoon. De meester. Of Rob wel mee moet met de bus. Want de chauffeur weet van niets...
Nou moe, sommige bedrijven doen het wel heel slecht. Hopelijk speelt WK het de rest van het jaar soepeler...

maandag 20 augustus 2012

Zingen in de nacht

Wat een prachtige zondag hebben we achter de rug hè. Heerlijk! Ik heb ervan genoten!!
Behalve vannnacht dan. Het heen en weer lopen van de kinders en het om en om liggen en dan nog geen juiste slaaphouding vinden was minder fijn. Om nog maar van het 'in het zweet uws mans zwemmen' te zwijgen...

De jongens waren rustig en lief gisteren. Verrassend, want de dag voordat ze weer naar school mogen verloopt meestal hectischer. Misschien kwam het door de overheerlijke en reusachtig gezellige bbq met de familie zaterdagavond? Allemaal nog een beetje moe? Verslagen door de hitte? In elk geval, tot een uur of acht 's avonds ging het prettig.
Maar toen...
Ik kwam uit de kerk en ren de trap op, hopend dat Geert slaapt en tegelijkertijd verlangend naar een nachtzoen. Geert is nog klaarwakker. Ik moet zelfs nog voorlezen, zo blijkt.
-Toen ik u aan hoorde komen  heb ik papa naar beneden gestuurd! Wel ja...
Ik lees voor, het dagboekje, het voorleesboekje, we bidden samen en dan komt de langverwachte afscheidskus. Denk ik.
Maar nee. Er komen tranen. levensgrote, dikke olifantentranen. En Geert stamelt:
-Ik wil  niet naar schoo-ool...
Ach ja, het is altijd weer spannend: andere juf, negen nieuwe kinderen. Nu dus een heel grote klas (29!) en in het andere gebouw. Pal naast die vorige, maar toch. Een ander gebouw, een ander plein...HELPPPP!!!
Ik stel hem gerust en kan hem toch met een tevreden gevoel achterlaten op de snikhete zolderkamer met een temperatuur van 30.9 graden! Arm joch...

Tegen negen uur krijg ik Rob eindelijk naar bed. Hij wilde niet en ik kan me dat wel voorstellen, maar toch. - Het blijft heus warm, dus je kunt beter gaan slapen.
Uiteindelijk stamp-tie naar boven en als ik op zijn kamer kom voor het dagelijks avondritueel smijt hij me er zo weer uit.
-WEGWEZEEEEEN!!!!
Time-out nodig zeker en dus ga ik weer.
Even later komt hij terug. Nee hè, ook hier dikke tranen. Echte ook. Olifanten genoeg hier, krokodillen niet aanwezig...
-Ma-am-ma, ik wil niet naar school, ik wil bij jou blijven. Ik weet niet hoe ik thuis kom. Ik weet niet waar ik zit op school. Ik weet niks!!
Klopt. Gelukkig is de juf bekend en de meeste kinderen ook. Maar dat de taxichauffeur niet, net als andere jaren, contact heeft opgenomen is inderdaad erg vervelend. Ik troost hem en zeg dat het allemaal goed komt. Ik breng hem toch zeker zelf de klas in!
Rob laat zich echter niet zo makkelijk overtuigen als Geert. Om 23 uur staat hij voor de zeoveelste keer bij me. En nee, ik wil hem echt niet bij me in bed. Veel te warm! Ik stel voor om voor hem wat liedjes te zingen in zijn eigen bed. Hij in bed, ik ernaast. Hij is daarmee best tevreden en ik hoop dat hij in slaap valt zodra hij mijn stem hoort.
Dus daar zit ik dan. Naast het bed. Bij gebrek aan beter op een omgekeerde prullenbak..duh-uh...
En ik zing: je hoeft niet bang te zijn, (snap dat nou!). De Heere zegent jou, psalm 84 en psalm 17. Psalm 150 en 146. Maar hij blijft huilen. Ondanks  het 'Grote God wij loven u...' Ik probeer het gebedje: ik ga slapen ik ben moe. Maar nee. Ik kan niet slapen, ben wel moe...
Dan na drie kwartier zingen lijkt het alsof hij slaapt. Ik krijg nog een nachtzoen van het bijna vertrokken jochie en plof dan eindelijk m'n eigen bed in.
Rob loopt toch nog tot één uur heen en weer. En Geert komt zo rond het middennachtelijk uur, inderdaad, ik lig dan net, aanstrompelen. Hem leg ik op een dekbedje op de grond: lekker koel.
Eindelijk lijken we allemaal te slapen... Tot Geert bij me kruipt.
-Ik heb het koud, bibbert hij...
Vreemd, waarom heb ik daar geen last van? Manlief schuift een eindje op en daar lig ik dan. Tussen twee manspersonen in. Echt niets aan! Weet je hoe dát zweet? Ik weet het niet. Ik sliep!

Vanmiddag kwamen de jongens reuze enthousiast uit school. Wat een opluchting, wat een gebedsverhoring. Na zo'n nacht kwamen de meest gekke scenario's bij me op, maar het ging dus allemaal goed!

woensdag 15 augustus 2012

Hoera!! Ik heb SCHIETDIPLOMA A!!


-Kom marmotje, we gaan werken.
Zo begon Rob deze week elke dag. Zodra de anderen naar de Bijbelweek zijn grijpt hij zijn kans: mama alleen.
Zowel voor vandaag als gisteren had hij best een leuk spel bedacht, daar moet ik hem gelijk in geven. Al heb ik altijd weer zoiets als 'zucht' als hij mijn tijd gaat invullen....
Bij deze een leuke tip voor een warme zomerdag. En die komen eraan!!!


Neem een dik draad of touw en bind het vast, zodat het mooi tussen bijvoorbeeld twee muren inhangt. Buiten, dat is wel heel belangrijk.
Vul waterbalonnen en knoop ze vast aan het koord. En nee, je hoeft nu niet te gaan happen, zoals we vroeger koekhapten, wees niet bang. Nee, je pakt de pijltjes van het dartbord, die je natuurlijk bij de hand hebt liggen, net als wij. En dan op gepaste afstand schieten. Twee stappen afstand voor diploma A, drie voor B en vier voor C, welke dan ook nog gespeeld wordt met kleinere minder snel knappende balonnetje.
Pats! Pats! Pats! Zo hé, goed zeg. Balonnen kapot, wij nog droog! Geniaal spel!


Deze foto net nog even gemaakt
toen ik oefende voor C...


Zo deden wij elke dag zo'n drie kwartier en vandaag meldde Rob dat ik mijn diploma A had gehaald. Hij ging naar binnen en gebood mij buiten te blijven op de stoel. Tuurlijk! Boek lag binnen handbereik! :-)
Een heerlijk rustig kwartiertje later kwam hij aanzetten met een cadeau. Keurig ingepakt in fleurig inpakpapier. En bovenstaand A4-tje haalde ik eruit. Een reuze-echt schietdiploma!
Het gele pijltje wat wijst van mama naar de balonnenlijn betekent A.
B heb ik vanmiddag gehaald, maar dat diploma laat plotseling op zich wachten.
Nog één ding:
Kijk uit met mij in jullie buurt!! Je bent gewaarschuwd!


maandag 13 augustus 2012

Boos worden is menselijk......boos blijven van de duivel.


Deze uitspraak komt allereerst van mijn moeder. Zij zei ons dat graag en vaak. Maar je weet misschien wel dat het ook een heel Bijbelse uitspraak is.

Het was gewoon zó irritant. Vrijdagavond alles wat niet meer nodig was weer opgeruimd: de thermoskan, de standlakens en badkleding, de bolletjes brood in de diepvries geknikkerd, pakjes drinken in de kelder gestouwd. De Ice-koffie die ik had gekocht stond zaterdag doelloos te wachten in de koelkast... Ja, en daarvoor had ik het natuurlijk niet gekocht. Al was het wel lekker.

Het kostte me alle moeite om de boosheid van me af te zetten. Want ik wíst gewoon dat Rob er ten diepste niets aan kon doen door zijn autisme. Ik zou degene zijn die ook deze dag tot een succes zou moeten maken. Die de sfeer houdt of breekt. Daarvan was ik me heel erg bewust.

Toen ik de familie met Geert uitzwaaide om 7.45 uur (!) dook ik eerst weer terug in bed. Jorike ook. Zij had de halve nacht niet geslapen door stevige keelpijn en koos er dus voor niet mee te gaan naar zee. Hoewel gezelliger voor mij vond ik het voor haar erg vervelend.

Om klokslag negen uur meldde Rob zich. Dat was de afgesproken tijd: een half uur langer. Lekker pùh!
O zeg, wat kun je kinderachtig doen dan hè...
De eerste activiteit na het ontbijt was: waterballonnen. Dùhùh!
En meneer wil niet in het wáter, zei hij gisteren nog! Ik vertelde hem dat, maar dit was anders, aldus zoon. Tuurlijk is dit anders. Vooral als de waterbalon in je handen knakt bij het dichtknopen. Heel anders ja: nat van het zoete in plaats van het zoute water... Arme ik...
Nadat ik een stuk of tien van die griezeldingen had vastgeknoopt ging hij ermee op de trampoline. Zijn dringend verzoek ook te komen springen, heb ik hardgrondig geweigerd. Ik was immers van die ene ballon al nat genoeg!!!

Hierna volgde verplicht zelf spelen voor Rob. Dat werd dus DS, mij best. Ik  heb me op mijn werk gestort: als ik dan toch thuis ben...
Diepvries leeggehaald, schoongemaakt en weer gevuld. Niet ontdooid hoor, daar was het te warm voor. Om al die ijsjes nu direct op te eten was me een beetje te veel van het goede.
O ja, en ook nog Geert z'n kamer opgeruimd zodat het stof afnemen en zuigen maandag wat lekkerder zou verlopen.

Dan komt Rob met het volgende plan:
-Marmotje, zullen we er een gezellige dag van maken? Mijn idee ja. Boos kijk ik hem aan. Wat niet landt natuurlijk. Hij is echt heel slecht in het lezen van lichaamstaal, dat merk ik extra deze dag.
-Zullen we uit eten gaan????
Ik zet grote ogen op, bijna rollen ze er uit.
-UIT ETEN???? roep ik verrbaasd uit.
-Hoe komt het in je hoofd op! Je wilde toch niet weg vandaag!?
Nou, dat lijkt hem gewoon gezellig. Dat is lekker en leuk. En we zouden er toch een leuke dag van maken?
Geen lichaamstaal nee, maar o zo sfeergevoelig...
Uiteraard geef ik niet toe.
-Wij gaan zo brood eten. Alleen brood en verder niets!
Boos reageert Rob, maar heel verstandig loopt hij naar boven.
Kijk, daar heb je het nu, spreek ik mezelf vermanend toe. Wat is nu hiervan het doel? Rob boos, ik sjaggerijnig en nu dan? Hè??

Opeens schiet er wat door mijn hoofd. Of mijn hart? Woorden van zondag, die de dominee zei in zijn preek over gebonden zijn. Aan de duivel. Aan allerlei tradities waar je niets voor aan de kant laat gaan. Gebonden aan je eigen belangen. En opeens valt het keihard naar binnen: ik ben nú gebonden aan mijn eigen boosheid, aan mijn eigen belangenverstrengeling, aan mijn eigen zin. En wat schiet ik er mee op??

Ik loop naar boven en zoek Rob. Hij zit niet zomaar op zijn bed of zo. Na een paar minuten zoeken vind ik hem in mijn klerenkast. Met zijn DS. Alweer... Zodra de deur opengaat springt hij eruit. Ik schrik ervan. Maar hij is reuzeblij.
-Je hebt me gevonden!
Samen ploffen we op het grote bed.
-Luister Rob, we gaan nu eten. Brood. Als je dat lekker opeet gaan we vanmiddag cupcakes bakken. En we moeten nog bedenken wat we vanavond gaan eten. Weet jij iets?
Samen komen we uit op Burritos, zo'n Knor wereldgerecht. Dat betekent dus dat we naar de supermarkt en groenteboer moeten. En Rob wil naar de wolwinkel voor nieuwe wol voor de wubbies. Nou vooruit. Hierin geef ik toe.
Maar verder gaan we niet weg. Want hoewel nu, God zij dank, niet meer boos, geef ik Rob zijn eigen zin: hij wilde niet met water spelen en niet weg. Dus blijven we verder thuis en maken we het daar heel gezellig.
De cupcakes smaakten prima. In de winkels deed Rob goed zijn best, dat is bijzonder want het is een uitdaging met hem in de supermarkt te zijn. Samen kookten we het eten, waardoor de Burritos extra lekker waren. :-))
Pas tegen achten kwam Geert thuis. Moe, vol met zeeverhalen en strandzand. Maar voldaan.
Net als wij.

zaterdag 11 augustus 2012

BOOS!!!

Ik ben boos. Ik ben zo ontzettend boos! Ik kan er niets aan doen. Hoe ik mijn gedachten ook verzet, elke keer komt het weer terug. Mijn boosheid overwoekert nu even alles. Het heeft totaal geen nut, dat weet ik. Maar toch...
Misschien koester ik het wel momenteel. Want ik merk er een bepaald genot bij die boosheid.
Toen mijn man de opmerking maakte dat ik wel heel sjaggerijnig was, beaamde ik dat ten volle en zei daarbij:
- En ik heb er nog schik om ook. En zo is het.

Dinsdagmorgen gingen we als (schoon)zussen koffie drinken bij een leuke shop in ons dorp. En daar kwamen de meest geweldige plannen uit. Voor onze zussendag, maar ook voor een dagje strand.
Zaterdag: stranddag.
Heerlijk. Ik houd zo van de zee. Ik vind dat echt geweldige dagen. Vooral met deze temperatuur, als het strand niet helemaal vol ligt met allerlei lijven die overal bruin moeten worden...
De schik begon al: zaterdag naar het strand. Manlief en Willeke zullen niet mee gaan; die moeten werken. Jammer, maar zo is dat. Vorig jaar ging ik niet mee, omdat mijn rug toen nog niet in staat was voor zo'n dagje uit. Maar nu! Nu zal ik meegaan, samen met Jorike, Rob en Geert, zussen, broers en hun kinderen. Yes!!!

Van dinsdag tot vrijdagavond is Rob op de boerderij. Die avond haal ik hem op. Hij vertelt me van de dingen die hij deed en tegelijkertijd van de dingen die hij morgen wil gaan doen.
-Euh, euh! zeg ik. Morgen hebben we andere plannen. Morgen gaan we naar zee! vertel ik enthousiast.
-Nee hè!! BELACHELIJK GEWOON!!! Hoe kun je naar zee gaan, alwéér water!!
Ja! Dus??
-Ik was zaterdag al in het water. En maandag. En woensdag en vandaag. Ik wil niet meer in het water.
Ik vertel Rob rustig, nog steeds helemaal in de veronderstelling dat het goed zou komen, dat het water te koud is. Dus dat hij daar niet in hoeft. Dat we gaan genieten van de familie. Van het strand. Van de schelpen. We nemen de wubbies mee en de bellenblaas. Een voorleesboek en de DS. Er is genoeg te zien: water, strand, vogels, boten.
Helaas. Ik overtuig hem niet. En eenmaal thuis zie ik in wat ik moet doen, maar wat ik zelf nooit zou kiezen: ik stuur een mailtje en vertel zo de famlie dat ík niet mee ga. Dat Rob niet wilt en dat ik dus geen keus heb. Jorike en Geert gaan wel mee. En ach, ik gun ze dat. Maar ik ben wel heel boos. De boosheid vreet aan me. Dat merk ik in alles.


Als ik 's avonds Rob naar bed breng vraagt hij me waarom ik boos ben. Hij merkt het dus toch!
-Omdat ik niet mee ga naar zee, snap je dat nou nog niet!snauw ik hem af.
-Ach mamaatje toch, dan gaan we toch lekker een ander keertje samen? In november ofzo? Nu kan ik gewoon niet. Ik wil echt een dagje thuis zijn. Ik wil echt niet meer in het water.
Met waterige oogjes kijkt hij me smekend aan. Begrijp het nou! lijkt hij te denken.
Ja-ah, ik begrijp het ook wel. Als je al een groot deel van de week weg bent geweest én water hebt gezien... Maar toch!

Inmiddels is de familie al lang en breed op pad. Kan ik er niets meer aan doen. Kan ik maar beter mijn boosheid omzetten naar zin om er een leuke dag van te maken. Zoals Rob zegt. Zoals Rob wil.
-We gaan lekker leuke dingen doen, hè marmotje?? vroeg hij me vanochtend.
Ehhh.... ik weet het nog niet. Volgens mij kereltje, wilde jij vandaag thuis blijven. Dus dát is wat we gaan doen. En verder misschien wel helemaal niets! Kijken wie dat het langste volhoud...

vrijdag 10 augustus 2012

De bellenblaas: een must!

Wat onze vakantie nog meer tot een succes maakte was:
De bellenblaas.
Styandaard gaat dat ding mee. Met alle dagjes uit, op alle vakanties. Het maakt vervelende wandelingetjes tot een leuk avontuur...

Achter ons vakantiehuisje liep een weggetje. Vaak zag ik er mensen lopen of  fietsen. Heel soms een auto. En ja, ik werd nieuwsgierig. En na een paar dagen waren de kinderen de vraag van mij wel zat:
-Waar zou dat weggetje heen gaan? En waren zij ook heeel benieuwd...
In gedachten zag ik de mensen allemaal een mooi, diep en spannend donker bos in gaan. Dat wilde ik ook wel eens zien. Wie weet kwamen we wel uit bij een prachtig geheimzinnig slot.
Dus uiteindelijk was het helemaal niet moeilijk om de kids zo ver te krijgen dat ze mee wilden gaan wandelen. Behalve Rob. Die vindt wandelen lastig. Want ja, wat is het doel??? Wat kun je doen?? Wat heb je eraan?? Allemaal onzin en vooral stom! En aan al de misschientjes van mama heb je al helemaal niets!

Op dat moment pak ik hem. De bellenblaas.
-Jij meneertje, jij moet bellen gaan blazen. Dan heb je wat te doen. Kijk maar eens hoeveel je er kunt maken en hoe groot ze worden vanavond.
Mak als een lammetje liep ook Rob mee. Al bellenblazend en jawel, om zich heen kijkend liepen we naar het geheimzinnige pad. We liepen achter ons huisje langs en al snel ebte de nieuwsgierigheid weg. Eenmaal midden in het centrumpje van Bad Bentheim was ik tevreden. En een beetje teleurgesteld..geen spannend bos, geen donkere geheimen. Wel een centrum, met weggetjes die kronkelend de berg opkropen. Wij dus ook.
Na een uur lopen en met een lege bellenblaas liepen we weer in onze tuin. We zagen het weggetje. Er liepen mensen. Er  fietsten mensen. En ik wist het wel. Waarschijnlijk gingen ze gewoon naar huis. Of een boodschapje doen. Of ze lopen zomaar even, nieuwsgierig. Net als wij deden. Dankzij die bellenblaas!


woensdag 8 augustus 2012

Wubbies

Dat de vakantie in Bad Bentheim zo goed geslaagd is, kwam mede door Rob's nieuwe hobby. Zowel op school als thuis was het een rage, nu nog trouwens: wubbies maken. Ik moedigde Rob goed aan, want dan had hij in de vakantie wat te doen. Eenmaal een hobby is snel weer een obsessie, zoals altijd, en van deze moet ik maar lekker profiteren.
Dus wat doe ik dan met zo'n creatief kind? Ik neem hem mee naar de winkel en laat hem daar de kleuren wol uitkiezen. Drie keer zijn we er geweest: twee keer om wol aan te vullen, de zeven bollen waren nagenoeg op. En één keer om de mensen daar de wubbie te laten zien.
Wat een wubbie is? Wij noemden het vroeger gewoon een pompoen, of zoiets. Dan gaat je vast wel een lampje branden.
Restantje wol. De rest is mee naar de boerderij.

Je hebt twee ronde kartonnetjes nodig met een gat in het midden. Een goede schaar. En wol. Heel veel wol.
En dan draaien maar. Nieuwe wol pakken, afknippen, knoopje maken...
-Mama, wil u alstublieft een knoopje maken? Honderd keer...
En weer draaien.


Net zo lang tot het karton lekker vol zit.
Even  de rand doorknippen, vastbinden met een ander draadje wol en de kartonnetjes eraf peuteren. Draadje vastknopen, alweer! en tada! Wubbie af!
Kind blij, mama blij. Want het is wel een paar uur werk. Wat een fantastische bezigheid!



Een echte wubbieboom!
Dus...vervelen je kinderen zich al? Dan weet je wat je zou kunnen gaan doen! Veel succes!

zaterdag 4 augustus 2012

Bad Bentheim

Het lijkt alweer heeeel lang geleden: 6 juli jl. was voor ons een drukke dag. We zouden namelijk op vakantie gaan. Alles inpakken, alles een beetje schoon, Rob ophalen op school en rijden maar!
De rit ging naar Duitsland. Dat hadden we de kinderen beloofd. Maar eigenlijk zag ik een lange zit in de auto niet zitten. Ergens was er toch de angst van herhaling van vorig jaar: je moet wel weer thuis komen hè...
Daarom hielden we al een poosje de site van Roompot Bad Bentheim in de gaten: dat is net over de grens, maar toch in Duitsland. Het lukte ons om dinsdagavond een leuk huis op het park te boeken voor een leuke prijs. Ik zeg bewust huis, want het was geschikt voor negen personen, vrijstaand en luxe. Dus... met recht HUIS.
Het werd een echte vakantie. Sprakeloos zijn we de eerste tien minuten het huis doorgestruind: de lange gang bij binnenkomst tot de 4 slaapkamers met allemaal een tv. Du-uhh... Een grote keuken met afwasmachine tot een bijkeuken met wasmachine en droger. Toe maar, zeg. De bovenverdieping beschikte over een sauna en een bubbelbad, beneden was er nog een wirhlpooldouchekabine. Echt, te gek gewoon. Hoe krijgen ze het verzonnen!
Direct maar even afspraken gemaakt, want we zouden zelf schoonmaken: we gebruiken alleen het bubbelbad! Stel je voor: drie badkamers reinigen is me toch wat te gek! En de tv? Nou vooruit. Thuis is het  er niet meer, en hier kan het lekker rustig zijn... Heel veel deden ze er trouwens niet mee, met uitzondering van één enkele!

De vakantie was vooral erg leuk omdat we dagjes weg gingen. Vier dagen zijn we weggeweest. Echt dankzij de logeerboederij van Rob. Zij hebben hieraan gewerkt met hem. Rob vond namelijk tot vorig jaar dat als je op een park was, je weg was. Dus weggaan vanaf dat park is not done.
-Ik ben toch al weg? zei hij dan verbaasd en verontwaardigd...

Nu lukte dat wel. Hier een 'korte' impressie:

Tienermeiden blij met Koos...?

Relaxed

Burg Bentheim

Bovenop de toren

Generaal

zusjes

In de kasteeltuin

Plaatselijk zwembad

Dierentuin Nordhorn: moeder voedt baby. Zo lief!

Mmmm, lekker smullen!

Voetbalwedstrijd op het park

Binnenspeeltuin, ergens verderop in Dld

Elke avond kreeg Koos een knuffel van Rob

Pagina's