vrijdag 27 januari 2012

Bericht hoorzitting

Hèhè, vermoeid plof ik neer. Ben wezen sporten. Niet dat ik zin had, maar afspraak is afspraak. Slenderen, oftewel, volgens mijn fysio, passief sporten. Dus niet dat ik daarvan uithijg. Wel van opluchting, dat ik weer thuis ben, dat het klaar is! En van het fietsen. Pfff...
Uiteraard is mijn eerste vraag aan manlief:
-Is er post? Het begint nu spannend te worden. Vanaf vandaag, hebben we uitgerekend, kan het komen. De beslissing. Op onze hoorzitting. Een Ja! Of een Nee! Wel of niet, niet of wel. Wat eng lijkt het me als de enveloppe er is en ik die open moet maken. Ik geloof dat ik ál mijn vriendjes bel en vraag of ze komen helpen! Dus..
-Is er post?
-Ja! zegt hij en kijkt me blij aan.
-Een grote enveloppe van Bureau Jeugdzorg.
-Aaaahhhh!
Nog meer buiten adem plof ik in de stoel en grijp de enveloppe uit zijn handen.
-Hé! Je hebt hem al open! Durfde jij dat. Verbaasd staar ik mijn man aan.
 Tuurlijk durft hij dat. De beslissing staat er in en moet je weten ook, toch. Daar is hij heel nuchter in.
-En? Waarom zou ik nog lezen als hij het al weet??

Als hij het hele verhaal heeft gedaan, van wat hij er van snapte en hij op de fiets stapt om Geert van school te halen buig ik mij over de beslissing en lees ingespannen onze situatie.
"De bezwaarcommissie acht  voldoende aannemelijk geworden dat...-ontlasting van de ouders van Rob noodzakelijk is....-er sprake is van ernstige overbelasting bij de ouders...-ernstige gedragsproblemen in de thuissituatie voorkomen...-er sprake is van permanent toezicht. (enzovoort enzovoort) En hierop herroept de bezwaarcommissie het indicatiebesluit van 18 oktober 2011".

Verbaasd kijk ik op. Ja! Het staat er echt. We hebben het!
En gek. Ik voel we wegzinken in een gat. Een spanning zo groot als zelden voor deze dag overschaduwt me. Is het een onbewuste spanning geweest, die me nu overstijgt? Is het omdat we eindelijk de beslissing hebben? We zijn hier al vanaf 18 oktober mee bezig, dus vreemd is het niet. Maar de intense vreugde blijft nog even uit. Daar is nog even geen plaats voor. Wel vliegen alle emoties door elkaar en kan ik huilen en lachen tegelijk. Wat is dit? Dat, en dan kom ik toch weer bij God, onze Vader uit, dat God ons zo zegent. Zo onze nood ziet dat Hij erop inspringt? Wat een bijzondere God is Hij! En ik dank Hem voor al het goede dat Hij geeft. Hij, die ons onze kinderen gaf, zorgt ook verder! Ook ind e dagelijkse zorg! Dat is zichtbaar in de brief die nu voor me ligt. Maar ondanks de dankbaarheid, die ik verstandelijk weet, voel ik verder alleen verbazing. Pure verbazing. Wat een God is Hij!

woensdag 25 januari 2012

Weet wat je eet!

Maandag Google chroom geinstalleerd. En plotseling krijg ik iedereen weer, zijn de reacties weer te lezen enzo. Bedankt voor de tip!
Maar...ook weer gedeinstalleerd. Want verder sloeg de pc behoorlijk vast... Wat een gedoe! Gelukkig lijkt alles weer normaal te doen op de blog. Misschien was een nachtje chroom wel lekker voor dit ding!
Weet wat je eet, dacht mijn computer wijs!

Weet wat je eet, dacht ik ook. Wil ik dat weten? was de volgende reactie.
Eh..maandag niet. Ik had trek en at makkelijk in verband met zwemles van Geert. De ChickenToNight-pot staat al klaar. Rijst erbij en sla. Makkelijk en lekker. Zelfs nog lekker als blijkt dat de konijnen zich de sla al hebben toegeeigend. Gezond? Geen idee. En nee, ik ga nu niet kijken in dat boekje wat ik kreeg van mijn zusje. Zomaar even te leen.. Ik stop mijn struisvogelkop gewoon in het zwarte zand en eet lekker. Moedig de kinderen ook aan!
-Eetsmakelijk kinders! opdat ge er maar van moogt groeien!
Niemand die me vraagt wat ze eten. Ze vragen alleen om water. Want het is lekker pittig.
Na het eten vergeet ik spontaan op de pot te kijken naar alle E-nummers. Maar goed ook?

Dinsdag. Winkelend door de supermarkt bedenk ik wat ik nu weer eens moet eten. Ja-ah, da's ook niet makkelijk, want papalief eet bijna niets, hij lust eigenlijk geen groenten...
Kinderen nemen oudergedrag graag over. Gelukkig zijn zij wel een beetje opgevoed, tenminste, het lijkt te komen. Geert eet eigenlijk niets, Rob leerde het op Boddaert en de meiden beginnen tegenwoordig ook steeds meer te proeven én te eten. Zodat ik eindelijk een beetje lol in eten koken krijg.

Ik sta dus in de supermarkt. Inmiddels ben ik klaar en heb mijn buit binnen. Lekker gezond wordt het vanavond: een overschotel bloemkool.
Thuis ga ik aan de slag: ik kook aardappels, ik bak de rundergehakt, ik kook de bloemkool. Groente, vlees en aardappels, lekker gezond toch. Dan ik pak het zakje mix. Nu toch eens kijken...
Ik schrik van alle E-nummers. Angstvallig pak ik het boekje erbij. En.. wat eten we vandaag?

E621 >> Mononattriumglutamaat >> rood >> echt vermijden!
Slllik....
E412 >> Guarpitmeel >>oranje >> pas op!
Oeiii...
E452 >> Natriumpolyfosfaat >>rood >> echt vermijden!
Slllikkk..
E339 >>Natriumfosfaten >> oranje >> pas op!
Eeiii
E474 >> suikerglyceriden >> rood
Helppp...
E330 >> Citroenzuur >> groen >> risico's bij veel gebruik
Pfujjj... toch nog een meevaller (tje)
E223 >>Natrimmetabisulfiet >> rood>> echt vermijden!

Alle mensen!! Ik sta paf! Verbijsterd. Moet je nu eens kijken. Die lekkere gehakt met bloemkool ga ik zo meteen vergiften met een heerlijk, gevaarlijk sausje! Eetsmakelijk jongens! Opdat ge maar veel ziek mag worden!?
Waar zijn we mee bezig met elkaar? En ik hier alleen in deze keuken.
Maar...vraag ik twijfelachtig af. Hoe maakten mijn oma en betovergrootoveroma dan vroeger zo'n overschotel?
Tja..toen waren er natuurlijk nog geen ovens! Tjonge, gemak dient de mens. Gezondheid? Ach...
Ik besluit niets te zeggen. Ik roer het poedertje door het water en mix er een eitje door. Ik doe de helft van het sausje over mijn gezonde schotel en gooi de rest weg. Voor de ratten, opdat ge maar tot gif moogt blijven!
Nadat we hebben gebeden wensen we elkaar eetsmakelijk. Ik doe dat met zeer gemengde gevoelens. En eet... De jongens eten rjst, daar was ik zomaar eens heel makkelijk in. De meiden smullen van het gif. Zelfs manlief eet zijn bordje leeg. En als hij tast naar een compliment van mijn kant, ben ik deze maal niet enthousiast. Het was de laatste keer dat je dit krijgt, voeg ik nog toe als iedereen zijn  bordje leeg heeft.
-Hoezo? Ik gebruik de jongens:
-Kijk: de helft eet het maar.
Een volledig lege schotel gaat terug naar het aanrecht. Ik pak er recepten bij, uit mijn ouderwetse, ooit voor moederdag gekregen en daardoor zeer geliefde map. De rest van de tijd eten we geen zakjes!
Mijn moeder kon  zonder, mijn oma ook en mijn overgrootmoeder kookte zelfs boven het vuur. Toch maar eens informeren wat zo'n stookpot kost!

maandag 23 januari 2012

Beetje minderen zonder topje

Yo-de-la-hi-tieeeeeeee!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Als ik denk dat er op mijn noodgeschrei nu plotseling alle buren op komen draven en man en kinderen, dan heb ik het mis. Maar manlief reageert wel direct vanuit de woonkamer.
-Wat dóe je!?
Hij komt aansnellen om mij te hulp te komen. Gelukkig ben ik al weer gekalmeerd.
-Ach, zeg ik geruststellend. 't Is eigenlijk niets. Ik geef je een extra stukje vlees op je brood.
En op zijn vragende blik laat ik hem mijn duim zien. Mijn gekortwiekte duim. Zonder topje...

Maandagmorgen, vorige week, was dat niet 16 januari? In elk geval, maandagmorgen, vorige week.
Met volledige concentratie type ik een mooi voorbeeld op Word, voor de hoorzitting. De klok slaat 12 en ik schrik op: zometeen komen papa en Geert thuis en moet er iets gegeten worden. Ik sla het spulletje op en ga aan het werk.
Manlief houdt van vlees. Veel vlees. Op brood dus vleeswaren. Véél vleeswaren. Dat kan hij krijgen. Er is nog wat rosbief over van gisteren. Terwijl ik beleg en doe is mijn  aandacht verre van het vlees. Ik denk na over de PGB en de voorbereidingen die ik daarvoor tref. Terwijl ik het aardappelschilmesje pak snijd ik een uitje. Zo. Ik zal mannetje maar eens lekker verwennen vandaag! Hij is inmiddels thuis gekomen met Geert, die direct achter de pc duikt, zonder mij enigzins te begroeten. Dus denk ik door. En snijd ik door. Uitje klaar, broodje dubbel. Mes? Eh, al in de gootsteen. Nou, denk ik, dan maar met het aardappelschilmesje. Fout he! Zóó fout! Ik snij en denk na. Tot dat...

Yo-de-la-hi-tieeeeeeee!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het topje van mijn duim hangt nog aan een zijden draadje. Dus toch geen extra vlees op brood...
Gelukkig bloed het helemaal niet, dat komt pas als de pleister erom zit. Hechten? Ach wel nee, volgens ons is dat niet nodig.
Zaterdag kon het topje eraf. Ik kon gewoon trekken! Het witte vlees was dood. Het leek nu meer op gekookte kipfilet trouwens, als op rosbrief! Een nieuw aandenken, een nieuwe herinnering. Aan rosbief. Aan uitjes. Aan het denkwerk voor de PGB. Aan mijn man.
Allemaal bedankt!

Nog één ding: waar is toch dat stukje nagel gebleven? Lijkt op een uitje misschien??

En nog een organisatiemededeling: nog steeds kan ik jullie niet allemaal goed ontvangen. Bij Christien, Yvonne en Gerreke kan ik niet reageren. Wat is dat toch? En, waar kan ik dit doorgeven???

donderdag 19 januari 2012

Hoera, de hoorzitting is voorbij!

Het duurde hier zo'n beetje 24 uren voor ik eindelijk kan gaan bloggen wat ik in mijn hoofd heb. Eindelijk is de stoel achter de pc leeg. En ben ik thuis...

Dank jullie allemaal voor het meeleven met ons, voor de dag van gisteren!! We voelden ons gedragen op het gebed en meeleven. Heel bijzonder, zeg!
Het ging zo:

Dinsdagavond al viel er een zeer kalme rust over me. Zo een waardoor je je echt geen zorgen meer maakt...
De rust bleef en na een goede nacht vertrokken we behoorlijk opgewekt richting Utrecht. Via school, we zetten Rob daar af, gaan we richting snelweg. We nemen ruim de tijd: vijf kwartier hebben we. Dat moet ook wel, met zulke domdommers als we zijn. Zonder tomtom: heel gewaagd dus. Maar het ging goed. Bijna. :-)
Op tijd kwamen we aan in het gebouw waar Bureau Jeugdzorg is gevestigd. De juridische afdeling alleen, blijkt later. We zakken in mooie stoelen, terwijl de receptie ons meldt.
Terwijl ik uitkijk naar onze eigen jurist, gelukkig!, zij is ook op tijd, is mijn mening over dit gesprek wel behoorlijk stoffig. Ik verwacht drie juristen van BJZ. Grijs haar en in driedelig mantelpakje. Maar niets is minder waar. Als de deur opengaat en we door een vrolijke jonge meid worden begroet, moet ik mijn mening absoluut bijstellen. En eenmaal op plek van bespreking, maken we kennis met nog drie andere dames. (twee juristen, een gedragsdeskundige en een AWBZ-afgevaardigde, zoiets). Over leeftijden zullen we het maar niet hebben, maar ik schat zo tussen de 25 en 55 jaar. Niks grijs haar, eh... bijna niet en mantelpakjes zijn uit de boze hier, geloof ik. Niks stoffig of zakelijk, gewoon leuke vrouwen die hun werk met plezier lijken te doen.
Onze jurist doet het woord. Over waarom wij wél menen onze Rob bovennatuurlijke zorg te geven. Dat hij echt wél permanent toezicht nodig heeft en hoe de vergelijking is met kinderen die wél kortdurend verblijf kregen toegekend. De vergelijking is praktisch gelijk. Goed gedaan, M. van MEE!!!
Hierna volgen wat vragen die we beantwoorden en toelichten. Ik zie interesse in de ogen van de hoorcommissie. Ik zie meeleven. En helemaal geen zakelijkheid. Dat is kennelijk alleen in de vorige generatie geweest... Hierna doen wij het woord met voorbeelden. Voorbeelden die stapgewijs beschreven worden. Hoe de dingen kunnen gebeuren zoals ze gebeuren. Hoe iets mis gaat, hoe Rob's boosheid daarover ontstaat en hoe wij erop reageren. Hoe Rob daar weer op reageert en wat er dan gebeurt. Het was heel internsief om dat goed en correct uit te werken. Nog intensiever en vervelender blijkt het als ik het hardop moet voorlezen. De spanning komt plotseling en voor ik het weet zit ik te sniffen en te snuiten. Mijn  zakdoek moet er aan te pas komen en manlief neemt de honneurs waar: hij leest rustig verder en ik luister naar hoe beroerd het allemaal kan zijn. Petje af voor papa!!!! (Volgens hem kwamen de tranen mooi op tijd, plaagde hij later...grr)
Na hierover weer wat vragen te hebben beantwoord sluiten we de boel af.
KLAAR!! VOORBIJ!!! YESSSS!
Opgelucht lopen we naar buiten en nemen afscheid van onze jurist.
Nu maar afwachten. Hoe zal de beslissing vallen? Hebben we overtuigend genoeg kunnen praten?


Een aantal dingen zijn erg opvallend aan deze dag.
Allereerst: Terwijl manlief de parkeermeter vol propte met ik weet niet hoeveel euro's, bad ik. Hardop. Zittend in de auto. En plotseling wist ik het: de uitslag van dit gesprek is bij God allang bekend!! Waar maak ik me druk over? Waar al die zorgen voor?? Hij zorgt!    DANK U WEL!!!
Als tweede gaf de hoorcommissie aan dat ze volgende week al beslissen over deze PGB! Volgende week! Dat scheelt 11 weken met wat de administratie van BJZ ons heeft beloofd!         DANK U WEL!!!
Het derde was dat de verwachte en gevreesde migraineaanval weg bleef. We hadden het zelfs al tegen elkaar gezegd: woensdagmiddag en -avond zul je wel stevige hoofdpijn hebben. Niets van dat alles. Geen greintje pijn. Helemaal niets. Wat blijkt hieruit? Dat God me nog meer verhoorde, dan waar ik zelf om had gevraagd!      DANK U WEL!!!

Als iemand nog twijfelt aan een God Die zorgt en Die op een ieder van ons heel persoonlijk let, lees dan dit stukje nog maar eens. Hij bestaat echt! Ik heb met Hem gesproken, ik heb Hem opgemerkt én Hij heeft geantwoord! Hij zorgt nog meer dan waar ik op had durven hopen!
Hoe de beslissing uit gaat vallen? Ik maak me er geen zorgen meer om. Wat maakt het ook uit? God zorgt. Zeker weten, hoe dan ook!
Wel nog een kleine kanttekening, heel voorzichtig: Hij wil wel dat je Hem om Zijn bijstand en hulp vraag.  Dus blijft gebed nodig, tot de beslissing bekend is. Doe je weer mee??

dinsdag 17 januari 2012

Hoorzitting, uitnodiging tot gebed

Beste familieleden en vrienden en bekenden,
Beste bloglezers!

DV Komende woensdag 18 januari is het zover.
Om 10 uur worden we verwacht in Utrecht voor de hoorzitting betreffend de PGB.
Ik geef dit aan jullie door omdat we veel gebed nodig hebben.
Gebed om eerlijk te blijven en niet te overdrijven. Dat gevaar is er. Tegelijkertijd moeten we wel duidelijk kunnen maken aan de juristen tegenover ons dat we de zorg voor Rob erg hard nodig hebben. We nemen een jurist van st. MEE mee, maar weten vooral dat onze Heere met ons mee gaat.

Ik wil jullie vragen ons en het gesprek en de mensen die ons aanhoren en beslissen te gedenken in jullie/uw persoonlijk gebed!!

Voor de beslissing of we wel of geen logeerPGB krijgen, heeft men 12 weken, dus de uitslag horen jullie nog!

Heel hartelijk bedankt!

Lieve groetjes namens ons allemaal, Aline


maandag 16 januari 2012

Naar de gehandicaptendienst

-Kom Rob, we gaan!
Niet nodig, dit appèl. Rob staat al helemaal klaar.
We gaan naar de aangepaste dienst, in de volksmond 'gehandicaptendienst' genoemd.
Wij spreken, net als de organisatie van 'aangepaste dienst', omdat we dat beter bij Rob vinden passen.
Terwijl we de straat uitfietsen, groet ik de gemeenteleden van onze eigen gemeente. Zij komen uit de kerk en gaan richting huis. Wij niet.
Ik ben een beetje bibberig. Ik naar de gehandicaptendienst. Ik! Met mij eigen kind! Een hoge drempel ga ik over. Brrr.
Gelukkig is Rob de vorige keer al geweest. De frequentie is eens per maand en toen is hij met  de boerderij geweest. Hij vindt het erg fijn. Dus dat moet ik voor ogen houden en nu vooral niet aan mezelf denken!

Als we binnenkomen is de kerk zo goed als vol. We schuiven een bank in. Aan de zijkant van de kerk, zodat Rob de trompet kan zien. Niet omdat hij die mooi vindt. Integendeel! Juist omdat hij die te hárd vindt. Nu kan hij zíen wanneer het geluid komt en is het beter te behappen voor hem.
Het grootste nadeel voor een kind met autisme is al de prikkels die hier in de kerk zijn. Want iedereen maakt geluidjes, niet een keer is het muisstil. En waar gehandicapten juist van veel muziek houden, is het voor Rob not done. Pas nu, sinds een paar maanden kan hij het handelen. En wil hij dus mee naar deze en bijzondere diensten, daar blogte ik al eerder eens over.

Al zingend en rondkijkend ben ik verbaasd. Wat doen al die mensen hier? Tuurlijk. Dit is een dienst voor een speciale doelgroep. Maar waarom zie ik dan zoveel gezinnen zitten? Gezinnen waar, zo te zien, niets mee aan de hand is? Nu moet ik natuurlijk uit gaan kijken, want bij onze Rob is ook niets te zien. Maar zeker weten dat de mensen na een uur achter hem te hebben gezeten, wel wat aan hem hebben gemerkt. Dat hij mijn haren aait en er ook zeker een stuk of vijf uitttrekt, (*AU!!!*) hoort volgens mij niet binnenn een normale kerkgewoonte. Maar als ik zo eens oplet op de mensen rondom mij, we zingen veel  dus dat kan goed..., dan vraag ik me wel terecht af wat anderen hier doen. En de gezinnen die ik ken, uit mijn eigen gemeente bijvoorbeeld, waarvan ik weet dat de kids intelligent en sociaal zijn, wat doen ze hier???
Ik begrijp er niets van. Ik zit hier. Met pijn in mijn hart, echt waar. Het is niet fijn als je kind naar iets moet wat aangepast is. Het is helemaal niet fijn als de ene helft van het gezin naar de 'gewone dienst' gaat, en ik met Rob naar de aangepaste. Het is een stapje terug in mijn verlangen dat het wel zou gaan. En die hoop geef ik nog steeds niet op. Dat het eens wel zal gaan. Dat we op een keer met elkaar als compleet gezin in de kerk zitten. Maar nu zit ik hier. Met pijn in mijn hart. En om mij heen zitten mensen te genieten van de mensen met beperking. Er wordt zelfs hardop gelachen als een gehandicapte doorzingt, terwijl we al klaar zijn. Au! Wat doen jullie hier?Wees blij en dankbaar dat je hier niet hoeft te komen! Wees blij en dankbaar dat je kinderen wel goed mee kunnen! Ga alsjeblieft snel terug naar je eigen gemeente! Waar  je hoort en verwacht wordt!
Wat een onchristelijke gedachten vullen mijn hart. Iedereen is hier toch welkom? Ja! Maar weet je? Volgens mij zijn er hier een heel aantal die komen voor de gezelligheid en het uitslapen, die komen omdat in deze dienst ten minste wat te zien en te beleven is. Die komen voor zichzelf. En volgens mij schiet dat nu net het doel voorbij!
Maar misschien ben ik ook wel wat te overgevoelig!
Gelukkig, de volgende keer gaat Rob weer met de boerderij! Zit ik op mijn eigen plek, in mijn eigen gemeente, met het bijna complete gezin. En weet ik dat hij 'aangepast' gelukkig is!

vrijdag 13 januari 2012

Afscheid van Boddaert

Voor de juffen, echt verdiend!
Vandaag is het de grote dag!
Rob wilde er nog niet aan denken gisterenavond, maar zelf was ik al druk met de voorbereidingen.
Afscheid nemen, dat is niet fijn.
Na een intensief jaar opeens je juffen en de kinderen niet meer zien.
Niet meer op ze leunen en steunen, niets meer aan ze vragen, niet meer met de andere kinderen spelen.
Nee, hij vindt het maar niets.
Daarbij komt: al die vrije tijd thuis. Wat moet hij daar mee? Wat kan hij thuis doen? (*Dùhù...*)
Ondanks dat hij veel heeft geleerd op Boddaert, is het moeilijk het geleerde mee te nemen naar thuis.
Generaliseren is niet de sterkste kant van een gemiddelde autist. Laat staan van Rob!
Gelukkig heeft hij zelf een oplossing bedacht. Want dat is wel een sterke kant van hem, van de gemiddelde autist: oplossingen bedenken, tenminste...hier wel, ook al is het niet altijd een oplossing waar ik in mee kan gaan... Maar deze oplossing van Rob vind ik wel prima:
Zet maar vast in de agenda's, juffen!
Woensdag 7 maart komt Rob op visite bij Boddaert. Voor de hele middag.
Noem het meedraaien, prima, is inderdaad precies hetzelfde. Maar wat maakt dat uit? Hij gaat op visite. Lekker toch! En, dan is het ook niet zo defintief vandaag:
Gelukkig, toch geen afscheid voor altijd!!

Cadeautje voor op de groep

Het is een beetje maf. Volgens mij lig ik er uit bij Blogger. Niet zo aardig van ze. Maar ik kan jullie reacties niet meer gewoon lezen. Ik moet daarvoor naar het dashbord. En ik krijg jullie blogs er niet op. Jammer, want ik mis het meelezen wel. Ben benieuwd wat jullie te schrijven hebben, hoe het met jullie is. In het bijzonder met sofazitters enzo...
Maar zo meteen ga ik nog eens een poging wagen. Ik laat me niet zomaar uit blogland verslaan!

En daarna ga ik de traktatie maken voor het afscheid: een spiesje met poffertjes en manderijntjes. Lekker, makkelijk en gezond. En dan richting Boddaert. Voor het echte afscheid. Want voor mij geldt het wel: voor altijd. Ik mag vast niet eens een keertje op visite komen. Slim idee toch wel he, van zoonlief. Ik kan het allicht eens vragen. Nee heb ik, maar..ja is altijd nog te krijgen!

woensdag 11 januari 2012

Zwemles

Zojuist kom ik terug van zwemles. Geert moest weer zwemmen en het was kijkles.
Ik baal er altijd een beetje van, net zoals velen. Het is best een heel gedoe.
Geert zit nu in het groepje vóór het diepe, dat betekent de laatste tijd: van 18.45 tot 19.30 uur.
Nou, laat zat hoor, ben je net lekker klaar, moet je weer gaan. En voor ze op bed liggen!!!
Het ging allemaal een beetje...eh...chaotisch vandaag. Ja, chaotisch. Dat is wel het goede woord.
Het begon er al mee dat het lastig weggaan was. Dit nog en dat nog, nog even plassen en nog even... nou ja. Hele heisa.
En dan komen we in de kleedkamer, na een voorspoedig autoritje gelukkig en wat zie ik?
Wat zie ik niet! De zwembroek!! O helpie. Vergeten. En hij ligt klaar. Op het krukje bij de klerenkast. Ja, ik weet het precies. Maar ja!
Paniek bij Geert. Maar ik moedig hem aan gewoon in zijn onderbroekje te gaan. Zo'n stoere boxer wil iedere man!
Maar nee. Per slot van rekening is het KIJKles. Weet je hoe erg dat is, als je in je ONDERbroek zwemt??
Oke, ik op zoek naar een lieftallige badjuf, die me doorverwijst naar de kassa. Daar hebben ze gevonden voorwerpen.
Al snel was het geregeld en lag Geert blij en tevreden met een prachtige, goedpassende zwembroek te water. En zwemmen dat hij doet! Ik kijk mijn ogen uit. De hele tijd staat mijn duim kaarsrechtop. Super kerel, doorgaan zo!

plaatje van www, niet onze glijbaan...
Al na een half uur haalt de badmeester alle lijnen weg. Hè, gaan ze nu al stoppen? We kijken elkaar, zittend langs de kant, verbaasd aan. De badmeester vertelt echter iets veel leukers. Ze mogen allemaal van de grote glijbaan, zo een met honderd treden en in zo'n wildwaterstroom naar beneden roetsjen. En, wij als ouders mogen mee. Alleen kijken. Dat is dan weer jammer :-).  Maar toch: wat een feest!
Als het uiteindelijk echt tijd is om te stoppen mogen de meeste kinderen gaan aankleden, maar enkele worden verzocht nog even te blijven zitten. Doen ze nog ook. Die meesters hebben zo'n ontzag! (*jaloers*)!
Ook Geert blijft braaf op zijn plekje. En dan komt het grote nieuws:
-Jullie worden maandag allemaal in het diepe bad verwacht!!
De ouders juichen, de kinderen staren verbaasd de badmeester aan. Huh, dat stond toch niet in de brief??
Wat geweldig. Weg gebroken avonden, weg laat naar bedgangers, weg de Geert die van vermoeidheid zo het water in tolt. 's Middags heeft hij veel meer energie. Dat hoop ik tenminste. En dat is dus het voordeel van het diepe: nu weer elke maandagmiddag en woensdagmiddag. Dat andere voordeel snap je zelf wel: een stapje dichter bij het diploma. Hoera voor Geert.
Thuis wacht het gebak hem al op. Want we vieren vandaag ook een klein beetje onze trouwdag: 17 jaar getrouwd zijn we. Dus dat feest werd dubbelfeest. Je wilt niet weten hoelaat ze in bed lagen net...Nog later dan normaal, maar ja, wat is normaal??

maandag 9 januari 2012

Fysio en zo

Vanmorgen dan eindelijk naar de fysio. Hoewel het al een stuk beter gaat, voel ik gewoon dat het 'ergens' nog niet helemaal goed zit. En dat heb ik goed gevoeld.
Hoe het komt dat het weer vast is gaan zitten?
De fysio is goed te spreken vanochtend: hij antwoord op mijn verhaal van de frituurpan, dat ik zoiets gevaarlijks ook maar gewoon moet laten.
-Ja, verzucht ik, ik kan beter gaan skien!
Na een hevig geduw en getrek aan mij en mijn arme rug en na een flink krakend geluid vanuit diezelfde rug vraagt hij of de oliebollen toch nog gelukt zijn.
-Uiteraard, zeg ik. Ik had zes pakken en heb er de hele dag overgedaan, maar het is gelukt. Per slot van rekening niet voor niets die pan schoongemaakt en die pijn geleden, toch?
-Dat is dan zeker vooral karakter, antwoord hij.
Wow, dat is nog eens mooi uitgedrukt.
Karakteroliebollen, bollen met karakter. Precies ja, zo ist!
Na nog even stevig mijn bekken te hebben verdraaid en een prettige handdruk loop ik de deur uit. Met meer pijn dan toen ik kwam, dat wel.
Gelukkig is iedereen nu eindelijk weer naar school en heeft het normale ritme weer een aanvang gekregen. Dus kon ik lekker plat, zowel vanochtend een poos als vanmiddag. Helemaal lekker lag ik niet, want Rob ging met behoorlijke hoofdpijn naar school. Stel je voor zeg, als de meester nou ook nog eens zou bellen en ik hem, op de fiets, op zou moeten halen.. Maar gelukkig gebeurde dat niet. Zojuist kwam hij helemaal blij en zonder hoofdpijn thuis. En zo is mijn eerste vakantiedag weer voorbij. Het was geweldig!

zaterdag 7 januari 2012

Kontluis

-Hallo mama, ik kom lekker bij je liggen...
-Ohhhhoooo, steun ik, moet dat nu al?
Ik spiek door mijn ooghaartjes naar de wekker.
Mm, 8.23 uur. Trek het kwartier wat de wekker voor staat eraf en ik concludeer:
Niet slecht voor de jongens.
Vannacht er een paar keer uit geweest voor Geert. Hij lijkt ziek: koorts, hoofdpijn en misselijk.
Maar nu komt Rob. En als hij wakker is praat hij. Dat gaat door tot vanavond, als hij weer slaapt.
Ik vertel Rob dat hij zachtjes moet praten omdat Geert ziek is. Dat is moeilijk voor hem, maar hij doet zijn best.
Wat Geert heeft?
-Griep denk ik.
-O. Het wordt even stil. Maar dan begint de vragenparade.
-Wanneer word ik ziek? Ik hoop heel snel, dan hoef ik lekker niet naar school
Wel ja, de vakantie is nog niet eens ten einde of meneertje klaagt al weer...
-Ik ga zonder jas buiten lopen, dan word ik ziek en hoef ik niet naar school.
-Mooi wel. Als je express zonder jas naar buiten gaat, moet je toch naar school, ook al ben je nog zo ziek, bluf ik.
-Welke ziekte is dan nog erger, dat je helemaal niet naar school hoeft?
-Kanker! Maar de kinderen die dat hebben willen graag naar school.
-Echt? (*zucht*) Welke ziekte hoort er tussenin?
-Eh..waterpokken bijvoorbeeld. Of een andere kinderziekte.
-Kinderziekte!!! Ooooooooh. Je beledigt me man! Dat mag je niet zeggen over kinderen. Ik wil dat woord nooit meer horen!!!
Diep verontwaardigd is Rob. Hoe kan ik dat nou zeggen! Hij neemt het woord letterlijk en ziet het als een uitschelden van kinderen.
-Als je dat nog een keer zegt... dreigt hij. Jij vindt het ook niet leuk als ik zeg dat je een grotemensenziekte heb!!
Als de verantwaardiging gezakt is we weer rustig naast elkaar liggen vraagt Rob:
-En kontkluis, wat is dat voor ziekte?
Dan is het serieuze gesprek afgelopen. Mijn man en ik liggen dubbel van de lach en Rob is alweer heel boos op ons.
We zeggen dat het niet bestaat en dat het een lelijk scheldwoord is. Het blijkt dat hij dat inderdaad heeft ondervonden.
Na een dikke knuffel stappen we uit bed.


Als ik beneden kom is Rob druk bezig. Hij heeft al minstens 11 sinaasappels uitgeprest. Voor ons allemaal een glas vol.
-Het is feest, mam.
-O ja, waarom is het feest?
-Omdat ik van jullie allemaal heel veel hou!!

Verontwaardiging en boosheid zijn verdwenen, als sneeuw voor de zon. Een beker koud water is het, zo'n glas liefdessap!


donderdag 5 januari 2012

Wat ik zo al deed vandaag

Terwijl de storm nog voort duurt buiten, vooral vandaag weer, is het hier binnen redelijk rustig. Zelfs Geert is momenteel aan het spelen. Onze oudste is weg en de tweede zit huiswerk te maken (!) Discipline noemt men dat...huiswerk maken in de vakantie. En Rob komt zo meteen thuis van de naschoolse opvang.
Kinderboeken voor school
Omdat hij nu nog lekker weg is, zit ik hier, achter de pc. Vanmorgen ben ik Geert bij een neefje gaan brengen om even lekker samen te spelen. Zelf ging ik bij de boekhandel langs. Gevaarlijk werk. Want dat is vaak heel beroerd voor de portemonnee. Vooral nu, omdat gisteren de kratten met opruimingsboeken zijn neergezet...En in de opruiming is het altijd wel goedkoper he. Dus koop je meer. Ik tenminste wel. Deze keer alles doorgespit maar niet heel veel voor mezelf gevonden. Want romans laat ik sowieso staan. Het gaat me vooral om boeken over Bijbel en/of opvoeding enzo. Of toekomstige cadeautjes. Wel leuke dingen gekocht. Twee boeken over opvoeding, een boek over ongelukken en wat je daarmee kan. Ik heb het zelf  in de kast staan en al gelezen, toen ik voor pampus lag, maar ja, mooi cadeautje voor wie eens net zo komt te liggen...
En verder nog wat informatieboeken over van alles en nog wat. Maar al die kinderboeken! Jongens, die kun je toch niet laten staan!! Die heb ik ook gekocht. Maar wees gerust, niet voor mezelf of voor onze kinderen, maar voor de school van Rob. Daar houd ik de bibliotheek bij en af en toe koop ik op de bonnefooi iets. Dat geld krijg ik wel weer terug.

Het stapeltje voor mezelf, goed gedaan he, zo klein!

Met mijn rug gaat het echt beter. Nu twee nachten goed geslapen, dankzij pijnstillers en na gisteren de hele dag een zeurende pijn in mijn heup te hebben gehad, mag ik nu niet klagen. Als je bedenkt dat ik vanmorgen de badkamer deed, naar mijn schoonzus gefiets en weer terug. Nou ja vooruit, ik heb de elektrische duofiets gepakt en dus zelf niets hoeven doen, maar toch! Bij de boekhandel gesnuffeld. Letterlijk op de knieen, dan zit je het beste en zie je het meest he! Al met al gaat het nu redelijk. Pas maandag kan ik bij de fysio terecht. Dat is jammer, hoewel, misschien is het dan wel niet meer nodig...
Christien, bedankt voor je tips. Ik heb op de genoemde site gekeken. Volgens mij doet mijn fysio echt wel vanuit dezelfde manier. Hij zegt tenminste ook 'manueel' te zijn.
Allemaal fijne dag en geniet nog even van de vakantie!

dinsdag 3 januari 2012

2012 - (G)een nieuw begin?

Allereerst wens ik jullie een heel goed en gezond 2012 toe. Ik had het vorig jaar al gedaan, maar vooruit. Mocht je die blog gemist hebben, dan alsnog en anders extra!

Inmiddels is het jaar twee dagen oud en al een heleboel storm verder. Buiten en soms ook binnen. Regelmatig ook diep van binnen. Waarschijnlijk ben ik door het weer bevangen, want ik voel me somber en neergeslagen. Moe door de pijn in de rug die gekgenoeg vooral 's nachts op komt dagen. Waarschijnlijk moet ik 's nachts ook de oefeningen doen om de boel los te houden...nou daar heb ik echt zin in, ik lig er zelfs van wakker..        (*Bleh!*). Dan lig je in bed, wordt je van de pijn wakker, maar ergens dringt het gewoon niet tot je door dat je er beter even uit kunt gaan. Rek, strek en weer slapen. Ergens landt dat midden in de nacht gewoon niet.
Overdag gaat het eigenlijk best wel, na de startproblemen die tot ongeveer half 12 duren. En ik merk absoluut verbetering. Maar ik word zo sjaggerijnig van het slechte slapen... Vannacht neem ik toch maar weer een pijnstiller!
Verder lijkt het wel alsof alles gewoon door gaat. En ja, dat is natuurlijk ook zo. We hebben immers alleen maar de 1 naar een 2 veranderd? Verder veranderd er helemaal niets. Alles gaat net zo door als vorige week. Tja, wat had ik ook anders verwacht?

De kinderen zijn deze week alle vier nog vrij. Ergens is dat handig: hoef ik nog niet naar school heen en weer.
Anderzijds zijn er weinig momenten van rust in huis. Gelukkig gaat Rob vanaf vandaag weer naar Boddaert, de naschoolse opvang. Het is nog maar even: volgende week neemt hij afscheid. En je begrijpt: hij is dan weer meer thuis en dus gaat het me weer veel energie extra kosten. Die ik niet heb...
Wat was het lekker, dit jaar op Boddaert. En wat heeft hij veel geleerd. Wat dat betreft ben ik ontzettend trots op hem. Nu nog even leren dat het naar thuis wordt gegeneraliseerd! Wat zou dat handig zijn. Hij is er nog druk mee bezig, dat merk ik aan hem.
Nou mensen, ik wist echt niet wat ik schrijven moest, maar zo te zien is het blaadje wel weer gevuld. Ik wens jullie allemaal een fijne dag verder. Blijf lekker binnen en kruip met een boekie in een hoekie. Of met je pc...eh...op de wc?!

Pagina's