woensdag 31 augustus 2011

Gestoord kijk ik op van mijn boek. Nee he, laat je je eigen kinderen thuis...

Ik zit in het restaurant van ons zwembad.
Geweldig! zul je denken. Nou niet altijd dus.
Dit restaurant heeft geen koopplicht, dus meestal koop ik niets.
Nee, ik zit voor een groot scherm en zoek mijn zoon, die momenteel bezig is met zijn zwemlessen.
Af en toe zoek ik.
Meestal lees ik. Ik heb altijd wel een boek liggen die ernaar smacht uit te worden gelezen.
Zo ook nu.
Maar helaas.

foto van www.

Voor mij zitten twee kinderen. Ik schat ze op een leeftijd van 7 (jongen) en 3 (meisje).
Ze wachten ook op het signaal dat aangeeft dat de zwemles eindelijk weer voorbij is en zij hun broertje kunnen gaan ophalen, alvorens te gaan eten.
Ik heb last van ze. Ik stoor me aan het gegil en geruzie.
De jongen is lief.
-Wil je een papiertje? Wil je mijn stiften? Nee! Niet op mijn blaadje krassen!!
Drie kwartier lang gaat het zo door. Zonder ook maar een moment zijn geduld te verliezen.
Wow, petje af voor dit lieve jochie.
Dat meisje is anders. Wat een kat en gemene pestkop. Drommels goed weet ze haar broertjes zwakke plek en speelt daar steeds geweldig op in. Zo gemeen. Zo achterbaks en gehaaid! Het gegil en gejank van haar is totaal niet aangenaam, zachtjes uitgedrukt...

En mama? De mama van deze kindjes heeft  voor zichzelf ook speelgoedje meegenomen: haar mobieltje.
Af en toe schreeuwt ze wat tegen de kids. Voornamelijk dat het jongetje de stiften op moet ruimen.
In drie kwartier tijd doet hij dat vier keer, zonder mopperen. Terwijl zusje alles weer net zo hard neergooid.

Kom op mam, kijk nu eens op van je kleine pc. Maar helaas..Vier keer laat de jongen zijn tekeningen haar zien en elke keer zegt ze:
-Ga maar weer verder kleuren.
Uiteindelijk houd ik het niet meer.
Ik zeg tegen de jongen dat hij ontzettend lief is voor zijn zusje en prachtig  (en lang!) kan tekenen.
Tegen het meisje dat ze een kleine kreng is.
Dan opeens heb ik de aandacht van mamalief.
-Ja he, straalt ze, die kan goed voor zichzelf opkomen. Ideaal!
Verbaasd sta ik op. Zwemles is weer voorbij.
Ik klap mijn boek dicht, terwijl om me heen vier andere moeders opstaan. Hun blik gericht op hun mobiel.
O, wat ben ik toch ouderwets!!

maandag 29 augustus 2011

Eerlijk

Het is alweer even geleden dat ik er was. Bij de meest favoriete winkel van jonge meiden denk ik. Het is absoluut niet mijn favoriet, maar ja, jonge meiden zei ik, toch. 't Is ook niet de favoriete winkel van mijn dochters. Jonge meiden! En gelukkig maar denk ik.
Afgelopen zomer moest ik t-shirts hebben voor een van de dochters.
-Kijkt u maar mam, zei ze makkelijk.
Winkel in, winkel uit. T-shirts? Niet veel te zien deze zomer...Uiteindelijk begon ik aan de minst leuke winkels. En jawel, hier vond ik wat ik zocht. Keuze uit drie. Niet veel, maar genoeg.

Ik schrok wel een beetje van een krantenbericht afgelopen week. Natuurlijk weet ik dat het het beste is om eerlijke producten te kopen. En, ja, ik doe mijn best, hoor. Koop regelmatig fairtrade-producten. Koop alleen maar Campinaproducten, voor onze eigen Nederlandse boeren, weet je! En probeer ook eerlijke kleding te kopen. Maar 't liefst wel betaalbaar. Verder geef ik natuurlijk heel veel giften aan al die 'arme landen'.
En dan lees ik in de krant dat er bij een fabriek van de H&M bijna 300 arbeiders zijn flauwgevallen. En het schiet door me heen als ik het stukje lees: stel je voor. Schadelijke stoffen in shirts. Kan een mooie boel worden als ze in de winkels hangen. Vallen medewerkers en klanten een voor een flauw.
Ja, zo gaat dat, je haalt de situatie direct naar je eigen woon-en leefomgeving...
Tot ik verder lees:
-De oorzaak van de 'vreemde geur aan de kleding' wordt nog onderzocht. Alle 4000 arbeiders zijn naar huis gestuurd tot volgende week.
Netjes toch he, van dit winkelketen.
Ja! Ze hadden waarschijnlijk geen keus.
Maar nu het slot van het artikel:
-Grote concerns zijn naar Cambodja getrokken omdat ze daar nog goedkoper kunnen produceren dan in sommige andere Aziatische landen De arbeidsomstandigheden in Cambodja laten echter vaak te wensen over.
Slik. Daar sta ik dus niet heel vaak bij stil he, als ik kleding vergelijk met kwaliteit en prijs. Hoe geodkoper, hoe lekkerder het voelt, koopjesjager als ik ben!
Maar wat zullen die arbeiders daar in Cambodja nu denken?
-Hehe, eindelijk eens vakantie?
Of... hebben ze nu naast werk ook helemaal geen eten deze week?

zaterdag 27 augustus 2011

Water en brood

-Welkom!
Met een grote grijns doet onze vriend de deur open. Snel stappen we naar binnen, om direct stil te blijven staan. Druipend...
-Alle mensen, jullie weten wel dat je vrienden hebt he. Willen jullie handdoeken. En droge kleren misschien?
Even later zitten we vrolijk en droog aan tafel, voor een heerlijk broodje kebab van de turkse bakker. Dat was gelukkig wel droog gebleven...

Niet te geloven dat we twee uur eerder zo'n leuk plan hadden bedacht. We zouden een bril gaan kopen voor manlief en vooraf bedachten we dat het leuk zou zijn om samen ergens een broodje te eten. Geert zou gaan spelen bij een vriendje, dus we hadden alle tijd.
Ook wilden we graag een bezoekje brengen aan een vriend, die wel al heel lang met een hernia loopt.
En we bedachten dat het leuk was om alles maar te combineren. Eerst de bril, dan de broodjes dan onze vriend (en zijn vrouw en dochtertje, niet te vergeten...)

Maar het viel allemaal wat in het water.
Juist vanwege het slechte weer dat ze hadden voorspeld besloten we maar direct te gaan. Een bril uitzoeken is niet zomaar gedaan. En dan nog ogen meten enzo. Nu is het nog droog!
Dus daar gingen we, naar de opticien en aansluitend naar de Turkse bakker. Mmmm
Uiteindelijk kregen we om 12.10 uur de broodjes in handen gedrukt. Inmiddels onweerde het al verschrikkelijk. Dus wij rennen naar onze fiets en..doortrappen maar.
Ai, mijn conditie is nog steeds niet optimaal, verre van dat zelfs. Dus ik doe het iets rustiger aan. Ik merk dat
het naast het onweer ook keihard is gaan regenen. Binnen mum van tijd zijn we verzopen katjes.
Als we bijna daar zijn waar we worden verwacht schiet manlief opeens de stoep op en gaat schuilen onder een afdakje van een ieniemienie kleine winkel. De ruimte om te schuilen was evengoed nihiel.
En ja, ik voel het al. Er komt een geweldige lachbui op. Ik gier het uit en vraag lief aan mijn man
-Denk je echt (hik) dat dit (hik) nog helpt??(hikkkkkk)
Hij grijnst een beetje onbehouwen en geeft toe.
-Vooruit, laten we maar weer gaan.
-Tja, zegt een andere schuiler, als je toch naar huis gaat..
Precies, en dat deden we nou net niet.
De vrienden die we wat wilden helpen, waren ontzettend druk met ons...
Het was echt van de wal in de sloot.
Maar wel gezellig!

vrijdag 26 augustus 2011

Give-away t/m 5 september.Deze blog wordt een welgemeende aanbeveling voor wat site's.
Allereerst de blog van Trudy. Zij heeft tot 5 september een give-away, vanwege de honderd volgers.
Zou je dit mooie, zelfgemaakte sieraad om willen hebben, dan zul je volger moeten worden van Trudy!

En nu we toch in de sieraden zitten, wil ik je kennis laten maken met deze site. Het is een site van een eigen webwinkel sieraden, kaarten enzovoort. De site wordt beheert door een jonge meid die hiermee net is begonnen. Neem gezellig eens een kijkje zou ik zeggen! Want het ziet er erg goed uit!
Klik hier voor de site.

Verder is die van mijn nicht Charline ook nog steeds in de aanbeveling. Weliswaar niets met sieraden, maar wel weer een jonge meid. Zij schrijft over zichzelf, maar ook, vanwege een godsdienstopdracht, over songs, die wel of niet verantwoordelijke tekst hebben. Interessant om te lezen wat je kinderen horen...
Trouwens, volgens mij heeft ze vakantie. Of is ze juist weer naar school. Laatste blog is al weer even geleden...

Ik wens jullie allemaal een fijn weekend.
De kinderen hebben het inmiddels weer prima op school. Alle obstakes die vooraf een grote boze beer leken, lijken te zijn uitgeroeid. Iedereen heeft het goed naar het zin. En ik geniet weer van de rust. Prima weer zo, iedereen op tijd op, weer op tijd eten en ze hebben weer een doel. Jammer voor ze dat het 'huiswerk' heet.

woensdag 24 augustus 2011

Creatuin

Wisten jullie wel dat onze Rob enkele jaren terug stratenmaker werd? En hij onze tuin van stenen ontdeed en ze ergens anders plaatsen? Prachtig werk leverde hij met zijn 4/5 jaar. Fantastisch!
Het gaf voldoende aanleiding om de tuin opnieuw te bestraten. Met grote tegels, die ons kleine mannetje niet zou kunnen sjouwen.
En, besloten we, een deel van de tuin wordt voor onze Rob.
Dat Geert hiervan volledig profiteert zie je hier!


Eindelijk een eigen computer. Eentje met gordijnrails zendmast.
-Mam, weet u wat de computer zegt over het weer?
-Nou?
Intensief tuurt hij naar de doos het beeldscherm.
-Eh...zon...regen...wolken en er komt ook onweer.
Niets nieuws dus voor deze dagen.
Maar dat een openluchtcomputer dat kan aangeven?
Tuurlijk! Je ziet toch de stekker in de krat het computertafeltje?
Die stekker komt immers van de gordijnrails zendmast.
En daarboven in zit de fitting zender.
Makkelijk zat.

Dus willen jullie weten welk weer het echt wordt?
Reageer even, we zoeken het zo voor je op.
Questie van omhoog kijken. En naar de doos...

maandag 22 augustus 2011

Nog één nachtje slapen

De voorbereidingen zijn getroffen:

Doos met boeken opgehaald...


 Boeken worden gekaft



Nieuwe tas voor korte dagen



De mooiste agenda van Nederland!!

 

Werkelijk, het harde leven kan beginnen!!!!!!
Nog een nachtje slapen...

vrijdag 19 augustus 2011

Na
  • twee-en-een-halve week weinig doen
  • twee-en-een-halve-week niks doen
  • twee weken weinig doen
heb ik
  • bijna 20 boeken uitgelezen
  • 8 programma's teruggekeken
  • een puzzelboek uitgebrainstormd
  • veel en lang uitgeslapen
Waarna ik nu, nu de scholen weer zijn begonnen:
  • fiets naar school
  • op tijd leef
  • (dus) korter in bed blijf liggen
  • naar zwemlessen rijd
  • en nog meer dingen doe die normaal zijn voor mama's
En nu! Nu ben ik zooo moe.

Dinsdag zei een moeder van Rob's school het me nog. Ze had hetzelfde meegemaakt als ik.
-Maar, waarschuwde ze me, hiermee is het niet over hoor. Ga maar uit van een lichamelijke burn-out. Dus let goed op jezelf, want voor je het weet slaat-ie naar boven. Je hersens geven iets aan, weet je.

Gisteren merkte ik dat. Ik was moe, lag om 9.45 uur al weer te pitten in mijn heerlijk warme nestje.
Dus, kan ik concluderen, ze heeft gelijk, die moeder op school. Hoewel ik bijna pijnloos ben, merk ik dat ik dus niet direct weer moet gaan rennen en vliegen om overal te zijn waar ik wil zijn. Zover was het overigens nog niet eens gekomen hoor, maar wat ik deze week deed bleek alweer te veel.
Hoe ik hier nu mee om zal gaan? Ik ben altijd direct enthousiast voor alles wat me leuk lijkt. Dus het zal moeilijk worden. Maar toch...vooruit, ik geef m'n lijf en mijn hoofd (en dus ook mezelf, mijn gezin en iedereen die iets aan me heeft...)  een half jaar. Een half jaar om weer helemaal bij te komen.
En dan nu maar hopen dat dat gaat lukken. Want nu ik dit wil realiseren, is dat alleen mogelijk met behulp van anderen en zonder tegenslagen. Dus hopelijk blijven we de PGB voor Rob krijgen...daar staat of valt een hele moeder mee!

woensdag 17 augustus 2011

Kalender

We zijn alweer op de helft van de eerste schoolweek. Het gaat goed. De jongens hebben het allebei erg goed naar hun zin in de klas en met de juf. Rob's juf begon de week met ziekte, dat is jammer. Maar gelukkig pakte de andere (deeltijd)juf het op. Conclusie: alles verloopt op rolletjes.

Twee jaar (2009/2010) terug was dat wel anders. Toen begonnen we als tweede regio weer, dus een week later dan nu. Het jaar daarvoor (2008/2009) zaten we in de derde regio.
Nu is het zo dat de school werkt met een geweldige kalender. Net als een verjaardagskalender draai je die elke maand om. De vrije dagen hebben een kleurtje en op dagen waar iets te doen is, staat dat keurig vermeld. Maar voor ons werkte de kalender niet zo geweldig. Nou ja, het hele jaar wel, maar toen was het over. Toen had ik hem weg moeten gooien, gewoon. Maar ja...

Eind schooljaar 2008/2009 bladerde Rob de kalender van juli naar augustus. Niet vermoedend dat hij naar de augustus van een jaartje eerder ging. En ik had niet in de gaten dat hij de kalender had omgedraaid. Dus wat gebeurde er? Rob zag een augustus voor zich met allemaal gekleurde dagen: vrij dus. Pas in september hoefde hij weer naar school.
Maar helaas...Dat was vorig jaar!
Ik legde uit. Hij snapte er niets van. Weer uitleggen. Weer niets snappen. En nog eens, en nog eens...
Aan de bel getrokken bij school, maar het mocht niet meer baten. Het zat al helemaal in z'n hoofd:
-Ik ga pas in september naar school. Kijk maar op de kalender.
-Maar...
-NEE!!!!! Ik ga pas in september naar school.
Toen de eerste maandag aanbrak waarop school weer begon kreeg ik Rob haast niet mee.
Toen ik hem eindelijk op de fiets had, op de duofiets, zuchte ik opgelucht.
Maar helaas..het ergste kwam nog. De hele weg  (15 minuten fietsen) zat Rob te schreeuwen, te bewegen en te huilen. Met al mijn krachten moest ik moeite doen om niet keihard om te rollen. Poeh, wat een gedoe.
Eenmaal op school, bij het hek waar alle ouders en leerkrachten stonden (bleh!) liet hij zich oeps, zo van de fiets vallen. Oh! Ik wenste er naast te vallen, ik was gebroken!
Gelukkig werd ik opgevangen door een van de medewerkers van school met een heerlijk bakkie koffie.
Gelukkig stond er op de nieuwe kalender onder de maand juli: we beginnen weer op .. augustus 2009.
Voor de duidelijkheid.
Want Rob? Hij ging pas per 1 september blijmoedig naar school. Volhouder!!

maandag 15 augustus 2011

Naar school!


Na zes weken 'vrij' op het programma, nu weer  'school'!

Na een zeer heftige zondag, met twee flippende jongetjes is het eindelijk zover: ze mogen weer naar school.
Geert begint pas vanmiddag echt, heeft vanochtend de opening. ( om tien uur stonden we bij de verkeerde kerk, we zijn dus niet geweest...)
Rob moest vanmorgen om 8.45 uur present zijn. Ik bracht hem zelf.
De bus, die per abuis voor de deur stond, stuurde ik gewoon weer weg.
-Nee, ik breng hem zelf, zoals ik u had gezegd, geef ik de chauffeur terug op zijn vraag waar Rob blijft.
Rob is zenuwachtig. Gisteren in bed vroeg hij al of ik de hele morgen wil blijven.
Nou-ou, nee dus.. En al zou ik het willen, het zou niet mogen. Punt uit. Arme jongen...
En dan is het tijd. Jas aan. Schoenen aan. Tas mee. Auto in.
Het is stil op de achterbank, heel stil. De spanning stijgt.
Ik glimlach. Deze stilte is bijzonder en uniek. Onze Rob stil?
Normaal praat hij vanaf het wakker worden tot het in slaap vallen.
Eenmaal bij school aangekomen, de auto moet ver weg staan wegens parkeerproblemen, rent hij voor me uit. Ik sjok achter hem aan. Vijf minuten na zijn entree kom ik ook binnen..slof, slof, hijg, hijg...
Bij binnenkomst hoor ik het al: Rob staat enthousiast verhalen te vetellen en heeft grote lol. Hij is al weer helemaal op z'n plekje.
Ik zeg hem maar direct weer gedag:
-Nou dag jongen, veel plezier vandaag.
Met een minuut sta ik weer op het plein.
Waarom liep ik eigenlijk mee?
Waarom niet gewoon met de bus mee laten gaan??
De spanning bij hem is voorbij. De spanning is nu verplaatst naar mij: hoe zal het gaan??
En dan vanmiddag Geert nog...slik!

vrijdag 12 augustus 2011

Vanmorgen een race tegen de klok gehad. Dat was wel jammer, zo'n laatste vakantiedag. Maar ook eigen schuld, want ik kreeg pas om 9.15 uur de discipline om uit bed te komen. Dus ja, eigen schuld.
Om 10 uur moesten we op Robs school zijn voor een kennismaking met de nieuwe juf.
Toen we aankwamen, Willeke met Rob op de duofiets en ik op mijn eigen ernaast (een must van de fysio) was iedereen er natuurlijk al. Rob wilde eerst een rondje school, dus het kwam er op neer dat er uiteindelijk op mij gewacht werd, omdat ik stond te beppen met de oude juf... Strafpunt!!!!!!
Het was een steengoed plan om deze kennismaking voor de eerste schooldag te plannen. Nu gaan we rustig het weekend in en heeft Rob het idee dat hij alles al zo'n beetje weet: zijn plekje in de klas. De juffen en meester, de kinderen. Bekende en onbekende kinderen, dus altijd weer spannend. En het lokaal, dat is ook nieuw. Het is een oud kleuterlokaal. Rob vond het maar stom dat hij (bijna 10 hoor!) in een kleuterlokaal moest. Maar nu hij het allemaal zag, nu was het goed. Want niet hij werd kleuter, maar de klas werd groep 6/7. Dus...what's the problem? Niets meer!
Na de kennismaking en een poosje lekker te hebben buiten gespeeld hesen we onszelf weer op de fiets richting huis. Om verder vakantie te vieren.  Nog een weekend!

Eenmaal thuis nam ik de telefoon en belde het Wmo-loket in onze gemeente. Na zeven weken afwachten konden ze me nu beloven dat we zeer binnenkort een duofiets met trapondersteuning. Zodat ik Rob zelf naar school kan blijven brengen, zonder (weer) overbelast te raken. Dus HIEPERDEPIEP HOERA! Vlag uit voor onze gemeente!! Wat een opluchting, wat een blijdschap. En: wat een schitterende gebedsverhoring. Dat absoluut!!

woensdag 10 augustus 2011

Weggebracht

Voorzichtig, rustig, ja, zo gaat-ie goed.
Langzaam door de deur, door de gang en dan naar buiten.
Voorzichtig de auto in. Dan de deur dicht en ik loop weer terug naar de voordeur.
Manlief neemt plaats in de auto en ik zwaai.

-Da-ag! Bedankt dat je er was. Fijn dat je me hielp. Maar nu is het niet meer nodig. Nu kan ik zelf het belangrijkste weer. Maar evengoed bedankt! 
Ik kijk de auto na.
O help!  Bedenk ik dan. Heeft hij nu de papieren wel meegenomen? Waarop staat dat we dat ding hadden geleend? Zodat die nu wel ingeleverd kan worden?
Gelukkig! Ik zie ze hier niet. Stel je voor, manlief zou zo de rollator weer het huis in rijden.
En dat dacht ik toch echt niet!!!!!

zaterdag 6 augustus 2011

Lekker voor bij de koffie!

Morgenochtend zijn we thuis. Dat is bijzonder, want meestal bezoeken we oma. Of opa en oma. En dat altijd voorafgegaan door de kerkdienst. Dat willen we niet missen. Rob gaat niet mee naar de kerk, dat is voor hem niet te doen. Vooral qua concentratie. En omdat ik nu in de lappenmand zit, ben ik er ook niet. Dat mis ik heel erg.
Maar na de dienst zijn we morgen dus thuis. Ik verheug me er nu al op. Want ik heb wat lekkers in huis gehaald. Ja! Zelf! Heel rustig aan en voorzichtig...
Wij hebben altijd deze suiker: fair trade,
maar de gewone kan natuurlijk ook...
We eten morgen wafels met een monchou-kwarkmengsel, gegarneerd met aardbeien, frambozen en rode besjes. Hoe je dat klaar maakt? O, zo simpel.
Je koopt bij de supermarkt wafels, of eventueel maak je ze zelf.
Vergeet ook de magere kwark niet en de monchou. Ik doe meestal 2 pakjes monchou op een bak kwark. Dat mix ik met de mixer door elkaar, samen met wat suiker. Ongeveer 50 gram. Maar ja, als je een zoetekauw bent doe je iets meer, houd je van zuur, dan iets minder. Even een paar uurtjes in de koelkast, zodat je ondertussen het fruit kunt schoonmaken, kunt afwassen en kunt uitrusten van al dat werk...

Zodra de anderen uit de kerk komen maak ik alles klaar. Natuurlijk wil de een alleen wafel, de ander de kwark naast de wafel. De een wil wel fruit, de ander niet. De een lust alleen de aardbeien, de ander alle soorten. Zie je, klopt precies, we zijn met ons zessen. Maar het geeft niet, ik weet het inmiddels al uit mijn hoofd, dus voor ze goed en wel binnen zijn kunnen ze...aanvallen!!

Voor wie het water in de mond loopt: eetsmakelijk!

Judith,  hartelijk welkom bij de volgers! Veel leesplezier. En Tineke, geen onbekende voor ons he, jij ook  welkom. Geniet ervan!

vrijdag 5 augustus 2011

Van A naar Beter?

-Hee! Kijk uit!!!!!!!!!!
Het geschreeuw is niet van de lucht.
Snel werp ik een blik in de achteruitkijkspiegel en doe dan wat ik vind dat ik moet doen: gas los. Beetje remmen. Corrigerend sturen. Poeh! Ik rijd weer op de autobaan. Op de plek waar de auto over het algemeen hoort. Dat is een beter plaatsje voor dit blikken ding. De vluchtheuvel rijd zo lastig...
Met grote schrikogen kijkt manlief me aan. Vol verbazing vraagt hij:
-Deed je dat express??
-Nee! (hehe) Ik slaak een zucht.
-Mijn armen, ze zijn zo moe. Ze willen niet meer. Ik kreeg de bocht haast niet.
In een slakkengangetje rijden we verder. Want hoewel niet veel kunnend ben ik ook een ietsiepietsie eigenwijs. Beter langzaam, als een slak, als helemaal niet...

Dit voorval was voor de fysio gisteren toch wel een extra reden om me voorlopig nog even te blijven zien. Dit in tegenstelling tot wat hij vorige week zei. Ik zou nog maar een keer hoeven te komen, dan zou het klaar zijn. Kennelijk heb ik maandenlang met mijn hele lijf alle overbelaste delen gecompenseerd met andere leden. Waardoor nu zo'n beetje alle spieren weer moeten opkrabbelen.

Hehe, we zijn er. Zuchtend en opgelucht rijd ik de auto de oprit van mijn schoonmama op. Bekaf ben ik. Doodmoe gewoon. Een ding wil ik: liggen en rust. Binnen zit de rest van de familie al gezellig te kletsen. Oke, ik moet er nog even doorheen. En, na een bak koffie en wat lekkers knap ik wel weer wat op.
Nooit geweten dat dit alles zooo vermoeiend kon zijn!

donderdag 4 augustus 2011

Goliath en koken

Het is alweer even geleden, maar ik wil jullie dit niet onthouden.
Een maand of wat geleden was Rob helemaal in de ban van 'eten koken'.
Handig, leuk en lastig tegelijk. Hieronder lees je wat dat met hem doet, samen met de christelijke opvoeding die wij onze kinderen proberen te geven.

Op een maandag stonden we met z'n drieën in de keuken: Geert was net voor het eten koken kokje gaan spelen en Rob zag mij beginnen met eten koken.
Hij komt er dan direct bij om z'n eigen ding te bakken.
Ik moest gehakt rullen, maar voor ik zover was had hij z'n eigen pannetje al vol geschept en ging aan de gang.
Even later roerde hij door mijn pan.
Erg lastig trouwens, zo'n vol aanrecht met namaakrestaurant en namaakkok, maar ook twee 'echte'.
Werkte echt niet, dus toen Rob in mijn pan roerde viel ik een beetje uit, en zei:                                            
-Hallo, laat mij dat even alleen doen, oké.
Weet je wat-ie zegt:
- Oooooh, jij mag het niet alleen doen, jij lijkt op Goliath.
Die wilde het ook alleen doen, dus jij luistert naar de duivel.
Ik lekker niet, ik wil het samen doen, met de Heere...
Tja, zo komt het effect van de christelijke opvoeding boven .
En werd ik tegelijkertijd even stevig op mijn nummer gezet…


maandag 1 augustus 2011

Bloed en bessen

Het is aan mij om even een zaakje recht te zetten. Mijn vorige berichtje ging over bloedbessen. Wat zijn dat? werd gevraagd. Goeie vraag. Ze zijn volgens onze dochter niet te eten. Dus misschien gebruiken ze het voor bloedwijn of zo. Gezien de naam: bloedbessen. Willeke is het gaan vragen. En wat blijkt:
De bessen gaan gewoon naar de groenteboer. De bessen die Willeke mocht proeven waren nog niet rijp...gemenerikken! Maar dat voorkomt snoeperij natuurlijk, tijdens het plukken. Dus..geef ze eens ongelijk. Deze familie heeft een akker vol met van die heerlijke, wat zure besjes. Lekker voor op de yoghert of voor in de taart, samen met aardbeien en frambozen. Mmmm. Ik ben er dol op!
Rode besjes, heten ze in de volksmond. En daar ook... Het is de naam van het bedrijf. De naam van de familie. De familie Bloed. Net zoals je hier in het dorp een Bloemisterij van den Brink had, hebben ze daar in Maurik een familie Bloed. Ze kweken bessen, zodat ze zichzelf op het web presenteren als Bloedbessen. Dus zo zit het. En niet anders. Blij dat geen wijn maken van die bessen, of van de familie...

De fysio was goed tevreden over me afgelopen vrijdag.
Hij vond me minstens 40% vooruitgegaan! En ja, dat voel ik zelf ook wel. Na weer wat oefeningen en gekraak voelde ik me daarna nog beter! Zodat ik nu weer leef zonder pijnstillers en met bijna geen pijn. Maar toch nog oppassen. Nog een week of twee/drie heel rustig aan doen en niet forceren. Vooral lopen, fietsen of eventueel liggen. Liever niet zitten. Waardoor ik nu maar weer stop met tikken. Op het toetsenbord van de pc. Zittend op de stoel...

Pagina's