Autisme en zwemmen (3)

De allereerste les...

Na een zeer vermoeide nacht, waarin we geen oog dicht hebben gedaan, zitten we nu aan het ontbijt. Nou ja, ontbijt? Kop koffie zeg maar. Sterke koffie. Wakker blijven moeten we, de komende uren tenminste nog wel. Als de kinders op school zitten ga ik wel verder maffen, maar dat kan nog wel even duren.
Ook Rob zit aan de koffie en probeert, al drinkend en genietend, mij over te halen om toch maar niet te gaan zwemmen. Nog steeds is hij in de veronderstelling dat dit echt niets gaat worden.
Maar als ik niet afwijk van het voorgenomen plan, wordt het hem echt te bar. Huilend probeert hij me alsnog te overreden en...ik geef een beetje mee.
-Weet je wat, we gaan gewoon kijken. Als je niet wilt hoef je echt het water niet in.
-Oke, snikt hij verdrietig, en ook geen zwembroek aan.
-Wel een zwembroek aan, dat hoort nu eenmaal zo in een zwembad.

Niet geheel onwillig klimt Rob op zijn fiets. We hebben zo’n duofiets, hij voor, ik achter. Dat scheelt: ik kan hem vastzetten, zodat hij halverwege deze vuurdoop niet van de fiets kan springen. Dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken.
Met een minuut of acht zijn we bij het zwembad. Het is 6.50 uur. Dat valt tegen: de poortjes van het zwembad gaan pas 7.00 uur open, terwijl ik dacht dat op die tijd de les zou beginnen.
Maar Rob verdraagt het wachten gelaten. Hij staat er bij alsof hij zeggen wil
-Sorry hoor, dat ik hier ben, maar ik moest van m’n moeder.
We maken kennis met meneer Schoeman en zijn medewerkster, Suzanne.
Vanaf het moment dat de poortjes open gaan en wij erdoor naar binnen mogen gaat het allemaal lekker vlotjes. Ik kleed Rob om, van winterse kou naar zomerse hitte. Alles wordt verwisseld voor die ene zwembroek.
Tja, daar staat hij dan: bloot, kwetsbaar, bang, gespannen en moedig. Want hij doet het toch maar. Hij lijkt dapperder dan ik ben. Ook ik sta te klappertanden van de zenuwen, alsof ik zelf moet. O jongens, wat doe ik hem toch aan!
Zijn ‘ik blijf op de kant kijken’ houdt hij wel angstvallig vol. Ik leg de situatie uit aan de begeleiders en moet dan echt weer terug om Geert wakker en klaar te maken voor school.
Als we samen met een kleine drie kwartier weer terug komen in het zwembad zie ik een  stralende en blije zoon. Nat! In het water! Weliswaar een beetje nat, maar nat. Wat een opluchting.

We zetten Geert af op zijn school en als beloning fietsen we via de supermarkt  voor een stevig ontbijt: een croissantje. Dan zet ik Rob op school af en ga naar huis. Moe, maar tevreden zak ik in mijn bed. Eindelijk rust…

Wordt vervolgd.