Ik zit in het restaurant van ons zwembad.
Geweldig! zul je denken. Nou niet altijd dus.Dit restaurant heeft geen koopplicht, dus meestal koop ik niets.
Nee, ik zit voor een groot scherm en zoek mijn zoon, die momenteel bezig is met zijn zwemlessen.
Af en toe zoek ik.
Meestal lees ik. Ik heb altijd wel een boek liggen die ernaar smacht uit te worden gelezen.
Zo ook nu.Maar helaas.
foto van www. |
Voor mij zitten twee kinderen. Ik schat ze op een leeftijd van 7 (jongen) en 3 (meisje).
Ze wachten ook op het signaal dat aangeeft dat de zwemles eindelijk weer voorbij is en zij hun broertje kunnen gaan ophalen, alvorens te gaan eten.
Ik heb last van ze. Ik stoor me aan het gegil en geruzie.
De jongen is lief.
-Wil je een papiertje? Wil je mijn stiften? Nee! Niet op mijn blaadje krassen!!Drie kwartier lang gaat het zo door. Zonder ook maar een moment zijn geduld te verliezen.
Wow, petje af voor dit lieve jochie.
Dat meisje is anders. Wat een kat en gemene pestkop. Drommels goed weet ze haar broertjes zwakke plek en speelt daar steeds geweldig op in. Zo gemeen. Zo achterbaks en gehaaid! Het gegil en gejank van haar is totaal niet aangenaam, zachtjes uitgedrukt...
En mama? De mama van deze kindjes heeft voor zichzelf ook speelgoedje meegenomen: haar mobieltje.
Af en toe schreeuwt ze wat tegen de kids. Voornamelijk dat het jongetje de stiften op moet ruimen.In drie kwartier tijd doet hij dat vier keer, zonder mopperen. Terwijl zusje alles weer net zo hard neergooid.
Kom op mam, kijk nu eens op van je kleine pc. Maar helaas..Vier keer laat de jongen zijn tekeningen haar zien en elke keer zegt ze:
-Ga maar weer verder kleuren.
Uiteindelijk houd ik het niet meer.
Ik zeg tegen de jongen dat hij ontzettend lief is voor zijn zusje en prachtig (en lang!) kan tekenen.
Tegen het meisje dat ze een kleine kreng is.
Dan opeens heb ik de aandacht van mamalief.
-Ja he, straalt ze, die kan goed voor zichzelf opkomen. Ideaal!
Verbaasd sta ik op. Zwemles is weer voorbij.
O, wat ben ik toch ouderwets!!