zaterdag 31 december 2011

Kaarzenmakerij 't Smallert

Na een snelle actie van frituurpan schoon maken voor de oliebolllen van vandaag zijn we gisteren met ons vieren naar Emst gereden. De meiden wilden niet mee, wat ik ook wel begreep.
Binnen drie kwartier waren we er. Ons trof het geluk dat er geen andere bezoekers waren. Kennelijk heeft mijn vorige blog jullie bang gemaakt? :-) Of jullie hadden andere plannen, dat zal het zijn geweest.
We liepen de kaarzenmakerij naar binnen en kregen daar heel luxe, uitleg van een dame, helemaal alleen voor ons.
Geniet mee door de foto's!

-Doop de met watergevulde ballon, voorzichtig in de hete paraffine. Snel er weer uithalen en dan twintig seconden wachten.
Dit moesten we blijven herhalen tot de kaars dik genoeg was. 


Rob vond het vreselijk eng: hij is doodsbang voor ballonnen. Uiteindelijk overwon hij eventjes zijn angst.   


Onze workshopleider snijdt de ballon open en laat het water eruit vallen. De ballon komt vanzelf mee. We houden een kom over.


 De rand moet natuurlijk wel mooi glad zijn, dat doen we zo:


Dan mogen we de kom gaan versieren, boven de winkel en werkplaats in een grote knutselruimte.

                                  

 Allemaal zijn we druk bezig. Ik heb ook een eigen kaars...maar geen fantasie op dit moment. Maar ouders mogen officieel niet mee naar boven, in verband met te veel drukte. Aangezien we als enige waren hadden we geluk: papa mocht toch ook mee. Maar ik denk ook dat Rob's gedrag meespeelde...


 Als laatste gaat er zand in, mooi sierzand en een waxinelichtje. Het geheel wordt prachtig en goed ingepakt, zodat het zand thuis ook nog op z'n plek zit.

 Na nog een bezoekje aan de Mac, wat we zeker alle vier hadden verdiend, gingen 's avonds natuurlijk de kaarzen aan: mooi in zo'n kom. Natuurlijk niet op de foto te zien, maar het geeft een heel leuk effect.


Al met al was het een zeer geslaagde middag. dat was net wat we nodig hadden,  in deze onrustige vakantie. Dit is echt ook een heel leuk idee voor een kinderfeestje, zie voor meer info: http://www.smallert.nl/ Er is ook een grote speeltuin en een forellenkwekerij, waar je mag rondkijken.

Jammer was dat ik mijn rug forceerde tijdens het schoonmaken van de frituurpan, 's morgens dus al. Het lijkt er op dat ik een hele grote reuzenstap terug ben. Ik zit weer volop aan de medicijnen en heb heel veel zin in een bezoekje aan de fysio. We gaan het jaar dus wat dat betreft niet zo heel goed uit en in, jammer. Ik voel me er ook echt heel teleurgesteld en verdrietig over: mijn eigen lijf laat me alweer in de steek. Alweer tijdens een vakantie, alweer tijdens een uitje.
Met verdriet dacht ik gisteren aan die zes pakken oliebollenmix die in de kelder staan. Gelukkig is het toch gelukt ze te bakken vandaag, al heb ik er heel de dag overgedaan. Het scheelt dat ik nu direct de medicijnen in huis heb en de oefeningen weet. Dat is een grote voorsprong op de vorige keer. Voor nu geldt: rustig aan, heel rustig aan en vooral opletten op mijn lichaam en die pijn. Luisteren naar die pijn! Activiteiten neerleggen en er zelf naast gaan liggen, dat is nu het beste. :-(

Ik dank jullie allemaal voor het meelezen en de mooie, lieve reacties die het afgelopen jaar via de blog naar me werden geschreven. Ik wens jullie allemaal een goede jaarwisseling en een heel gezond, fijn maar bovenal door God gezegend 2012!

donderdag 29 december 2011

Van kerstbal naar stuiterbal

Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......
Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......
Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......
Stuiterdestuiterdestuiterdestuiter......

Vier kinderen, vier stuiterballen.
Tijd voor actie dus.
Morgen gaan we weg, manlief is vrij, dus we rijden naar Emst naar de kaarzenmakerij.
Wie kennis wil maken met onze stuiterkids is welkom, maar ik adviseer je thuis te blijven...
Als ze daar goed hun best doen gaan we misschien nog wel langs de Mac.
Vanmiddag hebben we een verjaardag van een neefje. Arme schoonzus, komen wij ook aan hoor. Gelukkig kent ze ons en kijkt ze niet heel erg meer van gestuiter op.
En net nu we dit alles besloten hebben, het feestje stond al gepland, maar de kinderen besloten net allemaal mee te willen, gaat het regenen. En manlief neemt zo de auto mee, voor zijn avonddienst. Jammer dan.
Nou ja, wie weet regent het gestuiter er af en heb ik de rest van de dag mierzoete, lieve kindjes. Een droom, die nooit verwezenlijkt lijkt te worden. Maar goed ook, lijkt me erg saai!

dinsdag 27 december 2011

Oliebollen kopen

De kerstdagen zijn weer voorbij. Net zo snel als ze ons naderden, was het opeens ook al weer 27 december.
We hadden het fijn met elkaar. Natuurlijk was het niet altijd 'pace en vree' maar over het algemeen wel.
Zaterdagavond al, begonnen Rob, Geert en ik met een kerkbezoek, welke in het teken stond van 'Op zoek'. Een laagdrempelige dienst, waar Rob graag heen wilde. Mijn ideeen waren daar eerlijk gezegd een beetje anders bij, in verband met stevige hoofdpijn. Maar ja, wie laat zijn jongen thuis als hij eindelijk zelf eens aangeeft dat hij wíl gaan? Het werd een hele mooie dienst, waar ik helemaal geen spijt van had. Ik kwam heerlijk tot rust door het zingen en mijn gevoel ging nu eindelijk met mijn verstand mee: ja! het is morgen kerstfeest. Hehe...
Toen we maandagmorgen naar dezelfde kerk fietsten voor een zangdienst, vroeg Geert waarom we nu weer naar de Oude Kerk zouden gaan, waarop Rob een mooi antwoord gaf: Van deze kerk krijg ik geen hoofdpijn. Dit heeft vast wat uitleg nodig. Houden jullie te goed.
Zojuist ben ik even buiten geweest. Dat was hard nodig voor Rob, die telkens bezig gehouden moet worden of op ideeen gebracht moet worden deze vrije dagen. We gingen langs de oliebollenkraam. Hij deed het woord, want hij wilde oliebollen en betaalde ze van zijn eigen geld.
plaatje van www
-Goedemiddag, kan ik je helpen?
-Verkoopt u oliebollen?
-Ja, met krenten.
-Hoeveel kosten vijf oliebollen?
-Vier euro
-O. Hoeveel kosten 3 oliebollen?
-Twee veertig.
-Aha! Hoeveel kosten twee oliebollen?
-Nou, als je zo doorgaat zeg ik een tientje.
-Hoeveel kosten twee oliebollen?
-(Zucht) Een zestig.
-Ik wil twee oliebollen... (Onder ons gezegd: dat wist hij op de fiets ook al, voordat we aankwamen...)
Rob geeft een briefje van tien euro.
Nieuwsgierig bekijkt hij het geld wat hij terug krijgt.
-Helaas, geen vreemde munten, Teleurgesteld komt hij naar me toe lopen.
-Meneertje, je oliebollen!!! roept opeens de dame in de kraam.
O ja, laten we die niet vergeten! Want waar ging het nu eigenlijk om?
Om vreemde munten natuurlijk!

vrijdag 23 december 2011

Kerstvieringen, foto's

Deze week waren er allerlei vieringen. Rob vierde Kerst op de naschoolse opvang. Anders dan ik jullie eerder vertelde was het zonder ouders. Dat scheelde een hoop drukte voor ons hier en Rob had het erg gezellig. Hij kwam thuis met zelfgemaakte kersttompoezen, die hij samen met Geert lekker op at.



Diezelfde dag was er de kerstviering van school: woensdagavond. Rob ging er met papa heen. En terwijl ik met Geert naar zwemles ging, jammer! floot Willeke op school alle muziekjes die ze wilden horen. Zo waren we allemaal lekker bezig deze avond!



Gisterenavond kwam papa thuis met een leuk kerstpakket.


Helemaal nieuw voor me: dus herscholing is hierbij vereist!
Inmiddels heeft Rob nu Kerstvakantie, vieren de anderen op school, zonder ouders, hun kerstviering en komen dan ook naar huis. Dus mijn laatste rustige ochtendje van dit jaar was gisteren. Toen ik bij de supermarkt liep, weet je wel! (Grr).
Maar ja, nu wel alles wat ik hebben wilde binnen. Dat betekent dat ik ook kan gaan genieten van de vakantie. En dat betekent: kinderen bezighouden en niet letten op de tijd. Weet je, die combinatie is eigenlijk best wel leuk. Hopelijk blijft het leuk. Dat is altijd afwachten...
Tot slot nog een knutsel van Rob. Het grappige is, dat hij het mij nu ook heeft geleerd. Tja, met zo'n crea zoon moet je als moeder ook wat he!
Puck, van harte welkom als volger. Leuk dat je meeleest en al zo actief meedenkt! :-)

De foto helemaal bovenaan mijn blog is de wens voor jullie allemaal. De knutsel is door Geert gemaakt, de kaart door mij :-) Knap he. Ik wens jullie allemaal goede feestdagen toe. Dat het kerstfeest je meer (gaat) zegt (gen) dan alleen gezelligheid en eten. Denk vooral aan het Kind Jezus, Die speciaal voor jou naar deze aarde kwam, om alles weer geod te maken.
Merk je daar niets van? Nee, ik ook niet zoveel. Maar eens komt Hij nog eens terug. En dan zul je het merken, dan zal alles volkomen volmaakt worden! Gezegende dagen dus!

woensdag 21 december 2011

Het is uiteraard heerlijk om een intendo DS  in huis te hebben. Ieder die dat ook heeft zal het beamen.
Maar gelijkertijd ligt er voor ons als ouders een nieuwe uitdaging: Rob zijn grenzen leren.
Iets wat leuk is leg je immers niet zo maar aan de kant?
Wij beseffen echter volledig, dat Rob een jongen is die makkelijk begint en nooit meer stopt. Afspraken maken is dus een must, willen we niet dat hij superverslaafd gaat raken.
Na, wat dit betreft een foute, maar makkelijke maandag gaan we weer volledig voor een intensieve dinsdag:

De bus rijdt voor. Rob springt er uit en loopt ons zo voorbij.
-Ook goedemiddag, kijk ik hem na.
Hij laat zijn tas en jas vallen waar ze van zijn rug afglijden en loopt regelrecht richting DS.
-Rob! Het is nu kwart voor drie. Een half uur, oke. Dat is dus tot kwart over drie. Gehoord?
-Ja-ah! Zeur niet mens, zegt zijn toon.
Maar de afspraak was duidelijk. Kwart over drie doet hij, nadat zijn level klaar is, de DS uit. Kijk! Als je nu maar nooit vergeet afspraken te maken he. Dan kan het leven aardig simpel worden.
Maar dan...
We zoeken een nieuwe activiteit.
-Zullen we lego-en? Of even lezen? Alles wordt direct aan de kant gezet. Want wat is er nu net zo leuk als DS-en?
-Of zullen we naar de supermarkt lopen, mama?
Hé, eigen idee. Maar dan moet ik wel uitkijken. Voor je het weet...is de portemonnee leeg. Mijne!
Deze keer valt het mee. Op mijn vraag wat we dan gaan kopen antwoordt hij:
-Thee. Ik twee pakjes en u twee pakjes. Ieder zelf betalen.
Juist, dat gaan we doen. Eenmaal buiten besluiten we te gaan lopen. Achteraf voelde ik goed mijn rug, dus dat was te gek. maar verder ging het leuk. Hij bleef goed bij me. En we liepen langs het postkantoor. Tenminste, wat eerst het postkantoor was. De schuttingen spreken duidelijke taal: het postkantoor is weg. Maar het is wel interessant...

rara, wat ziet hij daar???
Mooi toch, voor zo'n kerel?
Al met al hebben we leuk gewandeld. Mooie dingen gezien en lekkere thee gekocht. Waar we direct aan begonnen, toen we eenmaal thuis kwamen. Lekker warm!

maandag 19 december 2011

De tijd

Het is gek. Vreemd. Lastig. Ik ben er nog niet aan toe. Alle mensen! Wat is dat toch met mij?
Ja oke, ik maak kerstkaarten, ik schrijf ze en verstuur ze. Ik beloof mijn schoonmoeder oliebollen te bakken voor bij de koffie op nieuwjaarsmorgen. Ik bedenk wat we met kerst gaan eten, niets bijzonder trouwens. En ik zoek iemand die met ons de oudejaarsavond door wil brengen.  Ik plan. Ik doe. Ik organiseer. Verder laat ik mijn neus zien op het Kerstfeest van de zondagsschool. Op het Kerstfeest van de naschoolse opvang. En pal daarna op het Kerstfeest op school van Rob. Ik heb de cd's aan met kerstmuziek en de kaarsjes branden gezellig elke avond.
Maar nee! ik ben er niet aan toe. Kerstfeest wel. Fijn feest vind ik dat. Wel confronterend: zo erg is het met ons geworden dat God Zijn Zoon vanuit de heerlijke hemel naar deze verdorven aarde stuurde. Om ons zalig te maken. Tragisch en tegelijk prachtig feest!
Maar nee! Ik ben er niet aan toe om afscheid te nemen van 2011. De tijd glipt door mijn vingers. Maar ik wil het niet!  Hoe het komt? Geen idee! Gevoel. Gewoon gevoel. Een heel naar gevoel.
Het liefst duik ik in een heel klein holletje en verstop me tot het feestgedoe voorbij is. Tot iedereen weer normaal gaat doen en vooral rustig. Rust! Dat is waar ik naar verlang. Uren in bed kruipen en geen gezeur aan mijn hoofd. Hoe het komt? Geen idee! Gevoel. Gewoon gevoel.
Hopelijk kan ik deze week nog wat rust creeeren voordat de scholen vakantie krijgen. En hopelijk ben ik dan zo uitgerust dat ik al het lawaai en de gezellige drukte weer volkomen aankan. Dat ik met veel plezier de oliebollen bak. Met verlangen uitkijk naar het moment van proeven. En dat ik net zo snel als de tijd kan gaan. Ook als-t-ie richting de 12 gaat.  Maar ik weet niet of ik díe bij kan houden hoor. Want volgens mij is dát gewoon het hele probleem. De tijd. Die zo snel gaat. Die is niet bij te benen. Hopelijk is dat in januari anders. Ik kijk er nu al naar uit!

donderdag 15 december 2011

'Even kijken hoor. Eh...dubbelklik op photo-nog-wattes. Ja, zo ja. Dan eh..o ja foto bewerken, bladeren ja, daar is-tie'.
Na heel wat oefening weet ik nu hoe het moet. Van een foto een kerstkaart maken. Bewerken om de juiste tekst erop te krijgen. En afdrukken. Nog een heel gedoe zeg. Een vak apart zeg maar...
Uiteindelijk is het tot mijn grote tevredenheid gelukt. Via knippen/plakken in Word. Afdrukken op mooi papier. Adressen schrijven (!) en afzender natuurlijk... En ja hoor. Vandaag zijn de 75 kaarten eindelijk weg.Wat een rust. Wat een leegte ook, in mijn hoofd.
Ik zie jullie denken. Aha, vandaar dat je zo'n poos weg was.
Klopt. Daardoor en door nog een héleboel andere dingen die mijn gemoedsrust verstoorden.
- Kerstkaarten dus, jullie krijgen hem ook, de dag voor Kerst. Nog een momentje dus.. Jammer he!
- PGB. We kregen een voorstel als tegenprestatie van het bezwaar. Voorstel aannemen is bezwaar zien als 'niet gestuurd'. We gaan er niet op in. Dat betekent dat we doorgaan voor een hoorzitting. Brrr, klinkt heel spannend! Maar ja, 't is voor een goed doel he. Het voorstel was trouwens 2 uren per week individuele begeleiding. En dat is al heel mooi, maar ja. We zijn niet snel tevreden.
De momenten dat ik niet bezig was met kerstkaarten kookte ik eten of deed de (af)was. En verder sliep ik. Elke middag. Dat moet gewoon weer. Ik merk het aan allerlei dingen. Dus luister ik maar naar mijn lichaam en doe wat ik doen moet. Slapen en rusten.
Dus daarom misten jullie me. Tenminste, dat hoop ik een beetje.
Mijn vorige blogje over de verwisselde dossier was echt verzonnen, hoor. Ik dacht te lezen in sommige reacties dat jullie er van uit gingen dat het echt was gebeurd. Maar nee. De dossiers waren wel verwisseld, maar dat heb ik per ongeluk, door middel van een telefoontje, zomaar gehoord. Als ik niet had gebeld, had ik ook niets geweten. Best wel leuk trouwens, als je verzinsels gelezen worden als echt. Ik heb behoorlijke schik gehad!
Nieuwe volger Co, van harte welkom! Veel leesplezier. Jullie allemaal trouwens. Binnenkort kom ik weer bij jullie langs!!

vrijdag 9 december 2011

Fictie

-Goedemorgen. Wij hebben een afspraak met mw. Zorg.
-U allemaal?
-Ja-ah, wij allemaal. Trots blik ik naar achteren. Daar staan ze. Al degenen die mij lief zijn.
-U mag plaats nemen in de wachtkamer.
Rustig lopen we die kant op. Mijn kinderen zijn zo mak vandaag. Hoe zou dat toch komen? Hier? In het hol van de leeuw?
Niet zo heel veel later komt mw. Zorg eraan lopen.
-Dag Aline. Wij kennen elkaar al he. Welkom.
-Dag mw. Zorg. Ik heb de hele familie meegenomen. Zal ik hen even voorstellen?
Mw. Zorg knikt onzeker. Bang voor wat komen gaat?
-Dit is mijn man, GJ. Beleefd schudden ze elkaar de hand.
-En, ga ik verder, dit is mijn andere man, GJ
Ook zij geven elkaar de hand.
-En dit zijn mijn kinderen: Aagje, Bas, Chantal, Dirk, Evelien, Fokke.
Inmiddels zijn de ogen van mw. Zorg groot van verbazing en haar wangen lijken vuur, zo rood.
-Eh, oké, kom u allemaal maar verder.
Braaf lopen we allemaal achter haar aan, de lange gangen door van dit zorggebouw.
Trap op, gang door, deur door en dan haar kamertje in. Kamertje ja. O jongens, hoe gaat dat allemaal passen?
Mijn mannen en ik nemen plaats op de stoelen. De kinderen nemen plaats rondom ons, op de grond.
-Kan ik soms een kopje koffie voor u inschenken?
-Graag, cappuchino alstublieft.
Mijn mannen knikken instemmend.
-En voor de kinderen ook graag. Dat zijn ze zo gewend, begrijpt u. Met veel suiker graag!
Alweer verbazing. Ergenis lees ik ook. 'Wat moet ik hier mee!' Mw. Zorg is duidelijk in de war.
Als we allemaal zitten en de geur van de heerlijke koffie opsnuiven begint  mw Zorg.
-En Aline, waarmee kan ik je helpen?
-U ziet het he, steek ik van wal. Ik heb een probleem. Een mannen probleem.
Sinds ik bij u loop, in deze instelling, heb ik plotseling 2 mannen en zes kinderen.
HOE IS DAT MOGELIJK??
Na een lange tijd mijn beleefdheid vooropgesteld te hebben, ben ik het nu zat.
-Verklaart u eens nader, Aline.
De kalmte van mw Zorg, die ze veinst natuurlijk, geeft me een boosaardig gevoel.
-Mw. Zorg. Onlangs belde ik u. En u melde me dat de dossiers door elkaar waren gegooid. Dat er twee mannen zijn die GJ heten, die op de zelfde dag jarig zijn en misschien zelfs tegelijk geboren zijn! U hebt nu zomaar het dossier van die man en zijn kinderen aan mijn dossier gevoegd. Mijn man en kinderen vinden dit niet leuk en we willen weer snel van de anderen af! Daarom zijn we hier. U moet dit oplossen. Dus mw. Zorg, WAT GAAT U HIERAAN DOEN???
Mw. Zorg slikt. Ze schraapt haar keel en opent haar mond. Zonder reslutaat overigens. Dan duikt ze in de computer. Na een lange stilte, die oorverdovend lijkt, komt er wat.
-Eh. Ja! ik zie het. Weer een diepe stilte. De kinderen zitten mak, maar beginnen wel wat te schuifelen.
-Eh...ik ga dit zo snel mogelijk herstellen, Aline. Dit is echt een heel slordige fout. Ik zal er voor zorgen dat dit alles zo snel mogelijk opgehelderd wordt.
Juist. Dat hoop ik dan maar. Want dit is echt te gek. Te veel. Te druk. Te duur. Te..ja, gewoon té. Twee mannen. Zes kinderen. Poeh!
Eenmaal weer buiten rennen de twee dossierkinderen naar de auto. Daarin wacht immers hun echte moeder. GJ neemt afscheid van me, met een stevige handdruk.Ik zwaai nog een keer en stap in de auto bij mijn enige, echte, eigen man, GJ. En mijn vier eigen kinderen. En ik neem tegelijkertijd afscheid van mijn dossierman. En dossierkinderen. Ik zucht eens diep. Eigenlijk was het best wel leuk. En grappig. Die mw. Zorg kromp haast in elkaar van ellende. Maar ja. Het voelde ook wel even rijk: twee mannen  en zes kinderen. Met allemaal een dossier. Ja. Eventjes was het wel leuk. Maar ook erg vermoeiend. Eigenlijk moet ik een schadeclaim aanvragen bij de instelling. Want dit kostte echt al mijn energie. Maar ja, stel dat ze nog een man over hebben? Laat maar zitten.

Fictie, met een waargebeurde kern, die van het dossier...

woensdag 7 december 2011

Nog meer foto's

 Maandagmiddag was het laatste Sintfeestje.
Sint? Wie is dat??? Ja ik weet het, een beetje maf nog he, op 7 december, maar vooruit, wel weer leuke plaatjes en ik heb vandaag deze week niet zo veel tijd...

Met dank aan Trudy!!!
 Maandagavond, na zwemles en voor het slapen gaan, wilden de jongens eindelijk zelf voor Sinterklaas spelen. Ze hadden van het weekend tig cadeautjes ingepakt. Nepcadeautjes en echte. Wat hadden ze een schik samen. Ze pakten alles in en deden het voorlopig in een plastic tas. Drie plastic tassen zijn het geworden in totaal. Wij pakten alles uit en daarna mocht alle papier in de papierkliko. Omdat deze volgende week vrijdag pas wordt geleegd, moesten de jongens even helpen!
Na al dat inpak en uitpakwerk was het echt helemaal klaar. Tijd ovor bed, heren!
En zie daar, op de slaapkamer van Rob? Tjonge, wat een ruimte. Al die ingepakte cadeautjes waren ingepakte theedoosjes. Die hij netjes had ingepakt en nu keurig de kliko heeft ingetrapt.
Dag verzameling!!!
Eén zak bevatte zoveel cadeautjes
Een surprise, voor mama

Yes, springen, stampen, Rob

Jij ook nog even Geert, kom op!

maandag 5 december 2011

Deze keer vooral wat foto's.
Sint is geweest en dat levert leuke plaatjes op.

zelf je kasteel bouwen

Dat lukt Geert goed, steen voor steen...

Technisch lego

Rob kreeg de lavalamp

 Wat een lavalamp doet? Het beweegt. Ze kunnen er echt uren voor liggen met z'n vieren.
Lekker rustig toch?
 Ik wilde jullie er een filmpje van laten zien, maar blogger pakt het niet, helaas. 
Na al lang mee te lezen zie ik dat je me bent gaan volgen, Brenda! Welkom en veel leesplezier toegewenst!!

vrijdag 2 december 2011

In de kast

De school, van Geert had vandaag een ander ritme: overblijven en allemaal om twee uur uit. Dit in verband met een vergadering, geloof ik. Mij bevalt het wel. Geert vindt het altijd lastig om eerst naar huis te komen, dan weer terug naar school. Eten en spelen ook nog tussendoor. Maar wel: eventjes spelen. Met de nadruk op Eventjes. Ben je net bezig, kun je weer opruimen.
Nu zitten we samen rustig op de bank. Hij rust uit van school, ik van de laatste Sintboodschappen.
Zonder te lezen en met mijn gedachten heel ergens anders blader ik een gekregen tijdschrift door.
-Mam, wat is dat?
-Oh! Eh, even lezen hoor.
Slik!! Ik lees zachtjes wat daarstaat. Het is een tekst ter verduidelijking van de foto. Hoe een zaadcel en eicel bij elkaar komen. Ai, snel omslaan maar.
-Wat was dat, mam?
-Ooo, zegt ik nonchalant, dat laat zien hoe een babytje in de buik van de mama komt. Maar vertel eens, wat ga je vanmiddag doen? Geert laat zich echter niet afleiden...
-Mam. Hoe komt dan een babytje in de buik?
Mijn hersensen draaien op volle toeren. Zeven jaar. Waar ben je dan aan toe?
Eenvoudig leg ik Geert wat uit over bepaalde bloemetjes en kleine bijtjes.  En ik vertel er bij dat het zo mooi door de Heere geschapen is. Dat het geen onderwerp is om op het schoolplein of tijdens het eten nog eens te herhalen. Geert knikt begrijpend. En hij vat het kort voor zichzelf samen:
-Dus bovenop was Willeke in het holletje in jouw buik. Daaronder Jorike en daarnaast Robert-Jan. En ik zat in de kast!
Hè! Wat??? Het blijft even stil. Zal ik vragen wat hij bedoelt? Wil ik dat weten? In de kast? Hè!
-Weet je wat dat is? In de kast?
-Nee, vertel eens?
-De kast is papa!

Pagina's