woensdag 12 oktober 2011

Lieve dochter van me,


Daar sta je dan, voor het lege hok. Nog een konijn en een stel cavia's, wat betekent dat nou?
Je houding toont verdriet. Je gezicht ziet rood van emotie. Het eten hoef je niet. Slapen doe je niet. Wat maakt het je allemaal nog uit? Wat moet je zonder Standy? Zonder Pluisje? Wat kun je zonder Izabella en Nozy?
Ik weet nog goed hoe je binnen kwam lopen met Nozy in je armen. In plaats van folders doen kwam je terug met een konijn. Het arme beest was bij het voorhekje neergezet en als het voor zes uur die avond niet was meegenomen, zouden de mensen hem dood maken. Hoe verontwaardigd was jij. En terecht.
Is het daarom dat je helemaal ging voor het leven van deze dieren? Is het je liefde die alles van je vergde? Al je kracht en energie, al je hoop en optimisme? Jouw liefde is voor deze knuffeltjes zo groot, dat je alles voor ze aan de kant zette, deze laatste weken. Zelfs de dossiertoetsen konden je gestolen worden.
Meis, ik weet dat je super je best heb gedaan om je lievelingetjes in leven te houden. Stond je niet elke ochtend een uur eerder op om de konijnen persoonlijk te voeren? Je spoot met het spuitje water in de bekjes. En je eiste van ze dat ze zouden slikken. Niet dat die beestjes daar wat mee hadden. Maar je zag het niet. Je wilde het niet zien. Al die uren zorgen voor, al die extra dingen die je voor ze kocht en je ze gaf aan voer en vitaminen, het mocht niet baten. Maar o, wat deed jij je best. Daarom hoef je je ook niets te verwijten: jij hebt alles gedaan wat je kon! Ik ben super trots op je dat je volhield.
Maar toen ik je diepe, intense verdriet zag bij de dood van deze huisdiertjes, brak mijn hart. Hoe kon ik je troosten als je je van me afkeerde? Hoe kon ik je peilen als je niets meer zei? Hoe kon ik niet zeuren over eten als ik je met de dag magerder zag worden? Die ingevallen wangen vrijdag, daar moest ik als mama toch iets aan doen?
Maar opeens, de knop ging om. Heel langzaam, maar toch. Je ging weer letten op je omgeving en op de taken die er nog wel voor je waren. Op het konijntje, wat het wel had overleefd. Je moest klarinet gaan spelen omdat je je had opgegeven  voor zaterdag. En dat gaf verlichting en ontspanning. Ik merkte het gewoon aan je. Aan je lach. Aan je houding. Aan je 'jezelf zijn'.
En als ik nu zie hoe je je op de dossiertoetsen stort...als je zin hebt tenminste :-)  Als ik hoor hoe je op dit moment achter de keybord zit te zingen, jezelf begeleidend.
Dan kan ik maar één ding zeggen: wat ben ik blij, dat je dit kan. Wat ben ik dankbaar dat je dit lukt. Wat een kanjer en doorzetter ben je zeg. Maar ja, dat wist je eigenlijk al!
Kom op, zet 'm op dit jaar voor je examen. En onthoud goed: nieuwe konijnen komen er zodra de vorst zijn intrede heeft gedaan en al de muggen heeft vermorzeld. Dag lieverd, 'k hou van je.
O wacht, nog een ding: jij wordt de beste dierenartsassistent!! Of wist je dat soms ook al?

xxx, je mama

11 opmerkingen:

  1. Tranen in m'n ogen en woorden tekort.... alleen maar... sterkte en wat heb jij een geweldige dochter!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat heb je dat mooi beschreven, koude rillingen gingen over mijn rug bij dit lezen,heel veel sterkte.

    he ook las ik dat je dochter klarinet speelde,mijn dochter wil het ook zo graag,speelt jou dochter bij een muziekvereniging?

    gr yvonne

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat lief. Wat fijn dat je dochter dit ook leest en dat het helpt!
    Een rouwproces kost tijd, maar het klinkt alsof ze er door heen komt!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi om te lezen hoe ze zichzelf muziektherapie geeft.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat ontzettend lief!!!!
    Laat je ze zien als je ze gekocht hebt?
    Lieve groeten,
    Gerreke

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wauw, wat een lief stukje over je kanjer! Dat is idd een dierenarts in spé!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Tijdens het lezen van deze blog realiseerde ik me wat een geweldige moeder dit meisje heeft. Zo warm meelevend, zo belangstellend, invoelend, begrijpend, liefdevol, waarderend en zorgend! Je zult zo'n moeder hebben! Daar kan je trots op zijn!! Heel bijzonder! Mooi geschreven Aline. Fijn dat ze minder verdrietig is en haar schoolwerk weer hervat.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Oh, wat heb je dit mooi beschreven en wat ben je een heerlijke moeder dat je dit zo ziet!!!

    Liefs,

    BeantwoordenVerwijderen
  9. pfff kippvel..Die dochter van jullie komt er wel, wat een sterke meid. En wat heb jij het mooi beschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Nou goed d'r mond houden kan ze wel.... ik wist het niet! Zal wat meer lezen... Fijn dat ze het 'ergste gehad' heeft!

    Xx Janneke

    BeantwoordenVerwijderen

Laat gerust een berichtje achter, dat waardeer ik en lees ik met plezier!

Pagina's