woensdag 30 maart 2011

Echte broertjes

Na de heftige start van zaterdag weet Geert het goed gemaakt. Zodra Rob naar de boerderij is vertrokken pakt hij alle spullen van Rob bij elkaar en...verhuist ze naar de nieuwe kamer.
Ik sta versteld. "Wat doe je!"
"Ik ruim op, zodat Rob snel naar zijn nieuwe kamer kan. Ik ben het helemaal zat!!"
Oke, ik ga er maar van genieten. Hij ruimt op, mooi, dat scheelt! Want opruimen kan-die, als de wil er is!

de spullen zijn er,
maar de muur is nog steeds vochtig, zie je het kleurverschil?

Als Rob thuis komt is hij in zijn nopjes. "Nou kan ik al op de kamer slapen, hoef ik niet op de rode muur te wachten". Om eraan te wennen verschuift hij de verhuizing van zichzelf maar naar maandag.
Om nu zo plotseling al op een nieuwe kamer te slapen is een stap te ver.

Dus..maandag was het zover. Rob ging uit plezier extra vroeg naar bed en sliep lekker. Tot 4.45 uur. Helaas. De oorzaak weet ik: hij is nogal verkouden. Maar de rest van de week ging het super.
Zelfs overdag zit Rob op zijn kamer, te genieten van het 'dit-is-alleen-van-mij-gevoel'.

Maar vanavond tijdens het eten spitste ik toch wel even mijn oren. Want zegt Rob nu?
"Kom jij mij ophalen morgen Geert, om 6.45? Zodat we samen naar beneden kunnen?"
Dat vindt Geert direct een steengoed plan.
Ik protesteer en maak een duidelijke regel: "niet voor 7.15  uur bij elkaar op de kamer!"
En zo maken de twee kerels een afspraak, zomaar direct luisterend naar mamaatje.
"Morgen zie ik je om 7.15! En dan gaan we lekker samen spelen".
Geweldig, zo maak je een moederhart blij: want hoeveel ruzie ze ook hebben, het blijven broertjes!

zaterdag 26 maart 2011

Vroeg dag

Na gisteren de laatste werklui uit de deur te hebben gezet is het meeste leed nu geleden. De muren staan strak in het cement. We wachten met veel geduld tot ze droog zijn. Dan kunnen we eindelijk de juiste kleur erop gooien en Rob overhuizen naar zijn nieuwe kamer.
Natuurlijk mag hij daar allang slapen, maar weet je, hij wil niet! Want..de kamer is nog niet klaar. Nou ja, daar heeft hij dus gelijk in. En ja, wie gaat er nou in een lege ruimte slapen??
Maar vanochtend was het dus wel weer bal. Vanaf 6 uur. Door ernstige krijsgeluiden schrok ik wakker en werd met harde hand door manlief uit bed gebonsjoerd. Of ik even wilde gaan kijken. Zuchtend kroop ik in mijn pantoffels en zette mijn bril op. Ik maak geen haast meer, met zulke oerwoudgeluiden. Het liefst laat ik het ze zelf uitzoeken. Maar ja...Gelukkig deed ik dat vanochtend niet, want Geert stond met een levensgroot net nieuw broodmes te zwaaien en was ongelovelijk boos. Mm, niet leuk te lezen natuurlijk, maar ja, zo was het. En nee, zijn doel was geen broodjes snijden. Meer broertjes snijden ofzo.
Dus dat begon al lekker: hij werd de trappen opgehezen naar zijn kamer (zonder mes) om er voorlopig niet meer vandaan te hoeven komen. Wat hij  wijselijk ook niet deed.

zomertijd
Zuchtend kroop ik weer even in bed. En bedacht tot mijn schrik dat het de volgende nacht nog een uur korter wordt. Dan wordt toch de tijd verzet. Uurtje korter slapen. lekker langer licht 's avonds. Ach, 't zou me wat. De ervaring is dat ik van dat ene uur de hele zomer last heb. (En ik voel me al niet uitgerust, wat moet dat worden??) Een periode vol licht en vol zon hopen we te krijgen, met lekkere temperaturen en een gezellige vakantie. Dat is dan wel weer een voordeel. En wat ook heel grappig is: ik ben niet de enige die last heeft van dat uur. 'Ze' (psychiaters?)  hebben er zelfs een naam aan gegeven: Sociaal Jetlag.
Gelukkig, dat geeft al meer energie: er zijn er meer. Jij ook?

dinsdag 22 maart 2011

Lekker verbouwen

De meeste mensen gaan hun huis verbouwen omdat het daardoor
  1. groter wordt
  2. mooier wordt
  3. meer ruimte geeft
Juist ja. Hoe zit dat nu eigenlijk met ons? Nu we aan het verbouwen zijn? Ik voel me er niet zo heel happy bij. Voel het meer als een must. Een 'het kan niet anders'.
Is daarom die troep nu zo echt een 'troep', omdat ik het euigenlijk heel jammer vind wat we doen. Omdat ik dit het liefst niet had gewild?

Rob en Geert hebben samen een zolderkamer. De hele zolderkamer zelfs, ruimte in overvloed. Maar... ze kunnen elkaar niet luchten of zien. Ze maken steeds maar weer ruzie en hebben dan geen eigen plekje om weg te kruipen, of zoals wij dat noemen te 'time-outen'. Rob klaagt erover dat Geert hem wakker maakt, zelfs 's nachts komt hij er zijn beklag over doen. Terwijl Geert heerlijk ligt te pitten. Maar andersom ook: Geert zegt dat Rob hem wekt uit zijn heerlijke dromelarij.
Rob geeft aan een eigen kamer te willen of ergens anders te willen wonen. Geert gaat daarmee helemaal accoord, als hij de zolder maar houdt. Slimmerd! Zo'n uk de grootste kamer...

Pa en ma gingen overstag. Begrijp me goed, Rob woont nu niet bij de buren! Nee, hij krijgt een eigen kamer. En Geert dus ook. Voor die zo welkome rust van de vroege morgen, voor rust voor ons en zussen, voor rust voor de buren en last but not least ook voor rust voor de jongens zelf. Want ondanks alles zijn ze er behoorlijk moe van. Want ja, de een maakt de ander wakker..Nu maar hopen dat het rust geeft.

Binnenkort zien jullie vast foto's van twee prchtige kamers, maar nu eerst de troep!
Kijk even mee in de puinhopen van ons gezinsleven..:-), als je durft.


Zo was het: 1 deur in de hal, Naar ons slaapdomein

toogje in onze slaapkamer

inpakken maar, alsof er geen stof doorkomt!
Welterusten vannacht, schat!
Nu twee deuropeningen in de hal,
ons toogje afgebroken, snik




onze vloerbedekking. Nieuw! Gratis op te halen!
Wordt vervolgd.

zaterdag 19 maart 2011

logeren

"Oke, Rob, we gaan nu een afspraak maken over je nieuwe schoenen. Vanaf zaterdag doe jij ze aan, als je naar de boerderij gaat." 
Mmmm, ik hoor het mezelf zeggen: nieuwe schoenen aan op de boerderij...
Maar ik ben het nu zo zat. We moeten toch echt wat. En vaak helpt de boerderij dan onbewust een handje mee.
De schoenen die Rob zes weken geleden kreeg (92 euro!) zijn erg mooi, vooral als ze op de schoenenplank staan. Rob wil ze maar niet aan want  "dan zeggen de kinderen uit de klas dat ik nieuwe schoenen heb." En dat wil je natuurlijk niet weten. Want nieuw is eng en aandacht al helemaal!

Maar zaterdag was het dus zover. Nu zouden die nieuwe schoenen aangaan, dat was immers afspraak? En de boerderij weet dat ze er niets van mogen zeggen. Negeren, mond houden, niks geen nieuwe schoenen!
Maar er kwam nog een nieuwtje  die vroege zaterdagmorgen. "Rob, je mag deze keer weer een weekend logeren bij de boerderij". Van binnen gniffel ik: met de nieuwe schoenen, die je dan dus aan hebt als je naar school gaat. Want zo werkt dat: maandagmorgen brengen zij hem naar school. Foei mama! Zoveel schik om je eigen slimheid!
Rob protesteert gelijk. Maar niet vanwege de schoenen. Dat wordt helemaal niet genoemd.
"Ik ga niet logeren, want dan moet L. mij naar school brengen en zij weet de weg niet. En zij doet vast verkeerd brood die ik op school niet lus..." De tirade gaat nog even door. En, o dombo, ik reageer nog ook. Want ik maak me direct grote zorgen, vooral vanwege onze eigen rust.. En elke keer als ik iets handigs bedenk wordt Rob nijdiger en verdrietiger.  Uiteindelijk laat ik hem maar even met z'n boosheid en ga zijn tas inpakken.

Dan is daar het moment.
Ding-dong, gaat de voorbeldeur. Daar is L. al. Met haar overleg ik wat we het beste kunnen doen. Ik maak brood voor Rob klaar, schoolbrood! (?) Ik leg Rob uit wat er in de tas zit. Inmiddels heeft Rob de schoenen al aan! Ja-ah, de nieuwe!! Trots laat hij ze zien aan L. Je zoudt hem!
Ook vindt hij wat in de tas zit helemaal prima en stelt hij L. gerust:
"Als jij de weg naar school niet weet, dan wijs ik hem wel hoor. Geeft helemaal niets!"

Verbaasd en opgelucht zwaai ik ze uit. Uiteindelijk dus weer niets aan de hand. De ochtend evaluerend roep ik mezelf tot de orde: "Leer het nou eens, hij moet eerst verwerken wat er die dag gaat gebeuren. Geef hem die ruimte dan, in plaats van met al die oplossingen aan te komen."
Na een half uur is het gewoon (bijna) altijd zo: het gaat zoals het gaat en Rob gaat daar gewoon in mee. Handig? Ja! Maar begrijpen doe ik het nog steeds niet. Wat is dat toch?? Mm, autisme misschien??


PS Laat ik nou niet vergeten de juf te mailen over nieuwe schoenen. "Juf zeg maar even niets, hij komt er vast zelf wel mee. Op zijn tijd!"

donderdag 17 maart 2011

Humor.
Dat kennen we wel. De een wat meer dan de ander, maar over het algemeen zijn moppen en grapjes behoorlijk in trek.
Zelf heb ik er ook een handje van: met een kwinkslag iets minder erg maken dan dat het is of lijkt, is voor mij vaak de manier om alles een beetje vol te houden.
Zo is het hier een behoorlijke standaardzin als we tegen elkaar zeggen: "O help, nu ben ik uit mijn structuur..".
Of: "PGB nodig?"
Overigens, weet je waar PGB voor staat? Sinds al die bezuinigingen op het speciaal onderwijs staat het voor
"Prettig Gestoorde Basisschool". Is de toekomst, vrees ik..hoewel, prettig? Misschien Pijnlijk?

Dat de kinderen met autisme hier in huis de meeste grapjes niet begrijpen zoals wij, geeft vaak veel humor in ons gezin.
Zo was er een die beide handen grondig bestudeerde en toen ons de vraag voorlegde: "Kan dat echt, twee linkerhanden?"
Wij legden dit spreekwoord uit, uiteraard zonder te lachen..(dat is zo fout!) Maar later hebben we er wel veel lol om gehad.
Of Geert, eh, zonder autisme. Het lijkt hem lastig scheren als de baard helemaal in de keel zit...
Bij hem gaan we er maar vanuit dat het de leeftijd is..6 jaar toen.

Toch hebben kinderen (en volwassenen) met autisme wel humor. Ook al begrijpen wij het soms niet...
Vaak vinden wij het gewoon niet lachwekkend, maar is het voor hen heel grappig.  En andersom dus ook.

Afgelopen week zat ik met Rob, Geert en onze begeleider poffertjes te eten. Samen met J. was Rob naar de winkels geweest, waaronder de HEMA. Tja, als je weet dat Rob momenteel veel oog heeft voor vrouwelijk schoon..
Niet dat die daar waren, maar er hing ehhh, ondergoed genoeg, zal ik maar zeggen.
Dus Rob, heel enthousiast, vroeg ons tijdens het poffertjes eten: "Weten jullie wat 'BH' betekent?"
Zijn ogen glommen verdacht ondeugend en ik was op alles voorbereid toen ik, na een oogcontactje met J., vroeg: "Wat dan?"
"BoterHam!!!" riep hij, waarna we allemaal is schaterlachen uitbarsten. Rob nog het hardst.


dinsdag 15 maart 2011

Jaartje ouder

Gisteren was het weer zo ver. Weken zag ik er naar uit, dagen lang bedacht wat ik zou gaan doen en wat ik moest doen om het werkelijk zo ver te krijgen.

Mijn gedachten gaan automatisch terug naar 14 maart 1974: de dag dat ik voor het eerst het levenslicht aanschouwde. De dag dat mijn familie, toen nog klein, mij vol vreugde in de armen nam en me vertroetelde.
Vanaf die dag mocht ik huilen,  lachen,  drinken en slapen. Heerlijk! Wat zal ik toen uitgerust zijn  geweest.
En, ik weet het nog zo goed: ik deed het ook allemaal. Ik huilde soms, lachte veel, dronk goed en sliep geweldig. De omarming van familie werd steviger: zo'n heerlijk kind kon je toch niet loslaten.
Ik werd gedragen, gereden, geknuffeld en heen-en weergewiegd. Wat een leven!

Nu, 37 jaar later denk ik aan die dag regelmatig nog met heimwee terug. Vooral dat slapen! Gewoon, wanneer je maar wilde, wat geweldig! Maar helaas, die tijd is voorbij.
Gelukkig heb ik er toen fantastisch van genoten!!

Nu, heel wat organisatietalent rijker, werd mijn verjaardag volop gevierd. Met allen die van me houden en om ons gezin heen staan. Wat een rijkdom. En hoewel ik wat minder sliep dan tig jaar terug, voelde ik me verwend. Met al die liefhebbende mensen die me nog altijd stevig willen omarmen en knuffelen.
Er is veel veranderd, maar dat is gebleven!
Verwend  met allemaal leuke, soms heel originele, cadeautjes.
Kijk zelf maar:
eindelijk zelf mijn bieslook kweken!

lekker geurtje

spel: wie weet de meeste rijmwoorden?

Goed boekje voor bij de koffie.
Bedankt Gerreke voor de tip, lang geleden op je blog!


vrijdag 11 maart 2011



Altijd al een goed boek willen lezen ter voorbereiding op het Paasfeest?

In dit boek worden de laatste 18 uren van Jezus'leven beschreven.

Eigenlijk dus ook wat Jezus' lijden en het wonder van Pasen met ons doet.

Een zeer aangrijpend en indringend boek.

Warm aanbevolen!!

Het Wonder van het kruis
Wilkin van de Kamp
293 pagina's
€ 17,95






dinsdag 8 maart 2011

Op slot..?!

Eigenlijk is het gewoon niet normaal. Eigenlijk is het heel normaal dat ik er dus niet aan wen.
Al een jaar of 4 doen we alle deuren op slot als Rob thuis is. Maar ik wen er nooit aan.

Het is voor onze eigen bestwil en voor de zijne. En voor die van de brusjes (broertje en zussen). Het is een keer of drie gebeurd dat Rob de puzzel van 1000 stukjes van onze oudste kapot maakte. Het gebeurde ook dat hij cadeautjes open maakte en er volop mee ging spelen. Het gebeurde dat de kelder leeg gegeten werd, terwijl ik even boven was. En bedenk nog maar wat, ’t is vast gebeurd…
Daarom:  sloten op de slaapkamerdeuren en op de kelderdeur.
Maar ik wen er nooit aan…

Maandagmiddag, kwart voor drie. Rob komt de bus uitrollen en vliegt door de open deur. Zo langs mij op.
“Ook goedemiddag”, roep ik hem na.
De telefoon gaat natuurlijk juist op dat moment en terwijl ik hem oppak komt Rob alweer naar me toe. Met een hele dikke buik, gierend van de lach.
“Ik heb de koffiepoeder, ik heb de koffiepoeder. Had je maar op moeten letten, ha, hahahaha”, jubelt hij.
koffiepoeder..mmm!
Snel groet ik de vrouw aan de andere kant van de telefoon. “Sorry, heeft u een momentje…
Ik ben hier wat vergeten en ik moet NU ingrijpen”.  

Maar het leed is al geleden: een beker vol poeder met koud water wordt met een verrukt gezicht opgelepeld.
Even later ligt Rob op de bank: “Zo’n buikpijn..u moet de koffiepoeder verstoppen mama, u moet de kelder op slot doen! Domme ik, ik leer het nooit…”
Precies. Hij niet en..ik ook niet. Domme ik.

zaterdag 5 maart 2011

Niet mijn kracht...

Onvoorstelbaar eigenlijk he, hoe kinderen je leven en jezelf kunnen veranderen.

Vroeger was ik maar een klein grijs muisje, die het liefst rustige dingen zat te doen. Brieven schrijven deed ik, elke zondag. Op den duur had ik wel zeven penvriendinnen. Tja, dat kom je tegenwoordig niet meer tegen...
Nemen we niet eens de tijd een brief te schrijven, laat staan minstens een week op antwoord te wachten.
Gelukkig, niet alleen ik veranderde...

Ook las ik veel, speelde gitaar en ministeckte (?). Uiteraard alleen als ik al mijn schoolwerk afhad, want leren vond (en vind) ik ontzettend leuk. Het ontbrak me echter aan een wat hoger IQ :-) zodat ik alles op alles zette voor de MAVO. Daar, op die MAVO, viel ik overigens niet op, misschien alleen omdat ik altijd een rok aan had. Daardoor werden we wel wat genegeerd, mijn vriendin en ik. Maar met een jaar of twee wisten we ons geaccepteerd!
En dan nu. Door de kinderen leerde ik voor mezelf op te komen, eigenlijk voor hun dus. Al een poosje niets van Bureau Jeugdzorg gehoord? Bellen dus! Dat is nu zo'n beetje wat ik nu doe...

Afgelopen woensdagavond gaf ik een presentatie over autisme. Speciaal voor ouders die een auticursus volgen op het Medisch Kleuter Dagverblijf waar Rob een aantal jaren geleden bivakkeerde. En waar we allemaal veel leerden. Dat ik dan jaren later deze ouders mag vertellen hoe het met onze zoon gaat, welke dingen we eigen hebben gemaakt en hoe we omgaan met leven met autisme, dat vind ik echt helemaal geweldig! Dat is het mooiste wat ik doen kan voor andere ouders. Heerlijk! Wat geniet ik daarvan.

Had je me dat vroeger vertelt, dan was ik vast gillend weggerend. Of misschien wel stiekem achter de bank gekropen.
Zie je, dat is nu een positieve insteek van kinderen met wat zorgen: soms wordt je er sterker van.

Niet altijd. Dinsdagochtend was een hele andere tijd. Toen kon ik m'n hoofd maar net boven de zorgen uitkrijgen. Of, werd dat voor me gedaan. Door elke keer maar weer terug te vallen op een psalmvers uit de preek van zondag, bij ons in de kerk: "Uit diepte van ellende". (psalm 130)
Wat voelde ik me toen beroerd, juist ook door de zorgen.
Toen was ik weer even het kleine meisje, wat het liefst op mijn kamer zat..

Maar al stofzuigend en (door de tranen heen) zingend kwam ik bij een andere psalm (146): "Prijs de Heer' met bijde galmen". Dat ik dat toen, en nog steeds kon doen, was niet eigen kracht.

Tja, wat eigenlijk wel?

woensdag 2 maart 2011

Mooi initiatief!

Op deze manier wil ik jullie attenderen op de nieuwe 40-dagenkalender van Stichting Tear.
Deze kalender begint op 9 maart (biddag) en eindigt op stille zaterdag, 23 april.
Een goede en mooie manier van toeleven naar het Paasfeest en tegelijk nadenken over je eigen levensstijl, ook met betrekking tot de 'derde wereld'.

In de info hieronder vind je wat je weten moet over deze kalender en besteladressen, je kunt de kalender via je mail of postadres bezorgd krijgen. Er zijn geen kosten aan verbonden!


Zin?
Vasten voor een duurzamer klimaat, heeft dat zin? Ja. Vasten heeft én geeft zin. Je bezinnen op hoe je leeft, wat je koopt en eet. Rekening houden met de ander, bijdragen aan rechtvaardige verhoudingen in de wereld. De tijd voor Pasen is een mooie periode om je te bezinnen, God te danken en met een frisse blik naar je eigen levensstijl te kijken.
Bestel de kalender (op=op!) of meld je aan voor de kalender per mail

Pagina's