donderdag 30 december 2010

Oliebollen!!

Tada!! Het is weer zo ver. Ik mag oliebollen bakken! Errug leuk vind ik dat, jammer dat het maar een keer per jaar mag. Of, dat ik het maar een keer per jaar doe. Echt jammer. Toch eens veranderen..

Nadat Rob naar de boerderij is gebracht begin ik laaiend enthousiast met alles klaarzetten:
5 pakken mix, evenzoveel zakjes rozijnen, een stel appels (goudreinet en royaal gala) en olie.
Het meeest voorbereidende werk had ik al gedaan: frituurpan schoonmaken en vullen met verse zonnebloemolie, netjes uit fles. (Hoe vers is dat??)
Ook heb ik een nieuwe mixer gekocht met deeghaken, zo één van een paar tientjes die ik betaalde met Rocks. Doet niet zoveel pijn dus in m'n geldbuidel, de ander was namelijk nog niet zo heel oud, maar kapot.


Het gaat werkelijk geweldig. Mixen, schillen, rozijnen droogdeppen: allemaal zo gebeurd. En dan bij de CV dat spul. En ik koffie.


Te lang koffie gedronken? Te warme kachel? Ik weet het niet, maar in elk geval rijst het de pan uit. Waar gaat dat heen???            

Misschien heb ik dubbel zo veel oliebollen voor de prijs van één? Zou lekker zijn...
Inmiddels is de olie warm en ga ik verder: al dit meel moet nog klaar voor het oude jaar om is.


Wat worden ze mooi!!! En, wat zijn ze lekker! Een 10 voor de smaak en een 10 voor de fantasie, volgens manlief. Want rond is anders. Test  maar niet op vorm, het cijfer keldert naar beneden.. Gelukkig proef ik de vorm nooit en vind ik ze zo wel leuk! Geert maakt nog wat zakjes met oliebollen klaar voor mensen uit de kerk. Die gaan we zo dan brengen. Reken maar, dat wordt gewaardeerd!    


Toch...een beetje nare bijsmaak zit er wel aan. Ik voel me best een beetje gemeen. Want onze Rob is het liefst de hele dag kok. En toen hij vanochtend de tas met oliebollenspullen zag staan jubelde hij: Ja, we gaan morgen oliebollen bakken. En...ik zei niets. Terwijl ik wist dat dat vandaag ging gebeuren. Expres vandaag, omdat hij nu op de boerderij is. Vanavond komt hij thuis. Ik zie er een beetje tegenop. Hoe boos zal hij zijn? Of zet hij zich eroverheen en gaat hij lekker smullen?  In beide gevallen moet ik morgen misschien toch nog een pak bakken: of hij is laaiend...of hij eet ze allemaal op voor de klok van 0.00... Spannend, we zullen zien! Eén ding is zeker, deze oliebollenbakkerij ging heel ontspannen vandaag. Hoe je het ook wendt of keert, het was een steengoed plan. Volgend jaar weer!


Ogen dicht en..genieten maar!

Allemaal een hele goede jaarwisseling!! Kijk uit voor vuurwerk en voor hete olie. Veel bakplezier! En, als je het leuk vindt: geef even door: hoe bak jij oliebollen?

maandag 27 december 2010

Kerstplanning

Ondanks alle moeiten, die we vorige week meemaakten met Rob, was ons Kerstfeest heel goed. Ik kan je zeggen: dat was echt gebedsverhoring. Vooral tweede kerstdag zou heel druk worden. Naar de planning vroeg Rob de avond ervoor. Ik vertelde het hem. Luister maar mee.
We gaan:
-Naar de kerk, jij niet, papa met de anderen. "Oke." 
-Naar opa en oma, daar gaan we ook eten, simpel eten, maar we blijven er dus langer.  "Nee, he..tot hoelang blijven we dan?" Ik kan hem dat niet zeggen, maar er liggen wat activiteiten voor hem klaar. Wie weet helpt dat een beetje!
-Om 16.00 uur gaan we naar tante W, de hele familie komt daar. Vandaar uit gaan we naar de kerk, op de markt, allemaal. "Ik niet!" Gelukkig mag hij morgen nog kiezen, wel of niet mee.
Het is absoluut te veel. Rob gaat te keer als een jonge hond, slaan en schelden is het enige wat hij nog kan. Luister nog even, zeg ik, dan zal ik je vertellen wat we na de kerk gaan doen. Of dat landde weet ik niet, Robs hoofd was onder z'n dekbed en ik mocht hem niet meer aanraken. Wat is dat moeilijk, gezellig kerstfeest vieren als je iemand bent met autisme, niet van drukte houd en al die activiteiten gewoon niet kan overzien. En als je dan ook al om 2.00 uur wakker was om eerste kerstdag te vieren..Ja, eigenlijk mag boos worden dan wel! Maar ik was ook moe, ik vond het ook allang niet meer leuk! Ik zucht eens diep en begin het laatste op te sommen:
 -Na de kerk gaan we met elkaar eten, brood en wat warme hapjes. En dan gaan we ongeveer 20.00 uur naar huis.

Dat laatste was foute planning, maar het was zo gezellig dat Rob daar niet meer om gaf. We waren 21.50 uur thuis.
Bij opa en oma is hij heel lief geweest met alle activiteiten: pinda's rijgen, sneeuw ruimen en helpen bij het eten koken. Op de terug weg naar huis besloot hij: Ik ga mee naar de kerk! Fantastisch was dat. Al zullen de mensen achter hem gedacht hebben dat hij minstens 3 keer ADHD heeft, dat kon me niet zo veel schelen. Hij hield vol, de hele zangdienst. En zingen dat hij deed! Geweldig! Had ik toch niet voor niets de liederen opgevraagd bij de dominee én elke avond al die liedjes gezongen!
En daarna eten, tja daar is-t-ie voor geboren denk ik: stokbrood en lekkere hapjes, als toetje een stel tompoesjes, ach het is maar een keer tweede kerstdag. Toch?

Aline

donderdag 23 december 2010

Vrije tijd

En nu opeens is het al donderdag. Gek, je ziet als een berg tegen de vakantie op, het gaat ook echt niet geweldig, maar toch, als je dan terug kijkt, gaat het evengoed weer snel. Hoewel de dagen lang duren, sommige erg lang. Komt er geen eind aan. Klok kijken helpt niet. Daardoor lijkt alles nog langer te duren.
En vanochtend dacht ik het weer: "Hoe komen we de dag door?" Een noodkreet was het bijna.
Helppppp, Hoe ..Komen...Wij...Deze....Dag....Door?????
Ontbijt staat klaar, eten maar!
Rob en Geert waren al lekker vroeg wakker vanochtend. Klaar om papa en mama te helpen met het ontbijt. Ons werd vriendelijk, maar dwingend, verzocht niet naar beneden te komen voor 8.15 uur. Terwijl het pas 7.15 was! Hoe druk kun je zijn! Gelukkig hielden de heren het niet tot kwart over vol, maar kwamen ze ons acht uur halen. De tafel was gedekt. Met al het eetbare wat ze konden vinden.(Wat super dat onze kerlderdeur steevast op slot zit!) Een thermoskan met water ontbrak niet en ook fruit stond keurig verdeeld over twee schalen op de tafel. En kaarsjes natuurlijk, heel veel kaarsjes. Want dit is alvast 'kerst-mus-eten', aldus Rob.
Dus de dag begon leuk. Helaas, na het ontbijt werd alle tijd verveeltijd. Dus, stevig aanpoten voor paps en mams beiden. Even wat verzinnen, dat activeren op Robs en Geerts projector en: doen! Maar het heeft meestal maar voor vijf minuutjes zin. Op naar het volgende idee.
Ons laatste idee was de beste. Rob ging met mij mee naar het winkelcentrum. Daar zit een kerstoutlet en Rob heeft nog een VVV-bon, dus..Na een wandeling van bijna een half uur door sneeuw en andere smurrie liet ik hem in de winkel zijn eigen gang gaan. Cadeaubon op, iets geld er nog bij, maar vooruit, een enthousiaste en blije Rob mee naar huis.
Onderweg aten we nog poffertjes en 'een vers geperste sinaasappel', waarna we weer vrolijk huiswaarts keerden. Maar..er gebeurt een 'ongeluk'. Rob valt, samen met de zak vol kerstversieringen. Rob staat op, maar de zak niet. Als ik hem optil rollen vanuit de doorgescheurde bodem alle kerstversieringen in de sneeuw. "O nee, jammert Rob, wat nu?" Ik pak het plastic bij elkaar en leg er een knoop in. Dan stoppen we alle spullen weer in de tas en lopen weer verder. Probleem opgelost, Rob weer blij.
En, uiteindelijk lijkt het plan geslaagd voor de rest van de dag: na anderhalf uur wandelen en winkelen is Rob nu al evenzo lang bezig met versieren! Poeh! Op naar de volgende dag!

Fijne avond! Aline

maandag 20 december 2010

Sneeuwweekend

He, he, weekend overleeft..
Rob was rond een uur of 10  weer helemaal beter.
Uiteindelijk hadden we nog best een leuke zaterdag ook!
Gisteren natuurlijk lekker in de sneeuw gewandeld, maar ja, wie niet!
Fantastisch weer zeg, daar houd ik echt van.
Al ben ik me bewust van de belemmeringen voor andere mensen.
En soms voor mezelf...Het fietsen naar de Hoogvliet ging moeizaam vanochtend,
heen maar vooral terug, met fietstassen, achterzitje en fietsmand vol. Poeh!
Toen vond ik het zelfs niet meer leuk..
Gisterenavond met de gemeente na de kerkdienst nog een stel kerstliederen gezongen.
heerlijk! Even ontspannen na een behoorlijk pittige zondag thuis.
We hadden hier voornamelijk vier druktemakers, die nogal opzien tegen de bijzondere
dagen van kerst en nieuwjaar, dus..
Gelukkig brachten de wandeling en het zingen de meeste van ons weer in het juiste humeur.

Geniet nog even mee van de mooie sneeuwfoto's.
Groeten van Aline

bezig met een tweede huis  =   iglo

in onze straat


takken en takjes..



zomaar, ergens in een tuin


camera omhoog, klikken maar!



mooi he, zo'n stadspark in de kou!

zaterdag 18 december 2010

ziek

Tja, en nu is Rob ziek.
Dus in plaats van een dagje boerderij voor hem ligt hij nu op de bank.
En in plaats van boodschappen en wat meer rust (ja, die combinatie kan!)
zit ik naast hem en luister naar z'n droevige gehuil. Zo'n hoofdpijn.
Inmiddels begint eindelijk de paracetamol te werken, duurt drie uren!
en begint meneer tot leven te komen. Praten praten praten...
Maar helaas, de boerderij kan niet meer. We zullen elkaar moeten vermaken!
Volgende keer beter!!
Goed kijken hoor, dan zie je de patient!

Goed weekend, Aline

vrijdag 17 december 2010

Stresserwt

Zo, hehe de eerste vakantiedag zit erop! Poehhh, wat een dag. Hoelang duurt het nog voor het 3 januari is.. Kreun, volgend jaar pas..En nu had alleen Rob nog maar vrij..
Waar het aan ligt? Aan mezelf denk ik. Ja ik geef het toch maar een beetje toe. Aan mezelf.

Gisteren begon het al: om kwart over vier, toen ik het eten wilde gaan koken kwam ik erachter dat ik de aardappels op had. Naar de buurvrouw dus. Tweede keer deze maand.  :-(  Gelukkig had ze ze ook al twee keer teruggehaald, dus we staan weer kiet.
Maar dat betekende dus wel dat ik vandaag aardappelen moest gaan kopen. Geen probleem natuurlijk, maar.. Rob is al vrij. Hoe kan ik dat nu het handigst doen vroeg ik mezelf af. Want weet je, als ik met Rob naar een supermarkt ga, komen we of in een stevig woordengevecht terecht, of ik besteed veel meer geld dan nodig..

Ik besluit Rob zo tegen half 12 achter de pc te zetten en ga Geert halen op school. Ik ga zo laat mogelijk weg, zodat Rob zo kort mogelijk alleen is. Zijn speeltijd is 45 minuten, dus dat moet lukken, toch?
Op de school van Geert maken ze overuren. De juf liet de klas pas 10 minuten na de bel gaan. Kennelijk geen zin in vakantie.. Ik balen, had ik in plaats van wachten nog wel even die aardappels kunnen halen..
Maar vooruit, met Geert naar de supermarkt. Snel aardappels gegrepen en door de sneeuw naar huis gesjeesd.(lees 'stapvoets'.) Net toen we thuis waren klikte de computer Robs tijd uit..Poeh, gered.

We zouden vanavond vis eten, met gebakken aardappels en doperwtjes ofzo. In de keuken zet ik alles klaar zodat we op tijd de vis kunnen halen. O help..geen groenten in huis, helemaal niets. O had ik maar, was ik maar..grrrr waar zit dat verstand van mij eigenlijk? Kerstvakantiestress????
Rob zou mee gaan naar de visboer. Om het wachten op de gebakken lekkerbekjes korter te maken krijgt hij alvast een klein schaaltje kibbelingetjes. Dat gaat goed, werkt prima, kibbeling op, vis klaar. ideaal.

Nu het volgende. Ik had Rob op de fiets al voorbereid. Had ik dat niet moeten doen?? Even een potje doperwtjes halen bij de megagrote AH. Tegenover de visboer. Maar Rob had inmiddels al andere plannen uitgedacht. Stevast stampt hij op de  kerstartikelen af. Kijk, zo mooi! Kerstballen en andere dingen om te versieren stralen ons toe. O nee!!! Hoe ga ik dit nu weer oplossen?
Hier, deze, da's een mooie ster, zegt hij vastberaden, die neem ik! Ik kijk naar de prijs. Deze ster is een kaars en kost een tientje. Nee dus. Rob gaat behoorlijk snel overstag, gelukkig. We zoeken verder. Hij wil alleen winkelen, maar in deze grote winkel ben ik bang dat ik hem helemaal niet terug vind, of hoogstens onder vijfendertig versiersels ter waarde van vijftig euro. Uiteindlijk vinden we choclolade. Die dan, vraag ik. Help, ik wil hier nu weg! Maar o help, 5 euro! Voor chocola?? Nee kijk eens Rob, hier kaarsjes. Kijk da's beter. Dertig kaarsjes voor DRIE euro. Wow, hij gaat akkoord. Op naar de kassa.
Dit alles in de AH duurde maar 5 minuutjes, maar maakte mij total loss. Volgende keer beter nadenken. Had ik dit allemaal ietsies ontspannender kunnen doen.
En nu ga ik Rob gauw op bed leggen, voorlezen, zingen, bidden..kan ik er zelf ook gelijk achteraan.
Lang leve de vakantie!

woensdag 15 december 2010

Opruimen!



Het is niet te geloven! Soms word ik hier echt helemaal grrrrr van. Dan heb ik het idee dat alleen ik nog maar aan het opruimen ben. Alleen ik...slik.
Helemaal dol word ik van alle kaarsjes op de tafeltjes. Wanneer is het eindelijk 2 januari?
Ook kaarsvet dwarrelt overal en nergens, op stoelen, op de netgedweilde vloer en op de tafeltjes natuurlijk.

Snippers papier, ook al zoiets. Knutselen, ja hoor, heel leuk, maar opruimen ho maar! Het meeste schuiven ze hoeps, zo van tafel af. Past vast wel in de stofzuiger..En al die knutsels worden aan het raam geplakt. Met veel plakband. Wie gaat er zemen na de kerstvakantie? Ja, wie? Oke, ik! Maar dit jaar niet meer, na 2 januari! 
Op dit moment eet Rob de overgebleven rijst op. Op de grond staat het schaaltje, naast de lego waar hij mee aan het bouwen is. En dan af en toe een hand vol rijst netjes naar de mond brengen. En nee, hij zegt niet voor elke korrel die naast z'n mond valt 'sorry'. Zo heb ik hem kennelijk niet opgevoed...:-(    De stofzuiger is geduldig..maar mama niet zo.
Met die lego bouwt hij nu het dak van een huis, met prachtige dakkapel. Zonder huis... En staks gaat hij spelen dat er een wervelstorm komt, die het huis, sorry, het dak zo, in een keer kapot sloopt. Dat laat hij dan enthousiast zien door middel van een stuiterbal, die op het nieuwe dak dendert. Dagelijkse kost! Mama ruimt op! Ook dagelijkse kost.


Dit alles is nog best wel te overleven, hoor. Als het elke dag gebeurt leer je er mee omgaan. Maar wat ik zojuist van de grond afraapte is echt niet te geloven. Raad maar eens! Nee, laat maar, ga je echt niet raden.
Het lag.. achter de bank, nog in omhulsel maar wel zo dat je het er snel uit kon gappen, het is niet om te eten, maar Rob eet het wel, zo kant en klaar.
Het is.. een pakje margarine. Achter de bank, open en bloot. De mooie gele kleur staarde me verdrietig aan. Zie mij hier nu toch liggen.. Zo warm hier, net voor de kachel. Ik smmmelt hier weg! Help me alstublieft, smeekte het pakje, week wordend.
Voorzichtig raap ik het pakje op, vouw het zorgvuldig dicht en leg het weer netjes in de schone koelkast. Zo, ga hier maar weer lekker koud worden, joh. Voor hoe lang?
Nou, tot Rob ontdekt dat je weggelopen bent!


Aline
 

                                                  

maandag 13 december 2010

Het klonk schitterend en ontroerend, het 'Ere zij God', afgelopen zaterdagmiddag in de Oude kerk in ons dorp. Samen met een deel van de gemeente werd als evangelisatieproject een Kerstmusical opgevoerd. Onze dochters deden enthousiast mee. Ze mochten engelen zijn. Samen met nog twee andere jonge meiden zongen ze het 'Ere zij God'. Zo mooi, zo ontroerend mooi. En niet in de eerste plaats omdat mijn dochters dat zongen, hoewel dat natuurlijk wel meespeelt. 'k Ben gewoon een trotse moeder, hoor. Maar evengoed was het erg prachtig. De hele musical was trouwens ontzettend goed gespeeld. En ook heel eerbiedig.


Zingen vanuit de gallerij



Bij het woordje 'Kerstmusical' denk ik al snel terug aan het kerstfeest van onze Rob. Hij heeft een jaar of drie op het Medisch Kleuter Dagverblijf gezeten en daar werd ook altijd met veel overgave kerst gevierd. Maar wel heel anders dan wij van huis uit gewend waren. Dat kwam voornamelijk omdat het MKD toen ook al een algemene instelling was. En alle kinderen gaven zorgen. Het was voor het bestuur of de commissie al snel duidelijk: het aloude kerstverhaal moest uitgebeeld worden. Iedereen deed zijn best, zowel de kinderen als de juffen. Maar toch gaf het bij mij altijd een nare bijsmaak. Allereerst omdat degenen die het kerstverhaal speelden, er zelf niet in geloofden. En ook vanwege de liedjes die werden gezongen. Die gingen vooral over de dieren uit de stal. Ik was het allemaal zo anders gewend! Toch..het is me wel bijgebleven. En ik kan niet zeggen dat Rob hierdoor op een 'verkeerde' manier is gaan geloven. Dus wat zal ik oordelen? Je weet natuurlijk nooit hoe God werkt, dat is gelukkig niet aan ons.

Zaterdag deden onze pubermeiden dus mee aan de musical. En ik was vast van plan er na het optreden met hen over door te praten: hoe hebben jullie dit nu ervaren? Hoewel ik na het gezien te hebben er geen negatief ding meer over wist te verzinnen, gingen we toch in gesprek. Een van de meisjes zei heel duidelijk dat ze het lastig had gevonden: mag dit nu wel, of mag dit niet? Maar in plaats van er naar mama mee te gaan, had ze zelf gebeden en gevraagd aan God of het goed was zo. En zei ze: "Ik kreeg er vrede en rust over, wetend dat we op deze manier mensen die niet (meer) geloven kunnen prikkelen tot nadenken." Wauw! Maar niet al te snel zelf een oordeel bedenken dus, maar vooral bidden en God aan het werk laten.


afsluiting: 'Ga je mee op zoek?'
Ga je mee op zoek naar het Koningskind.
Ga je mee op zoek, want die zoekt die vindt!
                                                  Kerstmusical 'He, tel je mee', door Jan en Gerry Visser.


                                                                              

zaterdag 11 december 2010

Gelukkig weet onze Rob dat Kerst niet gaat om versieringen en gezelligheid. Hoewel dat natuurlijk wel een leuk aspect is..:-) .
Elke avond lees ik met hem dit boekje. Het is verdeeld in de dertig dagen van december en ziet er zo uit:
Zo simpel, zo eenvoudig, zo rustig. Heerlijk! Je ziet het misschien wel, door middel van picto's is aangegeven waar we het over gaan hebben. Bijbellezen, uitleg, vraag of idee of lied (afwisselend) en als laatste gebedspunten.
Toen ik vorig jaar met dit boekje begon was ik verbaasd over de hoeveelheid stof die Rob onthield. Wat hij allemaal oppikte. En dat terwijl kinderbijbels ofzo hem weinig doen. Erg leuk.
Dus vorige week zijn we weer met dit boekje begonnen, want het wordt weer Kerst. En hij weet het nu: Jezus kwam om ons te redden. Dat is het echte feest. Daarom al die kaarsjes: het Licht kwam in de wereld.
Het is echt geweldig als ik hem dat hoor zeggen!!
Dus ook namens Rob allemaal een goede adventszondag!!!        Aline

donderdag 9 december 2010

Op naar Kerst

Zondag was voor onze Rob Sinterklaas voorbij. Hij ging het land uit en dus was het tijd voor het volgende feest: Kerst. Rob draaide om als een blad aan de boom: van hyperdepieper naar rust, gezelligheid en vrolijk zijn. Want het wordt kerst. Heerlijk!!
Kerst houdt voor Rob veel in. Allereerst denk ik: gezelligheid en versieren, veel versieren. Daar begon hij zondag direct mee. Terwijl de andere kinderen met mij naar de kerk gingen, ging hij met papa knutselen. kerstballen maken, lampjes ophangen enzovoort.

Mooi he, zo creabea als hij is! Zegt-ie dan ook: "ik ben creatief he mama?"
Het was zondagochtend toen ik uit de kerk thuis kwam wel even schrikken dus, in de eerste instantie. Poeh, wat een zooi, wat een rommel. Maar afijn, ook wel weer gezellig en bovendien: hij heeft weer wat te doen! Laten gaan dus, Aline, zei ik tegen mezelf. Ook hier komt weer een eind aan, zeker weten.
Van andere jaren weet ik dat Rob blijft versieren tot kerst. We zien dan geen muur meer, geen tafels, maar wel veel lichtjes. En dan, op 2 januari ruimt hij het weer op. Zo werkt dat in zijn koppie. Alles opruimen, het feest is weer geweest.
Vorig jaar maar gelijk afgesproken dat hij het pas 6 december weer mag versieren. Dit jaar spreek ik een dagje later af, want meneertje pakte de versiersels een dagje eerder. De boef.
Zie je trouwens al die kerstballen van papier om de lamp heen. Meestal noemen ze Kerst het feest van het licht. Momenteel bij ons dus niet: Als ik nu de lamp aan doe, moet ik nog eens goed kijken of hij het wel doet. En eten we zo'n beetje in het halfduister. Maar vooruit. het licht komt wel weer: 2 januari! Hoera!

                                                                                            

dinsdag 7 december 2010

Visje, visje in het water..

4 december 2010..pakjesavond in de familie.
Als vrij grote familie maken we er automatisch ook een groot feest van. Zo rond een uur of vier verzamelen we bij pa en ma, om daar te blijven tot het feest is geweest. Allereerst natuurlijk koffie met speculaas en ook de pepernoten ontbreken niet. Na een uurtje, als de kleinkinderen van de basisschool of jonger gaan bibberen van zenuwen, of zelfs stuiteren gaan, is het tijd voor de 'zak van Sinterklaas'. Opa pakt uit de zak een cadeautje en leest de naam voor. Groot plezier, elk jaar weer. De verraste kreten en blije koppies zijn het weer helemaal waard. Na een broodmaaltijd zijn de 12 plussers aan de beurt. Dan wordt dit kinderfeest opeens een volwassenfeest. Volwassenen, die graag nog even kind willen zijn.
Gedicht is verplicht, suprise mag.
Bibberend en knieenknikkend zitten we te wachten tot de wasmand vol cadeaus eindelijk (door een stel sterke Sints) binnen wordt gebracht. de kinderen worden vermaand lief te gaan spelen of in elk geval stil te zijn. Iets wat natuurlijk niet altijd lukt. Maar vooruit. We zoeken eerst de cadeaus met gedichten op, dan hebben we dat gehad.
Ik had het geluk dat mijn naam vrij vooraan lag. Achteraf gezien was dat speciaal gedaan, denk ik. Vanwege de veiligheid van een schepseltje..
Een grote zwarte doos lag op mijn knieen, terwijl ik het gedicht er zenuwachtig afpulkte. Het was een goed gedicht. Ik las iets over een diertje, of in elk geval iets levends. Als ik er niet zuinig op zou zijn, kon het eventueel nog in de frituurpan, waar Sint uiteraard niet blij van zou worden.
Oke, tada, ik pak de zwarte doos. Ik had hem even op z'n kant tussen de voeten gezet. Mijn torenhoge 15 jarige neef riep dat ik de doos andersom moest draaien. Oke, dat kan he, met een doos. Dus ik zet hem op de andere korte kant. "Nee!! Over de lengte!" En daarna wordt weer met druk beklemtoond dat de doos andersom moet.
Inmiddels heb ik hem dus vier keer gedraaid en weer zo staan als toen ik hem kreeg. De meesten van mijn lieve familie lieten horen dat ze dachten aan een dier. Moederlief zat klaar om de muis, cavia, fret of het konijn te vangen.
Toen ik met mijn hand in de doos greep, heel stoer, viel iedereen stil van verbazing: die durft... Torenhoge neef kwam z'n ouwe tante even helpen en tada! We vingen een vis!! In een zakkie...En hij leeft nog, met hersenschudding waarschijnlijk, maar hij leeft!
De hilariteit was groot. En ik vond het geweldig! Later kreeg ik de bijpassende visvaas (echt waar!), het voer, het groen en de steentjes. Dus ik ging naar huis met een compleet nieuw huisdier. "Hij heet Micha", zo zei mijn torenhoge neef. Eenmaal thuis gekomen doopte ik de vis vanuit het zakje naar de echte nieuwgekregen visvaas. We noemen jou Lars, zei ik, naar de torenhoge neef.  Dus tegenwoordig zeggen we:"Goedemorgen Lars"en klinkt het opgewekt:"Mama, heeft Lars al voer gehad?"      
Ook namens Lars, allemaal de groetjes, Aline              

maandag 6 december 2010

"Koud?!

De monteur liet vrijdag gelukkig niet lang op zich wachten. Hij is tegenwoordig kind aan huis: dit zou de derde keer worden dat hij komt deze week.
Na opnieuw een grondig onderzoek geeft hij aan:"het zal toch echt het expansievat zijn."
Oke, concludeer ik, op een toon van :"ga je gang, doe wat je doen moet en graag NU!! Vol ongeduld wacht ik tot hij begint. Maar hij vervolgt: "Volgens je man zit dat vat achter het schot. Daar zal ik dus even bij moeten."
Met ogen als schotels zo groot kijk ik hem aan. Wat zeg je? Achter het schot? "
Ja, knikt hij. ""Nou vooruit dan maar..
Een gala aan gedachten gaan door me heen. Dat schot, dat staat werkelijk bomvol! Dat zal nu dus               h e l e m a a l  leeg moeten. Met een zucht open ik de klep en zak op de knieen.
Geert staat vol belangstelling toe te kijken en vindt het geweldig. Moet je zien wat er allemaal achter vandaan komt. Maar hij vindt de monteur ook erg interessant. Ergens achter me loopt hij  de zolderkamer in en uit, heen en weer tussen de monteur en mamamij.
Anja, lief he...
Opeens sla ik een klein gilletje. Moet je zien. Hier mijn lieve oude pop! Anja heet-ie. Ach wat een schatje. helemaal met die prachtige jurk aan, vroeger nog gekregen op mijn verjaardag. Alleen, die blote billen, die zint me niet zo. Met een zwaai gooi ik mijn lieve oude pop naar achteren en schreeuw tegen de voortdurende voetstapjes: Äls jij nou deze pop eens even een schone luier geeft!!!!"
"Nou-ou", klinkt de stem van de monteur.
Helppp, de hitte stijgt me naar het hoofd. ""Oeps, sorry, ik dacht dat jij Geert was...Daar is het expansievat hoor, werkse. Met een rood hoofd vlieg ik de trap af, snel naar het veilige beneden. Poeh, wat een hitte. Waar is de airco?

vrijdag 3 december 2010

Koud!!

Brrrr, koud hier zeg..Hoe komt dat toch. Ik zit binnen in de woonkamer, met m'n dikke muts op, sjaal om, en een handschoen, vanuit praktisch oogpunt snap je? Ook de dikke sokken en stevige pantoffels ontbreken niet. Koud...brrr. Je snapt het vast al. Ik zie het tenminste wel als ik mijn ogen sla op de thermometer in de kamer: 14 graden. Nee, he niet alweer. Ketel leeg, kapot of weet ik wat. Monteur bellen dus, nu!               "Alarm fase 1 hier, het is hier koud!!"

Gelukkig heb ik de houtkachel nog. En nu ik de hele middag thuis hoop te zijn gaat -ie direct aan. Mmm heerlijk, die warmte. Natuurlijk kan ik ook heel hard gaan werken: ramen zemen, kamer poetsen, keuken soppen, he alleen de gedachte al, ik krijg het er warm van. Maar helaas.. ik heb andere verplichtingen. Ik moet nog een Sinterklaasgedicht schrijven, voor morgen. Achter m'n pc, stil zittend. Brrr, koud. Dus...monteur kom snel, kan ik vanavond ook nog lekker warm badderen..wat zal dat heerlijk zijn!!

Fijn, warm weekend allemaal toegewenst! Aline

dinsdag 30 november 2010

Strenge meester

Tringggg, tringggg, tringgggg..Ik kijk op m'n horloge. Alweer precies op tijd. Daar is Rob. Ik doe de voordeur open en begroet hem. Maar hij stuift langs me heen en rent naar de keuken. "Yes, weer op tijd! 't Is 14.43 uur." Ja, de buschauffeur heeft weer goed zijn best gedaan, concludeer ik.
Mama, meester B. is heel erg streng. Wist u dat al? Nee, ik wist het nog niet. Nu dus wel. Hoezo is de meester streng? Gewoon, ik vind hem streng, niet leuk. Oke, wat zal er zijn gebeurt? Al mijn moederlijke stekels gaan overeind staan. Maar gelukkig, net voor ik school woest wil gaan bellen, zakken ze ook weer  in.Er is waarschijnlijk niets gebeurt. Rustig amar moedertje... Deze meester is de directeur. Enige bemoeienis van buitenaf geeft Rob al een heel onaangenaam gevoel. Al is het maar iets vriendelijks als:"Gaat alles goed?"
Dus..op z'n beloop laten maar!
Mam, hoeveel liter kun je streng zijn? is de volgende opmerking. Tjonge, hoeveel liter kun je streng zijn?? Tja, hoeveel liter is de meester, enne, hoe streng vind jij hem? Samen komen we er uit. Stel dat de meester 50 liter inhoud heeft, dan is hij 35 liter streng. Rob is er tevreden mee, en ik vind het wel best zo. Arme meester...

Aline

maandag 29 november 2010

Goedemiddag!

Wandelen is bij ons momenteel erg in.
Vorige week begon de hype. "Mam, we gaan wandelen," eiste onze Rob. Pfff. Wil ik dit? Voor je eraan begint eerst goed over nadenken. Stel je voor dat dit de nieuwe obsessie wordt...
"Oke, oke, ik ga wel mee!" gaf ik toe. Erg van  harte klonk het vast niet, maar ja, 't is zondagmiddag en lekker warm hier.
Het viel allemaal erg mee, het was zelfs erg gezellig! Bijna een uur liepen we een stevig rondje door ons dorp en bekeken vooral dakkapellen. Rob zegt welke hij mooi vind, welke helemaal niet, hoeveel ramen elk dakkapel afzonderlijk heeft en welk huis er geen een heeft . Ondertussen bouwt hij zo zijn eigen huis. Een stukje van dit, een stukje van dat huis en tada, Rob krijgt later het meest grote, mooie huis met 3 dakkapellen en 15 ramen! Gelukkig duurt later nog lang...
Zaterdag is de wandeling voor ons een redding. Rob is hyperdepyper, weet met z'n vrije tijd geen raad. Ik wel: Kom we gaan wandelen, eten een ijsje bij de Mac ofzo. Oke. Deze keer gaan we dus dwars door het centrum. Het ijsje van de Mac wordt kibbeling van de visboer, de drukte weerhoud het kijken naar huizen, dus lopen we vanwege de dakkapellen met een hele grote boog terug naar huis. Weer een uur gewandeld!
En gisteren weer net zo!

Kenmerkend voor onze Rob is zijn beleefdheid. Iedereen die hij tijdens onze wandeling tegenkomt wordt hartelijke begroet: "Goedemiddag!" of "Goedemorgen!". Daarna zegt hij tegen mij: "Ik ben beleefd he.."
Tijdens onze wandeling naar het centrum waar we netjes op de stoep lopen, wordt de stoep onderbroken door een bushokje. En een heleboel mensen daarvoor: geen stoep meer te zien. "TOETTOET" roept Rob. Sssssst, sis ik. Hij snapt het! "Goedemiddag!!!" roept hij boven het lawaai uit. Reactie van een jonge knul: "Zo-o, die is goed opgevoed!" Hehe..eindelijk. Ik grijp naar m'n spiegeltje in de tas, even zien of ik echt wel zo straal als dat het voelt. Wow, wat ben ik trots op m'n mannetje!

Groeten, Aline

vrijdag 26 november 2010

Reorganiseren

Stel je voor: je bent de directeur van een megagroot bedrijf. Alles zit je voor de wind: je bent de enige in heel het land met dit speciale bedrijf. Dus..alle mensen kopen alleen bij jou. Geweldig toch!
Maar, op een gegeven moment wordt jouw monopoly opgeheven. Het is niet eerlijk, zeggen ze, dat alleen jij dit bedrijfstak mag beheren. Het is niet eerlijk, zeg jij, het liep juist zo fijn!!

Ja-ah en van het een komt het ander. Andere bedrijven ontstaan, opeens wil iedereen doen wat jij alleen al jaren deed. Daarbij komt ook nog dat je last hebt van al dat computergestuurde. Je komt in de problemen en gaat..r e o r g a n i s e r e n!!

Beeeh, mekkert het personeel, wij willen dit niet, wij willen geen bezuinigingen, we willen er al helemaal niet uit. Dus gaan ze actie voeren en plannen een datum om te staken. Gelukkig heeft niemand hier verder last van, want jij zorgt voor een prachtige waarschuwing in alle kranten: 'door bezuinigingen, concurrentie en elektronische post gaan wij bezuinigen. Ons personeel gaat daarom in staking, u krijgt een aantal dagen geen post'.
Jij weet het goed gemaakt: staken is snipperdag, scheelt je weer wat geld en wie weet drukt het zo wat de kop in. Maar ergens houd je je hart vast..nu gaan natuurlijk nog meer mensen naar concurrenten, want die bezorgen wel netjes de post. Zelfs de niet belangrijke poststukken.
Maar toegeven doe je niet, dat zou het einde zijn van je prachtige bedrijf. Het al eeuwenoude overbekende en beroemde postkantoor. Het groeide van PTT naar TPG naar TNT. Maar breekt het nu af? Wat moet je hiermee? Terug naar PTT??? Gewoon Post Telegraaf Telefoon? of wordt het PMT: Post, Mail, Twitter?
Zonder TNT? O help!
Heel veel sterkte, jij!

                                                                                                    Aline

                                           
                                                                                                                      

woensdag 24 november 2010

Sint is er!

 
 Hij komt, hij komt, die lieve goeie Sint..
Ja, het is weer zo ver! Nog lang geen 5 december, maar dat maakt de pret erom niet minder. Vandaag kwam Sinterklaas op school, wat een feest, wat een spanning!
Hoewel nog een beetje vroeg, ben ik de school altijd erg dankbaar dat ze niet tot het laatste moment wachten. Onze Rob liep al stuiterend door het huis vorige week. Stuiterdestuiter, het is bijna Sinterklaas...paps en mams bijna door het dolle heen vanwege die stuiterballetjes in huis. Gelukkig was het dus vandaag al, anders zouden we in de Sintstress volkomen verdwaald zijn.
Maar ta da, hier is-t-ie dan! In een echte ouwe cabrio, net zo oud als de Sint zelf vrees ik. Gelukkig hield deze maffe auto de Sint en z'n Pieten, zodat ze veilig, maar te laat, op school aankwamen. Het wachten op de Sint duurde even, dus..zingen maar.
"En we zingen en we springen en we zijn zo blij, want er zijn geen stoute kinderen bij." Ik glimlach als ik die laatste regel meezing. Geen stoute kinderen, nee hoor, alleen wat stuiterballetjes, drukteschoppers en klierkontjes af en toe. Maar o wat doen ze nu hun best. Echt super om te zien. Kwam Sinterklaas maar elke dag even spieken..

De toespraak ging vooral om de dank voor alle gezelligheid, de tijd die Sint nam in deze zo drukke periode en 'wat fijn dat er al een cadeautje in de schoen zat, afgelopen dinsdagmorgen'. Ja, die trapveer, die heeft al veel lol meegemaakt deze dagen. Want onze Rob vindt dat het geen trapveer is, maar een windhoos, of wervelstorm. Dus dat is dan ook het eerste wat hij vragen wilt. Hij onderbreekt de juf:" Juf, ik heb een vraag". Hij krijgt de ruimte de vraag te stellen! gelukkig. "Sinterklaas, die trapveer is ook een wervelstorm. Bent u daar bang voor?" Rob glundert als de Sint antwoord: "Een beetje". Ha, hij lekker wel, ik niet, lijkt-ie te denken. Maar ja, als je ook alles over wervelstormen, orkanen, windhozen en tornado's weet, hoef je ook niet bang te zijn. Offe..

Later die middag is Rob heel erg kwaad en ligt de wervelstorm, of zeg windhoos of trapveer, in elkaar gefrommeld in de schuur. Deze keer vernielde de windhoos niets, maar werd-ie vernield. Sterke boy heb ik he!

dinsdag 23 november 2010

Nog een keer passend onderwijs

Oke, ik geef het toe. De column over 'passend onderwijs' was misschien een tikkeltje overdreven. Tenminste, dat hoop ik dan. En ik hoop van harte dat het waar is wat de anderen zeggen: het zal wel meevallen...

Maar ..waarom houdt de school van onze Rob er dan zo sterk rekening mee, dat ze na 2012 een ander soort school zullen worden? Niet omdat ze dat willen, maar omdat de meeste kinderen zullen gaan intergreren naar een gewone reguliere school. En al deze kinderen nemen hun geld, hun rugzakje mee.
Waardoor er minder geld te besteden is aan de extra onderwijsassistenten. Betekent minder begeleiding in de klas, meer stress voor de leerkracht en meer onrust in de nu zo heerlijk rustige klassen.

Nu is het vast en zeker zo dat Rob autistisch genoeg is   :-(   om op deze school te kunnen blijven. Hoera! Maar al die kinderen dan, die een hoog IQ hebben en daardoor veel slimmer over komen, en dat ook zijn? Zij zullen in hun beperking eventjes niet opvallen, maar in hun begaafdheid wel. Lang leve Asperger!!

En inderdaad, ik merk ook dat de scholen er nog lang niet klaar voor zijn. Maar ten diepste is de regel al vastgelegd en hebben reguliere scholen na 2012 geen keus meer om nee te zeggen tegen je kind. Ze worden verplicht aan te nemen. Of ze daar nu klaar voor zijn of niet.

Voor ons als gezin, en voor de kinderen met een mildere vorm van autisme, die evengoed het juiste onderwijs met de juiste begeleiding zouden moeten kunnen krijgen, voor hen hoop ik ook dat het allemaal nog wel meevalt. En dat ze lekker op de school van nu kunnen blijven. Houdt de school het geld en dus ook de middelen om de kinderen passend onderwijs te geven!

                                        
                                                                                                                   Aline

Tip: kijk op de site van www.rijksoverheid.nl/passendonderwijs, kreeg ik door van een medelezer. Nog bedankt daarvoor Karien! Het is een erg duidelijke site hierover.

zaterdag 20 november 2010

Niet Thuis!!

Het eerste wat ik vanochtend deed was natuurlijk kijken op internet: zijn er treinen die rijden? Of anders soms bussen? Maar helaas, niets van dit alles. Natuurlijk had ik met die mogelijkheid al rekening gehouden en een rampenplan klaar liggen. Duus daarmee ging ik resoluut aan de slag. Rond 8.15 belde ik mijn ouders. Eerder durfde ik niet, stel dat ik ze wakker bel? Stel dat ik m'n eigen kereltje wakker bel? Wordt-ie niet wakker gemaakt door zijn broer, komt z'n moeder leuren... Nee, 8.15 was vroeg genoeg. Na even overleg wist het ik zeker: de auto van pa en ma kon met me mee en dus zou ons dagje uit doorgaan.

We hadden een geweldige dag. Waarschijnlijk kun je binnen kort een impressie lezen op www.autisme.nl , klik op regio Utrecht. Goed onthouden dus! Peter Vermeulen had een goede leerzame inleiding, die hij met veel humor bracht. Gelukkig wel, want dat is wel nodig als je over autisme praat. De gespreksgroepjes waren ook weer heel zinvol: we leren als ouders veel van elkaar. En als laatste het theater 'Muziek en Therapie' met de voorstelling :"Altijd hetzelfde, daar hou ik van". Geweldig was dat. Zo herkenbaar!(www.muziekentherapie.nl)
                                             
Eenmaal thuis moest ik Geert weer ophalen bij opa en oma. En de auto terug brengen natuurlijk. Op de terugweg moesten we wachten voor de trein...nou vraag ik je, he waar komt-ie trein vandaan? En he, waar gaat-ie naat toe??
Maar ja, ondanks de trein hadden we toch een superfijne dag. Warm aanbevolen trouwens voor een volgend keer! Echt de moeite waard!!
Ook Geert had een leuke dag. Tenminste..net voor hij ging slapen bad hij:"Lieve Heere God, dank U wel dat ik niet thuis was..."

vrijdag 19 november 2010

Thuis

Grote drukte en groot paniek natuurlijk vandaag op Utrecht Centraal.
Brand en, wat voor veel reizigers nog erger is: vastzitten op het station.
Lang geleden maakte ik dat ook mee. Schoot ik als jonge meid van een jaar of 18/19
een onbekenden bekende aan. Je weet wel, zo iemand die je elke dag in
jou trein ziet, maar je niet bij name kent.
"Weet jij al hoe je thuis gaat komen?" vroeg ik hem. Nee, hij had ook geen idee.
Hoe kom ik thuis? Die vraag is op dat moment het enige wat telt. Thuis...heerlijk!
Wordt opeens weer erg gewaardeerd, zo'n thuis.


Momenteel is bij mij de vraag: hoe gaat het nu in Uterecht en vooral:  hoe gaat het morgen?
Want hoewel ik nooit met de trein reis ga ik morgen wel. En dan uiteraard richting Utrecht.
De NVA, Nederlandse Vereniging voor Autisme houdt dan een regiodag in Maarsenbroek.
Manlief mag gewoon gaan werken  (met onze auto), Rob is naar de boederij (speciaal extra lang!) en Geert logeert nu al bij opa en oma, (spannend!!). Veel geregeld dus voor een dagje uit
met Peter Vermeulen, de Belgische kenner van Autisme!
Maar.. dan zitten we morgen misschien toch wel thuis...
En dan wordt dat op dat moment niet zo gewaardeerd, weet ik.
Door mij niet maar ook door onze dochters niet.


Maar ach, wat zeur ik, ik zit nu thuis. Lekker warm en rustig zit ik op m'n eigen stoel
en zometeen ga ik naar m'n eigen bed.
De reizigers van vandaag vragen zich misschien wel af wanneer ze thuis komen.
Of wordt het: nachtje hotel? Stationhotel met al die vreemden? Brrr..
Nee, blij dat ik thuis slaap vannacht. Als ik slaap...


Welterusten, Aline
Passend onderwijs

Yes, ik mag lekker naar een gewone school!! Zo zal mijn zoon zomervakantie 2012 ongetwijfeld lopen te jubelen. Hij zal uit z’n dak gaan, elke dag weer en het uitschreeuwen: ‘Yes, ik mag naar een gewone school’. Heerlijk, een grote school met wel 30 kinderen in de klas. Met maar een leerkracht om te plagen. Heel veel zelfstandig werken. Veel lawaai. Lekker weinig concentratie. Een plein vol, met alle kinderen uit alle klassen. Veel lastige kinderen. Veel pestkoppen. Veel ettertjes. Veel treiteraars. Een paar sociale brave burgertjes…

 Yes, ik mag naar een gewone school, zo zal mijn zoon juichen…

Passend onderwijs noemen ze dat in Den Haag. Onderwijs op maat. Al wel eens van gehoord? Leerkracht, houd je vast, want nu komen alle kinderen integreren op jouw school. Weigeren mag niet, aannemen zul je ze! Alle blinden. Alle rolstoelers. Alle doven. Alle ADHD’ers. Alle autisten. Ja alle gebrekkigen moeten welkom zijn. En uiteraard gaat dat goed. Tuurlijk, het moet goed gaan, want Den Haag regelt het.

 Eens, lang geleden maakten ze speciale scholen, nota bene in 4 groepen, voor 4 verschillende soorten bijzondere kinderen. Maar ja, duur is dat wel. Dus, onder de mom van een nieuw integratiebeleid komt dat in 2012 allemaal te vervallen. De hoge pieten regelen het zo, vanachter hun bureau. Geen verschillen, allemaal gelijke kansen, iedereen hetzelfde onderwijs. Het maakt niet uit wie je bent. Wat je doet. Hoe je denkt. En of je al die ‘gewone’ dingen wel aankan. Kom op, integreren maar, zo roepen ze enthousiast vanachter hun prikkelarme werkplek. Jazeker, dit gaat het helemaal worden, goed plan ministers!!

Yes, ik mag naar een gewone school, zal zó mijn zoon juichen?

Mijn schrik was groot toen ik hiervan hoorde. Passend onderwijs, onderwijs op maat, voor iedereen even goed??? Ik zet er heel veel vraagtekens bij. Maar ik weet: zelf beslissen mag ik niet. Nee, Bureau Jeugdzorg komt eraan te pas en zal de beslissing voor ons nemen. Gezien het regeringsbeleid zal het een beslissing zijn, die wij niet kunnen volgen. Een beslissing die ten koste gaat van ons kind, van ons gezin. Ten koste van zijn nu zo vertrouwde school. Maar vooral ook van zijn mogelijkheden en talenten. Hoe zal het gaan? Ik zie het al helemaal voor me:

Help, ik moet naar een gewone school, zo zal mijn zoon huilen.

Een grote school met heel veel klassen. Wel 30 kinderen in de klas. En vóór de klas maar een leerkracht. Veel ettertjes. Veel pestkoppen. Veel prikkels van geluiden en fel licht. Een krijsend, niet meer op te voeden kind. Een overspannen juf. Vermoeiende dagen, slapeloze nachten. Ouders, die er aan onderdoor gaan omdat het kind zich thuis afreageert. En dan? Met z’n allen naar Bureau Jeugdzorg, vragen we uithuisplaatsing aan en psychische opvang voor alle ouders. Maar daar is wel een wachtlijst voor, natuurlijk…Nu maar vast aanmelden dus..


                                                                                                                      Aline

donderdag 18 november 2010

Pillen

Onze Rob heeft zo jong als hij is, al diverse pilletjes. Allereerst begonnen we natuurlijk met vitamines.
Net als elk kind, net als elk kind van ons. Zodra hij gebit genoeg had begonnen we..Want eten deed ons mannetje niet zo best. En je meot toch op een of andere manier iets binnen krijgen, toch..
Maar een jaar geleden begonnen we aan het eerste officieele pilletje: melatonine van de neuroloog.
Dat is niet maar zo 1,2,3 geregeld. Eerst naar de huisarts voor een doorverwijzing, alweer! Gelukkig is het verder goed geregeld. Maar een keer hoeven we naar de neuroloog, verder ging het contact via internet. En watjes kauwen natuurlijk. Ook zoiets, juist een dag eerder kreeg Rob van de tandarts te horen dat hij echt niet op het watje mocht kauwen en een dag later moest het. Hoe onzinnig zijn volwassenen...
Het bezoek aan de neuroloog was een rampenplan eerste klas, genoeg voor tien jaar. Maar gelukkig niet voor niets: Rob kreeg zijn slaapsnoepjes.
Het volgende pilletje was ook van de neuroloog: tegen migraine. Een tabletje die je absoluut niet door mocht kauwen. Paniek! Groot paniek!! Ik ga stikken, ik ga echt stikken, zo liep Rob huilend door het huis. Maar een week later gaf hij me trots te kennen dat hij had geoefend op snoeperwtjes.. En binnnen een paar weken begonnen we met visoliecapsules, want Rob liep voornamelijk te stuiteren door het huis. Kauwtabletjes. Deze mag je doorkauwen Rob, zei ik blij en enthousiast. Maar helaas..nee mama, ik kan het zo wel.
Vraag ik me nu nog steeds af of het wel heel doorgeslikt mag worden..In elk geval werkt het!!

Groeten Aline

dinsdag 16 november 2010

deskundige begeleiding??

Begeleiding

Zuchtend pak ik de telefoon. ‘t Is vervelend, maar zó kan het niet langer.. ik kom er zelf maar niet uit.
“Ja hallo, met Aline. Kan ik een afspraak maken? Ik heb nú hulp nodig!!” schreeuw ik mijn noodkreet uit. Gelukkig kan ik diezelfde middag al terecht.
Met zweet in de handen en knikkende knieën stap ik de drempel over. Ik neem plaats in de witte kuipstoel, vol spanning. Gelukkig maakt koffie de sfeer wat beter.
Mijn begeleidster begint allereerst een gezellig praatje over iets, waar ik helemaal geen behoefte aan heb. “Kom to the point”, zou ik haar toe willen roepen.
Als ik eindelijk al mijn problemen op tafel heb gelegd komt ze met een stel goedbedoelde adviezen.
-neem er de tijd voor,
-stel je ervoor open,
-luister naar je hart,
-schrijf het op,
-trek je niets aan van negatief geluid, negeer het,
-reageer alleen op waardevol respons.
Hierna komt ze nog met een stel termen, waar ik geen snars van begrijp, maar ja, dat is altijd het geval bij deskundigen.
Uiteindelijk besluiten we een vervolgafspraak te maken.
“Dan kom ik wel bij je thuis”, aldus mijn begeleider. Prima, ik heb toch PGB: geld zat.
Zo nemen we afscheid. Opgelucht zak ik op m’n fiets. Nieuwe begeleiding, nog één extra moet kunnen. Maar deze keer is het anders. Zij is er voor míj persoonlijk. Zij helpt mij met mijn blog!

maandag 15 november 2010

kunstig

Goedemorgen!

Afgelopen maand heb ik een cursus column schrijven gevolgd bij ons in eht dorp op de volksuniversiteit. Erg leuk en leerzaam.. veel tips gekregen, veel columns gelezen en beoordeeld. Maar vooral natuurlijk ook columns schrijven en oefenen, offe, oefenen en schrijven is beter denk ik..
Naar aanleiding van een kracntenartikeltje werd ons verzocht een column te schrijven. lees lekker mee met onderstaande:




Kunstig terugkomen

'Kom terug jij!' Roep ik regelmatig tegen de kinderen. Of ze alstjeblieft even die deur dicht willen doen. Of toch echt eerst de schoenen uit voor ze naar boven gaan.
Tja, je kunt op diverse manieren terugroepen.

Zo lees ik dat ook regelmatig in de krant. Babyvoedingfabriek roept potjes terug. Auto’s worden teruggeroepen in verband met het ontbreken of het bezitten van bepaalde onderdelen.
En wat dacht u van de NSB-kentekens. Ook deze worden per direct teruggeroepen en mogen absoluut niet aan auto’s worden vastgezet. Stel je voor, je zou maar een NSB nummerbord krijgen. Rijd je daar met je roetzwarte volkswagen, wordt je aangehouden voor een gordelcontrole, Meneer, uw kenteken?
9-NSB-45, zeg je. Extra bekeuring natuurlijk.

Deze week las ik in de krant dat de kunstheupen van een bepaalde fabrikant ook teruggeroepen werden. Tjonge, je zou zo’n ding maar hebben. Ik zie het al helemaal voor me. Daar ergens in zo’n huisje van de aanleunflat van het bejaardencentrum krukt een vrouwtje voorzichtig naar haar brievenbus. Ze komt zojuist van de revalidatie. Aangeboden door de zorgverzekeraar in verband met het kunstig zetten van een nieuwe heup, een nieuwe rechterheup. Nep, uit de kunst. Eenmaal weer terug in haar huisje laat ze zich langzaam in d’r stoel zakken en opent nieuwsgierig de post. “Mevrouw, onlangs is bij u een kunstheup geplaatst.” Ja-ah, dat weet ze wel, ze voelt het nog iedere dag. “Helaas voldoet de kunstheup niet aan alle verplichtingen, waardoor wij genoodzaakt zijn u dringend te verzoeken uw heup zo snel mogelijk in te leveren.”
Is het vreemd als dit stokoude vrouwtje van schrik door haar goeie linkerheup zakt en in shock in het ziekenboegje verdwijnt?


                                                                                          © Aline 


Volgens onze jongste was-t-ie goed gelukt. Elke keer zei hij weer: lees eens voor mama, van dat ziekenboekje..  :-)

Fijne dag allemaal! Ik ga aan 't werk: folders vouwen voor m'n dochter...

Groetjes, Aline



Pagina's