dinsdag 30 november 2010

Strenge meester

Tringggg, tringggg, tringgggg..Ik kijk op m'n horloge. Alweer precies op tijd. Daar is Rob. Ik doe de voordeur open en begroet hem. Maar hij stuift langs me heen en rent naar de keuken. "Yes, weer op tijd! 't Is 14.43 uur." Ja, de buschauffeur heeft weer goed zijn best gedaan, concludeer ik.
Mama, meester B. is heel erg streng. Wist u dat al? Nee, ik wist het nog niet. Nu dus wel. Hoezo is de meester streng? Gewoon, ik vind hem streng, niet leuk. Oke, wat zal er zijn gebeurt? Al mijn moederlijke stekels gaan overeind staan. Maar gelukkig, net voor ik school woest wil gaan bellen, zakken ze ook weer  in.Er is waarschijnlijk niets gebeurt. Rustig amar moedertje... Deze meester is de directeur. Enige bemoeienis van buitenaf geeft Rob al een heel onaangenaam gevoel. Al is het maar iets vriendelijks als:"Gaat alles goed?"
Dus..op z'n beloop laten maar!
Mam, hoeveel liter kun je streng zijn? is de volgende opmerking. Tjonge, hoeveel liter kun je streng zijn?? Tja, hoeveel liter is de meester, enne, hoe streng vind jij hem? Samen komen we er uit. Stel dat de meester 50 liter inhoud heeft, dan is hij 35 liter streng. Rob is er tevreden mee, en ik vind het wel best zo. Arme meester...

Aline

maandag 29 november 2010

Goedemiddag!

Wandelen is bij ons momenteel erg in.
Vorige week begon de hype. "Mam, we gaan wandelen," eiste onze Rob. Pfff. Wil ik dit? Voor je eraan begint eerst goed over nadenken. Stel je voor dat dit de nieuwe obsessie wordt...
"Oke, oke, ik ga wel mee!" gaf ik toe. Erg van  harte klonk het vast niet, maar ja, 't is zondagmiddag en lekker warm hier.
Het viel allemaal erg mee, het was zelfs erg gezellig! Bijna een uur liepen we een stevig rondje door ons dorp en bekeken vooral dakkapellen. Rob zegt welke hij mooi vind, welke helemaal niet, hoeveel ramen elk dakkapel afzonderlijk heeft en welk huis er geen een heeft . Ondertussen bouwt hij zo zijn eigen huis. Een stukje van dit, een stukje van dat huis en tada, Rob krijgt later het meest grote, mooie huis met 3 dakkapellen en 15 ramen! Gelukkig duurt later nog lang...
Zaterdag is de wandeling voor ons een redding. Rob is hyperdepyper, weet met z'n vrije tijd geen raad. Ik wel: Kom we gaan wandelen, eten een ijsje bij de Mac ofzo. Oke. Deze keer gaan we dus dwars door het centrum. Het ijsje van de Mac wordt kibbeling van de visboer, de drukte weerhoud het kijken naar huizen, dus lopen we vanwege de dakkapellen met een hele grote boog terug naar huis. Weer een uur gewandeld!
En gisteren weer net zo!

Kenmerkend voor onze Rob is zijn beleefdheid. Iedereen die hij tijdens onze wandeling tegenkomt wordt hartelijke begroet: "Goedemiddag!" of "Goedemorgen!". Daarna zegt hij tegen mij: "Ik ben beleefd he.."
Tijdens onze wandeling naar het centrum waar we netjes op de stoep lopen, wordt de stoep onderbroken door een bushokje. En een heleboel mensen daarvoor: geen stoep meer te zien. "TOETTOET" roept Rob. Sssssst, sis ik. Hij snapt het! "Goedemiddag!!!" roept hij boven het lawaai uit. Reactie van een jonge knul: "Zo-o, die is goed opgevoed!" Hehe..eindelijk. Ik grijp naar m'n spiegeltje in de tas, even zien of ik echt wel zo straal als dat het voelt. Wow, wat ben ik trots op m'n mannetje!

Groeten, Aline

vrijdag 26 november 2010

Reorganiseren

Stel je voor: je bent de directeur van een megagroot bedrijf. Alles zit je voor de wind: je bent de enige in heel het land met dit speciale bedrijf. Dus..alle mensen kopen alleen bij jou. Geweldig toch!
Maar, op een gegeven moment wordt jouw monopoly opgeheven. Het is niet eerlijk, zeggen ze, dat alleen jij dit bedrijfstak mag beheren. Het is niet eerlijk, zeg jij, het liep juist zo fijn!!

Ja-ah en van het een komt het ander. Andere bedrijven ontstaan, opeens wil iedereen doen wat jij alleen al jaren deed. Daarbij komt ook nog dat je last hebt van al dat computergestuurde. Je komt in de problemen en gaat..r e o r g a n i s e r e n!!

Beeeh, mekkert het personeel, wij willen dit niet, wij willen geen bezuinigingen, we willen er al helemaal niet uit. Dus gaan ze actie voeren en plannen een datum om te staken. Gelukkig heeft niemand hier verder last van, want jij zorgt voor een prachtige waarschuwing in alle kranten: 'door bezuinigingen, concurrentie en elektronische post gaan wij bezuinigen. Ons personeel gaat daarom in staking, u krijgt een aantal dagen geen post'.
Jij weet het goed gemaakt: staken is snipperdag, scheelt je weer wat geld en wie weet drukt het zo wat de kop in. Maar ergens houd je je hart vast..nu gaan natuurlijk nog meer mensen naar concurrenten, want die bezorgen wel netjes de post. Zelfs de niet belangrijke poststukken.
Maar toegeven doe je niet, dat zou het einde zijn van je prachtige bedrijf. Het al eeuwenoude overbekende en beroemde postkantoor. Het groeide van PTT naar TPG naar TNT. Maar breekt het nu af? Wat moet je hiermee? Terug naar PTT??? Gewoon Post Telegraaf Telefoon? of wordt het PMT: Post, Mail, Twitter?
Zonder TNT? O help!
Heel veel sterkte, jij!

                                                                                                    Aline

                                           
                                                                                                                      

woensdag 24 november 2010

Sint is er!

 
 Hij komt, hij komt, die lieve goeie Sint..
Ja, het is weer zo ver! Nog lang geen 5 december, maar dat maakt de pret erom niet minder. Vandaag kwam Sinterklaas op school, wat een feest, wat een spanning!
Hoewel nog een beetje vroeg, ben ik de school altijd erg dankbaar dat ze niet tot het laatste moment wachten. Onze Rob liep al stuiterend door het huis vorige week. Stuiterdestuiter, het is bijna Sinterklaas...paps en mams bijna door het dolle heen vanwege die stuiterballetjes in huis. Gelukkig was het dus vandaag al, anders zouden we in de Sintstress volkomen verdwaald zijn.
Maar ta da, hier is-t-ie dan! In een echte ouwe cabrio, net zo oud als de Sint zelf vrees ik. Gelukkig hield deze maffe auto de Sint en z'n Pieten, zodat ze veilig, maar te laat, op school aankwamen. Het wachten op de Sint duurde even, dus..zingen maar.
"En we zingen en we springen en we zijn zo blij, want er zijn geen stoute kinderen bij." Ik glimlach als ik die laatste regel meezing. Geen stoute kinderen, nee hoor, alleen wat stuiterballetjes, drukteschoppers en klierkontjes af en toe. Maar o wat doen ze nu hun best. Echt super om te zien. Kwam Sinterklaas maar elke dag even spieken..

De toespraak ging vooral om de dank voor alle gezelligheid, de tijd die Sint nam in deze zo drukke periode en 'wat fijn dat er al een cadeautje in de schoen zat, afgelopen dinsdagmorgen'. Ja, die trapveer, die heeft al veel lol meegemaakt deze dagen. Want onze Rob vindt dat het geen trapveer is, maar een windhoos, of wervelstorm. Dus dat is dan ook het eerste wat hij vragen wilt. Hij onderbreekt de juf:" Juf, ik heb een vraag". Hij krijgt de ruimte de vraag te stellen! gelukkig. "Sinterklaas, die trapveer is ook een wervelstorm. Bent u daar bang voor?" Rob glundert als de Sint antwoord: "Een beetje". Ha, hij lekker wel, ik niet, lijkt-ie te denken. Maar ja, als je ook alles over wervelstormen, orkanen, windhozen en tornado's weet, hoef je ook niet bang te zijn. Offe..

Later die middag is Rob heel erg kwaad en ligt de wervelstorm, of zeg windhoos of trapveer, in elkaar gefrommeld in de schuur. Deze keer vernielde de windhoos niets, maar werd-ie vernield. Sterke boy heb ik he!

dinsdag 23 november 2010

Nog een keer passend onderwijs

Oke, ik geef het toe. De column over 'passend onderwijs' was misschien een tikkeltje overdreven. Tenminste, dat hoop ik dan. En ik hoop van harte dat het waar is wat de anderen zeggen: het zal wel meevallen...

Maar ..waarom houdt de school van onze Rob er dan zo sterk rekening mee, dat ze na 2012 een ander soort school zullen worden? Niet omdat ze dat willen, maar omdat de meeste kinderen zullen gaan intergreren naar een gewone reguliere school. En al deze kinderen nemen hun geld, hun rugzakje mee.
Waardoor er minder geld te besteden is aan de extra onderwijsassistenten. Betekent minder begeleiding in de klas, meer stress voor de leerkracht en meer onrust in de nu zo heerlijk rustige klassen.

Nu is het vast en zeker zo dat Rob autistisch genoeg is   :-(   om op deze school te kunnen blijven. Hoera! Maar al die kinderen dan, die een hoog IQ hebben en daardoor veel slimmer over komen, en dat ook zijn? Zij zullen in hun beperking eventjes niet opvallen, maar in hun begaafdheid wel. Lang leve Asperger!!

En inderdaad, ik merk ook dat de scholen er nog lang niet klaar voor zijn. Maar ten diepste is de regel al vastgelegd en hebben reguliere scholen na 2012 geen keus meer om nee te zeggen tegen je kind. Ze worden verplicht aan te nemen. Of ze daar nu klaar voor zijn of niet.

Voor ons als gezin, en voor de kinderen met een mildere vorm van autisme, die evengoed het juiste onderwijs met de juiste begeleiding zouden moeten kunnen krijgen, voor hen hoop ik ook dat het allemaal nog wel meevalt. En dat ze lekker op de school van nu kunnen blijven. Houdt de school het geld en dus ook de middelen om de kinderen passend onderwijs te geven!

                                        
                                                                                                                   Aline

Tip: kijk op de site van www.rijksoverheid.nl/passendonderwijs, kreeg ik door van een medelezer. Nog bedankt daarvoor Karien! Het is een erg duidelijke site hierover.

zaterdag 20 november 2010

Niet Thuis!!

Het eerste wat ik vanochtend deed was natuurlijk kijken op internet: zijn er treinen die rijden? Of anders soms bussen? Maar helaas, niets van dit alles. Natuurlijk had ik met die mogelijkheid al rekening gehouden en een rampenplan klaar liggen. Duus daarmee ging ik resoluut aan de slag. Rond 8.15 belde ik mijn ouders. Eerder durfde ik niet, stel dat ik ze wakker bel? Stel dat ik m'n eigen kereltje wakker bel? Wordt-ie niet wakker gemaakt door zijn broer, komt z'n moeder leuren... Nee, 8.15 was vroeg genoeg. Na even overleg wist het ik zeker: de auto van pa en ma kon met me mee en dus zou ons dagje uit doorgaan.

We hadden een geweldige dag. Waarschijnlijk kun je binnen kort een impressie lezen op www.autisme.nl , klik op regio Utrecht. Goed onthouden dus! Peter Vermeulen had een goede leerzame inleiding, die hij met veel humor bracht. Gelukkig wel, want dat is wel nodig als je over autisme praat. De gespreksgroepjes waren ook weer heel zinvol: we leren als ouders veel van elkaar. En als laatste het theater 'Muziek en Therapie' met de voorstelling :"Altijd hetzelfde, daar hou ik van". Geweldig was dat. Zo herkenbaar!(www.muziekentherapie.nl)
                                             
Eenmaal thuis moest ik Geert weer ophalen bij opa en oma. En de auto terug brengen natuurlijk. Op de terugweg moesten we wachten voor de trein...nou vraag ik je, he waar komt-ie trein vandaan? En he, waar gaat-ie naat toe??
Maar ja, ondanks de trein hadden we toch een superfijne dag. Warm aanbevolen trouwens voor een volgend keer! Echt de moeite waard!!
Ook Geert had een leuke dag. Tenminste..net voor hij ging slapen bad hij:"Lieve Heere God, dank U wel dat ik niet thuis was..."

vrijdag 19 november 2010

Thuis

Grote drukte en groot paniek natuurlijk vandaag op Utrecht Centraal.
Brand en, wat voor veel reizigers nog erger is: vastzitten op het station.
Lang geleden maakte ik dat ook mee. Schoot ik als jonge meid van een jaar of 18/19
een onbekenden bekende aan. Je weet wel, zo iemand die je elke dag in
jou trein ziet, maar je niet bij name kent.
"Weet jij al hoe je thuis gaat komen?" vroeg ik hem. Nee, hij had ook geen idee.
Hoe kom ik thuis? Die vraag is op dat moment het enige wat telt. Thuis...heerlijk!
Wordt opeens weer erg gewaardeerd, zo'n thuis.


Momenteel is bij mij de vraag: hoe gaat het nu in Uterecht en vooral:  hoe gaat het morgen?
Want hoewel ik nooit met de trein reis ga ik morgen wel. En dan uiteraard richting Utrecht.
De NVA, Nederlandse Vereniging voor Autisme houdt dan een regiodag in Maarsenbroek.
Manlief mag gewoon gaan werken  (met onze auto), Rob is naar de boederij (speciaal extra lang!) en Geert logeert nu al bij opa en oma, (spannend!!). Veel geregeld dus voor een dagje uit
met Peter Vermeulen, de Belgische kenner van Autisme!
Maar.. dan zitten we morgen misschien toch wel thuis...
En dan wordt dat op dat moment niet zo gewaardeerd, weet ik.
Door mij niet maar ook door onze dochters niet.


Maar ach, wat zeur ik, ik zit nu thuis. Lekker warm en rustig zit ik op m'n eigen stoel
en zometeen ga ik naar m'n eigen bed.
De reizigers van vandaag vragen zich misschien wel af wanneer ze thuis komen.
Of wordt het: nachtje hotel? Stationhotel met al die vreemden? Brrr..
Nee, blij dat ik thuis slaap vannacht. Als ik slaap...


Welterusten, Aline
Passend onderwijs

Yes, ik mag lekker naar een gewone school!! Zo zal mijn zoon zomervakantie 2012 ongetwijfeld lopen te jubelen. Hij zal uit z’n dak gaan, elke dag weer en het uitschreeuwen: ‘Yes, ik mag naar een gewone school’. Heerlijk, een grote school met wel 30 kinderen in de klas. Met maar een leerkracht om te plagen. Heel veel zelfstandig werken. Veel lawaai. Lekker weinig concentratie. Een plein vol, met alle kinderen uit alle klassen. Veel lastige kinderen. Veel pestkoppen. Veel ettertjes. Veel treiteraars. Een paar sociale brave burgertjes…

 Yes, ik mag naar een gewone school, zo zal mijn zoon juichen…

Passend onderwijs noemen ze dat in Den Haag. Onderwijs op maat. Al wel eens van gehoord? Leerkracht, houd je vast, want nu komen alle kinderen integreren op jouw school. Weigeren mag niet, aannemen zul je ze! Alle blinden. Alle rolstoelers. Alle doven. Alle ADHD’ers. Alle autisten. Ja alle gebrekkigen moeten welkom zijn. En uiteraard gaat dat goed. Tuurlijk, het moet goed gaan, want Den Haag regelt het.

 Eens, lang geleden maakten ze speciale scholen, nota bene in 4 groepen, voor 4 verschillende soorten bijzondere kinderen. Maar ja, duur is dat wel. Dus, onder de mom van een nieuw integratiebeleid komt dat in 2012 allemaal te vervallen. De hoge pieten regelen het zo, vanachter hun bureau. Geen verschillen, allemaal gelijke kansen, iedereen hetzelfde onderwijs. Het maakt niet uit wie je bent. Wat je doet. Hoe je denkt. En of je al die ‘gewone’ dingen wel aankan. Kom op, integreren maar, zo roepen ze enthousiast vanachter hun prikkelarme werkplek. Jazeker, dit gaat het helemaal worden, goed plan ministers!!

Yes, ik mag naar een gewone school, zal zó mijn zoon juichen?

Mijn schrik was groot toen ik hiervan hoorde. Passend onderwijs, onderwijs op maat, voor iedereen even goed??? Ik zet er heel veel vraagtekens bij. Maar ik weet: zelf beslissen mag ik niet. Nee, Bureau Jeugdzorg komt eraan te pas en zal de beslissing voor ons nemen. Gezien het regeringsbeleid zal het een beslissing zijn, die wij niet kunnen volgen. Een beslissing die ten koste gaat van ons kind, van ons gezin. Ten koste van zijn nu zo vertrouwde school. Maar vooral ook van zijn mogelijkheden en talenten. Hoe zal het gaan? Ik zie het al helemaal voor me:

Help, ik moet naar een gewone school, zo zal mijn zoon huilen.

Een grote school met heel veel klassen. Wel 30 kinderen in de klas. En vóór de klas maar een leerkracht. Veel ettertjes. Veel pestkoppen. Veel prikkels van geluiden en fel licht. Een krijsend, niet meer op te voeden kind. Een overspannen juf. Vermoeiende dagen, slapeloze nachten. Ouders, die er aan onderdoor gaan omdat het kind zich thuis afreageert. En dan? Met z’n allen naar Bureau Jeugdzorg, vragen we uithuisplaatsing aan en psychische opvang voor alle ouders. Maar daar is wel een wachtlijst voor, natuurlijk…Nu maar vast aanmelden dus..


                                                                                                                      Aline

donderdag 18 november 2010

Pillen

Onze Rob heeft zo jong als hij is, al diverse pilletjes. Allereerst begonnen we natuurlijk met vitamines.
Net als elk kind, net als elk kind van ons. Zodra hij gebit genoeg had begonnen we..Want eten deed ons mannetje niet zo best. En je meot toch op een of andere manier iets binnen krijgen, toch..
Maar een jaar geleden begonnen we aan het eerste officieele pilletje: melatonine van de neuroloog.
Dat is niet maar zo 1,2,3 geregeld. Eerst naar de huisarts voor een doorverwijzing, alweer! Gelukkig is het verder goed geregeld. Maar een keer hoeven we naar de neuroloog, verder ging het contact via internet. En watjes kauwen natuurlijk. Ook zoiets, juist een dag eerder kreeg Rob van de tandarts te horen dat hij echt niet op het watje mocht kauwen en een dag later moest het. Hoe onzinnig zijn volwassenen...
Het bezoek aan de neuroloog was een rampenplan eerste klas, genoeg voor tien jaar. Maar gelukkig niet voor niets: Rob kreeg zijn slaapsnoepjes.
Het volgende pilletje was ook van de neuroloog: tegen migraine. Een tabletje die je absoluut niet door mocht kauwen. Paniek! Groot paniek!! Ik ga stikken, ik ga echt stikken, zo liep Rob huilend door het huis. Maar een week later gaf hij me trots te kennen dat hij had geoefend op snoeperwtjes.. En binnnen een paar weken begonnen we met visoliecapsules, want Rob liep voornamelijk te stuiteren door het huis. Kauwtabletjes. Deze mag je doorkauwen Rob, zei ik blij en enthousiast. Maar helaas..nee mama, ik kan het zo wel.
Vraag ik me nu nog steeds af of het wel heel doorgeslikt mag worden..In elk geval werkt het!!

Groeten Aline

dinsdag 16 november 2010

deskundige begeleiding??

Begeleiding

Zuchtend pak ik de telefoon. ‘t Is vervelend, maar zó kan het niet langer.. ik kom er zelf maar niet uit.
“Ja hallo, met Aline. Kan ik een afspraak maken? Ik heb nú hulp nodig!!” schreeuw ik mijn noodkreet uit. Gelukkig kan ik diezelfde middag al terecht.
Met zweet in de handen en knikkende knieën stap ik de drempel over. Ik neem plaats in de witte kuipstoel, vol spanning. Gelukkig maakt koffie de sfeer wat beter.
Mijn begeleidster begint allereerst een gezellig praatje over iets, waar ik helemaal geen behoefte aan heb. “Kom to the point”, zou ik haar toe willen roepen.
Als ik eindelijk al mijn problemen op tafel heb gelegd komt ze met een stel goedbedoelde adviezen.
-neem er de tijd voor,
-stel je ervoor open,
-luister naar je hart,
-schrijf het op,
-trek je niets aan van negatief geluid, negeer het,
-reageer alleen op waardevol respons.
Hierna komt ze nog met een stel termen, waar ik geen snars van begrijp, maar ja, dat is altijd het geval bij deskundigen.
Uiteindelijk besluiten we een vervolgafspraak te maken.
“Dan kom ik wel bij je thuis”, aldus mijn begeleider. Prima, ik heb toch PGB: geld zat.
Zo nemen we afscheid. Opgelucht zak ik op m’n fiets. Nieuwe begeleiding, nog één extra moet kunnen. Maar deze keer is het anders. Zij is er voor míj persoonlijk. Zij helpt mij met mijn blog!

maandag 15 november 2010

kunstig

Goedemorgen!

Afgelopen maand heb ik een cursus column schrijven gevolgd bij ons in eht dorp op de volksuniversiteit. Erg leuk en leerzaam.. veel tips gekregen, veel columns gelezen en beoordeeld. Maar vooral natuurlijk ook columns schrijven en oefenen, offe, oefenen en schrijven is beter denk ik..
Naar aanleiding van een kracntenartikeltje werd ons verzocht een column te schrijven. lees lekker mee met onderstaande:




Kunstig terugkomen

'Kom terug jij!' Roep ik regelmatig tegen de kinderen. Of ze alstjeblieft even die deur dicht willen doen. Of toch echt eerst de schoenen uit voor ze naar boven gaan.
Tja, je kunt op diverse manieren terugroepen.

Zo lees ik dat ook regelmatig in de krant. Babyvoedingfabriek roept potjes terug. Auto’s worden teruggeroepen in verband met het ontbreken of het bezitten van bepaalde onderdelen.
En wat dacht u van de NSB-kentekens. Ook deze worden per direct teruggeroepen en mogen absoluut niet aan auto’s worden vastgezet. Stel je voor, je zou maar een NSB nummerbord krijgen. Rijd je daar met je roetzwarte volkswagen, wordt je aangehouden voor een gordelcontrole, Meneer, uw kenteken?
9-NSB-45, zeg je. Extra bekeuring natuurlijk.

Deze week las ik in de krant dat de kunstheupen van een bepaalde fabrikant ook teruggeroepen werden. Tjonge, je zou zo’n ding maar hebben. Ik zie het al helemaal voor me. Daar ergens in zo’n huisje van de aanleunflat van het bejaardencentrum krukt een vrouwtje voorzichtig naar haar brievenbus. Ze komt zojuist van de revalidatie. Aangeboden door de zorgverzekeraar in verband met het kunstig zetten van een nieuwe heup, een nieuwe rechterheup. Nep, uit de kunst. Eenmaal weer terug in haar huisje laat ze zich langzaam in d’r stoel zakken en opent nieuwsgierig de post. “Mevrouw, onlangs is bij u een kunstheup geplaatst.” Ja-ah, dat weet ze wel, ze voelt het nog iedere dag. “Helaas voldoet de kunstheup niet aan alle verplichtingen, waardoor wij genoodzaakt zijn u dringend te verzoeken uw heup zo snel mogelijk in te leveren.”
Is het vreemd als dit stokoude vrouwtje van schrik door haar goeie linkerheup zakt en in shock in het ziekenboegje verdwijnt?


                                                                                          © Aline 


Volgens onze jongste was-t-ie goed gelukt. Elke keer zei hij weer: lees eens voor mama, van dat ziekenboekje..  :-)

Fijne dag allemaal! Ik ga aan 't werk: folders vouwen voor m'n dochter...

Groetjes, Aline



zaterdag 13 november 2010

Vakantie

Bovenstaande foto is gemaakt op onze vakantie. Dank zij m'n ouders konden we er even lekker met z'n tweeen tussenuit!
We hebben heerlijk langs de Maas gestruind en kwamen echt even lekker bij.
Ons hotel was ook prima, De Maasparel, lekker gegeten en prima geslapen!
Maar hoe je het ook wendt of keert, we moesten na 2 nachtjes weer naar huis..
Oost west, thuis best!

Groeten Aline

Pagina's