woensdag 30 november 2011

Welkom in de kassarij!

Dat Sint in het land is, daar merken we allemaal wel wat van. En omdat er al genoeg te lezen is op alle blogs, van mij nu even wat minder. Maar evengoed wel iets.
Vandaag kwam Sint op school bij Rob. Lekker vlot, dan is hij zometeen minder druk. Tegelijkertijd neemt hij drukte mee, wat weer makkelijk is voor juf en mama. Mooi bekeken vind ik dat altijd weer van school!
Jammer voor mij moest ik van die goeie ouwe man wel zelf even alle cadeautjes halen voor de kinders. En aangezien ik nog zo goed als niets in huis had...
Tjonge, ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat ik wil de jongens willen was uitverkocht. Uiteraard. dat kán toch ook niet anders. Met stomme verbazing kijk ik om me heen. Wat een chaos, wat een puinzooi. Zo druk. Mensen die bij de speelgoedwinkel nog een winkelkarretje nodig hebben.  Armen vol dozen, dozen en nog eens dozen. Alsof er van de crisis geen sprake is...
Ik sluit aan als vijfentwintigste klant, al levert me dat geen prijsje op! Nee, helaas, ik stond ongeveer dertig minuten in de rij voor de kassa. Maar, reken ik uit, dat is iets meer als een minuut per klant.  Best snel, vind je niet? Nou ja, daar stond ik dan. Met twee lelijk uitgescheurde papiertjes. Daarop de grote wensen van beide jongens. En eenmaal aan de beurt kon de dame bij de kassa me vertellen dat ik echt goed gekeken had: de spullen zijn uitverkocht...
Uiteindelijk is alles goed voor elkaar gekomen, maar ik heb  meer in de rij gestaan, dan uiteindelijk gewinkeld.
Volgend jaar! Nou, dan doe ik het anders!! Denk ik nu. Maar dan?  Dan doe ik weer net zo, denk ik. Domme ik!

maandag 28 november 2011

Van jurist naar beddenbouwer

Vanmiddag heb ik, samen met M. van MEE :-) het bezwaarschrift afgerond. Nu is het klaar om opgestuurd te worden. Exact binnen de zes weken zal het op het bureau liggen van de bezwarencommissie. En dan.. Ja, wat dan? Zullen we nu duidelijk te kennen hebben gegeven dat PGB noodzaak is? En..zien hun het ook?

Ik ben stichting MEE, met name dan 'mijn' jurist ontzettend dankbaar voor alle hulp. Niets was te veel. En het werkte allemaal super gesmeerd. Fantastisch! Wat een kennis hebben ze daar in huis!
Heel leerzaam trouwens ook. Weet je dat ik het echt leuk vond, om zoveel dingen op het juridische vlak te leren? Ik denk, dat ik later, als ik groot ben, ook jurist word!

Inmiddels ligt Rob op bed. Dat koste deze keer nogal wat moeite. Het leek vanavond wel 1 april bij ons. Rob zakte pardoes door zijn bed. Ik hield mijn lachen in, maar te laat:
-Dat is niet om te lachen joh!!
-Oke, sorry. Houd jij het matras omhoog, dan doe ik die plankjes er wel weer even snel in.
Jaja, wel weer even snel..Ahum..Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het zit natuurlijk normaal gesproken zo vast, dat je het bijna niet los krijg. Dus als het los zit..ja, je raadt het al: krijg je ze bijna niet meer vast. Mijn arme vrouwenspieren beukten erop los en duwden, rukten en trokken met al hun kracht, maar helaas. En papa, die met mannenkracht, díe was niet thuis.
Rob begint de moed al op de geven.
-Ik kan echt niet slapen vannacht hoor. Hij raakte bijna in paniek!
Ja en dan, als je kind eenmaal zo ver is, komt de stoot adrenaline vanzelf. Nog een stevige duwruktrekgedoe, weet ik veel wat, en tada! Het bed is weer slaapklaar.
-Hehe, zucht Rob tevreden, kan ik toch nog slapen.
En dan opeens weet ik het: later als ik groot ben, word ik...beddenbouwer. Of zoiets!

Christiaan, welkom op mijn blog. Leuk dat je mee gaat lezen. Enne..veel leesplezier dus!

vrijdag 25 november 2011

Kiespijn

-Au!!!
We zitten te eten. Opeens schreeuwt Rob het uit van de pijn.
-Au, au, auuuwweeewww...
Ongerust kijk ik hem aan.
-Wat is er, knul?
-Er zit iets in mijn tand! Auww, het doet zo zeer!
Een uurtje later geef ik hem toch maar een paracetamolletje. En neem het besluit morgen direct om 8 uur de tandarts te bellen.
Al de volgende dag kunnen we terecht. Rob heeft heerlijk geslapen en we hebben nog overwogen de afspraak af te zeggen. Maar met poetsen begint hij weer.
-Auwwweeewww.
Net een zeeleeuw!
En ik? Ik mag er niet aankomen, alleen een snelle blik werpen in zijn mond. Ik krijg exact 2 seconden om aan te kunnen geven dat ik niets bijzonders zie in de kies die pijn doet. Eh...welke kies??
Nou ja, dan maar naar de tandarts. Zij is bevoegd.
Eenmaal binnen gaat Rob rustig op de stoel liggen.
-Wat is er aan de hand, Rob?
-De kies doet zeer. En ik weet wel hoe dat komt hoor. Hij zit los...
Nu ik, met heel mijn moederhart:
-Auwwwweeewwww

woensdag 23 november 2011

Spierballenkracht

Zondagmiddag. We zitten op een provisorische manier klaar om te gaan eten. Iedereen zijn zelfgekozen broodje op het bord, bord op schoot en al kletsend of lezend lekker eten. Heerlijk makkelijk en ontspannen.
Maar vooraf eerst bidden. Natuurlijk, zou ik bijna zeggen.
Dan vraag ik altijd om nieuwe krachten door dit eten.
Geert wil ons graag vertellen wat er gebeurt tijdens het bidden:

-Als we bidden komt er vuur uit de hemel en daardoor komt er een spierbal in het eten.
Ik kijk hem aan en reageer.
-Je bedoelt dat we daardoor dan nieuwe krachten krijgen?
-Ja!
Tja, hoe zou het anders gaan???

maandag 21 november 2011

Deze week is het voorbereidingsweek bij ons in de kerkelijke gemeente. Voorbereiding op het Heilig Avondmaal. Daarbij denken we aan wat de Heere Jezus voor ons heeft gedaan. Hij heeft voor onze zonden de straf gedragen. Nu is er voor iedereen die in Hem gelooft verlossing van de zonden en eeuwig leven! Geloof je dat?
Deze week van voorbereiding geeft me weer eens extra de gelegenheid om diep na te denken over hoe het er tussen Jezus en mij voorstaat. Want wat staat er steeds veel in de weg om Hem te eren en te dienen. Onze zorgen en verdriet in het leven hier op aarde. Maar ook onze omgang met de medemens en al die tekortkomingen. Te veel om op te noemen...
Onze predikant las uit de profeet Jesaja.
Geschreven door Jorike, Jesaja 55:1 en 3
"Komt!" Kopen zonder geld. Waar doe je dat nog? Heel Europa en deze wereld ligt in crisis en vol verwachting richten we allemaal onze blik naar hen die wellicht de euro kunnen redden. Maar ten diepste heeft Europa zijn Gever verlaten. Waar kunnen we dan nog op hopen? Wat doen we om ons leven te redden? Alles, al kost het ons alles wat we hebben. Maar Jezus raad aan naar Hem te komen. Kopen zonder geld. Hij heeft alles toch al betaald? Met Zijn dierbaar Leven!! Om ons vrij te pleiten! We hoeven niets te doen. Alleen geloven en vertrouwen dát Hij betaald heeft. Daar heb je tenminste wat aan, ook wanneer je sterft!
Genoeg om over na te denken dus, deze week. Voorbereiding. Alleen deze week? Nee! Dit is elke dag nodig. Om in liefde met je naaste om te gaan en recht (=zonder zonde, door de Heere Jezus) tegen over God te kunnen staan. Om zo voorbereid te zijn op de komst van Jezus. Want Hij komt eens terug. Daar wacht ik op! Jij ook???

vrijdag 18 november 2011

DS

We hebben er een leuk feest gemaakt. Per slot van rekening zwem je maar één keer af voor B.
Maar Rob was natuurlijk pas om vijf uur thuis en ik moest om kwart voor zes weer met Geert naar zwemles..:-(
Dus het werd een groot, maar kort feest.
Tegen vijven kwamen opa en de oma's en had ik een stapel pannenkoeken klaar staan.
Toen Rob de bus uitrolde en naar binnen stormde was het feest compleet. Hier kwamen de grootouders voor, toch?
We overhandigden hem wat kleine cadeautjes, de boekjes komen van mp. Hij is er dol op en kent ze al van de bieb, maar hij was er erg blij mee. Eindelijjk in de eigen boekenkast!
Het spelletje komt van Trudy(klik), waarvoor dank! Ook dit vond hij geweldig. Nog wat mooie euromuntjes van de opa en oma's en meneer was helemaal gelukkig.


In mum van tijd waren de pannenkoeken op. Toen was het voor Geert en mij ook echt tijd. Net op dat moment kwam papa binnen wandelen en kon ik nog even genieten va de vreugde op Rob's gezicht toen hij de langbeloofde DS Lite kreeg.

Ja-ah, dat hebben we lang tegen kunnen houden. Zo'n ding. Maar toen Willeke 16 werd ( ja toen pas!)  wilde ze er graag één en dat hebben we maar toegestaan. met duidelijke regels, dat wel. Wij als ouders ervaarden er wel een stuk rust mee. Ook al is het dan niet het meest gezonde speelgoed, de momenten dat Willeke met dat ding zit, zijn behoorlijk eh..stil.
Omdat Rob meer thuis zou komen van de boederij, ivm minder PGB en omdat in januari Boddaert stopt, zijn we voor hem ook maar overstag gegaan. Via internet, tweedehands dus, dat wel. En met duidelijke afspraken. Zodra de DS aangaat, zetten we én de time-timer aan én de keukenwekker.
Op de timetimer kan hij zíen hoe veel tijd er nog is, de keukenwekker hóórt hij afgaan. En omdat we deze regel tegelijk gegeven hebben met de DS, gaat het prima. Na een half uur legt hij het ding neer. Wat-ie dan gaat doen? Computeren natuurlijk. Wat moet je anders?? Maar op de computer zit ook een time-slot. Dertig minuten per dag voor elk kind. Wij hebben wat met dertig geloof ik. Hoewel het time-slot ideaal is en perfect werkt, geldt het niet voor ouders. En dat is maar goed ook!

woensdag 16 november 2011

Gehaald!!



Zojuist behaalde Rob zijn zwemdiploma B!!
Gevoelens  duikelen over elkaar heen, als ik terug denk aan dit schitterende moment waarop hij zijn diploma kreeg. Het lag in een schoorsteen (decoratie Sint)  en Rob dacht echt dat Sinterklaas het er zelf had in gelegd. Vol trots en super verlegen haalde hij het diploma uit de schoorsteen en ontving het applaus van de medezwemmers. Daarna gaf hij, alweer heel verlegen, de juf haar diploma. Wat een kanjer van een juf!!
Ze heeft ook echt een diploma verdiend. Onze Jorike heeft het voor haar gemaakt.


Nu de spanning bij Rob weg is en hij feest gaat vieren in de klas, op de naschoolse opvang en thuis, duikelen mijn gevoelens als een woeste storm door me heen. Gevoelens van opluchting, maar ook van afscheid nemen rollen over elkaar als een wild golfspel in een orkaan. Het ene moment rollen de tranen op de grond, als maken ze een eigen zwembad, het andere moment zit ik te gieren van de lach, waarbij die tranen net zo hard naar beneden stromen. Kennelijk moet ik dit even heel goed verwerken.

Nooit mee de wekker om 6.15 uur elke woensdag.
Nooit meer dat heen en weer gefietst van huis naar zwembad en weer terug. En dan een half uurtje later weer: van huis naar zwembad en via de scholen weer terug.
Nooit meer door het poortje het zwembad uit en in, maar gewoon via de gebruikelijke 'betaalweg'.
Nooit meer een croissantje halen bij de bakker, omdat Rob zo goed zijn best deed met zwemmen.
Nooit meer samen een kop koffie om half zeven.
Nooit meer met Suzanne de zwemresultaten bespreken.
Nooit meer...
Nooit meer met Rob naar zwemles!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Nu ik dit zo typ besef ik opeens wat dát betekent.
Gewoon nooit meer. Wat een heerlijkheid.
Maar het zal wel even moeten wennen. Na bijna drie jaren, op twee weken na en minstens 145 lessen, is het vast wel structuur geworden. Zeker bij Rob, maar inmiddels ook bij mij.
Wat zullen we ons volgende week om 6.15 uur, wanneer we zomaar wakker worden zonder wekker, nog eens heerlijk omdraaien en denken aan toen.

Toen we er uit moesten.
Toen we koffie dronken samen.
Toen we door het donker fietsten,
Toen we .. ja, gewoon, naar zwemles gingen.
Toen. Dat is verleden tijd.
En met het diploma in handen, kijken we terug op die goeie, ouwe tijd!
Toen. Dat was vanmorgen. 

maandag 14 november 2011

Restjes

-Ma-am! KO-OM!!!
Vol ongeduld staat Rob bij de fiets.
-Ik wil nu gaan!!

Ja, ja, ja ik ben er al!
-Ja, maar ik wil Willeke en Jorike inhalen, zo verklaart Rob zijn ongeduld.
Nou, alles is mogelijk met onze elektrische duofiets. Dus zodra we allebei zitten zet ik het batterijvermogen op z’n hoogst en wrooooom, daar gaan we dan.
-Harder, mama, harder!
-Kan niet jongen.
We gaan eigenlijk hard genoeg zo, vind ik.
Het is nog steeds een beetje mistig buiten.
Al toen we vanmorgen uit bed stapten, maar het is nog steeds niet helemaal opgeklaard. Ondanks dat het nu al halverwege de ochtend is. De mist trekt op, maar de horizon is nog dichtbij. De natte mistdruppeltjes vallen zachtjes op ons hoofd, onze jas en handen.
Heerlijk, die kou om je oren!
Rob staart intussen ingespannen naar die horizon. En dan…
-Ja, mama, daar!!! Ik zie restjes van mijn neefjes!!!

zaterdag 12 november 2011

Hiep hoera!!!

Vandaag is het de dag, dat ik al één jaar bloggen mag!!!

Met plezier, dat zeg ik erbij
En..jullie allemaal een bedankje van mij
voor de lieve, meelevende, enthousiaste en prachtige reacties elke keer weer
Dat doet me goed, keer op keer.
Het komende jaar begin ik de hondervijftigste blog te schrijven
En ik hoop dat jullie mijn lezers en volgers blijven!

vrijdag 11 november 2011

Hoe kan een week verlopen! Tjonge, ik ben er helemaal moe en zat van. Computermoe ook, dat merken jullie misschien wel een beetje. Zelfs te moe om te lezen, momenteel ben ik meer bezig met kasten opruimen en zo, als dat ik op de bank zit. Dat doet me goed!
Wat de week zo intensief maakte?
Gesprekken op school. De zogenaamde oudergesprekken. Twee zijn er nu geweest, de derde komt volgende week.
Maar voordat de gesprekken aanvingen had ik dinsdag eerst een zeer intensief gesprek met MEE. Met een jurist. Zij gaat ons helpen met het goed opzetten van een bezwaarschrift, in verband met de niet geleverde PGB voor Rob.
Belangrijk is om zoveel mogelijk te beargumenteren. Zoals:
"Hem alleen laten met de zussen als oppas kan niet, want zij kunnen hem niet aan. Als er iets anders gaat dan hij wil, dan wordt hij boos, omdat hij de situatie niet over ziet. Als hij boos is, is hij heel sterk. Dan gaat hij ze lichamelijk aanvallen door te schoppen, slaan en te bijten. Maar hij zou ook weg kunnen lopen. Maar omdat hij dan boos is, steekt hij zo de weg over, ziet niets en niemand meer. Dus dat is gevaarlijk. Daarom willen we een oppas inhuren die hem wel aankan, omdat vreemde ogen dwingen en de oppas is ouder dan de zussen. Dit is nodig, want......"
Nou ja, zoiets dus. Dat twee uren lang doorspreken en dan vooral alle negatieve dingetjes benoemen die Rob doet, brak me behoorlijk op. Toen ik daarvan thuis kwam, half vier 's middags, dus iedereen was al thuis, voelde ik het. Een diepe pijn vanuit mijn nekspieren en schouders, zo richting m'n hoofd. Tot aan mijn ogen toe. Mirgaine, spanningshoofdpijn. Dat zat er in.
De volgende dag was dat gelukkig over, maar was ik nog heel erg moe. Dat heb ik altijd, na een migrainedag ben ik dan zo moe, vooral mijn ogen. Zal wel ergens mee te maken hebben..
Gelukkig waren de gesprekken op de school van Willeke en van Rob vooral gezellig, maar toch. Je moet er wel heen, je praat wel steeds over wat er gebeurd. En wat er niet gebeurd.. Hoe het gaat en wanneer het niet gaat..Blablabla.

En dan nog de zwemlessen. Die van Geert, die trek ik wel. Meestal kom ik na een uurtje lezen, weer helemaal uitgerust thuis. Die van Rob worden vervelend. Na drie keer beloofd te hebben dat hij proef zou zwemmen, is het voor mij nu klaar. Woensdagmorgen gaat hij afzwemmen. Dat zegt de juf ook.
"Als je dan weer zo goed zwemt als vandaag, dan..." Sorry hoor, maar dat is zo onduidelijk. Daar wordt hij zo zenuwachtig van! En ik word er zo zat van. Elke keer zeggen dat het heel goed gaat, maar... Proefzwemmen ís afzwemmen, toch?
Dus hoe het ook zij: diploma of niet, het is de laatste les. Desnoods print ik een diploma vanaf de computer.
Het is nu misschien lastig te volgen, maar ik kom er nog wel op terug.

Nu ga ik me bezig houden met het op papier zetten van het gesprek bij MEE. Dus daar gaan we weer.
Als dat maar niet weer op hoofdpijn uitloopt!!

maandag 7 november 2011

Lief he, onze nieuwe konijntjes!!




onze ouwe..die moet gaan wennen aan al die kleintjes

helemaal achter zie je een stukje van nr. drie.
Die laat zich niet zo makkelijk fotograferen...

Hier ons complete gezelschap: 2 cavia's en vier konijnen
Zij zitten samen in het hok, binnen hebben we nog twee cavia's
 Mooi zijn ze he. En lief!! vinden ze. Zelf heb ik er echt niet zoveel mee. Het is vooral de hobby van Willeke en de andere drie, maar tegenwoordig ook echt van papa.
Hij heeft de bovenste uitgezocht.
En o, jullie willen natuurlijk weten hoe ze heten. Da's een goeie. Ik moet dat eens vragen als iedereen thuis is, want ik weet het echt niet meer. O ja, wel. Die bovenste. Die van manlief. Die heet...1 keer raden?
Juist! Witje. Origineel he!

vrijdag 4 november 2011

Gelukkig was er meer aan de hand dan alleen vallende blaadjes wat betreft Rob. Want die blaadjes vallen voorlopig nog wel even in ruime mate.
Vliegen! Er waren vliegen in de klas. Heel veel. Nu had Rob daar natuurlijk helemáál geen last van, maar anderen wel. En wat deden die domme 'anderen'? Ze gingen de vliegen proberen dood te slaan. En dat gebeurt natuurlijk niet zachtjes. Dat gaat met gezucht. Gefluister. Gepraat. Geschreeuw!!
Dat ze dan niet naar de juf luisteren, dat ze dan zelfs door jufs verhaal heen praten, dat was het grootste probleem. En daarom was meneertje het helemaal zat maandagavond. Daarom wilde hij dinsdagmorgen niet naar school.
Overprikkeld. Zo heet dat toch? Superoverprikkeld, zo kun je het ook noemen.
Blij toe dat het daardoor kwam. Alleen jammer dat hij ons net zo wilde behandelen, als dat zijn medeleerlingen met de vliegen deden...

Woensdag vierden we bij ons in de kerkelijke gemeente dankdag.
Vierden ja, dat zeg ik bewust.
Want wat is er veel goeds bij ons. In Nederland, in ons gezin. Ondanks alles.
We kregen de afgelopen tijd zo'n prachtige duofiets. Dank U wel!
Ik kreeg mijn gezondheid alweer voor het grootste deel terug. Dank U wel.
Elke dag eten en drinken, kleding en een warm huis. Dank U wel.
Vrijheid om rustig naar de kerk te gaan en bijbelstudie te doen. Dank U wel.
En vooral ook al de mensen om ons heen staan, die ons zo heel lief zijn. Dank U wel.

En hoe alles lopen gaat in deze winter en de komende tijd weet ik natuurlijk ook niet. Of we het volhouden met Rob zonder veel pgb, geen idee. Of we dan nog iedereen om ons heen hebben staan die ons lief is, geen idee.
Veel onzekerheden, veel twijfels. Maar één ding blijft staan. Ook al voel ik daar soms helemaal niets van. Ik weet het zeker:
Hoe onze weg ook gaat, Hij gaat mee. Elke dag. Onze Vader en Schepper, die ons gewild heeft op deze wereld, geeft ons kracht om verder te gaan. Toelevend naar een eeuwig leven, zonder pijn, angst, verdriet en autisme. Onvoorstelbaar trouwens...
Wat zal dat heerlijk zijn! Maar dicht bij Hem blijven dus. Of dat gaat lukken deze winter? Alleen door Hem, die mij dicht bij Zich houdt!

dinsdag 1 november 2011

Zo hé! Zojuist bezwaarschrift getypt vanwege de PGB. Ben helemaal bekaf nu. Dat vreet echt energie en kost ontzettend veel tranen. Al schrijvend kwamen ze er zo uit rollen. Zo irritant. Maar vooruit, dat zien ze op het kantoortje niet. Jammer eigenlijk...
Nu maar hopen dat het voldoende effect heeft.

Rob is goed in de herfstsferen. Dat bekent: negatief, moe, huilerig en erg snel boos. Gisteren heeft hij me zelfs gebeten. Dwars door de badjas heen een grote tand in mijn arm. En kort daarna stond hij tegenover ons. Met een pantoffel. Klaar om te gooien. Weet je, ik werd echt een beetje bang. Hij is zó sterk..
Vannmorgen kreeg ik hem bijna niet naar school. Dankzij een beloning die hij zelf mocht bedenken ( na school op Willeke's ds!) is hij nu toch rustig weg. Maar o mens, ik word helemaal gek van 'm.
Was dat echt zo'n leuke blog de vorige keer, over dat lieve jochie die koekjes verkoopt? Had ik maar een foto gemaakt toen...

Nieuwe volgers: Jaap en Sandra, mijn eigen familie! Welkom. Kijk ook eens op haar blog. Sandra is net begonnen!

Pagina's